จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 464 ทำงานเสร็จก็จากไปเก็บซ่อนชื่อเสียงเอาไว้

“เขาจะให้ฉันไปขอร้องเจียงชื่อ”
“หึหึ ไม่มีทาง”
“เถียนจี อย่าโทษที่พี่ใหญ่อย่างฉันใจโหดเหี้ยม แม้ต้องให้นายตาย ฉันก็ไม่มีทางให้เจียงชื่อมาช่วยนาย”
“ฉันคิดว่า นายเองก็คงไม่หวังให้เจียงชื่อมาช่วยชีวิต ใช่ไหม”
หัวใจของหยางจุนเทียน ได้โหดเหี้ยมอำมหิตมาถึงจุดที่แน่นอนแล้ว
อะไรคือความรักระหว่างเพื่อน
ล้วนเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ
เขายินดีจะสละชีวิตเพื่อนตัวเอง แต่จะไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีเพื่อไปขอร้องให้เจียงชื่อช่วยเหลือ
อีกฝั่งหนึ่ง ที่สนามฝึกซ้อม
เจียงชื่อยังคงพิงอยู่กับพนักเก้าอี้ ไขว่ห้าง เงยหน้ามองท้องฟ้าที่สว่างสดใส
คำนวณเวลาแล้ว น่าจะไม่พอ
เขาถอนหายใจยาวๆหนึ่งเสียง
“เห้อ หยางจุนเทียนหนอหยางจุนเทียน นายยินดีจะเสียสละชีวิตของเถียนจีแต่ไม่ยอมมาหาฉันเพื่อขอความช่วยเหลือ”
“ควรจะพูดว่านายมันหยิ่งยโสดี หรือควรจะพูดว่านายมันโหดเหี้ยมดี”
เจียงชื่อยืนขึ้น เดินไปที่รถของตนเอง
หยางเมิ่นหยุนเดินเข้ามาขวางและถามขึ้นว่า “เจียงชื่อ เมื่อกี้เหมือนฉันจะเห็นหมอลู่มาหานาย ทำไมมีเรื่องอะไรเหรอ”
เจียงชื่อยิ้มขมแล้วก็ถอนหายใจอีก
“รักษาคน”
“หมอลู่เชิญนายไปรักษาคนไข้เหรอ”
“จะว่าไปเรื่องมันยาว ขึ้นรถเถอะ ”
เจียงชื่อขับรถพาหยางเมิ่นหยุนไปที่โรงพยาบาล
เข้าไปในโรงพยาบาล ไปถึงหน้าห้องผ่าตัด
เจียงชื่อเตรียมจะเดินเข้าไปข้างใน หยางจุนเทียนก็มาข้างทางเขาเอาไว้ “นายคิดจะทำอะไร ฉันเรียกนายมาหรือยังไง ที่นี่ไม่ต้อนรับนาย นายไสหัวไปเลยนะ ได้ยินหรือเปล่า ”
เจียงชื่อไม่ได้พูดอะไร หยางเมิ่นหยุนพูดอย่างตำหนิว่า “หยางจุนเทียน นายรักษามารยาทหน่อย”
หยางจุนเทียนอึ้งไปชั่วครู่ “เมิ่งเหยน คุณหมายความว่าไง”
“หมายความว่าไงนายไม่รู้หรือไง นายยินดีจะมองเถียนจีตายไป แต่ไม่ยินดีจะให้เจียงชื่อช่วยรักษาเขา ปากก็บอกว่าเป็นเพื่อนสนิทกัน มีอย่างที่ไหนจัดการกันอย่างนี้”
หยางจุนเทียนพูดจาติดขัดขึ้นมา “คุณ……รู้เรื่องหมดแล้วเหรอ”
เจียงชื่อส่ายหน้า ยังคงเดินเข้าไปข้างใน
หยางจุนเทียนทั้งอายทั้งโมโห ตะปบไหล่ของเจียงชื่อเอาไว้ “วันนี้ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้นแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ให้นายเข้าไปรักษาเถียนจีเด็ดขาด ”
คนเมื่อเกิดคลุ้มคลั่งขึ้นมาแล้ว ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ทำลงไปได้
ความอิจฉา และความแค้นเคืองที่หยางจุนเทียนมีต่อเจียงชื่อนั้น ได้ฝังรากลึกเข้าไปถึงกระดูก ไม่สนใจความเป็นความตายของเถียนจีแล้ว แค่ไม่ให้เจียงชื่อทำการรักษาก็พอ
ยังไงก็ตาม เรื่องที่เจียงชื่อตัดสินใจจะทำแล้ว เขาจะหยุดมันได้ยังไง
เจียงชื่อไม่ได้หวั่นไหวเลยสักนิด ยังคงเดินหน้าต่อไป
“ถ้านายยังกล้าขยับอีก เชื่อไหมว่าฉัน……”
ไม่รอให้หยางจุนเทียนพูดจบ เจียงชื่อก็คว้าคอของหยางจุนเทียนเอาไว้ ดันหัวของเขาให้เข้าไปติดอยู่ในช่องว่างระหว่างเก้าอี้เหล็กของโรงพยาบาล จะเข้าก็ไม่ได้ ออกก็ไม่ได้
“นายสงบสติอารมณ์ซะบ้าง”
เจียงชื่อก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้องผ่าตัด จากการคำนวณของเขาแล้ว เวลาไม่มาก จะชักช้าไม่ได้
เขาเอาเข็มเงินออกมาทำการรักษาทันที
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง
เจียงชื่อก็เดินออกมาจากห้องผ่าตัด สีหน้าเรียบเฉย
“เป็นยังไงบ้าง”หยางเมิ่นหยุนรีบถามขึ้นอย่างร้อนใจ
เจียงชื่อแค่พูดสามคำว่า “ไม่เป็นไร”
ทำงานสำเร็จแล้วก็จากไป เก็บซ่อนชื่อเสียงและความดีเอาไว้
เหมือนกับครั้งที่แล้ว เจียงชื่อไม่ต้องการให้เถียนจีรู้ความจริงด้วย หลังจากทำการรักษาเสร็จแล้วก็สะบัดแขนเดินจากไป
เจียงชื่อจะไม่สนใจก็ได้ แต่หยางเมิ่นหยุนทำไม่ได้
เธอทนกับสถานการณ์ในตอนนี้ไม่ได้อีกแล้ว
และแล้ว เธอก็เดินเข้าไปในห้องพักฟื้น ไปถึงตรงหน้าเตียงคนไข้ของเถียนจี ในวินาทีแรกหลังจากที่เถียนจีตื่นขึ้นมา เธอจะบอกเล่าความจริงทั้งหมดออกมา “เถียนจี นายตื่นแล้วเหรอ”
เถียนจีจับที่หัวของตัวเอง “มึนหัวนิดหน่อย ครั้งนี้หมอลู่ช่วยชีวิตผมไว้อีกแล้วใช่ไหม”
หยางเมิ่นหยุนส่ายหน้า “ไม่ใช่ ที่จริงคนที่ช่วยนายมาตลอดคือ เจียงชื่อ”