จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 552 เมืองใหญ่ที่คุ้นเคยและแปลกตา

เจียงชื่อปฏิเสธเธออย่างเด็ดขาดแล้วยังบอกอีกว่า “ผมมีวิธีจัดการกับองค์กรฟ้าน้ำ แล้วยังมีความสามารถรับมือกับบริษัทเทียนติ่งด้วย ครั้งนี้ที่รับคุณกลับมา ไม่ใช่แค่เพื่อปราบซุนจ้ายเย้นเท่านั้น”
เขามองดูดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน “เราต้องกำจัดบริษัทเทียนติ่งด้วย!”
ถึงเวลาคิดบัญชีกับตัวการสำคัญที่ฆ่าเจียงโม่น้องชายของเขาคนนี้แล้ว เกมแมวจับหนูมันเล่นมานานพอแล้ว บริษัทเทียนติ่งก็ตกอยู่ในสภาพทรุดโทรมทุกด้าน
อาคารกำลังจะพังทลาย
เจียงชื่อเหนื่อยหน่ายกับมัน พร้อมที่จะส่งบริษัทเทียนติ่งไปสู่การเดินทางครั้งสุดท้ายแล้ว
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
รถจอดลงที่อาคารสำนักงานของผู้บริหารระดับสูง พอลงจากรถ เสี่ยวเตี๋ยก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี
ต่อให้เธอจะโง่เขลาแค่ไหน แต่ก็รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน
“เจียงชื่อ คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม?”
“นี่คือพื้นที่ใจกลางของเขตเจียงหนาน เป็นสถานที่ราชการ คุณพาฉันมาที่นี่ ไม่กลัวถูกลงโทษจากเจ้าหน้าที่เหรอ?”
เจียงชื่อยิ้ม
ก่อนที่เจียงชื่อจะตอบ ประตูของอาคารก็เปิดออก คนกลุ่มหนึ่งวิ่งกรูกันออกมา
ชายในชุดสูทผูกเนกไทเดินเข้ามา โค้งคำนับให้เจียงชื่ออย่างสุดซึ้ง “ผู้บริหารระดับสูง ต้องลำบากท่านอีกแล้ว”
ผู้…ผู้บริหารระดับสูง?
ในดวงตาของเสี่ยวเตี๋ยเต็มไปด้วยความประหลาดใจและหวาดกลัว เสียงเรียกนี้ทำให้เธอกระจ่างถึงฐานะของเจียงชื่อแล้ว
กลุ่มข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ในที่นี้เรียกเขาว่า ‘ผู้บริหารระดับสูง’ บวกกับการที่เจียงชื่อสามารถระดมกำลังพลที่มีศักยภาพแข็งแกร่งเช่นนั้นได้ ยังต้องคาดเดาฐานะของเขาอีกหรือ?
มันชัดเจนอยู่ตรงหน้าแล้วไม่ใช่หรือ?!
มิน่าล่ะ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เจียงชื่อกล้าโอ้อวดว่าเขาสามารถปราบซุนจ้ายเย้นและจัดการกับบริษัทเทียนติ่งได้
ในฐานะผู้บริหารระดับสูงของเขตเจียงหนาน อยากจะทำเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ มันจะไม่ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือหรอกหรือ?
เวลานี้เสี่ยวเตี๋ยยังคงหวาดกลัว ที่ผ่านมาเธอไม่ได้มีท่าทีเคารพเจียงชื่อมากนัก เธอแค่รู้สึกขอบคุณเจียงชื่อ แต่ไม่เคยเลื่อมใสหรือเกรงกลัวเจียงชื่อ ดังนั้นเวลาพูดคุยด้วยจึงไม่รู้จักสัมมาคารวะ
ตอนนี้เมื่อรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเจียงชื่อแล้ว ใบหน้าก็ซีดเผือดด้วยความตกใจ
เจียงชื่อมองมาที่เธอ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “มัวยืนเซ่ออยู่ทำไมล่ะ? ห้องเตรียมไว้ให้คุณพร้อมแล้ว ตั้งแต่นี้ไปคุณจะอยู่ที่นี่ รับประกันว่าคุณจะปลอดภัยไร้การรบกวน”
แน่นอน ถ้าอยู่ที่นี่แล้วยังมีปัญหาเรื่องความปลอดภัย เช่นนั้นบนโลกนี้ก็อาจจะไม่มีสถานที่ที่ปลอดภัยแล้ว
เสี่ยวเตี๋ยเอ่ยด้วยความเคารพว่า “ขอบคุณ ขอบคุณสำหรับความกรุณาของท่าน”
เจียงชื่อขมวดคิ้ว “ผมไม่ชอบให้คุณสุภาพแบบนี้ พูดกับผมด้วยท่าทีเหมือนเดิมเถอะ”
“เอ๊ะ? ไม่ค่อยเหมาะเท่าไรหรอกมั้ง?”
“ไม่มีอะไรไม่เหมาะสม มาสิ ตามผมขึ้นไปข้างบนกัน”
เสี่ยวเตี๋ยเดินตามเจียงชื่อไปอย่างประหม่า เธอเป็นเพียงสาวเต้นรำที่ต่ำต้อย ไม่เคยคิดฝันว่าวันหนึ่งจะได้มาอาศัยอยู่ในอาคารสำนักงานของผู้บริหารระดับสูง
ความดีของเจียงชื่อ เธอจะไม่มีวันลืม
ชีวิตนี้จะต้องชดใช้คืนโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น!
เจียงชื่อพาเธอไปที่ห้องพักและจัดแจงให้เธออยู่ด้วยตัวเอง เขายังสั่งให้ลูกน้องรับผิดชอบทุกอย่างที่เสี่ยวเตี๋ยต้องการในชีวิตประจำวัน และคอยดูแลความปลอดภัยของเธอตลอดเวลา
หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย เจียงชื่อก็ลงไปชั้นล่างอีกครั้ง พลางแหงนหน้ามองดูดวงดาวบนท้องฟ้า
ดวงดาวเหล่านั้น สะท้อนใบหน้าของคนคนหนึ่งออกมา
เป็นใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่ง
“เมิ่งเหยน ผมกลับมาแล้ว ไม่ได้เจอกันหลายวัน คุณยังสบายดีไหม?”
การขาดหายไปทำให้หัวใจพองโต
หลังจากแยกจากกันหลายวันที่หนานเฉิง เจียงชื่อก็อยากจะกลับบ้านเหลือเกิน ทันทีที่กลับถึงบ้านก็ปรารถนาจะโอบกอดและพูดคำหวานกับภรรยาของเขา