จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 156 ผิดหวังขั้นสุด

“ ค่ะ ฉันเข้าใจทั้งหมดแล้ว ทำตัวเองให้ดีก่อน เมื่อถึงเวลา ก็จะฟาดบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องได้อย่างราบคาบ ”
เจียงชื่อยิ้มมุมปากขึ้น “ ไม่ใช่เพียงแค่การไลฟ์เท่านั้น อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ของเรา จะต้องเป็นผู้นำทุกภาค จากนี้ไปเมืองเจียงหนานจะต้องถูกครอบงำโดยอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์!”
…….
หลังจากออกมาจากอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ เจียงชื่อส่งคืนโรลส์รอยซ์คันนั้น
คนคันนี้มันหรูหรามากเกินไป เมื่อขับกลับไปถึงบ้านแล้วไม่สามารถที่จะอธิบายอะไรได้ และติงเมิ่งเหยนเองก็ไม่ชอบด้วย ฉะนั้น เจียงชื่อจึงต้องยอมแพ้อย่างไม่เต็มใจสักเท่าไหร่ และไม่ได้ไปเตะต้องมันอีก
เขาเรียกแท็กซี่มาที่ สวนสาธารณะฮัวไห่ในเมืองเจียงหนาน
ที่นี่เป็นที่โปรดของพ่อเขาที่มักจะมา
แม่ของเจียงชื่อเสียไปตั้งนานแล้ว พ่อของเขาเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กจนโต ตั้งแต่เด็กล้มลุกคลุกคลานอยู่กับน้องชายเจียงโม่ และพ่อเจียงห้านเฟยมา
เดิมที คิดว่าทั้งสามจะสามารถอยู่ด้วยกันตลอดไป
แค่ใครจะไปรู้ เมื่อเจ็ดปีก่อน เจียงห้านเฟยพ่อของเขาหายตัวไปอย่างลึกลับ และต่อมาน้องชาย เจียงโม่ ก็โดดตึกฆ่าตัวตาย
ตระกูลเจียงในทุกวันนี้ เหลือเจียงชื่อเพียงคนเดียว
เขานั่งอยู่ตรงบันไดในสวนสาธารณะ เงยหน้ามองบนฟ้า
เขาจำได้ว่า ทุกเย็นวันหยุดสุดสัปดาห์ พ่อจะพาเขาและน้องชายมาที่นี่ กินขนมไปด้วยมองเมฆบนท้องฟ้าไปด้วย
วันเวลานั้นมันช่างเรียบง่าย แต่กลับเปี่ยมไปด้วยความสุข
บรรยากาศเดิมๆในวันนี้ยังคงอยู่ แต่ผู้คนในวันวานกลับเลือนหายไปแล้ว
“ เจียงชื่อ? ”
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากที่ไม่ไกลนัก เจียงชื่อหันหลังกลับไปมอง บนใบหน้ามีรอยยิ้มที่ฝืนยิ้มออกมา
เขารู้จักกับผู้หญิงคนนี้ดี
นี่คือผู้หญิงวัยกลางคนในวัยสี่สิบปี แม้ว่าเธอจะมีอายุมากแล้ว แต่เธอยังคงรักษารูปร่างไว้ได้อย่างดี
ผิวพรรณก็ดูแลค่อนข้างดี มองไม่ออกถึงอายุที่แท้จริงเลยแม้แต่น้อย
เธอชื่อว่า เริ่นจื่อหลัน เป็นเพื่อนสมัยเรียนม.ปลายของพ่อ แอบชอบเจียงห้านเฟยมานานหลายปี
หลังจากที่เจียงห้านเฟยแต่งงานกำภรรยา และคลอดลูก เริ่นจื่อหลันก็ตกอยู่ในภวังค์อยู่นาน และเป็นซึมเศร้า จนอยากจะฆ่าตัวตาย
ต่อมา ภรรยาของเจียงห้านเฟยจากโลกไปแล้ว เริ่นจื่อหลันทั้งปลอบใจเจียงห้านเฟย และดูแลเจียงชื่อ และเจียงโม่ทั้งสองอย่างยากลำบาก
เรียกได้ว่า เป็นเวลานานมาก ที่เริ่นจื่อหลันทำหน้าประหนึ่งแม่ของเจียงชื่อ
ต่อมา เริ่นจื่อหลันรวบรวมความกล้าทั้งหมด เพื่อสารภาพรักกับเจียงห้านเฟย
แต่ปรากฏว่าโดนปฏิเสธ
เจียงห้านเฟยไม่อาจจะลืมภรรยาผู้ล่วงลับไปได้ และอีกอย่างคือ ไม่อยากให้ความหวังเริ่นจื่อหลัน จึงปฏิเสธความรักของเริ่นจื่อหลัน
หลังจากนั้น เริ่นจื่อหลันที่อกหักเจียนตายได้ออกจากเมืองเจียงหนานไป และหนีไปให้ไกลจากเขา
ได้ยินว่าเธอไปเรียนต่อที่อเมริกาในภายหลัง
สิ่งที่คิดไม่ถึงคือ วันเวลานี้ จะได้กลับมาพบกับคนในวันวานอีกครั้ง
เจียงชื่อลุกยืนอย่างมีความสุข และพูดขึ้น “ คุณน้าหลัน น้ากลับมาแล้วเหรอครับ? ”
เริ่นจื่อหลันยิ้ม และพูดขึ้น “ ใช่ น้าเพิ่งกลับมาถึงเมื่อวานนี้ มาที่นี่เที่ยวๆดูน่ะ ”
เจียงชื่อรู้ดีว่า เริ่นจื่อหลันคิดถึงเจียงห้านเฟย พ่อของเขา
ที่นี่เป็นที่ที่พ่อของเขาชอบมาก่อนจะหายตัวไป เจียงชื่อมาที่นี่ด้วยความโหยหา และคิดถึงพ่อ จุดประสงค์ของเริ่นจื่อหลันที่มาที่นี่ก็เหมือนกัน
เมื่อวานเพิ่งกลับมาถึง วันนี้ก็มาที่นี่เลย
มองออกว่า แม้ว่าเวลาจะผ่านไปซักกี่ปี ไม่ว่าเริ่นจื่อหลันจะแต่งงาน และมีลูกแล้ว แต่ความรักที่เธอมีต่อเจียงห้านเฟยก็ไม่เคยจางหายไปเลย
ทั้งสองนั่งพูดคุยกันอยู่ที่ขั้นบันได
หวนคืนวันวาน
ถามไถ่ชีวิต
วาดภาพอนาคต
“ ห้านเฟย…… พ่อของนาย ยังไม่มีข่าวคราวแม้แต่น้อยเลยเหรอ? ”
“ ใช่ครับ ราวกับว่าระเหยหายไปจากโลก ไม่รู้ว่าหายไปไหนเลย ”
“ อ่อ ”
สีหน้าเริ่นจื่อหลันเต็มไปด้วยความผิดหวัง
เจียงชื่อฝืนยิ้มออกมา “ คุณน้าหลันครับ ตอนนี้น้าทำงานอะไรครับ? ”
“ น้าเหรอ? เป็นครูสอนการแสดงน่ะ น้าทำงานที่ฮอลลีวูดในอเมริกามาหลายปีแล้ว มีหน้าที่สอนศิลปินหน้าใหม่เกี่ยวกับการแสดง ”
เจียงชื่อมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก บริษัทของเขากำลังขาดครูที่มีประสบการณ์อยู่พอดี!
“ คุณน้าหลันครับ ตอนนี้น้ากลับประเทศแล้ว หางานได้หรือยังครับ? ”
“ หาได้แล้วจ้ะ ”
“ อ่อ ” เจียงชื่อมีผิดหวังอยู่บ้าง “ บริษัทไหนครับ? ”
“ บริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้อง ”