จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 283 เทพเจ้าแห่งสงครามพิโรธ

ถึงขนาดที่ว่าบางคนยอมที่จะไปเจอยมราช ยอมที่จะไปเจอซาตาน ล้วนแต่ไม่ยอมเจอเทพแห่งสงครามชูร่าที่อยู่ในตำนาน！！！
ตอนนี้เทพสงครามกลับมาทวงคืนวงการอีกครั้ง
ทำลายทุกอย่าง！
เจียงชื่อยื่นมือออกไป พูดเพียงแค่สองคำ “ทำลาย！”
สามสี่ร้อยคนเคลื่อนทัพกันอย่างเบียดเสียด กองทัพใหญ่มาถึงแล้ว ทรงพลังมาก
นี่เป็นกองทัพสู้รบที่ถูกต้องที่สุด กองทัพโนเนมที่ใช้เงินจ้างคนพวกนั้นมายังอยู่ห่างไกลเทียบไม่ติดเลย เพียงเวลาสั้นๆไม่ถึง 5 นาที ลูกน้องร้อยกว่าคนของฉีหยางก็ถูกจัดการเกลี้ยง
ราวกับว่าน้ำในแม่น้ำที่เพิ่มสูงขึ้นจนไหลทะลักออกมา ยากที่จะควบคุมไว้ได้
แต่ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่สนามรบ
เจียงชื่อไม่ได้ต้องการชีวิตของคนพวกนี้ เพียงแค่ทำให้พวกเขาทั้งหมดพิการเท่านั้น ต่อไปอย่าคิดที่จะทำร้ายคนอื่นอีก
เมื่อเห็นว่าลูกสมุนร้อยกว่าคนล้วนถูกจัดการหมดแล้ว ฉีหยางก็นั่งลงบนพื้นอย่างผิดหวัง แววตามองไปข้างหน้าด้วยความว่างเปล่า ทำยังไงก็ไม่ยอมเชื่อเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นต่อหน้า
ทั้งๆที่แผนการของเขาสมบูรณ์แบบขนาดนั้น
ทำไมถึงเดินมาถึงเส้นทางที่สิ้นหวังไม่มีอนาคตอย่างทุกวันนี้？
เริ่มแรกตอนที่อยู่บนเครื่องบินก็สามารถฆ่าท่านทวดได้ ภายหลังตอนที่อยู่บนโต๊ะอาหารก็สามารถให้ฉีเจิ้นดื่มจนตายได้ และหลังจากนั้นก็ยิ่งจะสามารถฆ่าทิ้งทั้งคนสองพร้อมกันได้ที่นอกสนามบอล
แต่ว่า！
ล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่า แพ้อย่างยับเยินมากขึ้นทุกครั้ง
อาการป่วยเจียงชื่อก็รักษาให้หายได้
ดื่มเหล้าก็ดื่มสู้เจียงชื่อไม่ได้
นักฆ่ายี่สิบกว่าคนถูกเจียงชื่อจัดการได้
เจียงชื่อเจียงชื่อเจียงชื่อ ล้วนแล้วเป็นเจียงชื่อทั้งหมด ！ทุกครั้งที่ฉีหยางต้องการจะลงมือจัดการ เจียงชื่อก็จะปรากฏตัวออกมา
ถึงตอนนี้ ตอนที่ฉีหยางต่อสู้จนถึงที่สุดแล้ว นำเอา ‘การต่อสู้ที่แข็งแกร่ง’ออกมาใช้แล้ว เดิมทีคิดว่าชัยชนะอยู่ในมือ เป็นไปไม่ได้ที่จะพ่ายแพ้อีกอย่างแน่นอน
ใครจะรู้ว่ามือปราบเจียงชื่อจะปรากฏตัวอีกแล้ว
พละกำลังที่แข็งแกร่งโดยส่วนตัวไม่ต้องพูดถึง ยิ่งกว่านั้นแม่ทัพแห่งกองกำลังที่ทรงพลานุภาพ
เจียงชื่อ เขาเป็นเทพท่านใดกันแน่？！
ฉีหยางคำรามเสียงขึ้นฟ้า ระบายความหดหู่ในใจ
สุดท้าย เขาจ้องมองที่เจียงชื่อ พูดถามอย่างโหดเหี้ยมว่า “เจียงชื่อ ฉันกับแกมีความแค้นอะไรกันเหรอ ？ทำไมแกจะต้องมาเป็นปฏิปักษ์กับฉันครั้งแล้วครั้งเล่า？”
เจียงชื่อยิ้มขึ้นมา
“ฉันไม่ได้มีความแค้นอะไรกับแก แต่ฉันรู้สึกรักและผูกพันกับท่านทวด”
“อีกอย่าง เมื่อพบคนที่รังแกผู้อื่น ก็ต้องรีบออกไปช่วยผู้ที่โดนทำร้าย แกในฐานะที่เป็นลูกชาย กลับฆ่าแม่ตัวเองเพื่อเงิน เรื่องที่เนรคุณแบบนี้ไม่ว่าใครมาพบเห็นเข้าก็ต้องเข้ามาขัดขวาง！”
“ฉันจะยอมให้นายกระทำความชั่วตามอำเภอใจได้ยังไง？”
ฉีหยางฝืนยิ้ม “เหอะๆ เหอะๆ！ฉันว่าแกเข้ามายุ่งเรื่องของคนอื่น ที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองมากกว่านะ”
ในเวลานี้ ประตูรถก็เปิดออก
ท่านทวดและคนอื่นๆเดินออกมาแล้ว
เธอค่อยๆเดินมายังฉีหยาง อยากจะโมโห แต่ก็ไม่มีอะไรให้น่าโมโหแล้ว
เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว จะพูดอะไรออกไปก็ไร้ประโยชน์
สุดท้ายแล้ว ท่านทวดทำได้เพียงถอนหายใจ “พูดไปพูดมา ฉันผิดเอง ในฐานะที่เป็นแม่คนหนึ่ง ฉันทำได้เพียงให้แกมีกินมีใช้ ให้ความรั่วรวยมั่งคั่งกับแก กลับว่าไม่สอนหลักการของความเป็นคนกับแก่ได้ โธ่เอ๊ย……”
“เจ้ารอง ฉันรู้ว่าแกคิดยังไง แกดูถูกพี่ใหญ่ แกคิดว่าแกมีความสามารถมากกว่าพี่ใหญ่ แต่ฉันลำเอียงเข้าข้างพี่ใหญ่ใช่ไหม？”
ฉีหยางยิ้มแล้ว “ใช่ไง พี่ใหญ่นอกจากประจบสอพลอ อย่างอื่นก็สู้ผมไม่ได้ แต่แม่กลับให้เขาเป็นทายาทรับช่วงต่อในอนาคต ถ้าไม่ลำเอียงแล้วจะอะไรล่ะ？”
ท่านทวดส่ายหัว
“เจ้ารอง แกผิดพลาดแล้ว”
“แกเห็นแค่เพียงภายนอก ไม่ได้เห็นถึงเนื้อแท้”
“แกคิดว่าพี่ใหญ่สู้แกไม่ได้จริงเหรอ？ไม่ใช่ พี่ใหญ่เพียงแค่ใช้ชีวิตด้วยการยอมให้แกทุกอย่าง ไม่แข่งขันกับแก”
“ไม่เชื่อแกก็ลองดูได้ เรื่องที่สำคัญในบริษัท ตระกูลพี่ใหญ่ก็จัดการได้อย่างเหมาะสมไม่ใช่เหรอ？และแก นอกจากฉลาดว่องไวแต่เรื่องหาผลประโยชน์แล้ว ก็ไม่มีอะไรเลย”
ท่านทวดถอนหายใจพร้อมพูดว่า “พี่ใหญ่เขาเป็นคนที่ฉลาดมีความสามารถแต่ไม่แสดงออกมา ส่วนแก ฉลาดว่องไวแต่เรื่องหาผลประโยชน์ แกยังห่างจากพี่ใหญ่ อีกไกล！”