จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 316 ผมจะยังไม่ไปไหน

ในค่ำคืนนี้ ทั้งสองได้เปิดใจคุยกันอีกครั้ง
และนี่เป็นใครแรกที่เจียงชื่อได้แสดงมุมที่อ่อนโยนของเขา เพราะถึงแม้เขาจะเป็นเทพแห่งสงครามชูร่า แต่ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ยังเป็นมนุษย์ที่มีเนื้อหนังคนหนึ่ง
แม้จะเป็นผู้ชาย แต่ก็มีวันหนึ่งที่จะรู้สึกเหนื่อยได้ถ้าต้องทนรับกับเรื่องบางเรื่องตลอดเวลา
ดังนั้นหลังจากที่เขาได้พูดความในใจออกไป เขาจึงรู้สึกสบายใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
แต่แล้ว……
คนที่ทำลายบรรยากาศในค่ำคืนนี้ก็ปรากฏ
ทันใดนั้น ชายกลุ่มหนึ่งที่แต่งตัวหรูหราได้ขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาในสวนนั้น
เมื่อคู่รักต่างๆ ที่เห็นคนกลุ่มนั้น พวกเขาก็รีบลุกขึ้นแล้วหยิบข้าวของและเตรียมตัวออกไปจากที่นี่ทันที
จากนั้นมีคนใจดีที่เดินผ่านเจียงชื่อได้เตือนเขาว่า “พวกคุณยังอยู่กันทำไม? พวกหมอกแดงมาแล้ว ยังไม่มีออกไปอีก เดี๋ยวก็เจอดีหรอก!”
เจียงชื่อขมวดคิ้วอย่างสงสัย
หมอกแดง?
เขาไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลยจริงๆ อีกอย่างวันนี้ท้องฟ้าแจ่มใส และเวลาก็ยังไม่ถึงเที่ยงคืน นอกจากนี้เขายังเตรียมของที่จะให้ติงเมิ่งเหยนอีกด้วย
จะให้กลับไปเวลานี้ มันจะไม่เสียบรรยากาศเกินไปหน่อยหรือ?
เจียงชื่อยิ้มแล้วส่ายหัวตอบ “เรายังไม่ไปไหนครับ”
และคนใจดีคนนั้นก็ถอนหายใจตอบ “อย่าหาว่าไม่เตือนนะ ไปก่อนละ”
ในไม่ช้า ทุกคนในสวนสาธารณะก็ออกจากพื้นที่กันหมด แม้แต่คนเฒ่าคนแก่ก็ไม่มีใครกล้าอยู่ต่อสักคน
คนของหมอกแดงขี่มอเตอร์ไซค์เข้าไปก่อความวุ่นวายในสวนสาธารณะ พวกเขาชนทุกอย่างที่ขวางหน้า ไม่เว้นแต่ผู้คนที่เดินอยู่บนถนน
คนอื่นไม่มีใครกล้าต่อว่าพวกเขาเลยสักคน ทำได้เพียงคิดว่าตัวเองโชคร้ายที่ต้องมาเจอกับคนกลุ่มนี้ ทุกคนรีบหนีออกไปโดยที่ไม่กล้าแสดงสีหน้าไม่พอใจต่อพวกเขาเลย
จากนั้นคนกลุ่มนี้ก็ขี่รถซิ่งแล้วหยิบเครื่องพ่นสีออกมาและเริ่มพ่นสีไปทั่วสวนสาธารณะแห่งนี้ พวกเขาได้เปลี่ยนสภาพของสวนสาธารณะฮัวไห่ตามใจชอบ
เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้ เจียงชื่อก็รู้สึกโกรธมาก
สถานที่แห่งนี้เป็นที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำที่ดีของเขา เป็นเครื่องพิสูจน์ถึงอดีตที่สวยงามของเขา แล้วจะปล่อยให้คนกลุ่มนี้มาพังทลายอย่างตามใจชอบได้อย่างไร?
แต่ในขณะนี้ เจียงชื่อยังไม่ทันได้ไปหาเรื่องใคร แต่คนกลุ่มนี้ก็เพ่งมองมาที่เขาก่อนแล้ว
หัวหน้าของหมอกแดง ชื่อว่าเจี่ยจ้าน เขาเป็นคนที่มองเห็นติงเมิ่งเหยนก่อน หลังจากนั้นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา นานแค่ไหนแล้ว? นานแค่ไหนที่เขาไม่ได้แตะต้องผู้หญิงสวยๆ แบบนี้?
เขากระโดดขึ้นรถมอเตอร์ไซค์และบิดคันเร่งเพื่อซิ่งมาจอดอยู่ตรงหน้าของเจียงชื่อ ฝุ่นบนพื้นที่ลอยขึ้นก็พัดเข้าใส่เจียงชื่อกับติงเมิ่งเหยน ทำให้ติงเมิ่งเหยนสำลักจนต้องปิดปากและจมูกของเธอไว้
แต่เจียงชื่อยังคงนั่งอยู่ท่ามกลางฝุ่นนั้นอย่างเฉยเมย
เขาผ่านสนามรบกลางทะเลทรายมาห้าปี ดังนั้นฝุ่นแค่นี้ไม่สามารถกระทบกระทั่งเขาได้เลย
เจี่ยจ้านหยุดรถกะทันหันแล้วชี้ไปที่เจียงชื่อ “ผู้หญิงของแก ข้าขอละกันนะ”
จากนั้นเขาได้โยนธนบัตรให้กับเจียงชื่อปึกหนึ่ง
“นี่เป็นค่าจ้างเลิกของแก จากนี้ไปผู้หญิงคนนี้จะเป็นของเจี่ยจ้าน แกห้ามเข้าใกล้เธออีกเด็ดขาด”
“แล้วก็ ตอนนี้แกเก็บเงินแล้วไปให้พ้นได้แล้ว”
เป็นท่าทีที่แข็งกร้าวมาก
ทุกครั้งที่เจี่ยจ้านเห็นผู้หญิงที่ชอบนั้น เขาจำเป็นต้องครอบครองให้ได้
ซึ่งในชีวิตนี้ นอกจากมอเตอร์ไซค์แล้ว งานอดิเรกที่เขาชอบที่สุดก็คือผู้หญิง ที่ผ่านมาเขาไม่เคยพบกับผู้หญิงสวยมาก่อนเลย แต่เมื่อเร็วๆ นี้ หลังจากที่เขารู้ว่าสวนสาธารณะฮัวไห่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่นัดพบของคู่รัก เขาจึงมาที่นี่เพื่อตามหาผู้หญิงหน้าตาดีเป็นประจำ ทำเหมือนกับว่ากำลังล่าขุมทรัพย์อยู่
ที่ผ่านมาเขาเคยแย่งผู้หญิงคนอื่นไปหลายคนแล้ว และทุกครั้งเขาก็จะทิ้งผู้หญิงเหล่านั้นหลังจากเล่นจนเบื่อ
สิ่งที่ได้มาง่ายๆ
ก็จะทิ้งไปง่ายๆ เสมอ
เขาเป็นคนชอบรูปร่างภายนอกของผู้หญิง แต่ไม่เคยสนใจความรู้สึกของใครมาก่อน เขาเป็นเหมือนสัตว์ดึกดำบรรพ์ที่ไร้สมอง วันๆ เอาแต่ดำเนินชีวิตตามสัญชาตญาณของเขาเท่านั้น
แต่สิ่งที่น่าเป็นห่วงกว่านั้นก็คือ สัตว์ดึกดำบรรพ์อย่างเขากลับมีอิทธิพลมาก
ไม่มีใครเต็มใจที่จะถูกพรากจากกันเลย ทุกคนก็อยากได้แฟนของตนกลับมาทั้งนั้น แต่ทุกครั้งที่คิดจะต่อต้านเขาก็จะถูกทรมานอย่างรุนแรง
เจี่ยจ้านไม่ได้ชอบฆ่าคน
แต่เขาชอบการทรมานคนมาก