จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 95 กระดูกหมาป่า

บทที่ 95 กระดูกหมาป่า
หลายวันต่อมา เจียงชื่อใจจดจ่ออยู่กับการก่อสร้างวางฐานรากของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ อีกไม่กี่วันการก่อสร้างก็จะเสร็จสมบูรณ์
กู่หลังเชื่อฟังคำพูดที่เจียงชื่อกำชับไว้ รอคอยอยู่ที่บ้านด้วยความอดทน
แต่ภรรยาเขาเดือดดาลยิ่งกว่า ลูกยังไม่มีที่เรียน เขายังมัวอยู่บ้านไม่ทำอะไร นั่งซึมกระทืออยู่บ้านรอให้คนมาหาเพื่อขอโทษ? สมองมีแต่ขี้เลื่อยหรือเปล่า?
ในใจกู่หลังก็เริ่มวิตก แต่ทว่า เชื่อมั่นในตัวเจียงชื่อ กู่หลังก็ยังคงรอคอยที่บ้านด้วยความอดทน
วันหนึ่งก็แล้ว
วันที่สองก็แล้ว
วันที่สามก็แล้ว
เมื่อรอถึงวันที่สี่ เรื่องราวทั้งหมดเปลี่ยนแปลงราวฟ้ากับดิน
กู่หลังกำลังทำความสะอาดบ้านของตน จู่ ๆ มีผู้หญิงคนหนึ่งมาที่หน้าประตู พูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า “คุณกู่หลัง สวัสดีค่ะ”
กู่หลังตะลึงครู่หนึ่ง “คุณเป็นใคร?”
“ฉันเป็นแม่ของฮัวฮัว อ่า ฮัวฮัวของฉันเรียนอยู่ที่โรงเรียนอนุบาลสวี้ฮุย หลายวันก่อนพวกเราพบกันไม่ใช่เหรอ?”
กู่หลังขมวดคิ้ว ฮ่าฮ่า เธอยังกล้าที่เอ่ยถึงเรื่องราววันนั้นอีกเหรอ?
“คุณมาหาผมมีธุระอะไร?”
หญิงคนนั้นถือกระเช้าผลไม้เดินเข้ามา วางกระเช้าผลไม้บนโต๊ะ แย้มยิ้มพูดว่า “ฉันมาครั้งนี้เพื่อมาขอโทษคุณด้วยใจจริง คุณกู่หลัง ฉันมาคิดรอบคอบแล้ว ความผิดของพ่อแม่จะไปตกอยู่ที่ลูกหลานได้อย่างไร? คุณกู่หลัง ฉันคิดว่าลูกของคุณควรจะได้เข้าเรียนในโรงเรียน”
กู่หลังมองตาค้าง
ท่าทีเช่นนี้ ช่างแตกต่างจากหลายวันก่อนโดยสิ้นเชิง เปลี่ยนสีหน้าเร็วกว่าเปิดหนังสือเสียอีก!
เขายิ้มเยาะในใจ คุณเจียงชื่อไม่ได้โกหกเขาจริง ๆ มีคนมาขอโทษเขาจริง ๆ!
แต่เขายังจำคำพูดที่เจียงชื่อกำชับไว้ ต้องวางท่าอย่าใจอ่อนเด็ดขาด
กู่หลังกระแอมในลำคอ พูดเสียงเย็นชาว่า “ผมเป็นพวกอันธพาล ลูกผมก็เป็นเด็กเกเร ให้ลูกผมไปเรียนหนังสือไม่กลัวว่าลูกผมจะทำให้ลูกของคุณเกเรตามไปด้วยเหรอ? ฮ่าฮ่า ถึงเวลานั้นผมรับผิดชอบเรื่องนี้ไม่ไหว”
หญิงสาวเริ่มลุกลน “โอ้ว คุณพูดอย่างนี้ได้อย่างไร? คุณพูดเองไม่ใช่เหรอว่าหางานทำเป็นหลักเป็นแหล่งได้แล้ว? อีกอย่าง ฉันเห็นลูกของคุณดวงตาสุกสกาวคิ้วคมคาย มองดูแล้วต้องเป็นเด็กที่กล้าหาญและมีความรู้แน่นอน จะทำให้ลูกของพวกเราเกเรได้อย่างไรเล่า?”
กู่หลังยิ้ม “เหรอครับ? แต่น่าเสียดาย ผมไม่ต้องการให้ลูกของผมเข้าเรียนที่โรงเรียนอนุบาลสวี้ฮุยแล้วล่ะ”
“ทำไมล่ะ?”
“เพราะว่าใจผมมันสลายไปแล้ว ตอนนี้ผมกำลังตั้งใจหาโรงเรียนอนุบาลอื่นให้กับลูกของผม”
“โธ่ ไม่ต้องแล้ว ถ้าคุณไปแล้ว ลูกของพวกเราหมดอนาคตกันพอดี!”
กู่หลังขมวดคิ้ว “ฉันจะอยู่หรือไป เกี่ยวข้องกับลูกของพวกคุณได้อย่างไร?”
หญิงสาวเห็นว่าปกปิดไม่ได้แล้ว ถอนหายใจพูดว่า “คุณรู้ไหม หลังจากเรื่องในวันนั้น ผู้ปกครองของนักเรียนในโรงเรียนทุกคนถูกขึ้นบัญชีดำ ความผิดของพวกเราแต่ละอย่างถูกแจ้งประกาศอย่างละเอียด ผลลัพธ์ก็คือลูก ๆ ของพวกเราก็พลอยพัวพันเข้าไปด้วย ไปกินข้าวในร้านอาหารก็ไม่ได้ โดยสารรถประจำทางก็ไม่ได้ ไปห้องสมุดก็ไม่ได้ แม้แต่ไปซื้อของที่ตลาดก็มีแต่ผู้คนคอยกีดกันเลือกปฏิบัติ”
“หลายวันมานี้ใช้ชีวิตลำบากมากจริง ๆ เหมือนตกอยู่ในที่คุมขัง เดินไปที่ไหนก็มีแต่ถูกกีดกันถากถาง ทำอะไรก็ไม่ได้ ลูกของเราวันวันร้องห่มเอาแต่ร้องไห้อยู่ที่บ้าน คุณคิดดูสิว่าควรทำอย่างไร?”
หญิงสาวเช็ดคราบน้ำตา พูดเพิ่มเติมอีกว่า “จากนั้นพวกเราไปหาคุณเจียง เขาบอกว่าเรื่องนี้เขาไม่ขอยุ่งเกี่ยว จำเป็นต้องให้คุณยกโทษก่อนเท่านั้น ทำให้ลูกของคุณเข้าเรียนให้ได้ เขาถึงจะกล้าคัดชื่อออกจากรายชื่อในบัญชีดำ”
“คุณกู่หลัง ถือเสียว่าฉันขอร้องคุณล่ะ ขอความเมตตาจากคุณ ยกโทษฉันที่ก่อนหน้านี้ทำอะไรผิดไป” ฟังถึงตรงนี้ กู่หลังก็ล่วงรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น