ชื่อเสียงของรังไวเปอร์ดังในเขตเจียงหนานมานานแล้ว คนธรรมดาไม่กล้าแตะต้อง
งูพิษชนิดนี้ กัดคู่ต่อสู้ให้ตายได้ ก็สามารถกัดตนเองให้ตายได้เหมือนกัน จัดการที่ไหนไม่ดีแค่เล็กน้อย ผลลัพธ์ที่แลกมาคือความตาย
ดังนั้น ถ้าไม่มีความจำเป็นจริงๆ ธุรกิจทั่วไปไม่มีวันข้องแวะกับรังไวเปอร์
จูหยุนเฉียงก็เข้าใจหลักการข้อนี้เป็นอย่างดี
แต่ว่า หลังจากที่ได้เห็นความสามารถของลูกน้องเจียงชื่อ เขารู้ดีว่าตนยากที่จะเอาชนะเจียงชื่อได้ จึงทำได้เพียงหาตัวช่วยเท่านั้น
รังไวเปอร์ คือตัวช่วยที่ไม่เลว
ความเป็นจริง ที่รังไวเปอร์ยิ่งใหญ่ เป็นเพราะมาตรฐานการรับคนของพวกเขา
มีคนแค่สองประเภทเท่านั้นที่สามารถเป็นสมาชิกของรังไวเปอร์ได้
ประเภทที่หนึ่ง:ทำความผิดร้ายแรงแล้วออกมาจากคุก
ประเภทที่สอง:ทำความผิดร้ายแรง แต่กำลังหนีการจับกุม อยู่เหนือกฎหมาย
คนทั้งสองประเภทนี้เหี้ยมโหดมาก กล้าทำทุกอย่าง ไม่กลัวตาย ลงมือด้วยความเหี้ยมโหด
คนแบบนี้อยู่ด้วยกัน พลังแห่งความโหดร้ายแค่คิดก็รู้แล้ว ไม่แปลกที่รังไวเปอร์มีชื่อเสียงด้านลบแบบนี้
จูหยุนเฉียงมองขงกวางเจ๋อที่นั่งอยู่ทางด้านนู้น กลืนน้ำลาย ไม่กล้าพูดอีก แต่พยายามทำปากให้เหยียนไคเหวิน
เหยียนไคเหวินรู้ใจ พูดด้วยความระมัดระวัง: “พี่ใหญ่ขง คือ……”
ขงกวางเจ๋อเล่นเกมไปด้วยพร้อมกับพูด: “ไม่ต้องเกรงใจ เรียกฉันไอ้ขงก็พอแล้ว”
“เอ่อ ไอ้ขง ประธานจูของพวกเราติดต่อคุณมาที่นี่ เพราะอยากให้คุณช่วยจัดการคนคนหนึ่ง”
ขงกวางเจ๋อพูด: “พูดอะไรเปลืองน้ำลายจริงๆ เรียกฉันมาถ้าไม่ใช่เพราะจัดการคน แล้วจะเรียกมาให้คบผู้หญิงหรือไง? คนที่แม้แต่คนที่เหี้ยมโหดอย่างประธานจูยังไม่สามารถจัดการได้ ฉันสงสัยจริงๆ ใครกัน?”
ครั้งนี้จูหยุนเฉียงเป็นคนพูดเอง: “เจียงชื่อ!ประธานกรรมการบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง”
บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง?
ขงกวางเจ๋อหัวเราะ “บริษัทใหญ่ที่ทำธุรกิจด้านเทคโนโลยีไม่ใช่เหรอ? ด้านในควรจะมีพวกคนเก่งไอทีที่มีความสามารถ ไม่มีทักษะการต่อสู้สิ”
“ทำไม อันธพาลที่ประธานจูเลี้ยงเอาไว้เอาคนพวกนั้นไม่อยู่เหรอ?”
“ปกติตอนที่พวกประธานรังแกเจ้าของธุรกิจ ทำร้ายประชาชน เหี้ยมโหดมากเลยหนิ”
จูหยุนเฉียงเบ้ปาก “คุณอย่าล้อผมเลย พูดมาตามตรงดีกว่า งานนี้รับไหม?”
ขงกวางเจ๋อพูดอย่างไม่ลังเล: “ที่ผม ไม่มีงานที่ไม่รับ แค่ว่าจัดการบริษัทที่เป็นที่รักของประชาชนแบบนี้ ผมรู้สึกทำใจไม่ได้ คุณต้องให้เงินผมเยอะหน่อยเพื่อปลอบโยนหัวใจที่กระวนกระวายของผม”
“คุณจะเอาเท่าไหร่?”
“พันล้าน”
“อะไรนะ?” จูหยุนเฉียงโมโหจนลุกขึ้น “แบบนี้เรียกว่าปล้นกันแล้วไม่ใช่เหรอ? พันล้าน คุณเรียกราคาได้โหดมาก!”
ขงกวางเจ๋อจับโทรศัพท์แล้วพูด: “รู้สึกว่าแพงไปเหรอ? ผมพูดตามตรง ถ้าคุณไม่ให้เงินผมพันล้าน ผมก็จะร่วมมือกับบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง ถึงเวลานั้นผมไม่เก็บเงินจากพวกเขาแม้แต่บาทเดียว ทำงานฟรี แล้วฆ่าพวกคุณทั้งหมดจนตาย”
เหี้ยมโหดจริงๆ
ข้องแวะกับรังไวเปอร์ ไม่ใช่แค่พูดเรื่อยเปื่อยจริงๆ
ทั้งที่จูหยุนเฉียงรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังข่มขู่ตน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ถ้าไม่ให้เงิน รังไวเปอร์กับบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งร่วมมือกันจัดการตน ถ้าอย่างนั้นก็ทำได้แค่รอความตาย
ขงกวางเจ๋อพูดต่อ: “มีเวลาให้คุณคิดไม่เยอะ ตอนนี้ผมอยู่บนที่สูงแล้ว ถ้าจบเกมนี้คุณยังไม่ให้คำตอบ ก็เตรียมจัดงานศพได้เลย”
บีบบังคับเรื่อยๆ
อย่ามองว่าขงกวางเจ๋อใบหน้าเปื้อนใหญ่ น้ำเสียงอ่อนโยน แต่ทุกคำพูดล้วนทำให้จูหยุนเฉียงหวาดผวาหัวใจเต้นแรง
