หลิงเหยากล่าวว่า “ช่วงนี้แม่ของฉันป่วยและเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล และต้องการค่าผ่าตัดจำนวนมาก เงินของครอบครัวถูกใช้ไปหมดแล้ว และฉันกำลังปรึกษาหารือว่าจะขายบ้านเพื่อสมทบเงินด้วย ฉันกังวลกับเรื่องเหล่านี้อยู่ค่ะ”
“แค่นั้นแหละ”
เจียงชื่อฉีกเช็คออกมาใบหนึ่ง “ค่าผ่าตัดเท่าไหร่?”
“สอง…ล้านหยวนคะ”
เจียงชื่อเขียนสองล้านลงในเช็คจากนั้นก็ยื่นให้หลิงเหยาโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย
“เอาไป”
“นี่…ประธานเจียง ฉัน…”
“อย่าปฏิเสธเลย รับไว้เถอะ” เจียงชื่อกล่าวว่า “แน่นอนว่า เงินนี้ไม่ได้ให้คุณไปฟรีๆหรอก คุณต้องตั้งใจฝึกฝนและเล่นละครให้ดีกว่านี้ และรอให้คุณสร้างรายได้มหาศาลก่อนคุณค่อยมาตอบแทนฉันก็แล้วกัน ”
“ขอบคุณค่ะ!”
หลิงเหยาโค้งคำนับอย่างสุดซึ้ง จากนั้นเธอก็รับเช็คจากเขาและเดินออกจากสำนักงานหลังจากที่เธอกล่าวขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เวลาพักกลางวัน
ในเวลาที่คนอื่นๆกำลังทานข้าวและนอนพักผ่อนนั้น หลิงเหยาก็ออกจากบริษัทอย่างเงียบๆ
เธอนั่งแท็กซี่มาถึงที่บาร์ใกล้ๆแห่งหนึ่ง
หลิงเหยาสวมหน้ากากและหมวกเพราะกลัวว่าจะถูกจับได้ เธอพบชายกลุ่มใหญ่กำลังนั่งดื่มสุราอย่างเมามัน หลังจากที่เธอผลักประตูเข้าไป
เธอเกลียดสภาพแวดล้อมเช่นนี้
แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่น เธอต้องมา
หลิงเหยามองไปรอบๆ และเดินเข้าไปข้างใน เมื่อเธอมาถึงที่เคาน์เตอร์บาร์ ก็มีคนยื่นมือออกมาตบไหล่ของเธอ
“อ๊ะ!!!”
หลิงเหยาหลบหนีด้วยความตกใจ และเมื่อเธอมองย้อนกลับไป เธอก็เห็นว่าคนที่มาตบไหล่ตัวเองก็คือโม่ซ่าวหงที่เธอกำลังมองหาอยู่
โม่ซ่าวหงพูดอย่างร่าเริงว่า “ฉันรู้ว่าคุณจะต้องทำตามสัญญาและมาหาฉันอย่างแน่นอน เป็นไงบ้าง คุณเอาเงินมาหรือยัง?”
หลิงเหยาแสดงสีหน้าเย็นชาใส่เข้า และเธอก็แบมือออกมาแล้วพูดว่า “เอาแฟลชไดร์ฟมาให้ฉันก่อน”
“คุณให้เงินฉันก่อน แล้วฉันจะให้แฟลชไดรฟ์แก่คุณ”
“แก!”
หลิงเหยามอบเช็คสองล้านที่เจียงชื่อมอบให้เธอกับโม่ซ่าวหงอย่างไม่เต็มใจ
ทันทีที่โม่ซ่าวหงเห็นเช็คที่มีมูลค่ามหาศาลขนาดนี้ เขาก็รู้สึกตื่นเต้นมาก และกระโดดโลดเต้นด้วยความดีอกดีใจ
“แฟลชไดรฟ์ล่ะ!” หลิงเหยาคำรามด้วยเสียงต่ำ
“เอาไป” โม่เส้าฉงยื่นแฟลชไดรฟ์ให้หลิงเหยา
“คุณไม่มีข้อมูลสำรองอื่นๆแล้วใช่ไหม?”
“แน่นอน ฉันไม่ใช่คนเลวแบบนั้น หลังจากรับเงินไปแล้ว เราก็จะไม่เกี่ยวข้องกันอีกในอนาคต”
หลิงเหยาสูดหายใจอย่างเย็นชาแล้วใส่แฟลชไดรฟ์ลงในกระเป๋าเสื้อของเธอ และในขณะที่เธอกำลังจะจากไปนั้น โม่ซ่าวหงก็เอื้อมมือไปถอดหมวกและหน้ากากของเธอออก
“เฮ้ย คุณคือดาราดังหลิงเหยาใช่ไหมเหรอ?”
“ทำไมคุณถึงมาที่นี่ด้วยล่ะ”
“คุณอยากดื่มใช่ไหม?”
หลิงเหยาผงะในทันที เธอไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะเล่นสกปรกแบบนี้
ทันใดนั้น เหล่าอันธพาลจำนวนมากก็มารวมตัวกันและล้อมรอบหลิงเหยา จากนั้นก็ชี้มาที่เธอและพูดคำหยาบคายใส่เธอด้วย
หลิงเหยาร้องไห้และผลักทุกคนออกไปจากนั้นก็วิ่งออกจากบาร์
โม่ซ่าวหงรู้สึกมีความสุขจนเก็บอาการไม่อยู่ “ดาราดังงั้นเหรอ? เชอะ! เป็นแค่ของมือสองที่ฉันเคยใช้แล้วทิ้ง ฮ่าๆๆ”
ในขณะนี้ ชายร่างผอมสองคนเดินเข้ามา
คนหนึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยสิว ส่วนอีกคนนั้นทั้งดำทั้งผอม และคนสองคนมีความคล้ายคลึงกันมาก สายตาที่ชั่วร้ายมักฉายออกมาจากดวงตาของพวกเขา
ยิ่งเวลาเห็นผู้หญิงสวยๆแล้ว น้ำลายตะกละก็จะตกลงมา
“ซ่าวหง ผู้หญิงคนนั้นสวยจัง”
ทันทีที่โม่ซ่าวหงเห็นคนสองคนนี้ เขาก็รีบเก็บเช็คอย่างรวดเร็ว และกล่าวด้วยความเคารพว่า “อุ๊ย เป็นเฮียคางคกกับเฮียไส้เดือนนั่นเอง วันนี้พวกคุณมาดื่มที่นี่เหมือนกันเหรอ?”
ไส้เดือนเลียริมฝีปากของเขา “อย่ามาพูดเรื่องไร้สาระกับกู กูหยากรู้แค่ว่าผู้หญิงเมื่อกี้คือดาราดังหลิงเหยาจริงๆเหรอ? ”
โม่ซ่าวหงยิ้ม “จริงสิ ตัวจริงเสียงจริงเลยแหละ”
