จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 510 คิดเม็ดละชุด

เครื่องคิดเลขถูกกดอย่างรวดเร็ว
หลังจากตรวจบิลเสร็จแล้ว พนักงานก็ถามว่า “ท่านไหนเป็นผู้ชำระเงินครับ?”
เหยาฮังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “ผมจ่ายเอง”
พนักงานพยักหน้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เคารพ แต่เป็นคำพูดที่ทำให้เหยาฮังต้องตกใจจนอ้าปากค้าง “อาหารมื้อนี้ทั้งหมดสองล้านสามแสนสามหมื่นครับ ไม่ทราบว่าสะดวกจ่ายเป็นเงินสดหรือหรูการ์ดดีครับ?”
ในโต๊ะอาหารเงียบลงอย่างกะทันหัน
เหยาฮังถึงกับรู้สึกทึ่ง เขาหันมองไปที่พนักงานอย่างแปลกใจและสีหน้าก็เต็มไปด้วยความน่าเหลือเชื่อ
“อะไรคือสองล้านสามแสนสามหมื่น? ผมกินอะไรไปกันแน่?”
“ผักกุยช่ายของบ้านคุณทำด้วยทองคำ หรือเป็นถั่วงอกที่ฝังด้วยเพชร? ต่อให้เป็นทองคำหรือเพชรจริง มันก็ไม่ได้แพงขนาดนี้หรอก”
“คุณล้อเล่นอะไร?”
ในมุมมองของเหยาฮัง อาหารมื้อนี้ไม่น่าเกิน 200 หยวนด้วยซ้ำ อีกอย่างจานที่แพงที่สุดก็คือเป็ดลาดซอส ราคา 36 หยวนเท่านั้น
ถั่วงอกผัดกระเทียมที่สั่งไปก็แค่ 18 หยวน ขึ้นฉ่ายผัดหอยทากแม่น้ำก็แค่ 22 หยวน
เป็นไปไม่ได้ว่าอาหารทุกอย่างที่สั่งไปจะเกิน 200 หยวน
แต่สุดท้ายพนักงานร้านจะให้เขาจ่ายสองล้านสามแสนสามหมื่น นี่เขาจัดวันเอพริลฟูลก่อนกำหนดหรือเปล่า? หรือเล่นตลกอะไรอยู่?
ซินยุ่นก็ขมวดคิ้วแน่นๆ
ทำไมร้านนี้ความจำเสื่อมหรือ? ครั้งก่อนเพิ่งถูกสั่งสอนไปยังไม่เข็ด วันนี้จะโกงคนอื่นอีกแล้ว? อีกอย่างวันนี้โกงหนักกว่าเดิมอีก
เธอกำลังจะพูด แต่เจียงชื่อก็พูดขึ้นก่อน
และคำพูดของเจียงชื่อก็ทำให้ซินยุ่นถึงกับสับสน
เขายิ้มแล้วพูดกับเหยาฮังว่า “คุณเหยา คุณไม่ต้องตกใจหรอกครับ เป็นปกติของร้านนี้อยู่แล้ว”
อะไรคือเป็นปกติของร้านนี้?
เหยาฮังพูดด้วยสีหน้างุนงง “คุณเจียง คุณอย่าล้อผมเล่นสิ อาหารมื้อนี้จะถึงสองล้านกว่าได้ยังไงครับ?”
เจียงชื่อยักไหล่แล้วชี้ไปที่เมนูและตอบว่า “คุณดูเมนูอาหารสิ อย่างเช่นข้าวเปล่าชามนี้ ชุดละ 5 หยวนนะ”
เหยาฮังพยักหน้าตอบ “แล้วยังไง? เราสี่คนก็กินไปแค่สี่ชาม รวมแล้วก็แค่ 20 หยวน”
พนักงานถึงกับหัวเราะออกมา
จากนั้นกระแอมเบาๆ แล้วพูดว่า “คุณผู้ชายคิดผิดแล้วครับ”
“คิดผิดตรงไหน?”
“คุณทานข้าวสวยไปสี่ชามนะครับ ไม่ใช่สี่ชุด”
เหยาฮังตกตะลึง “มันต่างกันตรงไหน?”
พนักงานตอบอย่างเคร่งขรึมว่า “แน่นอนว่ามันต่างกันอยู่แล้วครับ ข้าวสวยร้านเราคิดเม็ดละชุดนะครับ พวกคุณกินไปสี่ชาม คุณรู้ไหมครับว่ามันมีกี่เม็ด?”
เหยาฮังแทบจะกระอักเลือด
ข้าวหนึ่งเม็ดนับเป็นหนึ่งชุด? นี่มันเป็นข้าวสวย? หรือว่าทองคำกันแน่!
พนักงานพูดต่อ “ถั่วงอกผัดกระเทียม ชิ้นหนึ่งเราคิดเป็นหนึ่งชุด ขึ้นฉ่ายผัดหอยทากแม่น้ำ ชิ้นหนึ่งเราคิดเป็นหนึ่งชุด บัวลอยหมักสุรา ลูกหนึ่งเราคิดเป็นหนึ่งชุด แล้วที่แพงที่สุดคือเป็ดลาดซอสที่คุณผู้หญิงท่านนี้สั่ง เพราะเราโรยเกลือที่มีคุณภาพดีที่สุดในโลก เกลือของเราก็คิดเม็ดละชุด ชุดละ 36 หยวน”
“ดังนั้น ตามการคำนวณโดยละเอียดของผมแล้ว ยอดรวมทั้งหมดคือสองร้อยสามสิบสามล้านหยวน อีกอย่างผมลดเศษเกินแล้วนะครับ”
“เป็นยังไงครับ ร้านเรามีมนุษยธรรมและดีต่อลูกค้ามากเลยใช่ไหมครับ?”
ดีบ้าบออะไรกัน!!!
เหยาฮังแทบจะลุกขึ้นมาฆ่าเขา ในโลกนี้ยังมีร้านอาหารไหนที่คิดเงินแบบนี้หรือ?
นี่มันมิจฉาชีพ นักโกงเงินชัดๆ !
เหยาฮังกำหมัดไว้แน่นๆ ตอนนี้ลูกน้องของเขาแอบซุ่มตัวอยู่ที่ไม่ไกล ขอแค่เขาออกคำสั่ง พวกเขาก็สามารถพังร้านนี้ได้ทุกเมื่อ
แต่เขาจะทำแบบนี้ไม่ได้
ถ้าเรียกคนมาตอนนี้ เดี๋ยวจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น แล้วจะปล้นเงินจากเจียงชื่อไม่ได้
ดังนั้น เขาได้แต่ทน
แต่จะทนยังไง? เพราะข้าวมื้อเดียวเขาต้องจ่ายสองล้านสามแสนสามหมื่นแล้ว จะให้เขาทนยังไง?!
หัวใจของเหยาฮังเหมือนมีเลือดไหลอย่างไม่หยุด เงินก้อนนี้ เขาจะจ่ายหรือไม่จ่ายดี?