จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 276 วัยเยาว์ไม่หวนกลับ

หัวใจของเจียงชื่อยังคงเต้นไม่หยุด ไม่รู้ว่ามันเริ่มเมื่อไหร่ เรือนร่างเด็กสาวคนนั้น สถิตอยู่ในหัวของเขา และวนอยู่ไม่ไปไหน
เขานอนลงบนพื้น และห่มผ้าห่ม
เพียงแค่หลับตา ในใจก็จินตนาการถึงท่าทางอันสง่างามของซูสวนในกระจกฝ้า
สวย
อ่อนเยาว์
เย้ายวน
ลืมไม่ลง
ในใจของเจียงชื่อ ถูกกวนจนจิตใจไม่สงบ
แม้ว่าจะหลับตา แม้ทั้งกายและใจก็เหนื่อยล้าแล้ว แต่ในสมองกลับวุ่นวาย ไม่มีกะจิตกะใจจะนอนเลย
ซูสวนที่เดินออกมาในตอนนี้ สวมชุดนอนสายเดี่ยว กลิ่นกายหอมอบอวลไปทั้งห้อง เป็นกลิ่นของหญิงสาวที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ผู้ชายคนไหนก็จะไม่ทน
แถมไม่มีชุดชั้นใน เผยความเย้ายวนของผู้หญิง
เจียงชื่อหลับตาปี๋
ห้ามเลยเถิดแม้แต่นิด
ซูสวนปีนขึ้นไปบนเตียง ห่มผ้าห่ม และวางมือบนสวิตช์ไฟในห้อง
“พี่เขย ราตรีสวัสดิ์”
คำพูดเบาๆ เคลื่อนนิ้วช้าๆ ตุ๊บ ไฟดับ
ซูสวนนอนอยู่บนเตียง
ห้องเงียบมาก ต่างก็ได้ยินเสียงหายใจของกันและกันอย่างชัดเจน ใจของชายหญิงกระสับกระส่าย แต่เพราะความเก้ๆกังๆ พวกเขาต้องเก็บกดความสั่นไหวในใจไว้
บางครั้ง ถ้าพลาดก็คือพลาด
แม้ว่าจะชอบมากแค่ไหน
เปล่าประโยชน์
พระจันทร์อยู่สูงนอกหน้าต่าง ราวกับโคมไฟที่ไม่มีที่สิ้นสุด แสงจันทร์ส่องผ่านหน้าต่าง ส่องไปยังสองคนที่ไม่มีวันอยู่ด้วยกันได้
ขมขื่น ทุกข์ทน
ยังหวาน
หนึ่งคืนไม่มีคำพูดใดๆ ท้องฟ้าก็สว่างขึ้นในไม่ช้า และฝั่งตะวันออกก็ค่อยๆ กลายเป็นสีขาว
ถือโอกาสตอนที่ซูสวนยังไม่ตื่น เจียงชื่อไปอาบน้ำร้อน เปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาด
หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ ก็ออกไปกินอาหารเช้าพร้อมกับซูสวนพอดี
กิจกรรมของวันนี้ก็ยังคงเป็น การซื้อๆๆ
เพิ่งจะบ่ายสองเท่านั้นเอง ฉีเจิ้นได้ส่งคนขับรถพาทั้งสองไปที่ซานซีโร ในมิลาน
ที่นี่เป็นสนามกีฬาที่พิเศษมาก
สองทีมยักษ์ใหญ่ของเมืองมิลาน อินเตอร์ มิลาน กับ เอซี มิลาน ใช้สนามเดียวกัน
นี่คือสนามเหย้าของสองสโมสรใหญ่
วันนี้พวกเขาจะต่อสู้ที่นี่เพื่อตัดสินผล
พลเมืองของมิลาน โดยพื้นฐานแล้วพวกเขาทั้งหมดเป็นแฟนบอล ท่านทวดและฉีเจิ้นก็ไม่ยกเว้น แต่พวกเขาเป็นแฟนบอลเอซี มิลาน
วันนี้ ท่านทวดใส่เสื้อของเอซี มิลานมาเป็นพิเศษ พาฉีเจิ้น เจียงชื่อ ซูสวน เข้าไปในสนามฟุตบอลด้วยกัน เข้าไปในที่นั่งวีไอพี นั่งบนที่สูงแล้วก้มหน้าลงและอิ่มเอมเพลิดเพลินไปกับงานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยอาหารอันโอชะให้รับประทานมากมาย
ในขณะนี้ในร้านเครื่องประดับดาวฤกษ์ กองกำลังอีกฝ่ายหนึ่งกำลังเตรียมการลงมือ
ห้องชั้นหก
ฉีหยางขยี้ตา กุมหัวอย่างมึนๆและนั่งลง รู้สึกปวดท้อง และมีชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขาและกำลังชงชา
“นาย ตื่นแล้วเหรอ”
ชายคนนั้นนำชามาให้ฉีหยาง “นี่คือชาแก้แฮงค์ ดื่มสิ”
ฉีหยางเพิ่งนึกขึ้นได้ถึงเรื่องที่เมื่อคืนแข่งดื่มเหล้ากับเจียงชื่อ เมื่อคืนเขาเมามาก พ่ายแพ้ยับเยิน เขาถูกอุ้มขึ้นบนเตียงและเผลอหลับไป
พอตื่นขึ้นมา ก็บ่ายสองโมงแล้ว
เขาจิบชา และมองเวลา เขาตกใจไปทั้งตัวและลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว
“นี่มันกี่โมงแล้วเหวยซือทำไมไม่รู้จักปลุกฉันเลยล่ะ?”
“แล้วถ้าฉันพลาดแผนของเจ้านายฉันจะทำยังไงล่ะ?”
ชายชื่อ ‘เหวยซือ’ รินชาอีกแก้วใจเย็น “การแข่งขันเริ่มขึ้นบ่ายสอง การแข่งขันฟุตบอลใช้เวลาประมาณ 110 นาที เพราะงั้นตอนนี้ยังไม่สาย นายยังหลับไปอีกสักพัก ก็ไม่ได้ทำให้แผนล่าช้า”
“ไม่ล่าช้างั้นเหรอ? นายใช้ได้เลยนะ”