ประโยคนี้เหมือนน้ำเย็นๆ สาดใส่ความเป็นมิตรของชายในงาน
อันที่จริง หลายปีผ่านไป ทุกคนเข้าใจดีว่า ติงเมิ่งเหยนคงเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว แต่งานรวมรุ่น เป็นโอกาสที่จะสร้างความสั่นคลอน และฉวยโอกาสไม่ใช่เหรอ
ถึงจะสร้างความสั่นคลอนไม่ได้ แต่แอบทำอะไรนิดน้อยก็ยังดี
เป้าหมายของทุกคนค่อนข้างเหมือนกัน
แต่ใครจะไปคิดว่าติงเมิ่งเหยนจะพาสามีมาด้วย นี่ทำให้พวกเขาไม่สบอารมณ์
จงเถา หนึ่งในผู้ชายพวกนั้นพูดอย่างหงุดหงิด “อ้อ งั้นนายก็ไม่ใช่เพื่อนเรานิ ในเมื่อไม่ใช่ ก็ออกไปก่อนสักครู่ ฉันไม่อยากเห็นคนแปลกหน้า ในงานเลี้ยงรุ่น มันทำให้เราคุยกันไม่สะดวก”
จงเถา เป็นหัวหน้าตอนม.ปลาย สมัยเรียนชอบทำเป็นวางฟอร์ม เมื่อได้ทำงาน เขาเป็นหัวหน้าตำแหน่งเล็กๆ ในบริษัทมหาชนจำกัดแห่งหนึ่ง ทำให้เขายิ่งวางฟอร์มเข้าไปใหญ่
ดังนั้นเขาจึงพูดตรงๆ เมื่อเจอกับคนที่สู้ตัวเองไม่ได้ เขาใช้น้ำเสียงเย็นชา และท่าทีนักเลง
เพื่อนผู้ชายคนอื่นมองเจียงชื่ออย่างสะใจ
โดนพูดใส่แบบนี้ ว่ากันตามเหตุผล คงไม่มีหน้าอยู่ต่อแล้วสินะ
เป็นไปตามคาด เจียงชื่อยักไหล่ และพูดเนิบๆ ว่า “งั้นผมไปก่อน”
เพื่อนผู้ชายในงานต่างพากันยิ้มอย่างพอใจ
เอาเสี้ยนหนามออกไป จะได้จัดการเมิ่งเหยนได้สะดวก……
หา?
ไม่รอให้พวกเขาได้ดีใจ เจียงชื่อจูงมือติงเมิ่งเหยนเดินออกไป! ผู้ชายในงานพากันตกใจ
นายไปไม่เป็นไร แต่ต้องให้ติงเมิ่งเหยนอยู่ที่นี่!
โดยเฉพาะจงเถา เขาแอบรักติงเมิ่งเหยนสมัยเรียน เขามาที่นี่เพราะเมิ่งเหยน ถ้าเธอไปแล้ว เขาจะอยู่ทานข้าวต่อทำไมอีกล่ะ
“เดี๋ยว!” จงเถารั้งพวกเขาเอาไว้
“มีอะไร” เจียงชื่อหันมามองจงเถา
สีหน้าจงเถาไม่สู้ดี จะพูดยังไงดีล่ะ บังคับให้เจียงชื่อไป และให้ติงเมิ่งเหยนอยู่ต่อ เหอะๆ เขายอมก็แปลกแล้ว
เรื่องมาถึงขนาดนี้ ไม่มีทางเลือกแล้ว
เขาส่งเสียงหึ และพูดอย่างไม่เป็นมิตร “ฉันมาคิดดูดีๆ น้องเจียงอยู่ต่อเถอะ เพราะนายเป็นสามีของเมิ่งเหยน ไม่ได้เป็นคนนอก ไม่จำเป็นต้องหยาบคายใส่กัน”
ไม่เสียแรงที่เป็นหัวหน้าห้อง คำพูดนี้ใช้ได้เลยทีเดียว
เจียงชื่อแอบขำในใจ
เขากับติงเมิ่งเหยนจับมือนั่งข้างกัน ทำให้จงเถาและคนอื่นแอบไม่พอใจ พวกผู้ชายที่อยากเข้ามาดื่มเหล้า พูดจา ‘ลามก’ กับติงเมิ่งเหยน ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี
อาหารมื้อนี้ ยิ่งทานยิ่งกระอักกระอ่วน
จงเถาขมวดคิ้ว เขาถอนหายใจ มองเจียงชื่อ และถามว่า “น้องเจียง ทำงานที่ไหนเหรอ”
เจียงชื่อตอบไปงั้นๆ “บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง”
“หา? เก่งนี่ นั่นเป็นบริษัทใหญ่อันดับต้นๆ ของเขตเจียงหนานเชียวนะ น้องเจียงคงได้เงินเดือนสูงมากสินะ”
“ไม่เยอะ แปดพันหยวนต่อเดือน เป็นแค่พนักงานธรรมดา”
เมื่อได้ยิน พวกผู้ชายเริ่มมีความมั่นใจ
ถึงพวกเขาจะไม่ใช่ลูกผู้ลากมากดี แต่ถ้าเทียบกับคนเงินเดือนแปดพันหยวนอย่างเจียงชื่อ พวกเขาสู้ได้สบายๆ
รอยยิ้มของจงเถาดูสนุก เขาพูดเหมือนจะตลก “โอ๊ะๆ แปดพันเหรอ นายเลี้ยงดูเมิ่งเหยนไหวเหรอ เมิ่งเหยนของเราเป็นดาวโรงเรียน และเป็นดาวเด่นในห้องด้วย เป็นสาว ‘ในฝัน’ ของเพื่อนผู้ชายเยอะแยะ สมัยเรียน มีผู้ชายมาตามจีบเธอทุกวัน”
“พูดแบบไม่เกินจริงเลยนะ แค่เมิ่งเหยนยอมเลือก อย่าว่าแต่เงินเดือนแปดพันเลย เธอจะเลือกผู้ชาย เงินเดือนแปดหมื่น แปดแสนหรือแปดล้านก็ยังได้!”
“เฮ้อ ผู้หญิงโปรไฟล์ดี มักถูกผู้ชายนิสัยไม่ดีทำลาย”
