จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 57 กลับสู่ที่เก่า

บทที่ 57 กลับสู่ที่เก่า
ระหว่างทางกลับบ้าน ติงเมิ่งเหยน และเจียงชื่อเดินเคียงข้างกันทั้งสองคนมีบางอย่างที่จะพูด แต่พวกเขาไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร
ในที่สุด ติงเมิ่งเหยนก็เริ่มพูดว่า: “เจียงชื่อ ขอแสดงความยินดีกับการขจัดหนี้ในครั้งนี้”
เจียงชื่อกล่าวด้วยความขอโทษอย่างมาก “ฉันขอโทษ เนื่องจากเรื่องหนี้ในช่วงสองวันที่ผ่านมานี้ ทำให้คุณต้องทนทุกข์กับฉัน”
เรื่องมาถึงตอนนี้ความไม่พอใจและความเจ็บปวดทุกอย่างได้หายไปนานแล้ว
ติงเมิ่งเหยนเม้มปากของเธอ “หึ แน่นอนว่าเจ็บปวด อีกนิดเดียวฉันก็ … “
เมื่อคำพูดมาถึงริมฝีปาก ติงเมิ่งเหยนก็กลืนมันลงไป
เธอไม่ต้องการบอกเจียงชื่อเกี่ยวกับเรื่องการนัดบอด มันมีแต่จะทำให้เจียงชื่อโกรธ และทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับติงฉี่ซานแย่ลง
เมื่อชำระหนี้แล้ว ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องพูดถึงเรื่องพวกนั้นอีก
เจียงชื่อถามอย่างสงสัย “เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”
ติงเมิ่งเหยนคร่ำครวญ “อีกนิดเดียวฉันก็ไม่ต้องการคุณ หาผู้ชายที่ร่ำรวยและมีอำนาจมาแต่งงานแล้ว”
คำพูดนี้ เป็นความจริงครึ่งหนึ่ง
เจียงชื่อไม่ได้โกรธ แต่กลับรู้สึกอบอุ่นในใจ
ด้วยเงื่อนไขของติงเมิ่งเหยน ถ้าหากเธออยากที่จะแต่งงานใหม่ เรื่องนี่ถ้าแพร่ออกไปแค่ไม่กี่นาทีคาดว่าจะมีผู้คนจำนวนมากเข้าแถวรอที่ประตู
ติงเมิ่งเหยนรอเจียงชื่อมาห้าปี แล้วยังซื่อสัตย์ต่อเขาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เต็มใจที่จะทนทุกข์กับเขา
จะหาผู้หญิงแบบนี้ได้จากที่ไหน?
เจียงชื่อแอบสาบานในใจ เขาจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อปกป้องติงเมิ่งเหยน แม้ว่าเขาจะต้องสละชีวิตก็ตาม
“ใช่แล้ว ฉันยังมีเรื่องส่วนตัวที่ต้องทำ เมิ่งเหยนคุณกลับไปก่อนนะ”
“อ่อ งั้นฉันจะรอคุณกลับบ้านทานอาหารเย็น”
“ครับ”
หลังจากทั้งสองแยกจากกัน เจียงชื่อก็เรียกรถและรีบไปที่ร้านอาหารยวนยาง ถนนเจียเวยหมายเลข166
ทันทีที่เขาเข้าไป เฉิงไห่เจ้าของร้านอาหารก็เดินออกมาและพูดว่า “โอ้ คุณชายใหญ่ ทำไมวันนี้คุณว่างที่จะมานั่งที่นี่?”
เจียงชื่อคว้าข้อมือของเฉิงไห่ “ ลุงเฉิง ไป จะพาคุณไปที่แห่งหนึ่ง”
“ที่ไหน?”
“ไปแล้วก็จะรู้”
“เอ่อ งั้นรอฉันทำอาหารให้ลูกค้าก่อน ลูกค้าโต๊ะนั้นยังรออยู่”
“ไม่เกี่ยวกับเขา ตอนนี้มีเรื่องด่วนกว่า”
ภายใต้ความสามารถของเจียงชื่อ เฉิงไห่นั่งรถแท็กซี่และออกเดินทางไปยังจุดหมายที่ตั้งใจไว้
เฉิงไห่ยังคงสับสนในตอนแรก เจียงชื่อกำลังรีบพาเขาไปที่ไหน?
เมื่อเกือบถึงที่หมาย เฉิงไห่ก็ตะลึง
สถานที่ที่เจียงชื่อพาเขามา ก็คืออาคารสำนักงานของบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง
เฉิงไห่ทำงานในอาคารนี้มาเกือบ 30 ปีเขา เป็นผู้มีประสบการณ์ระดับกระดูกสันหลังของบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง และเติบโตมาพร้อมกับบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง
แต่ตอนนี้สิ่งต่างๆไม่ใช่ บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งยังคงเป็นของบริษัทเทียนติ่ง ไม่ใช่ตระกูลเจียงอีกต่อไป
เมื่อรถหยุด ทั้งสองก็มาถึงประตู
เฉิงไห่ถอนหายใจและถามว่า “คุณชายใหญ่ คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม?”
เจียงชื่อแสร้งทำเป็นมีลักลม ไม่พูดอะไร และนำเฉิงไห่เข้าไปด้านใน
“เฮ้ คุณชายใหญ่คุณกำลังทำอะไรอยู่”
“หยุดเถอะ คุณไม่สามารถเข้าไปได้”
“บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งปัจจุบันเป็นของบริษัทเทียนติ่ง และประธานกรรมการคือเหอเย่าหลง คุณเข้าไปแบบนี้จะถูกขับไล่ออกมา”
“คุณชายใหญ่ หยุดเล่นเถอะ”
ระหว่างที่คุยกันทั้งสองก็มาถึงล็อบบี้ของบริษัทแล้ว
พนักงานทุกคนยืนเรียงแถวสองแถว โค้งคำนับให้เฉิงไห่อย่างสุดซึ้ง และตะโกนด้วยความเคารพ: “สวัสดี ผู้จัดการเฉิง”
“ผะ … ผู้จัดการ?”
เฉิงไห่ตกตะลึงครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะตอบสนอง “คุณชายใหญ่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
เจียงชื่อมองและพูดว่า “ลุงเฉิงตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณคือผู้จัดการทั่วไปของบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง และคุณจะจัดการเรื่องทั้งหมดของ บริษัท !”
“ห๊ะ? นี่ … “
แม้ว่าเฉิงไห่จะไม่เชื่อ แต่เขาก็ต้องเชื่อข้อเท็จจริงที่อยู่ต่อหน้า
เพียงเห็นเจียงชื่อโน้มตัวเข้ามาที่หูของเขาและกระซิบ: “ลุงเฉิง คุณจำข้อตกลงของเราได้ไหม เพียงฉันนำบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งกลับมา คุณก็จะกลับมาช่วยฉัน ทำไม อยากกลืนคำพูดหรือ?”
“บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง … เวียน… เวียนกลับมาแล้ว?”
ดวงตาของเฉิงไห่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
การเสียชีวิตของเจียงโม่ และการสูญเสียบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง เป็นรอยแผลเป็นที่ไม่สามารถลบล้างไปจากใจของเขา
เวลานี้ เจียงชื่อช่วยเขาจากความเสียใจ
“เยี่ยมมาก”
“ทำดีมาก!”
เฉิงไห่บีบมือของเจียงชื่อแน่น “คุณชายใหญ่ คุณทำได้ดีมาก และฉันจะตายโดยไม่เสียใจที่ได้เห็นวันที่บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งกลับมา!”
เจียงชื่อส่ายหัว “ลุงเฉิง ถ้าคุณตาย ใครจะมาช่วยฉันจัดการบริษัทล่ะ? “
เขาพาเฉิงไห่เข้าไปในห้องทำงานของผู้จัดการทั่วไป มีคนยืนอยู่ข้างใน นั่นคือประธานกรรมการข่าเมี่ยว ซึ่งก็คือขวดน้ำ
เจียงชื่อพูด “ลุงเฉิง คนนี้เป็นลูกน้องของฉัน ——ขวดน้ำ อยู่ข้างนอกเรียกเขาข่าเมี่ยว เขาเป็นประธานกรรมการบริษัทปัจจุบัน “
“แล้วคุณล่ะ?”
“ฉันเป็นผู้ถือหุ้น และบริษัทโดยรวมยังอยู่ภายใต้การควบคุมของฉัน แต่ฉันไม่ต้องการให้คนนอกรู้เรื่องนี้”
หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง เจียงชื่อก็พูดต่อว่า “ขวดน้ำกับฉันล้วนเป็นทหาร การจัดการบริษัทไม่ใช่จุดแข็งของเรา ดังนั้นต่อไปพวกเราคงทําได้แค่เป็นเจ้าของเท่านั้น ดังนั้นทุกอย่างต้องให้คุณมาจัดการแทนพวกเราแล้วละ”
เฉิงไห่หัวเราะ “ฉันทำงานในจิ้นเมิ่งมาตลอดชีวิต ฉันน่ะเหมาะกำทำเรื่องนี้แล้ว แต่เสียดายร้านอาหารของฉันที่เพิ่งจะเปิดทำการได้ไม่นานก็จะต้องปิดมันลง ฉันยังตัดใจทิ้งไม่ลง”
เจียงชื่อพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นลุงเฉิง คุณก็โอนร้านอาหารให้ฉันและฉันจะหาคนที่เชื่อถือได้มาดูแลร้านอาหาร จะไม่ทำให้หมดหวังลง”
“แบบนี้ดีที่สุดแล้ว”
เฉิงไห่ยิ่งพูดยิ่งมีความสุข ความรู้สึกของการสูญเสียและกลับไปที่เก่านี้เป็นเรื่องที่อธิบายไม่ได้จริงๆ
เพื่อให้เขามีความสุขมากขึ้น เจียงชื่อจึงเปิดคอมพิวเตอร์และเรียกรายชื่อพนักงานขึ้นมา
“ลุงเฉิงลองดู นี่คือรายชื่อพนักงานปัจจุบัน มีพนักงานที่คุณรู้สึกไม่พอใจหรือไม่ ฉันจะได้ไล่เขาออกเดี๋ยวนี้!”
เฉิงไห่จ้องไปที่สองชื่อแวบหนึ่ง “ หึ สองคนนี้ยังมีหน้าอยู่ในจิ้นเมิ่งอีกหรือ?เหอเย่าหลง เหอเจียหมิง จะต้องถูกไล่ออก!”
“โอเค เอาตามที่ลุงเฉิงพูดเลย”
เจียงชื่อให้เลขาโทรหา เหอเย่าหมิง และ เหอเจียหมิงมาที่สำนักงาน
เนื่องจากมีการเปลี่ยนประธานกรรมการและผู้จัดการทั่วไป วันนี้ตำแหน่งของ เหอเย่าหลงและเหอเจียหมิงถูกลดระดับลงทั้งหมด กลายเป็น VPธรรมดาของบริษัท ตำแหน่งและอำนาจของพวกเขาเล็กลงกว่าเดิมมาก
เมื่อก่อนทั้งสองคนขับไล่เฉิงไห่ออกไป ไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเฉิงไห่จะสามารถกลับมาที่บริษัท และกลายเป็นเจ้านายของพวกเขา
เฉิงไห่เย้ยหยัน ด่าด้วยความโกรธ: “เหอเย่าหลง เหอเจียหมิง พวกคุณสองคนเทียบไม่ได้กับหมูหมาเลย บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งปฏิบัติต่อคุณเป็นอย่างดี แต่คุณร่วมมือกับทั้งภายในและภายนอกและร่วมมือกับบริษัทเทียนติ่งวางแผนใส่ร้ายอดีตประธานกรรมการเจียงโม่ จนเจียงโม่เสียชีวิตอย่างอนาถ และมีผลร้ายต่อบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งไปตกอยู่ในมือของคนอื่น”
“พวกคุณ ยังมีหน้าที่จะอยู่จิ้นเมิ่งต่ออีก? ตอนนี้ฉันจะประกาศในฐานะผู้จัดการทั่วไป พวกคุณคนทรยศทั้งคู่ถูกไล่ออก ”
“เก็บข้าวของแล้วออกไป!”