จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 471 ลำบากให้ไปนั่งที่ที่นั่งชั้นสอง

ซินยุ่นไร้คำพูดแล้วจริงๆ เดิมทีเรื่องของพ่อก็ทำให้เธอรู้สึกปวดหัวมากพอแล้ว คิดไม่ถึงว่าแค่นั่งรถไฟความเร็วสูงยังต้องมาเจอคนแย่งที่นั่งอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งอัดอั้นตันใจเหลือเกิน
พนักงานบริการก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมาบ้างแล้ว ขอร้องตั้งสองสามครั้ง ยืนพูดอยู่บนทางเท้าเป็นเวลากว่าสิบนาทีแล้ว
ทั้งคำพูดที่ฟังดูดีและไม่ดีก็พูดไปหมดแล้ว แต่ซานเชียวก็ไม่ยอมขยับตัวไปไหน
ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ก็แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน
จนใจจริงๆ
พนักงานบริการหันมาพูดกับซินยุ่น “คุณผู้หญิงท่านนี้ ต้องขออภัยด้วยจริงๆ เพื่อให้ไม่คุณต้องยืนอยู่ตลอดอย่างนี้ ขอเชิญคุณไปนั่งพักที่ที่นั่งชั้นสองก่อนนะคะ”
ที่นั่งชั้นสอง
ซินยุ่นหมดคำพูดจริงๆ เธอเสียเงินในที่นั่งเฟิร์สคลาส แต่สุดท้ายเธอได้นั่งที่นั่งชั้นสอง
“นี่เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ให้ฉันไปเหรอ”
พนักงานบริการพูดอธิบายว่า “คุณอย่าเพิ่งโกรธนะคะ ลำบากคุณก่อนสักนิดนะคะ รอให้คุณผู้ชายคนนี้ยอมลุกจากที่นั่งแล้ว หรือรอให้เขาถึงสถานีแล้ว พวกเราจะจัดการให้คุณมานั่งที่เดิมนะคะ คุณคิดว่าเป็นยังไงคะ ”
จัดการกันอย่างนี้ มีแค่สามคำ ไม่เข้าท่า
ซินยุ่นพูดตำหนิว่า “ฉันจ่ายเงินที่นั่งเฟิร์สคลาส ทำไมต้องไปนั่งที่นั่งชั้นสอง ทำไมฉันต้องเสียเปรียบอย่างยินยอมพร้อมใจ เขาแย่งที่นั่ง ไร้เหตุผลก็สามารถแย่งที่นั่งได้แล้วอย่างนั้นเหรอ ใครที่ไหนเขาจัดการปัญหากันแบบนี้ ”
พนักงานบริการหน้าเสียทันที
เธอพูดด้วยสีหน้าคร่ำเคร่งว่า “คุณผู้หญิง คุณอย่าพูดอย่างนี้เลย ในสถานการณ์พิเศษก็ต้องมีการจัดการแบบพิเศษ คุณก็ต้องเข้าใจการทำงานของพวกเราด้วย”
ซินยุ่นรู้สึกน่าขันจริงๆ
“สถานการณ์พิเศษอะไร ”
“ฉันต้องเข้าใจการทำงานอะไรของพวกคุณ”
“ตอนนี้ฉันเป็นผู้เสียหาย พวกคุณไม่ช่วยผู้เสียหายทวงความยุติธรรม ยังปล่อยให้ ‘คนที่ไม่เคารพกฎกติกา’ทำตามอำเภอใจอย่างอิสระ แล้วมันคืออะไร ”
พนักงานบริการถอนหายใจเฮือกหนึ่ง
“คุณผู้หญิงคะ ความลำบากของคุณดิฉันเข้าใจดีค่ะ แต่สถานการณ์ตรงหน้าตอนนี้ ไม่มีทานอื่นแล้วจริงๆ”
ขณะนี้เอง เจียงชื่อที่นิ่งเงียบมาตลอดเดินเข้ามา พูดเสียงเรียบๆประโยคหนึ่งว่า “ไม่มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยบนรถไฟเหรอ จับตัวพวกเขาไปให้หมด พอถึงสถานีต่อไป ติดต่อกับสถานีตำรวจให้เอาตัวไปก็ได้แล้วนี่นา ยากตรงไหน”
พนักงานบริการไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ “คุณผู้ชาย พวกเรามีระบบการจัดการของเราเอง ไม่จำเป็นต้องให้คุณมาสอนว่าพวกเราต้องทำยังไง”
เจียงชื่อพูดต่อไปว่า”ถ้าอย่างนั้นการจัดการที่พวกคุณหมายถึง ก็คือการให้ผู้โดยสารชั้นสองมานั่งที่ผู้โดยสารชั้นหนึ่ง แล้วต้องลำบากให้ผู้โดยสารชั้นหนึ่งไปนั่งที่ผู้โดยสารชั้นสองอย่างนั้นเหรอ ไกล่เกลี่ยได้มั่วมาก ”
“คุณผู้ชาย ระวังคำพูดของคุณด้วย”
เจียงชื่อส่ายหน้าเบาๆ ที่จริงตั้งแต่เริ่มต้นเขาก็ไม่อยากจะสนใจเรื่องนี้ เพราะในสถานการณ์อย่างนี้ต้องมีมืออาชีพผู้มีประสบการณ์มาจัดการอยู่แล้ว แต่ใครจะไปนึกว่า มืออาชีพจะทำงานไม่เป็นอาชีพอย่างนี้
เขามองไปที่ซานเชียวแวบหนึ่ง พูดเสียงเรียบๆว่า “ที่นั่งนี้เป็นของฉัน ให้เวลาสามวิ ไสหัวไป ”
เจียงชื่อไม่คิดจะพึ่งพนักงานบริการแล้ว เพราะพนักงานให้บริการคนนี้ทำงานไม่ได้เรื่อง ต้องการแย่งที่นั่งคืน คงต้องพึ่งตัวเองซะแล้ว
ซานเชียวขมวดคิ้วขึ้นมา
เขาจ้องมองเจียงชื่อ “ไอ้เวร เมื่อกี้นายพูดอะไรกับฉัน พูดอีกทีสิ”
แต่ไหนแต่ไรมามีแต่เขาซานเชียวที่รังแกคนอื่น ไม่เคยมีใครสามารถรังแกเขาได้ คำว่า ‘ไสหัวไป’ของเจียงชื่อ ทำให้ซานเชียวโมโหมาก
ถ้าหากไม่ได้อยู่บนรถไฟความเร็วสูง เกรงว่าเขาคงจะเตะมันกระเด็นไปนานแล้ว
ลูกน้องของซานเชียวทุกคนต่างก็ลุกขึ้นมา แต่ละคนถอดเสื้อกันหนาวออก เผยให้เห็นแขนที่แข็งแรงบึกบึน
แต่ว่า ‘ฉากเล็กๆ’ตรงหน้านี้ไม่ได้ทำให้เจียงชื่อตกใจเลยสักนิด
เจียงชื่อพูดเสียงเบาว่า “หมดเวลา นายไม่ไสหัวไป ฉันจะส่งแกออกไปเอง”
“ไอ้สารเลว”
ซานเชียวตบไปที่โต๊ะ ลูกน้องทั้งหมดก็กรูกันเข้าไปทันที
กล้าดูถูกเหยียดหยามลูกพี่ต่อหน้าคนมากมาย หึหึ รนหาที่ตายชัดๆ