จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 410 หมัดเดียวเกินทน

ถนนกว้างขวาง ซุปเปอร์คาร์ห้อตะบึงทะยานไปด้วยความเร็วสูง
เจียงชื่อกำลังขับ รถเฟอร์รารี่ 458 อยู่บนท้องถนน อัตราความเร็วเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ กำลังขับอย่างเพลิดเพลิน ถึงขั้นเปิดหน้าต่าง สัมผัสได้ถึงเสียงหวีดหวิวของกระแสลมกระโชกแรง
ในฐานะผู้ชาย ทุกคนล้วนมีงานอดิเรกของตัวเอง
บางคนชอบเล่นเกม บางคนชอบการ์ตูน บางคนชอบบ้าน บางคนชอบเดินท่องเที่ยว
เจียงชื่อรักรถ
แม้มันจะเป็นรถเก่า แต่ดีร้ายยังไงก็เป็นรถเฟอร์รารี่ และเป็นซุปเปอร์คาร์ที่มีมูลค่ามากกว่าสองล้าน สำหรับเจียงชี่อที่ใช้บริการรถแท็กซี่มาแรมปี ได้ขับรถซุปเปอร์คาร์แบบนี้เป็นครั้งคราว มันเจ๋งจริงๆ
มันก็เหมือนกับคนที่เลิกบุหรี่มานาน จู่ๆ วันหนึ่งสามารถพ่นควันได้ ความรู้สึกจากมวนสู่มวน มันยากจะบรรยายจริงๆ
เจียงชื่อในตอนนี้กำลังสนุกกับการที่ได้ควบคุมรถอย่างเต็มที่ ใช้เทคนิคต่างๆ ตามใจชอบ ราวกับคนไร้สติราวกับภาพลวงตา
ขณะที่ขับไปเรื่อยๆ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าทางข้างหน้าเหมือนจะมีอะไรผิดปกติ
เขาเหยียบเบรกอย่างมั่นคง รถหยุดหลังจากเลื่อนไปหลายร้อยเมตร เป็นอย่างที่คาดไว้เมื่อเห็นว่าทางข้างหน้ามีมอเตอร์ไซค์เจ็ดถึงแปดคันขวางอยู่
กลุ่มชายฉกรรจ์แต่งกายไม่สุภาพนั่งอยู่บนขอบรั้ว ในมือถือไม้เบสบอล
ดูจากท่าทาง เหมือนกับต้องการกำจัดใคร
เจียงชื่อวางมือบนพวงมาลัย มองคนเหล่านี้อย่างเย็นชา
เป็นไปตามที่คิดไว้ คนพวกนี้ทั้งหมดเดินเข้ามา แต่ละคนรายล้อมมองดูรถ ส่วนปากก็พ่นคำด่าไปด้วย
เจียงชื่อไม่แสดงสีหน้า สังเกตอยู่เงียบๆ
เขาต้องการรู้ว่าคนเหล่านี้มาหาเขาด้วยจุดประสงค์ใด หรือเป็นการดักปล้นบนท้องถนนโดยบังเอิญ ถ้าเป็นอย่างหลังก็ดี ถ้าเป็นอย่างแรก เช่นนั้นก็มีปัญหาแล้ว
ใครกันที่อยากจัดการเขา
“ลงรถ!!!” อันธพาลคนหนึ่งทุบฝากระโปรงรถ
เจียงชื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย ที่เขาทนไม่ได้ที่สุดคือคนไม่เคารพรถของเขา
เขาดับไฟ ดึงเบรกมือ เปิดประตูรถลงมา
กลุ่มคนล้อมเข้ามา แต่ละคนยิ้มไม่ดีมองเจียงชื่อ เคาะไม้เบสบอลในมือไม่หยุด
“นายก็คือเจียงชื่องั้นเหรอ”
“รู้ไหมว่าตัวเองผิดตรงไหน”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ต้องมีคนจงใจจัดการเจียงชื่อ ไม่ใช่การปล้นทั่วๆ ไป ไม่อย่างนั้นพวกเขาไม่มีทางรู้อย่างชัดเจนขนาดนี้
เจียงชื่อพูดเสียงเรียบ “ให้เวลาพวกนายสิบวินาที พูดมาว่าใครอยู่เบื้องหลัง”
“อะไร”
พวกอันธพาลชะงัก “เฮ้ สมองนายมีปัญหาใช่ไหม มองดูดีๆ ซิว่าพวกเรามีกี่คน นายมีกี่คน”
เจียงชื่อเหลือบมองที่นาฬิกาข้อมือ
“พวกนายเหลือเวลาอีกห้าวินาที”
“ไอ้ห่า กล้าเล่นกับกูเหรอ”
พวกอันธพาลเหวี่ยงไม้เบสบอลฟาดลงศีรษะของเจียงชื่ออย่างรุนแรง
แต่พวกนักเลงท้องถิ่น จะเป็นคู่ต่อสู้ของเทพแห่งสงครามชูร่าได้อย่างไร
เบี่ยงหลบข้าง แล้วสวนหมัดเข้าท้องอันธพาล ดวงตาเบิกถลนโดยทันที สองมือกุมท้องเข่าทรุด เจ็บปวดเหลือคณานับ
แม้จะไม่ตาย ทว่าขยับไม่ได้ไปชั่วขณะหนึ่งเลยทีเดียว
เห็นเจียงชื่อลงมือ ทุกคนก็ต่างตะลีตะลาน
“ไอ้ห่า ยังกล้าสู้กลับอีกเหรอ”
“พี่น้องทั้งหลาย ฆ่ามัน!”
กลุ่มคนพุ่งเข้ามา เหวี่ยงไม้เตรียมโจมตี แต่พวกเขาไม่สามารถแม้แต่จะสัมผัสร่างกายของเจียงชื่อ ภายในไม่กี่วินาทีทั้งหมดก็ลอยออกไป
ความแข็งแกร่งของเจียงชื่อ เกินกว่าที่พวกเขาจินตนาการเอาไว้
ผู้ชายคนนี้ พวกเขาไม่ใช่คนที่จะสามารถจัดการได้
เจียงชื่อเดินเข้าไปตรงหน้าอันธพาลแล้วพูดเสียงเรียบว่า “ให้โอกาสนายเป็นครั้งสุดท้าย บอกมาว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ถ้าพวกนายยังอยากมีชีวิตรอด”