บทที่ 123 ดาร์ก เดม่อนกลับเข้าสู่เส้นทางลับ
บทที่ 123 ดาร์ก เดม่อนกลับเข้าสู่เส้นทางลับ
อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ไม่คาดคิดเช่นกันว่าหลังจากที่เธอบอกรายละเอียดทั้งหมดของเหตุการณ์นั้นอย่างเปิดเผยและตรงไปตรงมาต่อหน้าศาสตราจารย์และนักเรียนทั้งสถาบัน นี่คือสิ่งที่เธอจะได้รับ
ในการประชุม นักเรียนอาจรู้สึกเสียใจกับการลาออกของศาสตราจารย์ดีดี้ และประณามการละเลยหน้าที่ของศาสตราจารย์ดีดี้
แต่เมื่อการประชุมสิ้นสุดลง ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีคนคิดถึงมันมากนัก
สำหรับนักเรียนส่วนใหญ่ หากไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาประสบเองกับตัว มันจะไม่ส่งผลกระทบอะไรกับพวกเขามากนัก
เช่นเดียวกับหลังจากผิดหวังกับบุตรแห่งวีรบุรุษ แต่ก็ไม่มีใครวิ่งไปหาเวอร์เธอร์แล้วตะโกนว่า ‘นายไม่คู่ควรที่จะถูกเรียกว่าเป็นบุตรแห่งวีรบุรุษ’
อย่างมากที่สุด คนจะพูดถึงมันผ่าน ๆ เวลาพูดคุยกัน
เพราะในท้ายที่สุดแล้ว สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของนักเรียนจริง ๆ คือคำที่กล่าวถึงในเหตุการณ์โดยไม่ตั้งใจ นั่นคือทางเดินลับ!
มีทางเดินลับในปราสาท!
นักเรียนอาศัยอยู่ในปราสาทมานานมากแล้ว แต่พวกเขายังไม่รู้ว่ามีทางลับมากมายที่ซ่อนอยู่ในปราสาท ซึ่งคนอื่น ๆ ได้สำรวจมาหลายครั้งแล้ว!
มันน่าสนใจกว่าอย่างอื่นมาก!
ในช่วงเวลาสั้น ๆ สถาบันเซนต์แมเรียนทั้งหมดก็ระเบิดด้วยความตื่นเต้น
พอดีกับว่าวันนี้เป็นวันหยุดฮัลโลวีน และไม่มีที่ไหนให้ระบายพลังงานส่วนเกิน ทำไมไม่หาอะไรทำล่ะ?
ดังนั้นนักเรียนจึงรีบออกไปสำรวจทุกตารางนิ้วอย่างกระตือรือร้น พยายามค้นหาเส้นทางลับที่อาจารย์ใหญ่กล่าวถึง
…
ในเวลานี้ ไดแอนนาที่ฉลาดก็นึกถึงดาร์ก คนวงในคนนี้
เมื่อดาร์กกลับมาที่หอพัก ไดแอนนาก็พาโรสไปที่ประตูห้องพักของเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
เดิมทีดาร์กไม่ต้องการเข้าร่วมการสำรวจ แต่หลังจากสัมผัสแผ่นหนังในมือแล้ว เขาจึงตัดสินใจลองดู
เขาสนใจในสิ่งที่แม่ของเขาซ่อนไว้ในทางลับมาก
…
ในขณะเดียวกัน คนที่เพิ่งออกมาจากห้องพยาบาลก็พบว่าพวกเขากลายเป็นที่นิยมในหมู่นักเรียนเป็นอย่างมาก
เพื่อนร่วมชั้นที่พวกเขาไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์ด้วยมาก่อน แสดงความกังวลเรื่องสุขภาพของพวกเขา โดยถามพวกเขาว่ารู้สึกโอเคไหม มันทำให้พวกเขารู้สึกขนลุกมาก
แม้แต่โรเบิร์ตก็ถูกเพื่อนร่วมชั้นขวางไว้ระหว่างทางกลับหอพัก คนที่ไม่ชอบเขาเมื่อนานมาแล้ว ต่างก็ทำตัวเป็นมิตรกับเขาด้วยเหตุผลบางอย่าง
โรเบิร์ตรู้สึกประทับใจเล็กน้อยในตอนแรก จนกระทั่งพวกเขาเปิดเผยจุดประสงค์ที่แท้จริงของพวกเขาออกมา…
“พอเลย! ฉันเหนื่อยแล้วจริง ๆ ไปหาคนอื่นเถอะ!” โรเบิร์ตที่กำลังพยายามดิ้นหลุดพ้นจากแรงดึงของเพื่อนร่วมชั้น วิ่งเข้าไปในหอคอยของบ้านอัศวิน และบังเอิญชนกับเวอร์เธอร์ซึ่งกำลังเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ที่จะออกไปข้างนอก
…
เวอร์เธอร์สังเกตเห็นเช่นกันว่าในสถาบันเริ่มโกลาหลขึ้น เพราะข้อมูลเกี่ยวกับทางลับตอนที่เพื่อนร่วมชั้นมาที่ประตูห้องของเขา
เดิมทีเขาอยู่ในหอพัก พยายามคัดลอกแผนที่ที่พ่อทิ้งไว้เพื่อไม่ให้แผนที่เสียหาย
ผลก็คือ หลังจากที่แผนที่ใครก็แทบดูไม่รู้เรื่องถูกเวอร์เธอร์คัดลอก มันก็กลายเป็นแผนที่ที่ใครก็ดูไม่ออกจริง ๆ
เวอร์เธอร์ได้แต่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ‘บางทีอาจจะเป็นกรรมพันธุ์’ แล้วก็เลิกคัดลอก
จนกระทั่งเพื่อนร่วมชั้นบางคนมาที่ประตูห้องเขา ทันใดนั้นเขาก็รู้ว่าข้อมูลเกี่ยวกับทางลับรั่วไหลออกไปแล้ว ไม่ช้าก็เร็ว นักเรียนจะพบทางเข้าทางลับ และสมบัติที่พ่อของเขาทิ้งไว้ก็ต้องก็หายไปแน่นอนอย่างที่อาจารย์ใหญ่กล่าว
และหากมันถูกนักเรียนคนอื่นพบเข้าจริง ๆ…
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ผู้ที่เดิมทีต้องการแข่งขันกับดาร์กก็ยิ่งกังวลมากขึ้นไปอีก
“โรเบิร์ต เร็วเข้า ฉันหมดเวลาแล้ว!”
ก่อนที่โรเบิร์ตจะทันได้พูดอะไร เวอร์เธอร์ก็ดึงตัวเขาและพาวิ่งออกจากหอคอยบ้านอัศวินแล้ว
…
มีทางเข้าลับมากมายในปราสาท
เพราะเจ้าหมอกตัวน้อยที่เวอร์เธอร์ได้มาจาก ‘มุ่งสู่ห้วงลึก’ เขาจึงรู้เรื่องทางลับมากมาย
และตอนนี้ดาร์กรู้เพียงทางเข้าลับสองทางเท่านั้น
หนึ่งในนั้นคือทางเข้าลับใกล้กับรูปปั้นจอมเวทตัวใหญ่
อีกทางเป็นทางออกของทางลับ เมื่อเขาเดินตามเวอร์เธอร์ออกจากทางลับครั้งแรก
ทางที่คุ้นเคยมากที่สุดคือทางลับใกล้กับรูปปั้นจอมเวทตัวใหญ่
เกือบห้าโมงเย็นแล้ว
ดาร์กพาไดแอนนาและโรสมาที่รูปปั้นจอมเวทขนาดใหญ่
เขาเคยผ่านที่นี่มาหลายครั้งแล้ว แต่เขาไม่เคยสนใจรูปปั้นนี้เลย
แต่คราวนี้ ยิ่งดูก็ยิ่งคุ้นตา เขาจึงอดไม่ได้ที่จะนำแผนที่ขุมทรัพย์มาเปรียบเทียบ
“ดาร์ก นายกำลังถือแผนที่ทางลับอยู่หรือเปล่า?” ไดแอนนาถามพลางเขย่งเท้า
ดาร์กส่ายหัวเล็กน้อย “นี่คือแผนที่ขุมทรัพย์ที่แม่ของฉันวาดไว้เมื่อตอนที่เธอยังเป็นนักเรียน”
ไดแอนนาพูดอย่างตื่นเต้นทันที “มีแผนที่ขุมทรัพย์จริง ๆ เหรอ?”
ดาร์กยิ้ม “ในเมื่อเป็นการสำรวจ จะไม่มีแผนที่ขุมทรัพย์ได้ยังไง ไปกันเถอะ ดูเหมือนฉันจะพบเบาะแสแล้ว”
เครื่องหมายแรกในแผนที่ขุมทรัพย์คือ ชิ้นหมากรุกที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างไม่ต้องสงสัย!
ไม่มีทางที่ดาร์กจะสามารถเชื่อมโยงตัวหมากรุกกับรูปปั้นนี้ได้ ถ้าเขาไม่ได้เห็นมันด้วยตาของเขาเอง
แต่ตอนนี้เขาเกือบจะแน่ใจแล้ว
“ตราบใดที่พบเครื่องหมายอีกสองเครื่องหมาย ก็สามารถกำหนดทิศทางของแผนที่ได้แล้ว”
“มีเครื่องหมายสิบหกตัวในแผนที่ และตำแหน่งของสมบัติคือเครื่องหมายที่สิบเจ็ด”
“เราไม่ได้รีบร้อนขนาดนั้น หากเราสามารถหาเครื่องหมายที่สองได้ในคืนนี้ มันก็จะเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่แล้ว”
ขณะที่ดาร์กพูด เขาระบุเส้นทางในแผนที่ขุมทรัพย์อย่างระมัดระวัง
มันทำให้เขาประหลาดใจ เส้นที่ลากจากเครื่องหมายแรกไม่ได้ชี้ไปที่ทางลับที่อยู่ใกล้เคียง แต่เป็นเส้นตรง
“เส้นตรง?” ดาร์กครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงมองดูกำแพงด้านหลังจอมเวทอย่างสงสัย
“ไม่มีทางน่า”
ดาร์กรู้สึกเขินเล็กน้อยเมื่อคิดว่า ตนเคยซ่อนตัวอยู่ที่นี่แต่ไม่ได้สังเกตอะไรเลย
เขาเอื้อมมือออกไปแตะผนัง และด้วยพลังเวทมนตร์เพียงเล็กน้อยที่ใส่เข้าไป ระลอกคลื่นเหมือนน้ำก็ปรากฏขึ้นบนผนัง
มีทางลับอยู่ที่นี่จริง ๆ!
ดาร์กหยิบการ์ดคัดสรรออกมาและต้องการอัญเชิญรุกกี้เดวิมอนโดยไม่รู้ตัว ทว่าใบหน้าของเขาก็แข็งทื่อเมื่อคิดอะไรได้ ก่อนจะรีบเก็บมันลงไป
“ฉันรู้แล้ว ฉันรู้ว่านี่คือทางเข้าสู่ทางลับใช่ไหม?” ไดแอนนารีบหยิบการ์ดคัดสรรออกมาและอัญเชิญวิญญาณรับใช้ของเธอออกมา
แพนด้าตัวน้อยที่สูงเพียงครึ่งเมตรก็ปรากฏตัวขึ้นที่เท้าของเธออย่างน่าสงสาร
“ไปกัน!” ไดแอนนาชี้ไปข้างหน้า และแพนด้าน้อยก็คลานเข้าไปในกำแพง
หลังจากยืนยันความปลอดภัย คนทั้งสามก็เข้าไปทีละคน
ขณะที่ทิ้งร่องรอยไว้บนกำแพงดาร์กกล่าวว่า “มีคบไฟอยู่ทั้งสองด้านของทางลับ และจะสว่างขึ้นโดยอัตโนมัติเมื่อมีคนผ่านไป”
“ฉันเข้ามาในทางลับสามครั้งแล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เจอกับอันตรายใด ๆ จนถึงตอนนี้ แต่ฉันก็ไม่แน่ใจว่าทางลับทั้งหมดจะไม่มีอันตรายจริง ๆ หรือเปล่า”
“อันที่จริง ต่อให้เมื่อก่อนจะไม่มีอันตราย ทว่าต่อไปอาจไม่เป็นแบบนั้นก็ได้”
“ถ้าการคาดเดาของฉันถูกต้อง สภาพแวดล้อมของทางลับจะเปลี่ยนไปตลอดเวลา!”
“ตอนบ่าย เธอน่าจะได้ยินจากอาจารย์ใหญ่แล้วว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ มาจากนักเรียนคนหนึ่งที่ค้นพบวิหารจันทราในทางลับ”
“แต่เธอจะไม่มีทางรู้หรอกว่าจริง ๆ แล้ววิหารแห่งจันทรามีอยู่จริงหรือไม่ก่อนที่นักเรียนจะค้นพบมัน”
“ปัญหาที่เกี่ยวข้องกับที่นี่ซับซ้อนมาก…”
เมื่อมองไปที่ไดแอนนาที่ยังคงมองไปรอบ ๆ อย่างสงสัยไปข้างหน้า ดาร์กอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างเคร่งขรึม “ที่ฉันพูดขนาดนี้ก็เพื่อเตือนเธอ ดังนั้นตามฉันมาและอย่าวิ่งไปไหน!”
ไดแอนนากับแพนด้าหันหน้าพร้อมกัน พลางมองดาร์กอย่างน่าสงสาร
