แขนของเจี่ยงเหอหลง ติดอยู่กับโต๊ะอย่างแน่นหนา และเขา ก็พ่ายแพ้
คนรอบข้างต่างก็ตกตะลึงไปเลย
หลายคนที่ยังคงหัวเราะเยาะเจียงชื่ออยู่ และรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขาก็ยังไม่ทันที่จะหวนกลับมาเลย
นี่ก็……พ่ายแพ้แล้วงั้นเหรอ?
เจี่ยงเหอหลงผู้ซึ่งอยู่ยงคงกระพันในใจของพวกเขา ได้พ่ายแพ้ไปอย่างง่ายดายเช่นนี้แล้วงั้นหรือ?
เจี่ยงเหอหลงรู้สึกขายหน้ามาก เคยโม้ว่าตัวเองยอดเยี่ยมมากแค่ไหนมาตั้งนาน แต่สุดท้ายกลับแพ้ภายในไม่ถึงวินาที มันช่างน่าเกลียดเหลือเกิน
“ไม่ ไม่นับ! รอบนี้ไม่นับ”
“ผมยังไม่พร้อมเลย คุณแอบโจมตีผม เริ่มใหม่”
ติงเมิ่งเหยนรู้สึกไม่พึงพอใจ “แพ้แล้วก็คือแพ้แล้ว แอบโจมตีอะไรกัน? คุณอยากจะโกงเกมงั้นเหรอ?”
บนใบหน้าของเจี่ยงเหอหลงเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ซึ่งดูค่อนข้างน่าเกลียดมาก
เจียงชื่อกลับหัวเราะคิกคัก ฟื้นคืนมือของทั้งสองคนให้กลับสู่สภาพเดิม และพูดเบาๆว่า “ไม่เป็นไร ไม่พร้อมก็ไม่พร้อม พวกเรามาเริ่มกันใหม่”
ทุกคนต่างมองไปด้านข้าง
เจียงชื่อคนนี้เพิ่งชนะด้วยกลอุบายตอนเมื่อกี้นี้ แต่เขาไม่ได้ยืนหยัดในคำเดียว แต่กลับเลือกที่จะเริ่มใหม่อีกครั้ง ช่างโง่เขลาเหลือเกิน
เจี่ยงเหอหลงไม่กล้าที่จะประมาทในครั้งนี้ เขามองดูเจียงชื่ออย่างจดจ่อ ระดมพลังทั้งหมดอยู่ที่ข้อมือของเขา เขากัดฟันและพูดว่า “เจียงชื่อ ในคราวนี้ผมจะไม่ประมาทอีกแล้ว คุณ รอแพ้ได้เลย!”
“อืม โอเค เริ่มได้หรือยัง?”
“เอาเลย!”
แควก แขนของเจี่ยงเหอหลงอยู่ติดกับโต๊ะอีกครั้ง
ยังไม่ถึงวินาทีเหมือนเดิม
ในคราวนี้เจี่ยงเหอหลงไม่มีข้อแก้ตัวอีกต่อไป เขาระดมพลังงานทั้งหมด และตั้งสมาธิอย่างเต็มที่ แต่ก็ไม่สามารถหยุดการรุกรานของเจียงชื่อได้เลย
ความรู้สึกแบบนั้น ก็เหมือนช้างกับลิงกำลังงัดข้อมือกัน ความแข็งแกร่งของทั้งสองนั้นไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันเลย
มันเป็นการพ่ายแพ้ที่แย่มาก
เจี่ยงเหอหลงตกตะลึงไปเลยทั้งคน ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเลยในเวลานั้น
เจียงชื่อถามต่อไปว่า “ครั้งนี้นับไหม? ถ้ายังไม่นับ งั้นคุณก็ใช้มือทั้งสองข้างได้เลย”
นี่มันก็มากเกินไปหน่อยแล้ว
คุณใช้มือข้างเดียวท้าทายสองมือของฝ่ายตรงข้ามงั้นหรือ? ฝ่ายตรงข้ามยังเป็นแชมป์ของการแข่งขันมวยงัดข้อมือในพื้นที่เขตเมือง!
เจี่ยงเหอหลงรู้สึกอับอายอย่างมาก
“เจียงชื่อ เจ้าช่างหยิ่งผยองเกินไป กูไม่จะไม่ปล่อยมึงไว้แน่นอน!”
เขาใช้มือทั้งสองข้างไปงัดแขนของเจียงชื่อจริงๆโดยไม่คำนึงถึงความอับอายเลย แต่สิ่งที่อักอ่วนคือ มือทั้งสองข้างของเขาถูกเจียงชื่อกดลงบนโต๊ะอย่างแน่นหนา
เจียงชื่อกดด้วยมือข้างหนึ่ง และอีกมือข้างหนึ่งยังคงถือแก้วไวน์และดื่มเหล้าต่อไป การแสดงออกและท่าทีนั้นสบายๆ
ช่องว่างระหว่างทั้งสองฝั่งนั้นใหญ่มาก จนคนดูต่างตะลึงและพูดไม่ออก
“อืมมม~~ !!!”
เจี่ยงเหอหลงเหนื่อยล้าจนเหงื่อไหลออกมาเต็มหน้าผาก และใช้พลังงานของเขาทั้งหมด แต่ก็ไม่สามารถเอาชนะเจียงชื่อได้เลย และไม่สามารถแม้แต่จะทำให้แขนของเขาขยับเลยแม้แต่น้อยเลย
ผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้า มีความแข็งแกร่งที่น่ากลัวมาก
ก่อนหน้านี้เจี่ยงเหอหลงเคยพูดเรื่องยั่วยุตั้งมากมาย และตอนนี้ก็ดูเหมือนคนโง่ไปเลย
คุณพูดออกมามากมาย ปรากฏว่าเป็นแค่ไอ้คนไร้สติปัญญา ไม่ได้เรื่องอะไรเลย มีเพียงคนที่มีพรสวรรค์อย่างเจียงชื่อเท่านั้นถึงมีพลังจริงๆ ทั้งๆที่มีพลังอย่างมาก แต่กลับสามารถมีความสุขและโกรธได้โดยไม่มีการแสดงออกใดๆ
เจียงชื่อไม่ใช่คนขี้ขลาด แต่มั่นคง!
“ยังต้องการที่จะแข่งขันต่อหรือไม่?” เจียงชื่อถามว่า
แม้ว่าจะไม่พอใจอย่างมาก แต่เจี่ยงเหอหลงก็ยอมแล้ว และไม่เคยมีใครทำให้เขาต้องยอมแพ้อย่างไม่เต็มใจขนาดนี้มาก่อน
“ไม่จำเป็นต้องแข่งอีกแล้ว”
“ผมแพ้ไปแล้ว”
พลังงานในร่างกายของเจี่ยงเหอหลงหายไปทั้งหมดอย่างกะทันหัน และคนทั้งคนก็เป็นเหมือนลูกบอลที่ลมรั่ว ไม่มีชีวิตชีวาเลย
เจียงชื่อปล่อยมือ
ติงเมิ่งเหยนรีบนำสัญญาและปากกาวางอยู่บนโต๊ะ ดวงตาของเธอลดลงเป็นร่อง “เซ็นสัญญาเถอะ”
