“จงเถา?! คุณเป็นไรไหม?”
เพื่อนร่วมชั้นหลายคนรีบช่วยกันพยุงจงเถาให้ลุกขึ้น จากนั้นมีคนโทรเรียกรถพยาบาลและรีบยกเขาขึ้นรถแล้วส่งไปที่โรงพยาบาลทันที
เดินตามหลังผู้ใหญ่ หมาไม่กัด
เจียงชื่ออุตส่าห์หวังดี แต่กลับถูกเขาเข้าใจผิด ตอนนี้คงต้องลำบากแย่เลย
เพราะเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นนี้ จึงทำให้บรรยากาศของงานเลี้ยงเพื่อนร่วมชั้นแย่ลง ทุกคนจึงไม่มีกะจิตกะใจที่จะกินต่อ และหลังจากพูดคุยอีกสักพักพวกเขาต่างก็เลิกรากันไป
ติงเมิ่งเหยนกับหยางจุนหรูเดินออกจากร้านอาหารด้วยกัน
ในช่วงเวลานั้น หยางจุนหรูพูดว่า “เมิ่งเหยน สามีเธอเป็นหมอเทวดา ฉันอยากรบกวนเขา……”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ ติงเมิ่งเหยนก็พยักหน้าตอบอย่างมั่นใจ “ไม่ต้องพูดก็ได้ ฉันรู้ว่าเธออยากพูดอะไร ไม่มีปัญหาหรอก ต่อให้เธอไม่พูด ฉันก็จะให้เจียงชื่อไปช่วยรักษาสามีเธออยู่แล้ว ไหน ๆ ตอนนี้ก็ว่างอยู่ งั้นเราไปกันเลยนะ”
“ขอบใจนะ เมิ่งเหยน”
“เราเป็นพี่น้องกันนะ ไม่ต้องเกรงใจหรอก”
ติงเมิ่งเหยนมองไปรอบๆ “จุนหรู รถเธอจอดอยู่ไหนเหรอ? เดี๋ยวฉันขับตามไปนะ”
หยางจุนหรูลูบผมแล้วตอบอย่างลำบากใจว่า “ฉันนั่งรถบัสมาน่ะ”
“หืม? แล้วรถเธอล่ะ?”
“ขายไปแล้ว”
“อ้าว ทำไมล่ะ?”
“พี่เฟิงต้องใช้เงินรักษาเยอะ มันจำเป็นน่ะ”
จากการสนทนากับหยางจุนหรู ติงเมิ่งเหยนสามารถเห็นได้ว่าชีวิตช่วงนี้ของหยางจุนหรูนั้นไม่ราบรื่นเลย
ติงเมิ่งเหยนจึงกุมมือหยางจุนหรูไว้ “ชีวิตของเธอยากเย็นลำบากขนาดนี้ ทำไมเธอไม่มาขอความช่วยเหลือกับฉันล่ะ? เธอก็รู้ว่าขอแค่เธอพูด ฉันต้องช่วยเธออยู่แล้ว”
หยางจุนหรูรู้สึกซาบซึ้งและน้ำตาก็ไหลพรากลงมา
“พี่เฟิงเหมือนคนที่ถูกผู้คนรังเกียจเดียดฉันท์ ฉันกลัวจะลำบากพวกเธอไปด้วย ฉันก็เลยไม่กล้าพูด”
“ยัยบื้อ วันหลังอย่าคิดแบบนี้อีกนะ!”
ติงเมิ่งเหยนกอดหยางจุนหรูไว้และมอบความรักความห่วงใยให้เธอ
หลังจากนั้นพวกเธอขึ้นรถไปทีละคน และเจียงชื่อก็เป็นคนขับรถส่งหยางจุนหรูกลับไปที่บ้าน
เมื่อก่อนบ้านที่อยู่อาศัยของหยางจุนหรูนั้นถือว่าอยู่ในย่านที่เจริญมาก แต่หลังจากเกิดเรื่องกับหลัวเฟิง และความจำเป็นในการรักษา พวกเขาจึงต้องขายบ้านและย้ายมาเช่าอยู่ในเขตชานเมือง
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ในที่สุดก็มาถึงที่หมาย
นี่เป็นเขตชุมชนที่ค่อนข้างรกร้าง ซึ่งเป็นสถานที่ที่คนจนจะอาศัยอยู่ จึงไม่แปลกเลยที่มือของหยางจุนหรูเต็มไปด้วยแผลตุ่มพอง
ติงเมิ่งเหยนยิ่งดูก็ยิ่งหดหู่
สาวสวยใสในสมัยก่อน และยังเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนมากมาย แต่หลังจากที่เธอเลือกแต่งงานกับคนรัก ทำให้เธอต้องตกอับมาอยู่ในสถานที่ที่รกร้างแบบนี้ ดูแล้วมันช่างสลดใจจริงๆ
แต่ถึงอย่างนั้น หยางจุนหรูก็ยังไม่ทิ้งหลัวเฟิงไปและยังเลือกอยู่กับเขาอย่างไม่หวั่นไหว
ความรักของพวกเขานั้นบริสุทธิ์มากพอและมั่นคงมากพอจริงๆ
จากนั้นทั้งสามเข้าไปในเขตชุมชน เมื่อถึงบ้านหลังที่หยางจุนหรูเช่าอยู่ พวกเขาก็พบว่าประตูบ้านถูกเปิดอยู่
“หืม? ฉันจำได้ว่าปิดประตูก่อนออกจากบ้านแล้วนะ”
กระดูกขาของหลัวเฟิงหักอยู่ เขาคงลุกมาเปิดไม่ได้ แล้วประตูมันเปิดได้ยังไง?
โจรเข้าบ้านหรือ?
หยางจุนหรูรีบเดินเข้าไปในบ้าน จากนั้นเธอก็เห็นชายในชุดสูทผูกไทรนั่งอยู่ในห้อง และยังมีชายฉกรรจ์อีกสองคนยืนอยู่ข้างหลังเขา ซึ่งดูแล้วพวกเขาไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน
ส่วนหลัวเฟิงยังคงนอนอยู่บนเตียง
ทันทีที่เห็นหยางจุนหรูกลับมา หลัวเฟิงก็รีบตะโกนว่า “จุนหรู รีบหนีไป!”
ไม่ทันแล้ว
เพราะหลังจากที่เขาตะโกนอย่างเสียงดัง ชายร่างใหญ่สี่คนก็เดินมาปิดกั้นอยู่ที่ประตู ทำให้หยางจุนหรู ติงเมิ่งเหยน และเจียงชื่อต่างก็ถูกปิดล้อมอยู่ในบ้าน ซึ่งไม่มีทางหนีออกไปได้อย่างแน่นอน
