ถ้าไม่ได้จริงๆ ไปขอโทษไหม?
เหอะๆ เป็นไปได้ยังไง ถ้าเป็นการไม่ถูกคอกันปกติ ก้มหน้าขอโทษอาจจะทำใช้ผลกับอีกฝ่ายได้
ครั้งนี้ คุณไปฆ่าผู้มีพระคุณที่เหมือนพ่อแท้ๆ ของคนอื่นตาย แล้วคนเขาจะยกโทษให้คุณเพราะคำขอโทษคำสองคำได้ยังไง
คิดๆ แล้วก็เป็นไปไม่ได้
ทั้งสองกำลังถอนหายใจ จู่ๆ พ่อบ้านก็นำกล่องอันหนึ่งเข้ามา
“นายท่านครับ เมื่อกี้มีคนส่งของมาครับ”
“ใคร?”
“คนคนนั้นไม่พูดอะไร แค่ให้ผมเอาของชิ้นนี้ให้ท่าน บอกว่าจะเซอร์ไพรส์ท่าน”
จูหยุนเฉียงขมวดคิ้ว คนอะไรลึกลับขนาดนี้เลยเหรอ?
เขารับกล่องมาด้วยความแปลกใจ แล้วยื่นมือไปเปิดกล่องออก
สิ่งที่เข้าตาคืองูไวเปอร์หัวสามเหลี่ยมสีน้ำตาลเข้ม!
“เฮ้ยยย!”
จูหยุนเฉียงและเหยียนไคเหวินตกใจจนวิญญาณหลุดออกจากร่าง หนึ่งคนล้มลงบนพื้น อีกวันก็ใช้มือสองข้างกอดหัวเอาไว้แล้วนั่งลงบนพื้นทันที ร่างสั่นงันงก
ทว่าผ่านไปสักพัก งูไวเปอร์ตัวนนั้นก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด
จูหยุนเฉียงถึงจะสังเกตเห็นว่า ที่แท้งูไวเปอร์ในกล่องไม่ใช่งูจริง เป็นเพียงของเล่นที่เหมือนจริงเท่านั้น พอกดปุ่มก็สามารถเลื้อยอัตโนมัติ
เขาถอนหายใจ แล้วตบเหยียนไคเหวินที่กอดหัวตัวเองไว้ “ของปลอม”
“หา?ของปลอม?”
เหยียนไคเหวินนั่งขึ้นมาด้านบนอีกครั้ง เครียดจนโยนของเล่นงูลงบนพื้น “ให้ตายเถอะ ใครเล่นตลกแบบนี้กับเราเนี่ย?”
เวลานี้ พวกเขาเห็นจดหมายในกล่อง
จูหยุนเฉียงยื่นมือไปเอามาแล้วเปิดออก เห็นจดหมายเขียนประโยคง่ายๆ ว่า น้ำใจเล็กๆ หวังว่าพวกแกจะชอบ
ผู้เขียน……เจียงชื่อ!
“ฉันรู้ว่าต้องเป็นสัตว์เดรัจฉานนี้”
“ยังทำร้ายพวกเราไม่พออีกเหรอ แล้วยังเอาของเล่นงูมาทำให้พวกเราเสียขวัญอีก”
“ไอ้หมาเอ่ย ไอ้หมาสารเลว!”
จูหยุนเฉียงเครียดจนฉีกจดหมายแล้วโยนทิ้งในขยะทันที
เหยียนไคเหวินที่อยู่ข้างๆ ทำหน้าซีดไร้เลือด แล้วมองของเล่นงูนั้นอย่างเหม่อลอย พร้อมพูด “ประธานจู เราไม่มีทางรอดแล้ว เจียงชื่อเขากำลังบอกพวกเราว่า ความเป็นความตายของพวกเราอยู่ในกำมือของเขา เขาบอกแล้วว่า วันที่เจ็ดที่เฉิงไห่ตาย ก็คือวันที่พวกเราต้องตายตามไป โทษประหารชีวิตของเรากำหนดไว้แล้ว ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้”
ตาย ไม่ใช่เป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด ที่น่ากลัวที่สุดคือรอตาย
จูหยุนเฉียงและเหยียนไคเหวิน นอกจากรอตายแล้วก็ไม่มีทางเลือกอีก
“ไม่ ไม่หรอก”
“ฉันจูหยุนเฉียงจะรอตายได้ยังไง ฉันจะคิดหาวิธีสู้กับเจียงชื่อ”
“คิดหาวิธี ใช้ รีบคิดหาวิธี เจียงชื่อก็คือคน ต้องมีจุดอ่อน ฉันไม่เชื่อว่าจะจัดการมันไม่ได้”
พูดถึงแบบนี้ แต่พวกเขากลับคิดวิธีอะไรไม่ออกเลย
ถ้ามีวิธีจริง พวกเขาก็ไม่ต้องตกอยู่ในสภาพน่าเวทนาแบบนี้
เหยียนไคเหวินเอนพิงอยู่บนโซฟาด้วยความสิ้นหวัง ดวงตาจับจ้องเพดานไว้ คำพูดดูสิ้นหวังมาก
จู่ๆ เขาก็นึกถึงวิธีที่ไม่ใช่วิธี
วิธีแบบนี้ถึงแม้จะยากหน่อย แต่ถ้าจัดการได้ดี ก็มีโอกาสรอดจากความตาย
แค่ว่าวิธีแบบนี้ไม่สามารถบอกกับคนอื่นได้ แม้กระทั่งจูหยุนเฉียงก็ไม่สามารถพูดได้
เขาแอบมองจูหยุนเฉียงเพียงพริบตา ภายในใจพูดว่า หายนะทั้งหมดเพราะว่าแกไปรนหามาเอง ดังนั้น จะตายแกก็ตายไปคนเดียวก็พอ ฉันไม่ตายเป็นเพื่อนหรอก
คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ
คนที่มีใจอำมหิตแบบนี้ ปกติคุณ ‘เลี้ยงดู’ ได้ยังไง เขา ถึงเวลาสำคัญ เขากลับจะแว้งกัดคุณ
จูหยุนเฉียง ต้องไม่รอดชีวิตแน่
ทว่าเหยียนไคเหวิน อาจจะมีหนทางรอดได้
