จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 465 สำนึกผิด

ที่ประตูห้องผ่าตัด หยางจุนเทียนที่หัวคาอยู่ตรงช่องว่างระหว่างเก้าอี้ไม่ง่ายเลยกว่าจะ’ดึง’หัวตัวเองออกมาได้ พบเข้ากับเถียนจีที่เพิ่งจะหายดีและหยางเมิ่นหยุนกำลังเดินมาพอดี
“เถียนจี นาย ……หายดีแล้ว？”
เถียนจีที่เดิมทีทำตามคำสั่งของหยางจุนเทียนอย่างเชื่อฟัง ตอนนี้เห็นหยางจุนเทียนเข้า สีหน้าและแววตาต่างก็เต็มไปด้วยความรังเกียจ แม้กระทั่งมีท่าทีเหมือนอยากจะเข้าไปตบหน้าเขาสักสองฉาด
หยางจุนเทียนถูกมองด้วยสายตาแบบนี้ก็รู้สึกไม่สบายใจ
เถียนจีพูดด้วยเสียงที่แหบแห้งว่า “หยางจุนเทียน ฉันหายแล้ว ทำให้นายไม่พอใจใช่ไหม”
หยางจุนเทียนอึ้งไป จากนั้นก็เค้นรอยยิ้มออกมาและพูดว่า “จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง พวกเราเป็นเพื่อนสนิทกันนะ นายหายดีแล้ว ฉันก็ต้องดีใจสิ ทำไมต้องไม่พอใจด้วยล่ะ”
“เพื่อน？”
“หึหึ”
เถียนจีพูดอย่างตำหนิ “ฉันรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว นายยังจะแสร้งทำอะไรอีก”
“ความจริง นายรู้ความจริงเรื่องอะไร “หยางจุนเทียนมองหยางเมิ่นหยุนแวบหนึ่ง ในใจมีลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง พูดว่า “เถียนจี นายอย่าไปฟังคนอื่นเขาพูดเหลวไหล เพื่อให้ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนของเราแตกหัก”
“ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนห่าเหวอะไร”
เถียนจีชี้หน้าหยางจุนเทียน “แม่งเอ๊ยแกยอมเห็นฉันตายไปต่อหน้า แต่ไม่ยอมให้เจียงชื่อยื่นมือเข้ามาช่วยชีวิตฉัน ถ้าหากไม่ใช่เพราะเจียงชื่อยืนยันจะช่วย ฉันคงตายไปแล้ว”
“ยังจะพูดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนอีกเหรอ”
“นี่นายทำกับเพื่อนรักอย่างนี้เหรอ”
หยางจุนเทียนเป็นใบ้ไร้คำพูด เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าหยางเมิ่นหยุนจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เถียนจีฟัง ยิ่งคิดไม่ถึงว่าเถียนจีจะเชื่ออย่างสนิทใจด้วย
เขายิ่งรังเกียจเจียงชื่อ ยิ่งอยากจะกีดกันเจียงชื่อ ก็ยิ่งเหมือนถูกเจียงชื่อเล่นงาน
เขาไม่ชอบใจจริงๆ
ในเมื่อเรื่องราวถูกเปิดเผยออกมาแล้ว หยางจุนเทียนก็ไม่คิดจะปิดบังอะไรอีก พูดออกไปตรงๆว่า “ฉันไม่ให้เจียงชื่อช่วยนาย แล้วยังไง นายก็แค่สมาชิกธรรมดาคนหนึ่ง ชีวิตไร้ค่าแค่ชีวิตเดียว นายจะทำอะไรฉันได้ ”
ในที่สุดหางจิ้งจอกก็โผล่ออกมาแล้ว
เถียนจีพูดว่า “หยางจุนเทียน มีประโยคหนึ่งกล่าวไว้ว่า ‘ทำเรื่องชั่วไว้มากสักวันจะแพ้ภัยตัวเอง’ นายคอยดู ต้องมีวันที่นายต้องร้องไห้”
พูดจบ เขาก็ออกจากโรงพยาบาลไปด้วยการประคองของหยางเมิ่นหยุน
ตอนที่เดินผ่านร่างของหยางจุนเทียน หยางเมิ่นหยุนก็จ้องมองเขาอย่างดุดัน เกลียดหยางจุนเทียนเข้ากระดูกดำ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าหยางจุนเทียนจะเป็นคนชั่วที่จิตใจคับแคบอย่างนี้
มองเงาของเถียนจีกับหยางเมิ่นหยุนที่เดินจากไป ไฟในใจของหยางจุนเทียนก็ยิ่งลุกโชนขึ้น
คนหนึ่งเป็นลูกน้องของเขา ส่วนอีกคนคือผู้หญิงที่เขาชอบ ตอนนี้ลูกน้องทรยศเขา ผู้หญิงที่เขาชอบก็รังเกียจเขา
ทั้งหมดทั้งมวลนี้ ล้วนต้องโทษเจียงชื่อคนเดียว
“เจียงชื่อเอ๋ยเจียงชื่อ นี่นายบีบบังคับฉันเองนะ”
“ตอนแรกฉันยังไม่คิดจะเอาชีวิตนาย แต่ในเมื่อนายทำเกินไปอย่างนี้ ถ้าอย่างนั้นก็อย่ามาโทษว่าฉันโหดร้ายแล้วกัน ”
……
หน้าประตูโรงพยาบาล
เจียงชื่อยังคงยืนอยู่ตรงข้างเสาอาคาร เอนร่างพิงไปที่เสา ในมือคีบบุหรี่เอาไว้มวนหนึ่ง
ได้ยินเสียงฝีเท้าเกินเข้ามา หนึ่งชายหนึ่งหญิงเดินมาถึงข้างกายของเขา เป็นเถียนจีกับหยางเมิ่นหยุน
เถียนจีมองเจียงชื่อ สีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
เสียงพรึ่บดังขึ้น เขาคุกเข่าลงอย่างหนักตรงหน้าของเจียงชื่อ พูดเสียงดังขึ้นมาสามคำ “ผมขอโทษ”
เจียงชื่อตกใจสะดุ้ง รีบยื่นมือออกไปประคองให้เขาลุกขึ้น
“นี่นายทำอะไรเนี่ย”
เถียนจีพูดด้วยความรู้สึกผิดว่า “พี่ใหญ่เจียง ผมมันตาบอดไม่รู้จักแยกแยะดีชั่ว ผมคิดจะขับรถชนพี่ให้ตาย แต่พี่กลับไม่ถือสาเรื่องที่ผ่านมาและช่วยชีวิตผมเอาไว้”
“ผมพูดจาไม่ให้เกียรติพี่ ด่าว่าพี่ บีบคั้นพี่ แค่พี่ก็ยังตอบแทนการกระทำอย่างชั่วช้านี้ด้วยคุณธรรม ช่วยชีวิตผมเป็นครั้งที่สอง ”
“ที่น่าขันก็คือ ผมคิดมาตลอดว่าลู่ยี่เป็นคนช่วยผมเอาไว้”
“ที่ยิ่งน่าขันไปกว่านั้นคือ ผมคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะนับเดรัจฉานอย่างหยางจุนเทียนเป็นเพื่อนรัก”