จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 68 ทำไมตีจริงๆล่ะ?

บทที่68 ทำไมตีจริงๆล่ะ?
ซูสวนหันหลังมอง เห็นว่าข้างหลังมีรถตู้สีขาวแอบตามอยู่จริงๆ
เธอยังไม่ทันตอบสนอง ทันใดนั้น เจียงชื่อเหยียบเบรก รถจอดข้างๆ
“เป็นอะไร?”
ซูสวนเพิ่งถามจบ ก็เห็นข้างหน้ามีรถตู้สีขาวจอดอยู่สองคัน หน้าหลังสามคันล้อมรถของพวกเขาอยู่ตรงกลาง
จากนั้นคนกลุ่มหนึ่งก็เดินลงมา
เห็นได้ว่า ในมือของทุกคนถือมีดสั้น มีดพร้า แท่งเหล็กและอื่น ๆ ในมือ
ในฐานะผู้หญิง ซูสวนรู้สึกกลัวโดยสัญชาตญาณ ในสถานการณ์ที่มืดมิดนี้ แม้จะมีเจียงชื่ออยู่เคียงข้างๆ เธอก็ยังเริ่มสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว
เจียงชื่อจะเก่งแค่ไหน ก็ใช้มือเปล่า จะสามารถเอาชนะพวกอันธพาลจำนวนมากที่ถืออาวุธได้เหรอ?
ซูสวนถามด้วยความกลัว”พวกเขาคือใครกัน? คือคนของซูจองหยวนเหรอ?”
“ไม่เหมือน”
เจียงชื่อพูดอย่างใจเย็น”เธอก้มหัวลง ล็อกประตูรถให้ดี อยู่ในรถห้ามไปไหน ผมจะออกไปดู”
“หา?”ซูสวนจับเขาไว้”อย่า พวกคนคนเยอะ แล้วยังมีอาวุธ พวกเรารออยู่ในรถไม่ต้องออกไปก็ได้ แจ้งตำรวจสิ”
เจียงชื่อตบมือเธอเบาๆ ยิ้มพูดกับเธอว่า”วางใจเถอะ คนนี้ยังทำอะไรผมไม่ได้”
ในจังหวะที่พวกเขาพูดคุย พวกนักเลงก็มาถึงตรงหน้าแล้ว
แต่ละคนผิวปาก พูดคำพูดหยาบคายลามก ซูสวนได้ยินแล้วหน้าแดง
“น้องสาว ออกมาเล่นกับพี่ชายไหม?”
“เห็นเธอหน้าตาใช้ได้ อยู่กับไอ้สวะนี้ทำไม?ไปเล่นกับพี่ชายเถอะ”
“ลงรถๆ พวกพี่ชายรอฟังเสียงร้องครางของเธอไม่ไหวแล้ว”
เจียงชื่อขมวดคิ้ว เปิดประตูรถเดินออกไป
“พวกเราให้ผู้หญิงลงมา มึงลงมาทำไม?”
“เยสเข้ อยากยั่วพี่ชายงั้นเหรอ? จัดมัน”
ขณะที่พวกเขาทั้งหลายก้าวไปข้างหน้าด้วยอาวุธ กำลังจะลงมือ ได้เห็นใบหน้าของเจียงชื่อ ภายใต้แสงไฟรถ ตกใจกลัวมากจนวิญญาณไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หยุดเดินทุกคน
เจียงชื่อพร้อมที่จะต่อสู้แล้ว แต่รู้สึกสับสนกับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของพวกเขา
ทำไมไม่สู้ล่ะ?
ในตอนลังเล ฝูงชนก็แยกออก ชายร่างเตี้ยก็เดินออกมา จ้องมองเจียงชื่อและยิ้ม
“โอ้ นี่มันพี่ใหญ่เจียงชื่อไม่ใช่เหรอ? เป็นพวกเดียวกัน เข้าใจผิดน่ะ”
เจียงชื่อชะงัก ดูดีๆ เห็นว่าไอ้เตี่ยนี้ ที่แท้ก็เสือหมอบที่ไปเก็บบัญชีบ้านเขาหลายวันก่อนนี้ ตอนนั้นคนนี้ถูกหัวล้านหลงจัดการซะเละ ตั้งแต่นั้นมาก็เกิดความเจ็บปวดในใจลึกๆ
เขาคิดไม่ถึงเลยเป้าหมายที่คืนนี้จะจัดการจะเป็นเจียงชื่อ
เสือหมอเหงื่อตก ยังดีที่ตาแหลมจำเจียงชื่อได้ นี่ถ้าเผลอลงมือไป เดี๋ยวหัวล้านคงจะลงโทษเขาหนักแน่
เขาแอบด่าเจิ้งยุ่นในใจหลายรอบ ก็ไม่สืบความสามารถของอีกฝ่ายให้ดี นี่มันหาเรื่องใส่ตัวไม่ใช่เหรอ?
เจียงชื่อถามนิ่งๆ”เสือหมอบ ดูเหมือนนายจะไม่พอใจผม จะคิดบัญชีกับผมให้ชัดเจนงั้นเหรอ?”
เสือหมอบกลัวจนโบกปัดมือรัวๆ “เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น! บอกคุณตามตรงเลย อันที่จริงผมก็ทำงานให้คนอื่น เอาเงินคนอื่น ช่วยไม่ได้”
เจียวชื่อขมวดคิ้ว อย่างนี้เสือหมอบไม่ได้มาหาตน แล้วหาใครล่ะ?
คงมีแต่ซูสวน
เขาถาม”มันเรื่องอะไรกันแน่?”
เสือหมอบพูดออกมาอย่างละเอียดทั้งหมด เอาเงินของเจิ้งยุ่นหกหมื่น แสดงหนังร่วมกับเขา ทุบตีผู้ชาย หยอกผู้หญิง จากนั้นเขาก็ทำเป็นฮีโร่ช่วยคนสวย ให้ผู้หญิงที่อยู่ในรถหลงรักเขา
ฟังคำอธิบายแล้ว ซูสวนเกือบจะอ้วก
เห็นที่น่าขยะแขยง แต่ไม่เคยเห็นคนที่น่าขยะแขยงขนาดนี้
“เป็นคนชั่วจริงๆ”ซูสวนด่า
เสือหมอบยิ้มขอโทษ”คือว่า พี่เจียงชื่อ จริงๆพวกเราไม่รู้ว่าคนที่เจ้าเจิ้งยุ่นจะจัดคือคุณ และยิ่งไม่รู้ว่าคนที่เขาจะจีบคือผู้หญิงของคุณ ถ้าพวกเรารู้ล่ะก็ มีความกล้าแค่ไหนก็ไม่กล้าทำ”
เขาคิดว่าซูสวนคือผู้หญิงของเจียงชื่อ
เจียงชื่อไออย่างอึดอัดใจ”เอ่อ……นายเข้าใจผิดแล้ว หล่อนไม่ใช่……”
เสือหมอบพยักหน้าทันที”รู้ ผมรู้ พี่ใหญ่พวกเราเคยเจอมาหมดแล้ว ทางพี่สะใภ้พวกเราก็จะไม่ให้รู้แม้แต่นิดเดียวเลย”
ยิ่งอธิบายยิ่งวุ่นวาย เขาคิดว่าเจียงชื่อกลัวภรรยารู้ว่าแอบมีชู้ เลยไม่กล้ายอมรับ
เจียงชื่อแอบด่าในใจ: มึงรู้เหี้ยอะไร?
กลับกันซูสวน แอบดีใจ เธอชอบที่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงของเจียงชื่อ แม้ว่าจะเป็นการเข้าใจผิด แม้ว่าจะแค่แป็บเดียว สำหรับเธอแล้วมันคือของขวัญของพระเจ้า
เสือหมอบขยับตัว”คือว่า ในเมื่ออธิบายความเข้าใจผิดกันเรียบร้อยแล้ว พวกเราไปก่อนนะ ขอให้คืนนี้พี่ใหญ่แข็งแรงมีชีวิตชีวา รบร้อยครั้งก็ไม่แพ้”
เจียงชื่อหมดคำพูด ไอ้พวกนักเลงนี้มันอวยพรอะไรกัน?
“เดี๋ยว”
“หืม?พี่ใหญ่คุณมีอะไรจะสั่งอีกครับ?”
เจียงชื่อยิ้ม “เจิ้งยุ่นเขาชอบแสดงละครสินะ? อืม งั้นพวกนายคงต้องลำบากหน่อยแล้ว แสดงละครกับผมให้มันดูหน่อย”
เสือหมอบตะลึง นี่……จะทำแบบไหนอีกเนี่ย?
……
สองนาทีผ่านไป เจิ้งยุ่นขับรถผ่านถนนที่บังเอิญเส้นนี้ อย่างที่คิดเลย เห็นรถตู้สามคันขวางรถSUVไว้ คนกลุ่มหนึ่งถืออาวุธร้องตะโกนข้างๆ ขวางทางนี้จนหมด
เจิ้งยุ่นยิ้ม
“ฮิฮิ ซูสวนซูคนสวย พี่ชายมาช่วยเธอแล้ว!”
“รอพี่นะ”
เขาดับรถและจอดรถไว้ จัดเสื้อ ปัดผม เปิดประตูรถเดินออกมา ตะโกนร้องด่าดังๆ”พวกมึง ทำอะไรกัน?”
นักเลงได้ยิน ก็มองมากันหมด
เจิ้งยุ่นเดินมา มองเข้าไปในรถSUV เห็นเจียงชื่อหลับอยู่ที่นั่งคนขับ หัวเอียงไปข้างๆ เหมือนกับว่าหมดสติไป
และซูสวนหดตัวอยู่ที่นั่งข้างหลัง กลัวจนตัวสั่น
เจิ้งยุ่นแอบดีใจ
เขาแกล้งทำเป็นถามอย่างใจร้อน”ซูสวน เกิดอะไรขึ้น?”
ซูสวนค่อยๆเปิดหน้าต่างรถ ร้องไปพูดไป”พวกเขา…พวกเขาคิดจะทำไม่ดีกับฉัน เจียงชื่อปกป้องฉันเลยถูกพวกเขาตีจนสลบไป พวกเขาอยากลากฉันลงรถ ไม่ให้ฉันไป”
“ฉันควรทำยังไงดี? ใครจะช่วยฉันได้?”
“ฉันกลัวมากเลย”
“ฮือ”
เห็นซูสวนร้องไห้ ออร่าลูกผู้ชายของเจิ้งยุ่นออกมาหมดทันที
เขาตบอก แล้วพูดว่า”วางใจเถอะ มีผมอยู่ ใครก็ห้ามแตะต้องเธอ”
“ขนาดเจียงชื่อยังสู้พวกเขาไม่ได้ นายไหวเหรอ?”
“เหอะๆ ผมเก่งกว่าไอ้ขยะเจียงชื่อตั้งเยอะ ซูสวน เธอดูให้ดีล่ะ ดูว่าผมจะจัดการพวกมันทั้งหมดด้วยตัวคนเดียวยังไง!”
พูดไป เจิ้งยุ่นก็เดินไปกลางฝูงชน พูดตะโกนว่า”กล้ารังแกผู้หญิงของกูเหรอ? วันนี้กูต้องฉีกหนังพวกมึงแน่! มาดิ!”
พูดจบ นักเลงคนหนึ่งก็ยกไม่เบสบอลขึ้นตีบนหลังของเขา ตีจนเจิ้งยุ่นคุกเข่าลงทันที เจ็บจนกัดฟัน
ไม่สิ ทำไมตีจริงๆล่ะ?
ไม่เหมือนกับที่ซ้อมไว้นี่!