ภายในห้องที่มืดมิด ชายสองคนกำลังนั่งตรงข้ามกันอย่างทำตัวไม่ถูก
จูหยุนเฉียง เหยียนไคเหวิน
ก่อนหน้านี้เหยียนไคเหวินได้คิดแผนการหลบหนีไว้แล้ว แต่ไม่ว่ายังไงก็หนีไปไม่ได้ ใช้ทุกวิถีทางแล้วก็ยังหนีออกจากเขตเจียงหนานไม่ได้ กับคนที่มีสมองอย่างเขาก็ได้รู้ตั้งนานแล้วว่าตัวเองนั้นถูกจับ “ขัง” เหมือนกับหนูไปแล้ว
ด้วยความจนใจ เขาคงต้องอยู่กับจูหยุนเฉียงแล้ว
จูหยุนเฉียงมองเขาด้วยสายตาที่ไม่ชอบใจและเบ้ปากอย่างผู้ชนะ “ไอ้ไก่อ่อน แกนี่ยังกล้ากลับมาอีกเหรอ? แกทำให้พ่อบ้านของฉันต้องตาย วางแผนหนีไปได้อย่างแยบยล แต่ก็ไม่ยอมบอกฉันก่อนสักคำ?”
“หนีไปสิ แกลองหนีดู!”
“ทำไม พอหนีไม่ได้แล้วรู้สึกกลัว เลยกลับมาที่ฉันอีกครั้งอย่างนั้นเหรอ?”
เหยียนไคเหวินเหลือบตามองต่ำ และพูดด้วยความทำตัวไม่ถูกว่า “ประธานจู ผมเองก็ทำไปเพื่อความอยู่รอด มันไม่มีทางเลือก อีกอย่าง เราสองคนต่างก็ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน เราเหลือเวลาที่เจียงชื่อให้อีกแค่สามวันเท่านั้น
ถ้าครบกำหนดสามวัน เราสองคนก็จบเห่แน่ เราสองคนจึงไม่ควรมาตีกันเอง เราต้องร่วมมือกันเพื่อจัดการกับเจียงชื่อสิครับ!”
เหยียนไคเหวินถอนหายใจออกมา “เรื่องมันมาถึงขั้นนี้ จะพูดอะไรมันก็สายไปแล้ว”
ใช่แล้ว มันช้าไปแล้ว
พวกเขาสองคนคงไม่รอดแล้วแน่ๆ ในเวลาสามวัน พวกเขาควรวางแผนว่าจะจัดแจงยังไงหลังจากที่ตายไปแล้ว
จูหยุนเฉียงยิ่งคิดยิ่งไม่พอใจ “ไอ้ลูกหมาเอ๊ย จะฆ่าจะทรมานก็บอกมาสักคำ แต่แม่งดันมาเล่นแบบนี้กับกูซะได้ ทุกวันนี้กูนอนไม่หลับเลยสักคืน พอหลับตาลงก็มองเห็นแต่หน้าจองเจียงชื่อ ความตายมันไม่น่ากลัว แต่ที่น่ากลัวคือการปล่อยให้กูต้องมานั่งรอความตายอยู่ทุกวันต่างหาก!”
“หมาพอมันร้อนรนมันยังปีนกำแพงได้ การที่มันมาทำแบบนี้กับฉัน ต่อให้ฉันตาย ฉันก็ต้องลากคนไปด้วยคนหนึ่ง!”
พูดจบ สีหน้าของจูหยุนเฉียงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย “ถูกต้อง ฉันจะมาตายอย่างไร้ค่าแบบนี้ไม่ได้ ต่อให้ต้องตาย ฉันก็ต้องลากคนไปด้วยคนหนึ่ง”
เขาถามไปว่า “ไคเหวิน แกตรวจสอบสภาพครอบครัวของเจียงชื่อแล้วรึยัง? เมียที่แสนสวยของมันคนนั้น ทำงานอยู่ที่ไหนนะ?”
เหยียนไคเหวินยักๆ ไหล่ “ก็ยังไม่ทันได้ตรวจสอบก็ถูกเจียงชื่อมันจัดการแล้วไม่ใช่เหรอครับ?”
“ไอ้เศษสวะ” จูหยุนเฉียงต่อว่าไปคำหนึ่ง จากนั้นก็พูดต่อทันที “ถ้าทำอะไรครอบครัวของเจียงชื่อไม่ได้ งั้นเราก็ไปจัดการกับหยางจุนหรูแล้วกัน! ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนั้น ฉันก็คงไม่ต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ จะให้ฉันตายก็ได้ แต่หยางจุนหรู จำเป็นต้องตายตามกูไปด้วย!”
เหยียนไคเหวินพยักหน้า
“ถูกต้องครับ ถึงตายก็ต้องลากหยางจุนหรูไปด้วย แต่ว่าประธานจูครับ ตอนนี้เราถูกคนของเจียงชื่อเฝ้าดูอยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง พอออกไปก็จะโดนจับตาทันที แล้วเราจะลงมือยังไงล่ะครับ?”
จูหยุนเฉียงขำออกมาอย่างไม่ชอบใจ “ฉันอยู่ในวงการมานานขนาดนี้ คิดว่าฉันต้องลงมือจัดการเองทุกอย่างรึไง? รอดูหนังสนุกๆ ไว้ได้เลย”
เขาหยิบมือถือแล้วโทรออกไป
หลังจากที่รอคอยอย่างใจจดใจจ่อไปพักใหญ่ ในที่สุดก็มีคนรับสายสักที
จูหยุนเฉียงพูดออกไปว่า “ไอ้ชี ช่วงนี้ความอยากอาหารของแกเป็นยังไงบ้าง?”
เสียงที่อ่อนล้าดังมาจากอีกฟากของมือถือ “ความอยากอาหารน่ะมีมากอยู่ตลอดเวลา แต่มันไม่มีของดีๆ ให้กินเลยจนฉันจะหิวตายอยู่แล้ว”
“ฮึ วันนี้ฉันก็ตั้งใจจะมาแนะนำสินค้าดีๆ ให้แกนี่แหละ!”
“หืม?”
“หยางจุนหรู สินค้าชั้นเลิศ”
หลังจากการพูดคุยกันอย่างละเอียด จูหยุนเฉียงก็ได้บอกรายละเอียดของหยางจุนหรูให้กับไอ้ชีไป
