จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 206 เจียงชื่อ คนโกหก

หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็ออกมาจากที่นั่งพิเศษนั้น พร้อมกับยืนเรียงแถวกันทีละคน มองออกไปประตู
ที่ประตูมีคนเข้าออกเรื่อยๆ แต่ไม่มีใครมองเห็นแม้แต่เงาของหลิงเหยา
ผู้คนยืนอยู่ตรงนั้นเป็นเวลากว่าห้านาทีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของอะไรเลย
สวีชงถามด้วยรอยยิ้มว่า “เจียงชื่อ หลิงเหยาล่ะ？”
เจียงชื่อตอบกลับอย่างใจเย็น “ตอนกลางคืนรถเยอะ ผมเดาว่าน่าจะอีกสักพัก”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว นายยังจะพูดมั่วซั่วอยู่อีกเหรอ？เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าหน้านายหนาขนาดนี้ ลุงติงครับ ผมขอแนะนำอะไรบางอย่างได้ไหมครับ ท่านจะต้องคิดดีๆนะครับ ว่าควรไม่ควรเปลี่ยนลูกเขย เมิ่งเหยนเป็นหญิงที่ดีขนาดนี้ มาแต่งงานกับคนปากไวแบบนี้ ก็มีแต่เสียเปล่า！”
เมื่อพูดจบ สวีชงก็เดินผลักเตรียมเข้าไปในที่นั่งทานอาหารพิเศษ ไม่สนใจเจียงชื่ออีกต่อไป
ณ ขณะนั้นเอง
ทันใดนั้น ผู้คนจำนวนมากมารวมตัวกันที่ประตู เสียงดัง ผู้คนมากมายต่างล้อมเอาไว้
รปภ. ล้อมวงกันไม่ให้คนเดินผ่านไปมา จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็ปูพรมแดงลงไปด้านล่างจนถึงเวที
ทันใดนั้น ก็มีเสียงร้องดังเข้ามาในโรงแรม
“อ๊าย~~！！！หลิงเหยา！！！ ”
“หลิงเหยา หลิงเหยา หลิงเหยา！”
“หลิงเหยา ผมรักคุณ มองผมหน่อยครับ~~！！！”
มีเสียงร้องมากมายบนถนน หลายคนอยากที่จะเข้าไปด้วยความตื่นเต้น
ขณะที่สวีชงเตรียมกำลังจะไป หลังจากได้ยินเสียงกรีดร้องเหล่านี้ เขามองย้อนกลับไปด้วยความประหลาดใจ
เห็นกลุ่ม รปภ. ยืนเป็นวงกลม พาหญิงสาวไปที่ประตูโรงแรม จากนั้นเหยียบพรมแดง แล้วเดินไปที่เวที
สวีชงเห็นมันจริงๆ ถ้าไม่ใช่หลิงเหยาแล้วจะเป็นใครไปได้ล่ะ？
เมื่อไม่กี่วันก่อน เขาเพิ่งมีงานกิจกรรมกับหลิงเหยาที่ไปเป็นแขกรับเชิญ ดังนั้นเขาจึงคุ้นเคยกับหลิงเหยาเป็นอย่างมาก
“หลิงหยาจริงๆเหรอ？”
ทุกๆคนที่อยู่ตรงนั้นต่างอ้าปากค้าง ต่างรู้สึกเหลือเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา
เมื่อกี้เขาเพิ่งจะเยาะเย้ยเจียงชื่ออยู่เลย ตอนนี้ความรู้สึกเจ็บใจได้ปรากฏบนใบหน้าซะได้
เจียงชื่อเชิญหลิงเหยามาได้จริงๆงั้นเหรอ？
ไม่ ไม่น่าจะเป็นไปได้
คนจนที่มีเงินเดือนแค่แปดพันนี้ จะไปมีปัญญาเชิญดาราดังขนาดนี้มาได้ยังไงกัน？
แต่หลิงเหยาก็ได้มาที่นี่แล้ว นั่นทำให้เขาอดเชื่อไม่ได้
ทันใดนั้น สวีชงก็หัวเราะออกมาอย่างดัง
ติงฉี่ซานขมวดคิ้ว “นายหัวเราะอะไรกัน？”
สวีชงชี้ไปที่เจียงชื่อและพูดว่า “เหอะเหอะ ฉันได้ยินมาแล้วว่าหลิงเหยาจะมาจัดกิจกรรมที่โรงแรมแห่งนี้ นายก็เลยจงใจบอกว่าเชิญมาใช่ไหมล่ะ แต่อันที่จริงเธอได้กำหนดกิจกรรมเอาไว้แล้ว ซึ่งนั่นมันไม่เกี่ยวอะไรกับนายเลยสักนิด！”
พูดขนาดนี้แล้ว ทุกคนก็ต่างพากันตอบสนอง
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง”
หวางเฟิ่งหย่าเยาะเย้ยและพูดว่า “ฉันนี่เกือบถูกหลอกแล้วไหมล่ะ เจียงชื่อ นายนี่มันรู้วิธีหลอกคนจริงๆนะ”
หวางจื้อหรงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เขากลัวแทบตายว่านั่นจะเป็นหลิงเหยาจริงๆ ถ้าหากเจียงชื่อนั้นได้เชิญหลิงเหยามาจริงๆ จะเป็นยังไงกัน？
โชคดีที่สวีชงนั้นมีความรู้ จึงรู้ทันแผนกลอุบายของเจียงชื่อ
หวางจื้อหรงหัวเราะเยาะแล้วพูดว่า “ฉี่ซาน นายนี่ทำกับคนอื่นไม่ดีเลยนะ มีลูกเขยที่ทำตัวแบบนี้ แต่งงานแบบนี้ได้โชคร้ายไปแปดชั่วอายุคนแน่ๆ！”
ใบหน้าของติงฉี่ซานนั้นยิ่งดูไม่ดี
ครั้งแรกที่เห็นหลิงเหยา เขาดีใจมาก คิดว่าจะสามารถเอาคืนได้แล้วเชียว ที่แท้…
เขาส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ การแสดงของเจียงชื่อในวันนี้ทำให้เขาผิดหวังอย่างมาก หากไม่มีความสามารถก็คือไม่มี ซึ่งนั่นก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าไม่มีความสามารถ แล้วต้องมาแสร้งทำว่ามี เมื่อมันถูกเปิดเผยออกมา มันก็จะเป็นเรื่องที่น่าอับอายอย่างมาก
ไม่เพียงแต่เจียงชื่อที่เสียหน้าอับอายเท่านั้น
ติงฉี่ซาน ติงเมิ่งเหยนก็โดนไปด้วย
เขาถอนหายใจออกมา มองไปที่เจียงชื่อ เขากลืนน้ำลายกลับหลังจากพยายามจะพูดอะไร ท้ายที่สุดก็พูดออกมาไม่กี่คำ “ชื่อ นายไม่ควรทำแบบนี้”
อย่างไรก็ตาม…..