จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 23สัญญาไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับท่าน

บทที่ 23สัญญาไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับท่าน
“ไร้มารยาท!!!”
ติงจ้งตบเก้าอี้แล้วพูดเสียงดัง ไม่เคยมีคนใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับเขามาก่อน ถึงแม้ว่าจะเป็นถังแหวนโม่ที่มียศสูงก็ยังต้องเกรงใจเขา เจียงชื่อไอ่ลูกเขยแบบเขากล้าสงสัยในตัวเขา มันบ้าไปแล้วจริงๆ!
“เจียงชื่อ นายนี่คิดว่าตัวเองเป็นใครกันแน่?”
“ตระกูลติงเรา ยังไม่มีที่ๆให้นายพูดได้!”
เจียงชื่อไม่ได้โกรธ แต่กลับพูดกับติงเมิ่งเหยนด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ: “เธอเข้าไปได้แล้ว”
ติงจ้งยิ้มเย้น: “ได้ ไปสิ ให้ฉันดูสิว่าเรื่องที่ผู้ชายทำไม่ได้ผู้หญิงจะทำได้ได้ยังไง? แต่ว่าจำไว้ให้ดีนะ งานครั้งนี้เป็นการกระทำของเธอเอง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลเรา!”
ติงเมิ่งเหยนอึดอัดมาก ถูกหนีบไว้ตรงกลางรู้สึกไม่ดี
เธอถอนหายใจ แล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนั้น
ติงเฟิงเฉิงพูดอย่างได้ใจ: “คุณปู่ ผมกล้าท้าเงย ว่าไม่ถึง10วิก็ถูกไล่ออกมาแล้ว”
ติงจ้งพูดอย่างเยือกเย็น: “งั้นก็เป็นเพราะเธอหาเรื่องเอง อยู่กับขยะ มันจะดีได้ยังไง?”
ทางด้านนั้น ติงเมิ่งเหยนเดินเข้าไปในห้อง
ท่านรองกรมโยธาธิการ—กัวช่างเห็นติงเมิ่งเหยน ในสายตาฉายแววความตื่นเต้น คนที่รอมาถึงแล้ว
ไม่รอให้ติงเมิ่งเหยนพูด กัวช่างก็พูดขึ้น: “ไม่ทราบว่าคุณเป็นลูกสาวของตระกูลติงที่อยู่เขตเก่าซูหัง—ติงเมิ่งเหยนใช่ไหม?”
ติงเมิ่งเหยนยอบแบบระวัง: “ใช่ค่ะ ฉันเอง”
กัวช่วงยิ้มออกมา: “คุณหนูติง นี่ถือสัญญาที่เกี่ยวข้องกับการประมูลในครั้งนี้ คุณดูก่อน ถ้าไม่มีปัญหาอะไร ก็เซ็นชื่อตรงหน้าสุดท้ายก็ได้แล้ว”
ติงเมิ่งเหยนทำหน้างง
ราบรื่นขนาดนี้?
เธอยังไม่ได้พูดอะไรเลย โปรแกรมที่เพิ่งคิดขึ้นมายังไม่ได้พูดเลย ฝ่ายตรงข้ามก็เอาสัญญาออกมาวางไว้บนโต๊ะแล้ว แค่ให้เธอพยักหน้าแล้วเซ็นก็ได้แล้ว
ทั้งหมดเหมือนกับกำลังฝันอยู่
ติงเมิงเกยนเปิดสัญญาดู ไม่มีปัญหาอะไร ก็จับปากกาเซ็นชื่อ
ทั้งหมด2ฉบับ
“สัญญาเก็บไว้ที่ผม1ฉบับ อีก1ฉบับก็ให้คุณ” กัวช่างยื่นสัญญาให้ติงเมิ่งเหยน1ฉบับ
ติงเมิ่งเหยนถาม: “ท่านรองคะ คุณไม่ถามถึงโปรแกรมของฉันเลยหรอ และลักษณะของบริษัทฉัน?”
“ไม่ต้อง มีคนให้ผมดูแล้ว ดีมาก การสร้างครั้งนี้ให้คุณจัดการ ผมวางใจมาก”
มีคนยื่นแล้ว?
ใคร?
ในสมองของติงเมิงเฉิงมีชื่อของคนๆหนึ่งออกมาก็คือ:เจียงชื่อ
“งั้น ขอบคุณนะคะ”
เธอหยิบสัญญาแล้วเดินออกมา ท่าทางของเธอยังงุนงงอยู่ ทั้งหมดนี้มาอย่างง่ายดายเกินไป ดูเหมือนไม่ใช่ความจริง
ติงเฟิงเฉิงมองนาฬิกา “เห้อ คิดผิดไป ใช้เวลาตั้ง30วินาที แต่ว่า ยังไงก็ถูกไล่ออกมาเหมือนกัน?ฮ่าๆๆ”
ติงจ้งเห็นท่าทางของติงเมิ่งเหยน ก็นึกว่าเธอรับไม่ได้ที่ถูกไล่ออกมาถึงแสดงสีหน้าแบบนั้น
“หึ ยังไงผู้หญิงก็คือผู้หญิง แค่เจอนิดหน่อยก็รับไม่ได้แล้ว”
เขามองไปที่เจียงชื่อ “นี่ก็คือผลที่นายจะให้ฉันดูหรอ? ไม่ทราบว่า ติงเมิ่งเหยนทำได้เป็นไงบ้าง?”
เจียงชื่อยิ้ม ไม่ได้ตอบอะไร
ในตอนนั้น ติงเมิ่งเหยนเดินมา
ติงเฟิงเฉิงพูดเย้ย: “นี่น้องสาว ทำไมทำหน้าโง่ๆแบบนี้? ถูกท่านรองดุมารึเปล่า? ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นบทเรียน ต่อไปก็อย่าทำเรื่องโง่ๆอีกก็พอแล้ว”
ติงจ้งเองก็พูด: “ฉันบอกแล้วไง ว่าบริษัทนั้นของเธอ จะไปประมูลราคาได้ยังไง? ล้มเหลวก็เป็นเรื่องธรรมดา กลับไปกับปู่เถอะ ต่อไปก็ฟังคำพูดของคนไร้ประโยชน์น้อยๆหน่อย เขายิ่งทำให้เธอขายหน้า”
ทั้ง2ลุกขึ้นเตรียมออกไป
ติงเมิ่งเหยนพูดขึ้น: “ปู่คะ พี่รอง ฉันเซ็นสัญญามาได้แล้ว”
“อืม ฉันรู้แล้ว”
“อืม?”
“อะไรนะ?”
แรกๆติงจ้งยังไม่ตอบสนองอะไร เดินออกมา2ก้าวแล้วหันไปมองติงเมิ่งเหยน ถามเพื่อแน่ใจอีกครั้ง: “เธอพูดใหม่สิ สัญญาอะไร?”
ติงเมิ่งเหยนยื่นสัญญาในมือออกไป “สัญญาการสร้างการประมูลราคา ฉันเซ็นเสร็จแล้ว”
ตึก!
ในสมองของติงจ้งเหมือนเสียงระเบิดตู้ม เขาคิดไม่ถึงว่าติงเมิ่งเหยนจะทำได้
“นี่เป็นไปไม่ได้!”
ติงเฟิงเฉิงพูดอย่างตกใจ: “น้องเล็ก เธออย่ามาโกหกเลย”
“สัญญาก็อยู่ตรงนี้ พวกพี่ดูเองเธอ”
ติงเฟิงเฉิงรีบแย่งสัญญามา เปิดดูไปทีละหน้า ถูกแล้ว นี่คือสัญญาของโครงการ และเป็นตราปั้มของกรมโยธาธิการ ไม่ผิดแน่นอน
ติงเฟิงเฉิงพูดเตือน: “คุณปู่ดูให้ละเอียดนะ สัญญาฉบับนี้เป็นของปลอมรึเปล่า?”
เจียงชื่อที่กำลังดีใจ: “เมิ่งเหยนไปด้วยมือเปล่า ไม่ถึง30วิก็ออกมาแล้ว ไม่ทราบว่าในเวลาสั้นๆนี้จะปลอมสัญญาออกมายังไง?”
ติงจ้งดูสัญญาอย่างละเอียด “ไม่ใช่ของปลอม นี่คือสัญญาของจริง”
เขาเงยหน้าขึ้นมองติงเมิ่งเหยน: “เธอบอกปู่มานะ ว่าเธอทำได้ยัง? ทำไมกัวช่างได้ยินว่าเป็นตระกูลติงก็ไล่เฟิงเฉิงออกมา แต่กลับเซ็นสัญญากับเธอ?”
ติงเมิ่งเหยนส่ายหน้า “หนูเองก็ไม่รู้”
เธอพูดความจริง แต่ติงจ้งไม่ได้คิดแบบนี้ เขาคิดว่าติงเมิ่งเหยนตั้งใจปิดไว้ ไม่อยากจะพูดออกมา
แต่ว่าเรื่องนี้ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือเซ็นสัญญาได้แล้ว
ติงจ้งหัวเราะเสียงดัง: “ดีๆดีมาก! มีสัญญาตัวนี้ ตระกูลติงเราจะได้ดีขึ้น และอาจจะก้าวเข้าสู่ตระกูลผู้ดีเลยทีเดียว”
แต่ว่า…..
เจียงชื่อรีบดึงสติเขาไว้: “ท่านปู่ ท่านคิดผิดไปรึเปล่า?สัญญาฉบับนี้ได้มาในชื่อบริษัทเล็กๆของเธอ ไม่เกี่ยวอะไรกับตระกูลติง และดูเหมือนจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับบริษัทหลักเลย”
ทันใดนั้น ติงจ้งก็ถูกความเป็นจริงเตือนสติ
เป็นแบบนี้จริงๆ
เพราะว่าติงจ้งไม่เชื่อว่าติงเมิงเฉิงไม่มีทางได้สัญญาฉบับนี้มา ยิ่งกลัวว่าเธอจะทำให้ขายหน้า เลยพูดว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลติง
ทุกอย่างมีติงเมิ่งเหยนและบริษัทของเธอรับผิดชอบเอง
พอถึงตอนนี้ผลออกมาแล้ว ติงเมิงเฉิงเซ็นสัญญาได้จริงๆ และทุกอย่างนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับติงจ้งเลย
ช่างน่าอายจริงๆเลย
ติงจ้งรู้สึกว่าในใจกำลังมีเลือดไหลออกมา สัญญาใหญ่ขนาดนี้ ทั้งๆที่เป็นคนของตระกูลติงที่ได้มันมา แต่ตัวเองกลับไม่สามารถหาผลประโยชน์จากในนี้ได้เลย เหมือนความรู้สึกที่ว่าทั้งโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารของดีแต่กลับกินไม่ได้
ช่างไม่น่าพอใจจริงๆเลย!
ติงจ้งโมโหจนหน้าแดง เกือบจะไอเป็นเลือดออกมา
เจียงชื่อเอาสัญญากลับมา พูดอย่างนิ่งๆ: “คุณปู่ติง ท่านเองก็เห็นแล้ว? เรื่องที่ติงเฟิงเฉิงทำไม่ได้ เมิงเฉิงทำได้ เรื่องที่ผู้ชายทำไม่ได้ ผู้หญิงทำได้ ผลสรุปแบบนี้ ท่านพอใจไหม?”
ติงจ้งพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว
หดหู่ โมโห เศร้า รำคาญ ความรู้สึกทุกอย่างเต็มไปหมดในหัวใจ ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้เลย