เหยียนไคเหวินชี้ไปที่เจียงชื่อ:”แกกล้ายุ่งกับคนของฉัน? ได้ แกรอก่อน ฉันจะทำให้แกชดใช้ด้วยกฎหมาย ฉันจะทำให้แกรู้ว่าการมีเรื่องกับฉันต้องมีจุดจบยังไง!”
สุดท้าย เจียงชื่อคว้าข้อมือของเขา
“แกใช้มือนี้ปัดขวดยาใช่ไหม?”
เห็นท่าทีโมโหของเจียงชื่อ เหยียนไคเหวินรู้ว่าสถานการณ์ไม่ดีแล้ว อยากจะดึงมือกลับแต่ไม่สามารถดึงกลับได้
เขาที่อ่อนแอและไร้ความสามารถ จะหลุดพ้นจากมือของเจียงชื่อได้ยังไง?
“ปล่อยฉัน ฉันบอกให้แกปล่อยฉันไงไม่ได้ยินเหรอ?”
“พวกแกยืนเซ่ออยู่ทำไม? ยังไม่รีบฆ่ามันอีก?!”
เหยียนไคเหวินกลัวแล้วจริงๆ เขารีบบอกให้ลูกน้องมาช่วย สุดท้ายพวกลูกน้องยังไม่ทันได้เดินเข้ามาหา เจียงชื่อก็หมุนข้อมือของเขาอย่างแรง
กรึก!
เสียงกระดูกหักดังชัดในหูของทุกคน แขนของเหยียนไคเหวิน หักแล้ว!
“อ๊าก~~”
เหยียนไคเหวินร้องเสียงหลงเหมือนหมูโดนฆ่า
เขาที่เป็นคนอ่อนแอและไม่มีความสามารถเป็นทุนเดิม กลัวความเจ็บปวดที่สุด ตอนนี้แขนถูกเจียงชื่อหัก ความเจ็บปวดนี้แค่คิดก็รู้แล้ว
เห็นภาพนี้ ทุกคนตึกตะลึง
ทำร้ายต่อหน้าทุกคน นี่ต้อง’บ้าคลั่ง’ถึงขั้นไหน?
พวกลูกน้องรีบมายกเหยียนไคเหวิน เพื่อป้องกันไม่ให้เขาบาดเจ็บไปกว่านี้
จูหยุนเฉียงชี้หน้าเจียงชื่อ “แกกล้ามาก!”
เจียงชื่อชี้ไปที่โลงศพสองโลงสุดท้าย “โลงศพสองโลงสุดท้ายนี้ เตรียมเอาไว้ให้แกกับเหยียนไคเหวิน แต่ว่าแกไม่ต้องใจร้อน ฉันไม่ให้แกลงไปนอนในนั้นทันทีหรอก”
“อีกหกวัน เป็นวันที่ลุงเฉิงตายครบเจ็ดวัน”
“วันนั้น ฉันจะใช้โลงศพนี้ยกพวกแกสองคน ไปตายพร้อมกันให้กับลุงเฉิง!”
น้ำเสียงหยิ่งผยองจริงๆ
คุณย่าหลิวทนฟังต่อไปไม่ได้แล้ว เธอเดินมาพร้อมกับหายใจหืดหอบ “ลูก ไม่ต้องเกรงใจมันแล้ว จัดการไอ้สารเลวคนนี้ซะ ถือเป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดของแม่!”
ได้ยินคำนี้แล้ว มีหรือที่จูหยุนเฉียงจะไม่ทำตาม？
โมโหจนเลือดขึ้นหน้าอยู่แล้ว ตอนนี้คุณย่าหลิวพูดให้ท้ายแบบนี้อีก ภายในงานวุ่นวายขึ้นมาทันที
จูหยุนเฉียงปรบมือ ลูกน้องจำนวนมากของเขายืนล้อมเอาไว้
คนพวกนี้ติดตามรับใช้จูหยุนเฉียง ปกติเอาไว้จัดการพวกเจ้าของกิจการที่ไม่เชื่อฟัง คือคนที่จูหยุนเฉียงเลี้ยงเอาไว้โดยเฉพาะ เป็นอันธพาลที่ทำให้เขาดูแลอสังหาริมทรัพย์ง่ายขึ้น
ขอแค่มีกิจการไหนมาหาเรื่อง หรือว่าไม่เชื่อฟังคำพูดของเขาแล้วแอบตกแต่งเอง ก็จะถูกคนพวกนี้สั่งสอน
พอนานวันเข้า คนพวกนี้ก็นิสัยแย่มาก ไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา
แต่พวกเขาคาดการณ์ผิดไปเรื่องหนึ่ง
ปกติคนพวกนั้นรังแกเจ้าของกิจการที่ไม่มีอาวุธ แต่ถ้าจะต่อสู้กับพวกของเจียงชื่อ พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้เลยสักนิด
จูหยุนเฉียงพูดเสียงเหี้ยม:”เจียงชื่อ ตอนแรกฉันแค่อยากเล่นกับแก จัดการคนรอบตัวแกก่อน ให้แกเจ็บปวดแล้วค่อยตาย”
“ได้ ตอนนี้แกรนหาที่ตายเอง ถ้าอย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ”
“พรุ่งนี้ในปีหน้า คือวันครบรอบวันตายของแก!”
“ตอนนี้แกไปตายซะ ไปเจอกับไอ้แก่นั่น ไอ้ขยะ”
มือใหญ่ของจูหยุนเฉียงโบกไปมา ลูกน้องทุกคนถือมีด ไม้เบสบอล มีดสั้นแล้วพุ่งมา การต่อสู้ที่เหี้ยมโหดไม่สามารถหลบเลี่ยงได้
ถ้าคนธรรมดาเจอเหตุการณ์แบบนี้ ต้องตกใจจนฉี่ราดแล้ว
แต่ว่าสำหรับเทพแห่งสงครามชูร่า
เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย
เขายืนนิ่งอยู่ที่เดิม ดวงตาทั้งคู่จับจ้องไปที่จูหยุนเฉียง พูดเสียงเรียบ:”ชีวิตของฉัน ยังไม่มีใครเอาไปได้!”
