จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 97 มีเงินสามารถพ้นจากเงื้อมมือมัจจุราช

บทที่97 มีเงินสามารถพ้นจากเงื้อมมือมัจจุราช
เจียงชื่อขับรถของบริษัทคันหนึ่งมุ่งตรงไปอาคารสำนักงานใหญ่ผู้บริหารระดับสูง
ขณะที่ขับรถไปตามถนนเลียบแม่น้ำ เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิด มีรถจอดเรียงรายจำนวนมาก มีคนจำนวนมากมายยืนมุงดูอยู่ริมแม่น้ำ แต่ไม่รู้พวกเขากำลังมองอะไร
หนึ่งในนั้นมีคนชราผมขาวคนหนึ่งนั่งยองๆร้องห่มร้องไห้อยู่ริมแม่น้ำ ฟังเสียงแล้วเหมือนกับว่าหลานของตนถูกกระแสน้ำพัดไปในแม่น้ำ
เจียงชื่อจอดรถ เปิดประตูเดินเข้าไปในกลุ่มคนที่มุงดู
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” เจียงชื่อสอบถาม
มีหญิงชราใจดีคนหนึ่งเอ่ยปากพูดขึ้นว่า “มีคุณปู่คนหนึ่งพาหลานของตนมาเล่นริมแม่น้ำ เด็กซุกซน เห็นคลื่นซัดมานึกสนุก เด็กคนนั้นจึงว่ายลึกไปอีกหน่อย ประเดี๋ยวเดียวก็ถูกคลื่นซัดออกไปในทันที”
หากเป็นเข่นนี้ โอกาสตายมากกว่ารอด
หญิงชราคนนั้นชี้นิ้วไปที่ไกล ๆ “คุณดูสิ เด็กอยู่ตรงนั้น”
เจียงชื่อมองไปตามทิศทางที่นิ้วมือชี้ไป มองเห็นเด็กคนหนึ่งสองมือกอดแน่นกับแผ่นโฟมที่ลอยอยู่บนน้ำ ลอยขึ้นลงไปตามระลอกคลื่น
หากไม่มีแผ่นโฟมนั้น เด็กอาจจมน้ำได้ตลอดเวลา
แม้นจะมีแผ่นโฟมคอยประคองไว้ แต่ด้วยกำลังของเด็กน้อยคงยืนหยัดได้อีกไม่นาน คาดว่าอีกไม่กี่นาทีเด็กคนนี้คงจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว หากรอตำรวจมาคงไม่ทันเวลาเสียแล้ว
จำเป็นต้องมีคนรีบกระโดดลงไปช่วยทันที
เจียงชื่อปลดกระดุมเสื้อ เดินลงไปริมแม่น้ำ เดินไปพลางพร้อมกับสัมผัสได้ถึงลมหนาวพัดกระทบใบหน้าอย่างรุนแรง
คลื่นลมรุนแรงทำให้เกิดคลื่น คลื่นลมพัดรุนแรง
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ อาศัยกำลังของคนคงยากที่จะช่วยชีวิตเด็กคนนี้ขึ้นมาจากแม่น้ำได้
ชายชราคนนั้นนั่งกับพื้นร้องห่มร้องไห้ ขอร้องให้คนที่อยู่บริเวณนั้นลงไปช่วยเหลือหลานของตน
“มีใครสามารถช่วยได้ ช่วยชีวิตหลานที่รักของผมด้วย ฉันขอร้องพวกคุณล่ะ?”
“หากใครช่วยชีวิตหลานผมได้ ผมยอมมอบเงินให้หนึ่งล้านเพื่อเป็นการตอบแทนคนนั้น”
“มีใครช่วยผมได้บ้าง?”
หนึ่งล้าน เป็นจำนวนเงินมากมายที่ดึงดูดในสำหรับคนธรรมดา
ทุกคนต่างพูดว่า มีเงินก็สามารถหนีพ้นจากเงื้อมมือมัจจุราชได้
แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ ยังไม่มีใครกล้าลงไปช่วยเด็กคนนั้น เพราะว่าระหว่างเงินกับชีวิตนั้น ทุกคนพร้อมใจที่จะเลือกชีวิตเสียมากกว่า
พูดล้อเล่นกันหรือเปล่า คลื่นใหญ่ โหมซัดกระหน่ำรุนแรงเช่นนี้ ลงไปในน้ำด้วยสภาพอากาศเช่นนี้ ใครลงไปโอกาสตายสูงมาก
ตอนนี้ทำได้เพียงรอให้ทีมช่วยเหลือรีบมาให้ถึงโดยเร็วเท่านั้น
ขณะที่ทุกคนถกเถียงกันเซ็งแซ่ เจียงชื่อถอดเสื้อคลุมด้านนอกออก โยนทิ้งไว้ด้านข้าง เตรียมจะกระโดดลงไปช่วย
มีชายคนหนึ่งรูปร่างสูงยืนอยู่ข้าง ๆ รั้งตัวเขาไว้พูดว่า “คุณจะทำอะไร?”
“ช่วยคน”
“ช่วยคนเหรอ?” ชายรูปร่างสูงพูดถากถางว่า “อยากได้เงินจนไม่คิดถึงชีวิตเลยเหรอ? ไม่ดูหรือไงว่าคลื่นแรงมาก?”
เจียงชื่อตอบกลับเบา ๆ ว่า “ยังพอไหว”
ชายคนนั้นได้ยินหัวเราะไม่หยุด “ยังพอไหว? จะโม้ก็ต้องดูกำลังตนเองด้วย? รู้ไหมว่าผมเป็นใคร? หัวหน้าทีมว่ายน้ำของมณฑล——เถียนหยาง ผมอยู่กับน้ำแทบทุกวัน ทักษะการว่ายน้ำก็ไม่เป็นรองใคร ถ้าหากสามารถช่วยชีวิตเขาได้ คงไม่ต้องรอให้คุณทำหรอก? อย่าเห็นแก่เงิน จนไม่ประเมินความสามารถตนเอง หลบไปด้านหลัง อย่ายืนขวางทางอยู่ที่นี่”
ทุกคนต่างเห็นด้วย
“พูดไปก็ถูกต้อง คลื่นรุนแรงขนาดนี้ อาศัยกำลังของคน คงช่วยชีวิตเด็กคนนี้ไม่ได้หรอก”
“ไม่ต้องพูดถึงคนธรรมดาอย่างพวกเรา แม้เป็นเถียนหยางหัวหน้าทีมว่ายน้ำของมณฑลที่เป็นมืออาชีพก็ยังไม่สามารถทำได้เลย”
“คนนั้นเป็นระดับมืออาชีพ เขายังทำไม่ได้ คนอื่นอย่าพูดถึงเลย อดทนรอให้ตำรวจมาถึงก่อนเถอะ ไม่ต้องรีบไปรนหาที่ตาย”
ขณะเดียวกัน มีคลื่นลูกใหญ่โถมเข้าใส่เด็กคนนั้น
มองดูแล้วเด็กคนนั้นคงจะทนไม่ไหวแล้ว
เจียงชื่อไม่พูดพร่ำทำเพลง เดินลงไปในแม่น้ำอีกครั้ง
“เฮ้ย บ้าไปแล้วเหรอ? คำพูดของฉันยังฟังไม่เข้าใจอีกเหรอ ยังรั้นที่จะทำอีก? คลื่นใหญ่ขนาดนี้ ลงไปตายสถานเดียว!”