นี่คือเกมหมากรุกของฉีเจิ้นและ หยวนหยาเหว่ยที่ต่างถอยหลังหนึ่งก้าว
แต่ทว่า เจียงชื่อไม่ได้คิดอย่างนั้น
เขากระแอมอย่างเบาๆ “ประธานฉีครับ มีเรื่องบางอย่างที่คุณอาจเข้าใจผิดครับ”
ฉีเจิ้นมองไปที่เจียงชื่อ “เรื่องอะไร?”
“คุณไม่ต้องรับผิดชอบ และผมก็ไม่ได้ทำผิดพลาด แม้ว่าผมจะใช้เงินร้อยล้านเยอะไปหน่อย ซื้อได้แค่หินหยาบ 100 ก้อนอาจจะดูน้อยไป แต่หินหยาบ 100 ก้อนนี้มีคุณภาพที่ดีทั้งนั้น มีแต่ได้ไม่มีเสียแน่นอนครับ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉีเจิ้นก็พูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง ในใจเขานั้นต่อว่าเจียงชื่อเป็นร้อยๆ คำ: ฉันเคยช่วยนายไปแล้ว ทำไมนายยังจะเอาหัวไปจ่อปืนอีกล่ะ? นี้นายทำให้ฉันลำบากใจอยู่ไม่ใช่เหรอ?
หยวนหยาเหว่ยซึ่งเดิมวางแผนที่จะไม่อะไรกับเรื่องครั้งนี้แล้ว ทันใดนั้นก็เข้ามาแสดงความคิดเห็นและพูดด้วยเสียงหัวเราะ: “ประธานฉีคุณก็ได้ยินแล้ว เจียงชื่อเป็นคนคิดไม่ไกล ไม่รู้อะไรทั้งนั้น ผมไม่เห็นด้วยว่าคุณต้องรับผิดชอบความผิดทั้งหมด ควรเป็นเจียงชื่อที่ต้องรับผิดชอบ!”
หมาๆ ทั้งหลายของหยวนหยาเหว่ยยืนขึ้นทีละตัว
“ใช่ ทำไม เจียงชื่อถึงสูญเสีย 100 ล้านของบริษัทอย่างงี้ได้ และปล่อยให้ ประธานฉีเป็นคนรับผิดชอบ?”
“ไล่เจียงชื่อออก!”
“คนต่ำแบบนี้ไม่สมควรเป็นผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อ”
แต่ละคนด่าแรงขึ้นอย่างเรื่อยๆ พวกเขาทั้งหมดต้องการให้ เจียงชื่อได้ไล่ออกในตอนนี้เลยทีเดียว
เพียงแค่ เจียงชื่อถูกไล่ออก หยวนหยาเหว่ยก็สามารถโกงเงินต่อไปได้ พวกเขาก็สามารถจิบซุปได้ ตอนนี้ เจียงชื่อควบคุมตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อ และซุปของพวกเขาก็หายไปหมด พวกเขาจะไม่ใจร้อนได้ไงล่ะ?
การที่จะต้องเผชิญกับคำด่าของคนเหล่านั้น ฉีเจิ้นก็ไม่สามารถที่จะปกป้องเจียงชื่อได้ แม้ว่าอยากปกป้องก็ตาม
ยิ่งไปกว่านั้นคือฝั่งโน้นมีคนเตะเข้าตะกร้าหวายไปทีหนึ่ง หินหยาบข้างในกระจัดกระจายไปทั่วพื้น ห้องประชุมดูวุ่นวายกันไปหมด
ดูเหมือนว่า เจียงชื่อจะไม่ถูกไล่ออกก็ไม่ได้ละ
ในขณะนี้ เจียงชื่อได้ริเริ่มและพูดว่า: “หยุด ให้ผมได้พูดอะไรบางอย่างก่อนครับ”
พนักงานคนหนึ่งขึ้นมาและชี้ไปทางเจียงชื่อ “พูดอะไรพูด ออกไป!”
เจียงชื่อยกมือขึ้นและคว้าคอของพนักงานคนนั้นทุบมันลงบนโต๊ะ คนนั้นเป็นลมในหอประชุมทันที
“ทีนี้ ฟังผมได้ยังครับ”
ทำแบบนี้ไป ทุกคนต่างคนก็ต่างมองหน้ากันไปมา ไม่กล้าพูดอีกต่อไป
คนกลุ่มนี้อ่อนแอกลัวความเจ็บปวด ไม่เคยกล้ารังแกคนอารมณ์ห้าวแบบนี้
หยวนหยาเหว่ยจ้องไปที่เขา “เจียงชื่ออย่าคิดว่านายมีทักษะในการต่อสู้ นายก็สามารถทำอะไรได้ ตอนนี้เป็นสังคมที่มีกฎหมาย ถ้านายไม่สามารถให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลทั้งหมดในวันนี้ได้ นายอย่าคิดที่จะออกจากประตูนี้ได้!”
เหอะๆ เทพแห่งสงครามชูร่าอยากไป จะมีคนรั้งไว้ได้เหรอ
อย่างไรก็ตาม เจียงชื่อไม่จำเป็นต้องใช้กำลังอีกต่อไป
เขาชี้ไปที่หินหยาบที่กระจัดกระจายบนพื้นและพูดว่า: “ผมเองที่ซื้อหินหยาบในตะกร้านี้มาทั้งหมด เสียเงินไปหนึ่งร้อยล้าน”
“เอาล่ะ ได้โปรดทำการผ่ามันและถ่ายทอดสดออกไป”
“หากผลหลังการผ่าไม่สามารถทดแทนความสูญเสียของบริษัทได้ ผมจะรับโทษและจะลาออกเอง และผมจะรับผิดชอบค่าเสียหายหนึ่งร้อยล้านนั้นเองด้วยครับ”
“ถ้าผลหลังการผ่าดีละก็…ก็”
เจียงชื่อมองไปที่หยวนหยาเหว่ย “ผู้จัดการหยวน นายคิดว่าโอเคไหม”
หยวนหยาเหว่ยยิ้มเยาะเย้ย “ถ้าหิน 100 ก้อนนี้สามารถนำเงิน 100 ล้านกลับมาได้ ฉันก็จะถ่ายทอดสดยืนด้วยมือและกินมาม่า!”
“ดูน่าสนใจดีนะ งั้นก็ตกลงตามนี้”
“ตกลงตามนี้!”
เรื่องก็มาจนถึงจุดนี้ เป็นสิ่งที่ไม่สามารถย้อนกลับได้แล้ว แม้ว่าฉีเจิ้นอยากช่วยเจียงชื่อ แต่เขาก็ช่วยไม่ได้ ทุกอย่างปล่อยให้เป็นไปตามชะตากรรม
“ให้พี่เอาเครื่องผ่า และเริ่มงานในที่นี้!”
“อีกอย่าง หาคนมาถ่ายทอดสดเพิ่มอีกสักสองสามคน!”
