จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 248 ร้องเพลงตลอดทาง

ระหว่างทางกลับบ้าน ติงฉี่ซานร้องเพลงเสียงดัง ด้วยอารมณ์ที่สบายๆ
ติงเมิ่งเหยนก็ส่ายศีรษะซ้ำแล้วซ้ำเล่า พ่อของตัวเองถูกข่มเหงมานานเกินไปจำเป็นต้องระบายๆบ้าง วันนี้โชคดีที่มีเจียงชื่อ มิฉะนั้น ไม่รู้ว่าติงฉี่ซานจะรู้สึกหดหู่เป็นยังไงบ้าง
พอคิดถึงตรงนี้ เธอก็หันไปมองเจียงชื่อแล้วถาม “เจียงชื่อ ฉันยังไม่รู้เลย ว่าคุณไปเรียนรู้ทักษะทางการแพทย์ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
เจียงชื่อพลั้งปากอ้างเหตุผลขึ้นมา “ช่วงนี้บริษัทของพวกเรามีแพทย์เฉพาะทางมาสอนวิชาความรู้ทางการแพทย์แก่พวกเราฟรี ผมคิดว่ามันมีประโยชน์มาก ผมจึงใช้เงินเล็กน้อยเพื่อไปสมัครเรียน พักนี้ก็เรียนเกี่ยวกับวิชาการฝังเข็มกับคุณหมอ”
ติงฉี่ซานยกนิ้วโป้งให้ “อืม ไม่เลว การเรียนรู้วิชาการแพทย์ก็มีประโยชน์ แม้ว่าคุณจะไม่ได้เป็นหมอ ต่อไปถ้าคนในครอบครัวเจ็บป่วยเล็กๆน้อยๆก็สามารถช่วยรักษาได้”
เนื่องจาก นี่เป็นเรื่องที่มีประโยชน์ต่อทั้งครอบครัว ดังนั้นคนในครอบครัวจึงไม่มีใคร คัดค้านและไม่ได้จี้ถามต่อ
เจียงชื่ออยากเรียนก็เรียน ยังไงรู้เยอะก็ไม่หนักตัว
กลับถึงบ้าน
เจียงชื่อและติงเมิ่งเหยนกลับเข้าห้องตัวเอง ถอดเสื้อนอกออก ถุงเท้า เอน ทิ้งร่างกายที่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน
ติงเมิ่งเหยนนวดๆไหล่ของเธอ รู้สึกปวดเมื่อยเล็กน้อย
เจียงชื่อเดินเอามือไปวางบนไหล่ของเธอ “อย่าขยับ ผมนวดให้คุณ”
“คุณยังนวดเป็น?”
“หลายวันมานี้เรียนมานิดหน่อย”
นิ้วของเจียงชื่อดูเหมือนมีพลังเวทมนตร์ กดที่จุดเลือดลมบนร่างกาย ต้องการสบายแค่ไหนก็สบายเท่านั้น ทำให้ร่างกายที่อ่อนล้าของติงเมิ่งเหยนผ่อนคลายลง
ความเหนื่อยล้าทั้งวัน หายไปอย่างไร้ร่องรอย
“อ่า~~”
“ช้าหน่อย~~”
“สบายมาก~~”
ติงเมิ่งเหยนหลับตา กรีดร้องจนลืม
ในห้องนั่งเล่น
คู่สามีภรรยาสูงอายุที่เตรียมตัวจะกลับห้องชะงัก
ซูฉินเบะปากแล้วส่ายศีรษะ “พึ่งถึงบ้านก็จะเอา วัยรุ่น ใจร้อนเกินไปแล้ว ก็ไม่รู้จักที่จะอาบน้ำอะไรก่อน”
ใครจะรู้ว่าติงฉี่ซานกอดเธอจากด้านหลัง
“โอ้ย ตาแก่ คุณทำอะไรน่ะ?”
“ยังต้องถาม?” ติงฉี่ซานพูดอย่างร่าเริง “พวกเด็กๆขยันขนาดนั้น พวกเราไม่สามารถถูกทิ้งไว้ข้างหลังในฐานะผู้อาวุโสได้ วันนี้มีความสุข มาเถอะ มาทำกันครั้งหนึ่ง”
“มาอะไรมา? ยังไม่ได้อาบน้ำ เสื้อผ้าในเครื่องซักผ้ายังไม่ได้ซัก หม้อชามอยู่ในอ่างล้างจาน พื้นยังไม่ได้ถู ยังมีอีกหลายเรื่อง … ”
“เฮ้ ไอ้เฒ่า คิดเรื่องพวกนั้นน่าสนุกตรงไหน? มากับผมสิคุณ!”
ติงฉี่ซานอุ้มซูฉินไว้บนบ่า และวิ่งเข้าไปในห้องนอนอย่างมีความสุข ต่อสู้ไป 300 รอบ
…
กลางดึก ในใจกลางเมืองเขตเจียงหนาน อาคารบริษัทเทียนติ่ง
ชั้น 23 ห้องทำงานของประธานกรรมการ
ชายสามคนนั่งอยู่ในห้อง หนึ่งในนั้นก้มศีรษะลง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตึงเครียดและหวาดกลัว
ประธานกรรมการซุนหย่งเจินดื่มชาไป และถามอย่างไม่สนใจไยดี “โป๋สิ้นหง ก่อนหน้านี้คุณสัญญากับผมในเวลาสองเดือน จะกำจัดอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ ตอนนี้สองเดือนผ่านไปแล้ว อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ไม่เพียงแต่ไม่ ‘ตาย’ แต่กลับมีชีวิตที่ดีขึ้นเรื่อยๆ ตั๋วภาพยนตร์ขายดีมาก รายการทีวีก็มาแรง และการถ่ายทอดสดก็พุ่งขึ้นสูงมาก พวกเขายังได้รับความนิยมจากศิลปินชั้นนำหน้าใหม่เช่น เชฟเซียน หลิงเหยา”
“โป๋สิ้นหง คุณทำให้ผมผิดหวังจริงๆ”
“ตำแหน่งของประธานผ้าข้อง ยังไงคุณก็หลีกเถอะ?”
ไป่ซินหงรีบลุกจากเก้าอี้อย่างรวดเร็วและพูดด้วยเสียงสั่นว่า “ท่านประธานกรรมการ หลายครั้งที่ล้มเหลวจริงๆแล้วมันมีสาเหตุ ต้องโทษที่เจียงชื่อไอ้หนุ่มนั่นทรยศ”
“แต่ท่านวางใจเถอะ ผมได้วางแผนไว้อย่างรอบคอบแผนหนึ่ง สามารถถอนรากถอนโคนบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องได้แน่นอน！”