จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 246 ยากจนและว่างเปล่า

ไม่ใช่ว่าติงจ้งไม่อยากรักษาภาพลักษณ์ของเขา แต่เขาควบคุมมันไม่ได้!
เวลาไม่ถึง 1 นาที ไม่รู้ติดกันกี่ครั้งแล้ว ยิ่งถอยหลังก็ยิ่งเร็ว ก็เหมือนเพลงละครที่เคาะด้วยแผ่นไม้
ติงจ้งอึดอัดจนอยากจะขุดหลุมฝังตัวเอง
เขาถามเหลียงเตี๋ยอย่างกระวนกระวายใจ “เสี่ยวเตี๋ยเอ้ย นี่ๆๆ ทำยังไงดี?”
เหลียงเตี๋ยก็อึ้งไป เป็นแค่การเรอเล็กๆ ตามหลักแล้ว กินยาไปสองชุดน่าจะรักษาให้หายทันที ทำไมยัง..
เธอตกใจจนเกาหูเกาหัว ทำอะไรไม่ถูก
ด้วยการสั่นสะเทือนมากขึ้นเรื่อย ๆ ในห้องนี้ไม่มีใครสามารถอยู่ได้แล้ว
ทุกคนลุกขึ้นเตรียมจะจากไป
เจียงชื่อดึงกระดาษทิชชู่บนโต๊ะมาหนึ่งแผ่น แบ่งออกเป็นสองส่วน อุดรูจมูกทั้งสองข้าง จากนั้นหยิบกล่องเล็กๆออกมาจากหน้าอกเดินไปข้างหน้าติงจ้ง
“คุณปู่ นั่งลงอย่าขยับ ผมจะช่วยคุณขับลมนี้ก็จะหายดี”
“นาย?”
ติงจ้งมองไปที่เจียงชื่อด้วยความสงสัย เขาไม่กล้าเอาร่างกายของตัวเองเสี่ยงกับไอ้ขยะที่คุยโม้พลิกไปมา
ติงฉี่ซานพูดอย่างไม่แยแส “ทำไม ยังไม่เชื่อลูกเขยของผมหรอ? คุณปู่ติง เมื่อครู่คุณก็ไม่เชื่อไม่ใช่หรอ? ผลสุดท้ายเป็นยังไง? เชื่อฟังหมอบางคนกินยามั่วๆ กินจนออกอาการละสิ?”
เหลียงเตี๋ยกังวล
แต่ไหนแต่ไรก็มีแต่คนประจบเธอ เอาใจเธอ แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยถูกดูหมิ่นขนาดนี้
ยิ่งไปกว่านั้น ในใจของเหลียงเตี๋ย ติงฉี่ซานเป็นแค่ไอ้เศษสวะ มีแต่เธอที่จะตามใจตัวเองเหยียบเขาถึงจะถูก ทำไมถึงปีนขึ้นมาบนศีรษะเธอได้หละ?
“ติงฉี่ซาน นายบอกว่าใครเป็นหมอที่ไม่มีฝีมือการรักษา? พูดกลับกันแล้วมั้งคุณ”
“เฮ้ ผู้ชายพูด คุณเป็นผู้หญิงเหม็นๆยังแหกปากอะไร?” ถูกกดไว้ทั้งคืน อารมณ์ของติงฉี่ซานก็พุ่งขึ้นเช่นกัน
ติงหยุนเจิ้งไม่พอใจแล้ว
เขาขมวดคิ้วแน่น “น้องสาม ทำไมพูดกับพี่สะใภ้นายอย่างนี้?”
ติงฉี่ซานหัวเราะอย่างเย็นชา “พี่รอง ไม่ใช่น้องชายอย่างผมมาพูดพี่ หาภรรยาก็หาที่เป็นแม่ศรีเรือนหน่อย อย่าหาหมอที่ไม่มีความสามารถในการรักษา วันๆก็อยากสร้างแต่ผลงาน ดูสิทำร้ายคุณปู่ติงแล้ว อีกอย่างเวลาพวกเราลูกผู้ชายพูดคุยกัน ผู้หญิงพวกนี้ไม่มีสิทธิ์มาแทรก? พี่รอง พี่ดูแลผู้หญิงยังไง?”
ซูฉินเบะปาก
ติงฉี่ซานเป็นผู้ชายที่เอาความคิดผู้ชายเป็นใหญ่ ปกติอยู่บ้านฟังคำพูดพวกนี้ก็ยังรู้สึกรับไม่ได้ แต่ไม่รู้เพราะอะไรอยู่ที่นี่ฟังขึ้นมาแล้วรู้สึกสบายใจ
เหลียงเตี๋ยกังวล “คุณ คุณ คุณ คุณ…”
“ผมทำไมผม? พี่รอง ดูแลผู้หญิงของคุณให้ดี ผู้ชายพูด ผู้หญิงอย่ามาพูดส่งเดช!”
ติงหยุนเจิ้งก็ตกตะลึง
ในเวลานี้ ติงจ้งรีบขัดจังหวะทุกคน “พอแล้วๆ ช่วยสงบหน่อย”
หันศีรษะ มองไปที่เจียงชื่อ “นายมีวิธีรักษาโรคของฉันได้จริงๆหรือ?”
“แน่นอน”
“ถ้านายรักษาไม่ได้?”
“เอ่อ……”
เจียงชื่อไม่รู้ว่าจะใช้อะไรเป็น ‘เดิมพัน’ ในเมื่อเขา ‘ยากจนและว่างเปล่า’
ติงเมิ่งเหยนยืนขึ้น
“ถ้าเจียงชื่อไม่สามารถรักษาคุณให้หายได้ หุ้น 5% ของฉันก็จะคืนให้กับบริษัท!”
เจียงชื่อรู้สึกซาบซึ้ง เป็นครั้งแรก เป็นครั้งแรกที่ติงเมิ่งเหยนไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย เริ่มเชื่อเขา
จริงๆแล้วอยู่ด้วยกันมานาน ติงเมิ่งเหยนก็สั่งเกตุเห็น ถึงแม้เจียงชื่อจะ ‘สะเทือนฟ้าสะเทือนดิน’ และ ‘ไม่อยู่กับร่องกับรอย’ แต่ทุกครั้งก็จะเป็นจริง
ลองคิดดูสิ เจียงชื่อเคยล้มเหลวไหม?
ไม่มี!
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมไม่เลือกที่จะเชื่อในเจียงชื่อ เชื่อสามีคนนี้ที่มักจะสร้างปาฏิหาริย์อยู่เสมอล่ะ?
ติงจ้งพยักหน้า “ได้ ในเมื่อเธอพูดอย่างนี้ ฉันก็จะให้โอกาสเจียงชื่อสักครั้ง นายรักษาฉันหาย ฉันจะเอาหุ้นส่วนที่จะให้เฟิงเฉิงให้กับเมิ่งเหยน ถ้านายรักษาฉันไม่หาย ฉันก็จะเอาหุ้นส่วนของเมิ่งเหยนคืน!”
“คำไหนคำนั้น”