จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 480 มือหนึ่งมอบเงินมือหนึ่งมอบคน

ทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าสกปรกมาก บนหน้าผากยังมีรอยเลือดฝังแน่นอยู่
ดูท่าทางแล้ว หลายวันมานี้คงถูกทรมานไม่น้อย กระทั่งมีแนวโน้มว่าจะถูกทารุณด้วยซ้ำ
เจียงชื่อโมโหมาก แต่ก่อนที่จะช่วยเหลือตัวซินจื่อหมินได้ เขาจำเป็นต้องอดทน
ข้าวหลามตัดสามส่งสัญญาณด้วยสายตาให้กับลูกน้องทีหนึ่ง
ลูกน้องคนนั้นเตะไปที่หลังของซินจื่อหมินทีหนึ่ง เตะจนซินจื่อหมินโซซัดโซเซเดินไปข้างหน้า “ไอ้แก่ แกไสหัวไปได้แล้ว”
ใบหน้าของซินจื่อหมินเต็มไปด้วยน้ำมูกและคราบน้ำตา ร้องไปเดินไปยังเจียงชื่อ
เจียงชื่อหยิบเอามีดสั้นออกมาตัดเชือกที่พันธนาการอย่างแน่นหนาออกไป จากนั้นก็เอาผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดสิ่งสกปรกบนหน้าของซินจื่อหมินจนสะอาด
“เจียงชื่อ ขอโทษ ทำให้คุณต้องเข้าลำบากด้วย”ซินจื่อหมินน้ำเสียงอ่อนแอ มีแรงแต่ไร้พลัง
“เรื่องพวกนี้กลับไปค่อยคุยกัน ”
ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือการคุ้มครองความปลอดภัยของซินจื่อหมิน แม้ว่าเจียงชื่อเองก็อยากจะลงมือสั่งสอนอีกฝ่ายทันที แค่มาคิดดูแล้วทำอย่างนี้จะเป็นอันตรายต่อซินจื่อหมินด้วย เขายังคงอดทนเอาไว้
ทั้งหมดต้องให้ความสำคัญกับการปกป้องซินจื่อหมินก่อน
เรื่องแก้แค้น วันหน้าค่อยทำก็ได้
“เงิน วางไว้ที่นี่แล้วกัน ”
เจียงชื่อโยนกระเป๋าเดินทางไป ประคองซินจื่อหมินเดินออกไปข้างนอก เตรียมตัวจะไปจากสถานที่แห่งนี้ ลูกน้องของข้าวหลามตัดสามรีบเดินเข้ามาเอากระเป๋าเดินทางไป
เดิมที เรื่องถึงตรงนี้ก็น่าจะจบได้แล้ว
แต่โจรที่ไหนจะมีสัจวาจากับคนอื่น
ทันใดนั้นก็มีคนกลุ่มหนึ่งรายล้อมกันเข้ามา ล้อมตัวเจียงชื่อ และซินจื่อหมินเอาไว้ ทุกคนต่างก็หยิบเอามีดสั้นออกมาอย่างเงียบๆ ดูท่าแล้วไม่ได้มีความหวังดีแน่
ซินจื่อหมินตกใจจนหน้าซีด ดูทีท่าแล้ว นี่มันเป็นจังหวะแห่งการฆ่าตัวประกันนี่นา
เจียงชื่อขมวดคิ้ว เหลือบมองไปยังข้าวหลามตัดสามที่อยู่ไกลๆ ถามขึ้นว่า “เงินก็ให้นายไปแล้ว ยังจำเป็นต้องทำอย่างนี้อีกเหรอ”
ข้าวหลามตัดสามหัวเราะ
“นายมอบเงิน ฉันปล่อยคน นี่เป็นข้อแลกเปลี่ยนของเราไม่ผิดใช่ไหม”
“นายให้เงินฉันแล้ว ฉันก็ปล่อยคนแล้วไม่ใช่หรือไง ทุกคนต่างไม่ติดค้างกัน ส่วนเรื่องที่เกิดหลังจากนี้ ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นนับใหม่”
เจียงชื่อพูดเสียงเย็นว่า “ความหมายของนายก็คือ ตอนนี้คนของนายล้อมพวกฉันเอาไว้ อยากจะออกจากที่นี่ต้องนับใหม่อย่างนั้นสินะ”
“ฉลาดนี่”
ข้าวหลามตัดสามพูดว่า “พูดอย่างไม่น่าฟังเอาไว้ก่อน เดิมทีฉันคิดว่าจะให้โอกาสนาย คิดจะเอาเงินไปแล้วจัดการพวกแกซะ”
“แต่ฉันมันเป็นคนที่ชอบคนมีความสามารถ”
“ฉันให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย ถ้านายยอมเรียกฉันว่า ‘พี่สาม’หลังจากนี้มาอยู่กับฉัน ถ้าอย่างนั้นไม่เพียงแต่ฉันจะไว้ชีวิตนาย ชีวิตของไอ้แก่นี่ฉันก็ไม่เอา ”
“ถ้านายยังหัวดื้อไม่ยอมอีก ถ้าอย่างนั้นก็ต้องขออภัย บทสรุปจะเป็นยังไงไม่ใช่ฉันที่จะสามารถควบคุมได้แล้ว”
วันนี้ เจียงชื่อมีเพียงสองทางเลือกเท่านั้น ถ้าไม่เป็นลูกน้องของข้าวหลามตัดสาม ก็ต้องตาย
ตอนนี้ในที่นี้มีคนยี่สิบกว่าคน ทุกคนต่างก็มีมีดสั้นไว้ในมือ ถ้ามองตามตรรกะของคนทั่วไป เจียงชื่อกับซินจื่อหมินนั้นไม่มีทางที่จะหนีรอดไปได้
ข้าวหลามตัดสามหยิบเอาแอปเปิลลูกหนึ่งออกมาอย่างไม่รีบร้อน กัดไปหนึ่งคำ
พลางกินพลางรอ
เขาเชื่อว่า ขอเพียงเป็นคนธรรมดาทั่วไป ต้องเลือกที่จะเป็นลูกน้องเขาอยู่แล้ว
เพราะเมื่อเทียบกับสองชีวิตนี้ ศักดิ์ศรีอะไรก็ไม่สำคัญทั้งนั้น
ซินจื่อหมินก็จนใจจริงๆ เขาไม่อยากตาย แต่ก็ไม่อยากให้เจียงชื่อต้องมายอมรับอันธพาลเป็นลูกพี่ เพราะตัวเขา
“เจียงชื่อ ขอโทษด้วย เป็นความผิดฉันเอง”
ความรู้สึกผิดก่อตัวขึ้นในใจของซินจื่อหมิน
เจียงชื่อถอนหายใจเฮือกหนึ่ง พูดพึมพำกับตัวเองว่า “ตอนแรกฉันไม่คิดจะลงมือตอนนี้ เห้อ……”
ระหว่างพูด เขาก็ยกมือขึ้น ดีดนิ้วดังขึ้นต่อหน้าของทุกคน
นี่เป็นสัญญาณลับอย่างหนึ่ง
มีเพียงเขาและ’นักแม่นปืน’ของสิบสองนักษัตรจึงจะเข้าใจสัญญาณนี้
“ลงมือ!”