ในมุมมองของเกาจื้อติ้ง เจียงชื่อนั้นเหมือนมีลูกศรปักอยู่บนร่างกาย เป็นเสือที่หายใจรวยรินที่จะตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ทำได้เพียงทำให้คนตกใจกลัวแต่ไร้ซึ่งกำลังต่อสู้ใดๆ
อย่างไรก็ตาม พละกำลังของเทพแห่งสงครามชูร่าจะเป็นเหมือนกับสิ่งที่คนประเภทนี้จินตนาการได้อย่างไรกัน?
เจียงชื่อเอื้อมมือวางบนไหล่ของเกาจื้อติ้ง ดวงตาคู่นั้นฉายแววฆ่าออกมาอย่างรุนแรง เขาพูดออกมาอย่างชั่วร้าย “ให้เวลาสามวินาที ออกไปจากบ้านฉันซะ”
เกาเหวินเสียงที่อยู่ด้านข้างไม่พอใจอีกต่อไป
“เฮ้ นายพูดกับพ่อฉันทำไม?”
“วันนี้ถ้าฉันไม่สั่งสอนบทเรียนกับนายล่ะก็นายก็คงจะให้ความสำคัญกับตัวเองมากไปหน่อยแล้วล่ะใช่ไหม?”
เกาเหวินเสียงยังเจ็บแค้นที่สู้กับเจียงชื่อเมื่อครั้งก่อน ปกติไม่มีทางเอาชนะได้เลย ตอนนี้เป็นเช่นนี้แล้วจะไม่กดขี่ข่มเหงได้ไง?
ฆ่าให้ตายตอนที่กำลังบาดเจ็บเนี่ยแหละ!
เกาเหวินเสียงชกเข้าไปที่หน้าของเจียงอย่างไร้ยางอาย แต่ก่อนที่หมัดจะไปถึง เจียงชื่อก็ได้ใช้เท้าข้างหนึ่งเตะออกไปกระแทกกับท้องน้อยของเกาเหวินเสียงจนลอยข้ามโซฟาและตกลงกับพื้นอย่างจัง
เจ็บปวด!!!
เขาล้มลงกับพื้นพร้อมกับส่งเสียงโอดครวญ
เมื่อเกาจื้อติ้งเห็นลูกชายถูกทุบตีจึงรู้สึกโกรธเป็นอย่างมากและต้องการใช้กำลังต่อสู้กับเจียงชื่อ
แต่ชายชราคนนี้จะเป็นคู่ต่อสู้ของเทพแห่งสงครามชูร่าได้ยังไงกัน?
เจียงชื่อไม่ได้เคลื่อนไหวแต่อย่างใด ใช้เพียงแค่มือบีบไปที่ไหล่ของเกาจื้อติ้งอย่างรุนแรง ทันใดนั้นเกาจื้อติ้งก็รู้สึกราวกับว่าตนนั้นถูกหนีบไว้ด้วยคีมปากจิ้งจก เจ็บปวดเกินทน ร่างกายทั้งร่างของเขานั้นกำลังจะพังทลายลงในไม่ช้า
เขาเจ็บปวดจนเหงื่อไหลออกมาเต็มไปหมด คุกเข่าลงกับพื้นอย่างไร้การขัดขืนใดๆ
“เจ็บ เจ็บ รีบปล่อยฉันสิ!”
เจียงชื่อทำเป็นฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาต่อคำขอร้องของเขา
เกาจื้อติ้งมองไปที่ติงฉี่ซานอย่างน่าสงสาร “เพื่อนร่วมชั้นเก่า นายจะทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันเป็นผู้มีพระคุณของนายนะ!”
ติงฉี่ซานมองบนใส่เขา “ถุย!มีดเล่มนั้นที่ฉันติดค้างนาย ลูกเขยของฉันก็ได้ชดใช้คืนให้แล้ว ตอนนี้พวกเราไม่ได้ติดค้างอะไรกันอีก นายมาทำตัวเละเทะไร้เหตุผลที่บ้านฉันก็ต้องจัดการเป็นธรรมดา”
คราวนี้ เกาจื้อติ้งนั้นหมดหนทาง
เขาอ้อนวอนซ้ำแล้วซ้ำเล่า “เจ็บจะตายแล้วเนี่ย เอาล่ะเอาล่ะ ปล่อยเถอะ ฉันไปเอง แค่ฉันไปก็พอไม่ใช่เหรอ?”
เจียงชื่อปล่อยมือคลายออกมาหลังจากเขาอ้อนวอนเป็นเวลากว่าสามนาทีและเจ็บปวดจนเหงื่อไหลชุ่มไปทั่วร่าง
เกาจื้อติ้งที่‘ได้รับชีวิตใหม่’ไม่กล้าที่จะอยู่ในบ้านหลังนี้ต่ออีกแม้แต่วินาทีเดียว เขาดึงเกาเหวินเสียงและวิ่งออกจากบ้านไปราวกับหนูสองตัว
“ไอ้สารเลวสองคนนี้ต้องได้รับการสั่งสอน!”ติงฉี่ซานกล่าวออกมาอย่างโหดเหี้ยม
เมื่อเทียบกับพวกเขา ติงเมิ่งเหยนเป็นกังวลบาดแผลของเจียงชื่อมากกว่าใคร
เธอรีบวิ่งเข้าไปที่ด้านข้างของเจียงชื่อ “สามี แล้วจะทำยังไงกันดีล่ะ?ฉันจะรีบโทรหา120เรียกรถพยาบาลมา”
เจียงชื่อยิ้ม “วางใจเถอะ เธอลืมไปแล้วเหรอว่าสามีของเธอน่ะเป็นหมอที่ยอดเยี่ยมที่สุดเลยนะ?เมื่อตอนที่ฉันแทงลงไป ฉันได้เลี่ยงบริเวณแผลฉกรรจ์ที่จะทำให้อันตรายถึงแก่ชีวิตไปแล้ว ไม่ต้องโทร120หรอก เข้าไปห้องข้างในและหยิบกล่องยาออกมาให้ก็พอแล้ว”
“ได้เลย”
ติงเมิ่งเหยนหยิบกล่องยาออกมาอย่างตาลีตาเหลือก
เจียงชื่อเปิดกล่องยาพร้อมกับหยิบเข็มเทพเปี่ยนเชวี่ยออกมาพร้อมกับฉีดมันเข้าไป หลังจากนั้นจึงได้ทำการฝังเข็มให้กับตัวเอง ห้ามเลือดที่ไหลอยู่และนำมีดทั้งสามเล่มออกมา
ต่อมาเขาก็ได้ให้ติงเมิ่งเหยนค่อยๆ ช่วยกันล้างแผลให้สะอาดและทำการเย็บให้เรียบร้อย
มีดสามเล่มนี้หลีกเลี่ยงบาดแผลฉกรรจ์ที่อาจถึงชีวิตได้ อีกทั้งยังกรีดไม่ได้ลึกมากนัก ดังนั้นจึงไม่ได้เป็นเรื่องที่ร้ายแรงอะไร
