จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 472 เตะบอล

ลูกน้องคนหนึ่งเหวี่ยงกำปั้นใหญ่ๆ มุ่งตรงมาตรงหน้าของเจียงชื่อ
ซินยุ่นเห็นแล้วก็อกสั่นขวัญแขวน เธอที่ไม่เคยได้เห็นฝีมือการต่อสู้ของเจียงชื่อมาก่อน รู้สึกเป็นห่วงความปลอดภัยของเจียงชื่อมาก ยิ่งไปกว่านั้นเธอคิดว่าเป็นเพราะความผิดของเธอที่จำให้เจียงชื่อต้องโดนซ้อม
ถ้าหากเมื่อครู่เธอไม่ดึงดันขนาดนั้น เจียงชื่อก็คงจะไม่โดน
เอ๋？
ซินยุ่นยังไม่ทันได้ห่วงทั้งหมด เห็นเพียงเจียงชื่อยกมือขึ้นมาปัดก็หลบหลีกจากหมัดของฝ่ายตรงข้ามได้แล้ว จากนั้นก็ตบเบาๆ อีกฝ่ายก็หมอบลงไปตรงหน้าของเจียงชื่อ
ฉากต่อมายิ่งทำให้คนจดจำจนยากจะลืม
เห็นเพียงเจียงชื่อก้มเอวยกขา ราวกับสมาชิกในทีมฟุตบอลที่กำลังจะยิงประตู เตะขาออกไปสุดแรง ไปโดนร่างของฝ่ายตรงข้ามอย่างจัง เตะเขากระเด็นออกไปราวกับเตะฟุตบอล
คนคนนั้นกลิ้งหลุนไปตามทางเดินที่ทอดยาว จนไปถึงจุดสิ้นสุดของโบกี้ขบวนรถไฟ ชนเข้ากับประตูอย่างแรง
ลูกต้องคนอื่นๆที่ฉากนี้ต่างก็ตกตะลึง
กำลังขนาดนี้ คนสามารถทำได้ไง
พวกเขายังไม่ทันได้ตั้งตัว เจียงชื่อก็หิ้วคอพวกเขาทีละคนออกมา กดไปกับพื้น จากนั้นก็ราวกับกำลังเตะลูกโทษ เตะทีละคน ลูกน้องทุกคนถูกเจียงชื่อเตะกระเด็นออกไปทุกคน
กลิ้งหลุนหลุน
กลิ้งหลุนหลุน
ลูกน้องทั้งหมดต่างก็กลิ้งไปจนสุดขบวนโบกี้ ชนเข้ากันเองอย่างจัง ทุกคนต่างก็กองรวมกันอยู่ตรงนั้น
ต้องรู้ก่อนว่า ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นคนที่ร่างกายบึกบึน อยู่ในวงการนี้มานานหลายปีแล้ว ดูเหมือนจะเป็นชายหนุ่มที่มากไปด้วยประสบการณ์การต่อสู้ ทุกคนต่างก็สู้กับฝ่ายตรงข้ามได้ด้วยหนึ่งต่อสิบคน
แต่พวกเขาทั้งหมดรวมกันยังไม่พอให้เจียงชื่อสั่งสอน ใช้เวลาไม่ถึงสิบวินาทีก็จัดการพวกเขาทั้งหมดได้แล้ว
ความแข็งแกร่งของเจียงชื่อ ทำให้คนอกสั่นขวัญแขวนจริงๆ
สุดท้ายเขามองไปที่ซานเชียว
หลังจากที่ได้เห็นกับตาถึงความแกร่งของเจียงชื่อ ซานเชียวทั้งรนทั้งกลัว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาแย่งที่นั่งคนอื่น เมื่อก่อนไม่เคยมีใครกล้าคัดค้านมาก่อน หรือแม้จะมี ก็จะถูกลูกน้องของเขาทุบตีจนสาหัส
วันนี้เป็นครั้งแรก และคงจะเป็นครั้งเดียว เพราะเขาแย่งที่นั่ง ลูกน้องเลยถูกแตะสั่งสอนเหมือนลูกฟุตบอล
เจียงชื่อมองเขา พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “นายชอบที่นั่งนี้มากใช่ไหม ขอโทษนะ มันเป็นของพวกฉัน ให้นายไม่ได้ แต่ฉันที่เป็นผู้ใหญ่ใจกว้าง ให้ที่นั่งนายไม่ได้ แต่ที่บนชั้นวางสัมภาระสามารถยกให้แกได้ ”
“สัม ……สัมภาระ”
ซานเชียวสีหน้ามึนงง ฟังไม่ออกว่าหมายถึงอะไร จะให้ที่นั่งบนชั้นวางสัมภาระกับเขาทำไม เขาไม่ใช่สัมภาระสักหน่อย
แต่ว่าในไม่ช้า เขาก็เข้าใจในความหมายของคำพูดเจียงชื่อ
เห็นเพียงมือหนึ่งของเจียงชื่อหิ้วคอเสื้อของซานเชียว ดึงตัวเขาขึ้นมาจากที่นิ่งอย่างง่ายดาย ราวกับผู้ใหญ่หิ้วคอเด็กเล็กๆขึ้นมา ไม่เปลืองแรงเลยสักนิด
ฉากต่อไป ทำให้คนทั้งโบกี้ต่างก็อ้าปากตาค้างอย่างตกตะลึง
มือหนึ่งของเจียงชื่อจับที่คอของซานเชียว อีกมือก็จับที่ขาของเขา ใช้แรงเบาๆ ก็ยกตัวของซานเชียวขึ้นมา
จากนั้น เจียงชื่อก็ยัดตัวของซานเชียวเข้าไปในช่องวางสัมภาระ
ซานเชียวดิ้นรนต่อต้านสุดแรง แต่ก็ไร้ประโยชน์ พละกำลังของเขาสำหรับเจียงชื่อแล้ว เหมือนมดกับช้าง ไร้ค่าสิ้นดี
ไม่ถึงห้าวินาที ร่างกายของซานเชียวก็ถูกยัดเข้าไปในช่องสัมภาระทั้งตัว คาอยู่ในนั้นร้องโอดโอย
“ปล่อยฉันออกไปนะ ไอ้สารเลว นายปล่อยฉันออกไปนะ ”
“นายกล้าหยามฉันแบบนี้ นายคอยดู รอให้ฉันออกไปได้ ฉันจะทำให้แกตายคนแรก”
“นาย……”
เจียงชื่อฟังแล้วรู้สึกรำคาญ ยื่นมือไปหยิบเอาเทปกาวออกมา เสียงเทปกาวดังขึ้น ไม่กี่ทีปากของซานเชียวก็ถูกปิดไว้อย่างแน่นหนา ทำให้เขาเคลื่อนไหวไม่ได้ ร้องก็ร้องไม่ออก
ตอนนี้ ซานเชียวเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่า ‘ช่องสัมภาระ’ที่บอกว่าจะเก็บไว้ให้เขานั้นหมายถึงอะไร
แต่เสียดาย เข้าใจช้าไม่หน่อย