เจียงชื่อ เป็นภูเขาลูกใหญ่ที่ขวางหน้าเขาเอาไว้ ไม่มีทางข้ามไปได้
“แม่งเอ้ย!”
หยวนหยาเหว่ยกระทืบเท้าด้วยความเคียดแค้น แล้วเก็บหินไร้ค่าก้อนนั้นขึ้นมา เดินกลับไปยังร้านที่ซื้อมาก่อนหน้านี้ด้วยความโกรธ
เขาไม่ฟังคำแก้ตัวใดๆ มาถึงก็เอาหินที่ผ่าแล้ววางกระแทกลงบนเคาน์เตอร์
“เถ้าแก่ อธิบายผมมาสิ!”
เถ้าแก่เจ้าของร้านเดินออกมา มองที่หิน แล้วแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง “ผู้จัดการหยวน เป็นอะไรเหรอ?”
“เป็นอะไรงั้นเหรอ? หินที่คุณขายให้ผมเป็นหินไร้ราคาก้อนหนึ่ง ด้านในมีแต่ก้อนหินสีเทา ไม่มีหยกอะไรเลยสักนิด! หินก้อนนี้ขายได้มากสุดก็แค่ห้าพันหยวน แต่คุณกลับขายผมสามล้าน!”
เถ้าแก่หัวเราะ แล้วจงใจถาม “งั้นคุณต้องการให้แก้ปัญหายังไงล่ะครับ?”
“แก้ปัญหายังไงงั้นเหรอ? คืนเงินไง!”
เถ้าแก่ท่าทางสุขใจ
“ผู้จัดการหยวน เสียแรงที่คุณเป็นอยู่ในวงการหินมานานหลายปี ทำไมล่ะ ไม่เข้าใจกฎเกณฑ์สักนิดเลยเหรอ?”
ประโยคนี้ทำเอาหยวนหยาเหว่ยอึ้งไปเลย
ทำไมเขาจะไม่รู้กฎเกณฑ์ล่ะ?
ซื้อของที่นี่ กฎก็คือเงินมาของไป หลังจากนั้นผู้ซื้อผู้ขายไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีก
ถ้าหากคุณจ่ายเงินเพียงเล็กน้อยแต่ได้หยกคุณภาพเยี่ยมมา นั่นหมายความว่าเถ้าแก่ดวงซวย ถ้าหากคุณจ่ายเงินไปมากมายแต่กลับได้ของไร้ราคามา นั่นแสดงว่าคุณโชคร้ายเอง
ที่นี่ สู้กันด้วยสายตาที่เฉียบแหลมกับดวง
ถ้าหากคุณไม่อยากแข่งกันด้วยสายตาที่เฉียบแหลมหรือวัดดวงกัน งั้นคุณก็ตรงไปซื้อหินหยกที่ถูกผ่าออกมาแล้วได้เลย ของพวกนั้นคุณภาพก็ตามราคาที่จ่ายไป ทำธุรกิจกันด้วยความโปร่งใส
ถ้าหากต้องการซื้อหิน งั้นก็ช่วยไม่ได้ จำเป็นต้องปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ที่วางไว้
หยวนหยาเหว่ยเข้าใจกฎเกณฑ์ดี
ถึงได้หงุดหงิดใจอย่างนี้ ที่สำคัญคือถูกหลอกไม่มีชิ้นดี อีกทั้งขายหน้าต่อหน้าฉีเจิ้นด้วย ดังนั้นจึงได้ร้อนรนกระวนกระวายใจแบบนี้
เขาพูดด้วยความโกรธ “ผมไม่สน คุณต้องคืนเงินมา!”
“อ้อ? งั้นก็ให้ทุกคนมาช่วยตัดสิน”
เถ้าแก่ยังพูดไม่ทันจบ ผู้คนจำนวนหนึ่งก็ล้อมวงกันเข้ามา คนพวกนี้ล้วนเป็นเจ้าของร้านอื่นๆ ในโรงงานหินทั้งนั้น
ที่นี่ ทุกร้านทุกคนต่างไปมาหาสู่กันตลอด
หยวนหยาเหว่ยเห็นผู้คนล้อมวงกันเข้ามามากมาย ก็ขาอ่อนลงทันที หากมีปัญหาทะเลาะกันขึ้นมาจริงๆ ตัวเองตัวคนเดียว จะสู้กับคนมากมายขนาดนี้ได้ยังไง?
เขาชี้หน้าเถ้าแก่ “ได้ ฉันจำแกไว้แล้ว”
เถ้าแก่แสยะยิ้มแล้วเอ่ยพูด “คุณควรจำไว้ให้ดี ที่นี่ต้องทำตามกฎเกณฑ์ ต่อไปเวลาเดินเข้าร้านคนอื่นอย่าพูดซี้ซั้วว่าร้านคนอื่นไม่มีของดี เข้าใจหรือยัง?”
เมื่อพูดประโยคนี้ออกมา ทำให้หยวนหยาเหว่ยเข้าใจได้ทันที
เขาตะคอกด้วยความโกรธ “แกรู้อยู่แล้วว่าหินก้อนนั้นเป็นหินไร้ค่า แกจงใจหลอกฉันใช่ไหม?”
เถ้าแก่ไม่มีอะไร แต่สามารถมองท่าทางเจ้าเล่ห์ของเขาออก ว่าหยวนหยาเหว่ยพูดถูกแล้ว
ไม่ว่าจะพูดยังไงก็ตาม ทำอะไรต้องรู้จักถ่อมตัวเจียมตัว
คุณมาในพื้นที่ของคนอื่น มาถึงชี้ไม้ชี้มือพูดว่าไม่มีของดีอะไรเลย ถ้าเขาไม่จัดการคุณถึงจะแปลก
สามล้าน เป็นการสั่งสอนที่เจ็บแสบมาก
หยวนหยาเหว่ยทุกข์ใจมากแต่กลับพูดอะไรไม่ได้
“ดี ดีมาก พวกแกมันสารเลว คอยดูนะว่าฉันจะจัดการพวกแกยังไง!”
หยวนหยาเหว่ยด่ากราดแล้วออกไปจากร้าน
นอกจากด่าให้สะใจแล้ว เขาก็ไม่มีวิธีดีๆ วิธีอื่นเลยจริงๆ
เมื่อกลับไปหาฉีเจิ้น
หยวนหยาเหว่ยก็ก้มหน้า แล้วทอดถอนใจ คราวนี้ถือว่าอับอายขายหน้าจริงๆ
และสิ่งที่ทำให้เขายิ่งโกรธก็คือ ฉีเจิ้นพูดออกมาว่า “เอาเถอะน่า คุณอย่าโกรธไปเลย เมื่อครู่ผมกับหมอเทวดาเจียงปรึกษากันแล้ว ในเมื่อหินก้อนนั้นของเขาได้มาฟรีๆ เพราะคุณ งั้นมอบให้คุณแล้วกัน คุณสามารถใช้หยกสีเขียวจักรพรรดิ์ก้อนนี้มาชดเชยความสูญเสีย”
“นำไปผลิตและพัฒนาให้ดี ใช้หยกสีเขียวจักรพรรดิ์ชดเชยที่เสียไปสามล้าน แค่นี้ก็เหลือเฟือแล้ว”
