จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 700 ล้มบอล

“ได้ครับ ไม่มีปัญหา พรุ่งนี้ผมจะไปให้ตรงเวลาแน่นอนครับ”
“ขอบคุณครับ!”
หลังจากวางสาย เจียงชื่อก็ยิ้มออกมาด้วยความพอใจอย่างน้อยก็มีเรื่องที่ทำให้อารมณ์ดีได้เรื่องหนึ่งแล้ว
อีกฟากของโทรศัพท์ หลัวเฟิงเองก็รู้สึกพอใจมาก ตั้งแต่วันที่ขาของเขาหัก เขาก็คิดว่าตัวเองคงไม่มีวันได้กลับไปเป็นหัวหน้าโค้ชได้อีกแล้ว
หนึ่งคือชื่อเสียงป่นปี้ไปแล้ว สองคือขาหัก
ใครจะไปคิด ว่าเขาจะสามารถฟื้นฟูขึ้นได้อย่างมหัศจรรย์ ในเวลาสั้นๆ แค่เดือนกว่า เขาก็ได้กลับมาเป็นหัวหน้าโค้ชอีกครั้ง
ทุกอย่างที่ว่ามานี้ มันต้องขอบคุณเจียงชื่อเพียงคนเดียว
“คุณหมอเทวดาเจียง พรุ่งนี้ผมจะใช้การชนะครั้งใหญ่มาตอบแทนในสิ่งที่คุณยอมทุ่มเทให้ครับ!”
ระหว่างที่กำลังพูดอยู่นั้น ก็ได้ยินคนเรียกชื่อเขาจากทางด้านนอก
ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว เป็นใครกันนะ?
หลัวเฟิงวางมือถือลง แล้วเดินออกจากคลินิกคนเดียว แล้วเห็นรถสปอร์ตสุดหรูคันหนึ่งจอดอยู่ที่หน้าประตู และมีชายคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ตรงประตูรถ
จากแสงจันทร์ที่ส่องมาก็เพียงพอที่จะทำให้เห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นเป็นใคร ซึ่งชายคนนี้ก็คือเมิ่งเหวินแห่งหรงฉายประกันภัยที่จะมาแย่งซื้อคลับเทียนหยวนกับเขาเมื่อก่อนหน้านี้นั่นเอง!
“ทำไมถึงเป็นคุณ?” สีหน้าของหลัวเฟิงเคร่งขรึมขึ้นมาทันที
เมิ่งเหวินรีบเปลี่ยนท่าที แล้วเดินยิ้มเข้ามา
“นี่ครูฝึกหลัว คุณนี่มันตามหาได้ง่ายจริงๆ คุณรู้มั้ยว่าผมต้องถามคนมากมายขนาดไหนกว่าจะตามหาที่พักของคุณเจอใช้ได้เลยนี้ครับ พักอยู่ที่คลินิกของหมอเทพหญิง ใช้ได้ใช้ได้”
หลัวเฟิงมองบนใส่เขา “ตกลงคุณมีธุระอะไร พูดมาตรงๆ เลย”
“คุณนี่เป็นคนที่ไม่ชอบอ้อมค้อมจริงๆ ได้ งั้นผมก็จะไม่อ้อมค้อมแล้ว” เมิ่งเหวินดีดนิ้วไปทีหนึ่ง แล้วลูกน้องคนหนึ่งก็ได้หิ้วกระเป๋าสี่เหลี่ยมใบหนึ่งลงมาจากรถ
ลูกน้องคนนั้นได้เปิดกระเป๋าออกมาต่อหน้าทั้งคู่
ข้างในเป็นธนบัตรที่เป็นประกายระยิบระยับ
“นี่ เมิ่งเหวิน คุณคิดจะทำอะไร?”
เมิ่งเหวินได้ยิ้มออกมา “พูดกับคุณตามตรง หลังจากที่พ่ายแพ้ในการกว้านซื้อคลับเทียนหยวนแล้ว หรงฉายประกันภัยของเราก็ได้เปลี่ยนไปกว้านซื้อคลับฉังจินแทน”
“สิ่งที่บังเอิญคือ พรุ่งนี้ฉันจินของเรามีแข่งขันกับเทียนหยวนของพวกคุณนัดหนึ่ง”
“คุณเองก็รู้ ว่าตอนนี้ผลงานของฉันจินนั้นย่ำแย่แค่ไหน แค่อยู่เหนือชั้นตกชั้นเพียงแค่นิดเดียว เพื่อให้สามารถรักษาตำแหน่งไว้ให้ได้ เพื่อให้มูลค่าของฉันจินเติบโตขึ้นสองเท่า การแข่งขันในวันพรุ่งนี้ เราจึงจำเป็นต้องชนะ!”
หลัวเฟิงถึงได้เข้าใจ ที่แท้การที่เมิ่งเหวินเอาเงินมายัดให้เขา ก็อยากให้เขาล้มบอลนี่เอง
เมิ่งเหวินพูดออกมาตรงๆ “ในนี้มีเงินอยู่สามแสน ใช้ซื้อความพ่ายแพ้ของพวกคุณหนึ่งนัด ราคายุติธรรมใช่มั้ยล่ะครับ?”
มันก็ยุติธรรมอยู่หรอก
ราคานี้ มันไม่ได้ต่ำเลยสักนิด
แต่ว่า การเป็นหัวหน้าโค้ชที่มีศักดิ์ศรีคนหนึ่ง หลัวเฟิงจึงเลือกที่จะปฏิเสธไปอย่างไม่ลังเล
“เมิ่งเหวิน ก็เพราะมีเศษขยะอย่างพวกคุณ มันจึงทำให้วงการฟุตบอลในประเทศตกต่ำได้ขนาดนี้ไง!”
“ผม ไม่มีทางยอมรับข้อเสนอของคุณเด็ดขาด”
“นี่คุณอยากชนะการแข่งขันใช่มั้ย? งั้นพรุ่งนี้ตอนที่แข่งขัน ก็งัดเอาฝีมือที่ดีกว่าออกมาสิ!”
คำพูดเหล่านี้ ทำเอาสีหน้าของเมิ่งเหวินถึงกับหม่นหมองไปเลย
เขากัดฟันแล้วจ้องมอง “หลัวเฟิง นี่แกจะมาแสดงใส่ฉันทำไม? ให้แกเตะบอลแบบปลอมๆ ยังไม่พอใจอีกเหรอ? ถ้าแกสูงส่งขนาดนั้นจริง แล้วขาของแกจะหักได้ยังไง? แล้วแกถูกสโมสรเก่าตัดหางปล่อยวัดยังไง?”
ไม่พูดน่ะยังดี พอพูดถึงแล้วหลัวเฟิงก็โมโหขึ้นมาทันที
“ผมถูกใส่ร้ายต่างหาก!”
“ผมไม่มีทางล้มบอลแน่นอน เมื่อก่อนไม่เคย ต่อไปก็ไม่มีทางเหมือนกัน”
“เมิ่งเหวิน เชิญคุณเก็บเงินของคุณกลับไป แล้วหายไปจากสายตาผมซะ ไม่อย่างนั้น ผมจะแจ้งตำรวจทันที!”
เมิ่งเหวินเก็บกระเป๋าด้วยความโมโห “ได้ ดีมาก ไว้หน้าแล้วไม่ยอมรับใช่มั้ย? ฉันมีวิธีอีกมากมายที่จะเอาแกให้ตาย การแข่งขันในวันพรุ่งนี้ คอยดูไว้ได้เลย!”
“กลับ”