จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 146 แค่สองร้อยล้านเท่านั้นเอง

บทที่ 146 แค่สองร้อยล้านเท่านั้นเอง
เพื่อซื้อสร้อยคอเส้นหนึ่ง?
หมอนี่ไม่บ้าก็ต้องรวยเป็นมหาเศรษฐี
ปู้รั่วเฉินพูดไม่ออกแล้ว เขาคิดว่าฐานะเขาคงจะทำให้อีกฝ่ายตกใจล่าถอยเอง สุดท้ายโดนอีกฝ่ายใช้เงินฟาดหัวเอาสองครั้งซ้อน นี่เป็นครั้งแรกที่โดนคนเหยียดหยาม
เขากัดฟันพูด “ดี ดีมาก สองร้อยล้านใช่ไหม? ฉันยอม ไม่ตามละ!”
“แต่ไอ้บ้าอย่างแกอย่าคิดจะเพิ่มราคาแล้วหนีนะ”
“สองร้อยล้าน แกคิดว่าเป็นเศษกระดาษ จะหยิบออกมาเมื่อไหร่ก็ได้หรือไง? วันนี้ฉันจะดูสิว่า แกมีเงินมากขนาดนั้นจริงไหม”
“ถ้าแกไม่มีเงินสองร้อยล้าน วันนี้อย่าคิดจะเหยียบเท้าก้าวออกจากหน้าประตูนี้เลย!”
บรรยากาศเริ่มเย็นยะเยือกขึ้นถึงจุดแข็ง
ติงเมิ่งเหยนมือเท้าเย็นเฉียบ โกรธกับพฤติกรรมบ้าโง่ของเจียงชื่อเอามากๆ และยิ่งเป็นห่วงเขามากขึ้นด้วย
ทำให้ปู้รั่วเฉินไม่พอใจ มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ
ถึงตายนะ!
เห็นคนกลุ่มใหญ่ยืนกันประตูทางออกไว้ พวกนั้นเป็นลูกน้องของปู้รั่วเฉินทั้งหมด วันนี้ถ้าเจียงชื่อไม่มีเงินสองร้อยล้าน อย่าคิดจะได้ออกไปจากที่นี่เลย
ซุนจวิ้นเฟิงหัวเราะพลางว่า “คุณหนูติง คุณไปกันผมก่อนเถอะ เจ้าบ้านี่หมดทางช่วยแล้ว ให้เขาขายหน้าที่นี่ไปคนเดียวเถอะ”
ติงเมิ่งเหยนถลึงตาใส่เขา ไม่ได้พูดอะไร
ตอนนี้เอง พิธีกรยิ้มพูดกับเจียงชื่อว่า “คุณผู้ชายท่านนี้ คุณประมูลสร้อยคอหยกนี้ด้วยราคาสองร้อยล้าน ตอนนี้ขอคุณชำระเงินด้วยครับ”
สายตาทุกคนมุ่งมาที่เขาทันที
เจียงชื่อขมวดคิ้ว พูดอย่างเสียใจว่า “ราคาสองร้อยล้านนี่เปลี่ยนไม่ได้แล้วเหรอ?”
ซุนจวิ้นเฟิงหัวเราะร่วน “ไอ้บ้า เปลี่ยนไม่ได้อยู่แล้ว! ให้แกแกล้งอวด คราวนี้อวดเยอะไปแล้วสิ? จะดูว่าไอ้โง่อย่างแกจะทำยังไง”
เจียงชื่อลูบจมูก พูดว่า “ผมบอกว่าสองร้อยล้าน แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นหน่วยเงินอะไร”
พิธีกรยิ้มเย็นว่า “คุณครับ หน่วยเงินของทางเราคือหยวน ถ้าคุณจะผันเป็นเงินสกุลเยน วอนหรือบาทมามั่วนิ่ม ทางเราคงรับไม่ได้…”
เจียงชื่อโบกมือ “ความหมายของผมคือ สองร้อยล้านที่ผมพูดไม่ใช่หยวน ไม่ใช่หยวน วอน บาท สองร้อยล้านที่ผมพูดคือปอนด์”
เงียบ
เงียบราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิตเลย
เงียบสนิท ไร้เสียงใดๆ
สายตาที่ทุกคนมองเจียงชื่อเต็มไปด้วยความสับสน ผู้ชายคนนี้ไม่สามารถใช้คำว่าบ้ามาพูดได้แล้ว เขามันเป็นปีศาจชัดๆ!
เจอแต่คนต่อราคาให้ถูกลง แต่ไม่เจอคนต่อราคาแบบนี้ มีใครที่ไหนจงใจต่อราคาให้แพงขึ้นกันบ้างล่ะ?
ทางด้านปู้รั่วเฉินหัวเราะตัวแทบงอแล้ว ชี้นิ้วไปที่เจียงชื่อพลางว่า “นี่มันคนบ้าจากไหนเนี่ย? ยังจะมาปอนด์อีก น่าขำชะมัด แกไม่รู้หรือไงว่า หนึ่งปอนต์เท่ากับ9.33หยวน?! สองร้อยล้านปอนด์ ก็เท่ากับ สองพันล้านหยวนนะ!”
“จ่ายเงินสองพันล้านหยวนซื้อสร้อยคอเส้นหนึ่ง? ไอ้บ้า บ้าชัดๆ!”
“ไม่สิ แกคิดจะล้อทุกคนเล่นหรอไง? แกมีเงินถึงสองพันล้านหรือไง?”
ทุกคนพากันส่ายหน้า
ไม่มีใครเชื่อเลยว่าเจียงชื่อจะมีเงินถึงสองพันล้าน เจ้านี่ต้องล้อเล่นกับทุกคนแน่ ไม่โง่ก็บ้าน่ะแหละ
ติงเมิ่งเหยนทำหน้าอยากตาย ถามเสียงต่ำว่า “เจียงชื่อ นายคิดจะทำอะไรกันแน่? ปกตินายออกจะฉลาดนี่นา? ทำไมวันนี้เหมือนเป็นคนบ้าเลยล่ะ? นายเป็นอะไรกันแน่?”
เจียงชื่อลูบผมยาวของติงเมิ่งเหยน พูดเสียงเรียบว่า “ผมไม่ได้บ้า ผมแค่รู้สึกว่า ราคาสองร้อยล้านยังไม่คู่ควรกับความรักของเรา”
“ที่ผมซื้อไม่ใช่สร้อย แต่เป็นพยาน”
“พยานความรักแท้บริสุทธิ์ระหว่างคุณกับผม”
“ดังนั้นผมเพิ่มราคา เพื่อให้พยานตัวนี้จริงจังหนักแน่นขึ้น ผมถึงจะสบายใจ”