บทที่ 63 ทวงความชอบธรรมให้กับโรเบิร์ต บร็อกไฮม์
ดาร์กได้กลิ่นป๊อบคอร์นเจ้าปัญหา และเหมือนแมวที่ดมเจอกลิ่นปลา
เขาตอบสนองแทบจะในทันที ดาร์กหยุดเท้าอยู่ตรงทางเข้าชั้นเรียนการประลอง เด็กชายหันหลังกลับ และรีบเดินไปยังจุดที่เสียงกรีดร้องดังขึ้นมา
แต่แทนที่จะเดินเข้าไปในทางเดิน เขากลับหยิบ [สัตว์อสูรมายา: อีบุย] ออกจากซองการ์ดแทน
สถาบันไม่อนุญาตให้อัญเชิญวิญญาณรับใช้ในทางเดินสุ่มสี่สุ่มห้า ทว่าน่าแปลกที่ไม่มีข้อจำกัดเกี่ยวกับสปิริต
แน่นอน แม้ว่าจะมีคนอัญเชิญวิญญาณรับใช้ออกมา ผู้คนส่วนมากก็ไม่สนใจมันอยู่ดี
แต่พอดีว่ารุกกี้เดวิมอนไม่ได้อยู่เคียงข้างดาร์กในเวลานี้
“จงออกมา!”
แสงสีขาวแผ่กระจายไปทั่วการ์ดเวทมนตร์ อีบุยตัวน้อยกระโดดออกมาจากการ์ด และกลายเป็นร่างจริงเมื่อตกลงสู่พื้น
“วี้?”
“ไปดูตรงนั้นที ถ้าเจออันตรายก็รีบกลับมา”
ดาร์กชี้ไปที่ต้นเสียง
อีบุยเข้าใจทันทีและเริ่มออกตัววิ่ง
ในขณะนี้ มีนักเรียนเพียงไม่กี่คนที่เหลืออยู่บนทางเดิน
คนที่ได้ยินเสียงกรีดร้องก็มารวมตัวกันอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าเซนต์แมเรียนจะมีบ้านเพียงสี่หลังและสี่ชั้นเรียนของแต่ละชั้นปี แต่ก็มีหกปีการศึกษาซึ่งรวมเป็นยี่สิบสี่ชั้นเรียน!
มีนักเรียนสี่สิบถึงห้าสิบคนในแต่ละชั้น รวมเป็นนักเรียนเกือบพันคนในปราสาท ตัวเลขนี้ถือว่ามากแล้ว
โดยปกติในปราสาทจะมีทางแยกหลายทางและผู้คนก็กระจัดกระจายกันอยู่เสมอ จึงเป็นเรื่องยากที่จะเห็นผู้คนจำนวนมากรวมตัวอยู่ด้วยกัน
แต่เหตุการณ์นี้ทำให้ผู้คนจำนวนมากต้องเบียดเสียดกันในที่เดียว และทางเดินก็กลายเป็นแออัดขึ้นมา
ดาร์กไม่ใช่คนเดียวที่ได้กลิ่นป๊อบคอร์นเร็วที่สุด เพราะคนที่อยู่ใกล้กว่าเขาก็เริ่มมุงกันแล้ว แถมยังเพลิดเพลินกับละครตรงหน้าด้วย
อีบุยตัวน้อยยื่นหัวของมันออกไปดูอยู่ครู่หนึ่ง และทันใดนั้นมันก็ถูกใครคนหนึ่งยกตัวขึ้นมา!
“วี้!!”
ก่อนที่มันจะมองย้อนกลับไป ก็มีบางสิ่งแปลก ๆ ยับยั้งเอาไว้
“วิญญาณรับใช้ที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน… หือ? เป็นสปิริตหรอกเหรอ?”
อีบุยอยากจะขัดขืนแต่ทันใดนั้นมันก็รู้สึกถึงออร่าที่น่าสะพรึงกลัวและยอมแพ้ในทันที
การมีไอคิวสูงหมายความว่าสามารถตัดสินสถานการณ์ได้เช่นกัน
เมื่อดาร์กมาถึง เขาก็เห็นสปิริตของตัวเองถูกรุ่นพี่แพนดอร่าจับเอาไว้
เด็กชายเช็ดเหงื่อเย็น ๆ ที่ไหลลงมาข้างหน้าผาก มือยกการ์ดเวทมนตร์ขึ้น
“วี้~”
อีบุยผู้ซึ่งถูกกดดันเกินกว่าจะรับไหว รีบร้องขอความช่วยเหลือจากเจ้านายทันที
ดาร์กเพิกเฉยต่อสายตาของรุ่นพี่แพนดอร่าและดึงอีบุยกลับเข้ามาในการ์ดเวทมนตร์โดยตรง
จากนั้นเขาก็แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นและถามว่า “รุ่นพี่ เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?”
แพนดอร่าเหลือบมองแล้วตอบว่า “ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก”
มันไม่มีอะไรร้ายแรงจริง ๆ
เป็นเพียงนักเรียนชั้นปีหนึ่งที่ถูกมัดเอาไว้กับเสา
เห็นได้ชัดว่าคนที่เล่นพิเรนทร์ได้ไว้ชีวิตเขาแล้ว และมัดตัวเขาไว้เท่านั้น
…
นอกจากนี้นักเรียนที่กรีดร้องก็ถูกพบตัวแล้ว
เป็นเด็กหญิงจากบ้านขุนนางซึ่งยืนอยู่ข้างเสา เธอถูกห้อมล้อมไปด้วยผู้คนในตอนนี้ และเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังหวาดกลัว
คาดว่ามันคงเป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอที่ต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์กะทันหันเช่นนี้!
ตอนที่ดาร์กเหลือบมองไปยังเสา สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นก็เบียดเข้าไปในฝูงชนและเดินออกไป
เพราะแทบไม่มีนักเรียนชั้นปีที่หนึ่งเลย ดังนั้นจึงไม่มีใครจำเด็กผู้หญิงน่าเกลียดที่ถูกผูกติดอยู่กับเสาได้ ซ้ำแล้ว เด็กคนนั้นยังนอนหลับเหมือนหมูตายอีกด้วย
แต่มันเป็นโรเบิร์ต บร็อกไฮม์!
แม้ว่าดาร์กจะไม่รู้ว่าเขาถูกร่ายคาถาประเภทไหนลงไป ทว่าลักษณะของโรเบิร์ตบนใบหน้าของเด็กหญิงยังคงชัดเจนมาก
เมื่อนึกถึงเวอร์เธอร์ที่กำลังมองไปรอบ ๆ บนทางเดินช่วงเช้าตรู่ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขากำลังตามหาโรเบิร์ตที่หายตัวไป
ดาร์กไม่ค่อยชอบโรเบิร์ตเท่าไหร่
แต่อย่างไรก็ตาม พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ดังนั้นดาร์กจึงจำต้องช่วยเหลืออีกฝ่ายเท่าที่จะทำได้
ขณะที่ไม่มีใครจำใบหน้าของโรเบิร์ตได้ ดาร์กก็รีบถอดเสื้อคลุมออกแล้ววางไว้บนหัวของอีกฝ่าย
โรเบิร์ตยังคงหลับอยู่ เห็นได้ชัดว่าอยู่ภายใต้ยานอนหลับหรือคาถาที่มีผลคล้ายกัน
เนื่องจากเชือกที่ใช้ผูกมัดเป็นปมตาย ดาร์กจึงต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการแก้มัน
ในเวลานี้ มีนักเรียนชั้นปีที่หนึ่งปรากฏตัวในฝูงชนมากขึ้น แต่พวกเขาทั้งหมดมองมาจากด้านหลัง
นักเรียนรุ่นพี่ดูเหมือนจะมองว่าการกลั่นแกล้งในระดับนี้เป็นเรื่องปกติ
แต่นักเรียนชั้นปีหนึ่งที่เห็นกลับค่อนข้างหวาดกลัว
…
“เธอต้องการความช่วยเหลือไหม?”
รุ่นพี่แพนดอร่าชี้ไปที่หัวของโรเบิร์ต
ดาร์กแก้เชือกแล้วตอบทันทีว่า “ไม่”
ถ้าโรเบิร์ตตื่นขึ้นมาในเวลานี้ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ไอคิวของคนบางคนเป็นสิ่งที่คุณไม่ควรคาดหวังมาก
แค่ส่งเขาไปที่ห้องพยาบาลน่าจะวางใจได้มากกว่า
…
โชคดีที่ห้องพยาบาลอยู่ไม่ไกลจากที่นี่
หลังจากที่รุ่นพี่แพนดอร่าช่วยแยกคนรอบข้างออกไป ดาร์กก็ไปห้องพยาบาลได้อย่างราบรื่น
แพทย์ประจำสถาบันเซนต์แมเรียนเป็นซิสเตอร์ ว่ากันว่าเธอเคยเป็นซิสเตอร์ผู้ยิ่งใหญ่ที่ขึ้นตรงกับโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์โดยตรง ทว่าเธอกลับถูกไล่ออกเนื่องจากละเมิดศีล และมาที่เซนต์แมเรียนเพื่อรับตำแหน่งแพทย์ประจำสถาบันแทน
ส่วนเธอฝ่าฝืนศีลข้อไหนนั้น… ผู้คนนั้นมีความคิดเห็นกันไปต่าง ๆ นานา
“ซิสเตอร์คาไลด์อยู่ไหมครับ?”
ดาร์กพยุงโรเบิร์ตและผลักประตูเข้าไป
ประตูไม่ได้ล็อก แต่ดูเหมือนไม่มีใครอยู่ข้างใน?
ดาร์กต้องพาโรเบิร์ตไปที่เตียงก่อน
ห้องพยาบาลไม่มีกลิ่นยาเหมือนในโรงพยาบาลทั่วไป กลับกัน มันมีการระบายอากาศที่ดี ซึ่งเป็นจุดที่ช่วยให้ผ่อนคลาย
ทว่ากลับมีแส้เหมือนงูแขวนอยู่บนผนังสีขาวราวหิมะ ด้วยเหตุผลบางอย่างแส้นั้นดูเหมือนจะถูกปกคลุมด้วยเกล็ดอย่างแน่นหนา ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
“อรุณสวัสดิ์”
จู่ ๆ ผ้าปูที่นอนสีขาวของเตียงถัดไปก็ถูกยกขึ้น และซิสเตอร์คาไลด์ ซึ่งมีผมยุ่ง ๆ ก็โผล่หัวออกมา
ดาร์กตกตะลึงและถามโดยไม่รู้ตัวว่า “คุณเป็นใคร?”
“ฉันเป็นแพทย์ประจำสถาบันที่เธอกำลังมองหาไง”
ซิสเตอร์คาไลด์ค่อย ๆ ยกผ้าขึ้นและเดินออกมา
ดูเหมือนเธอจะเพิ่งตื่น ซ้ำยังหาวเป็นครั้งคราว เสื้อคลุมสีขาวของเธอติดกระดุมแค่ตรงกลางเท่านั้น ซึ่งดูเป็นคนสบาย ๆ แต่ไม่เรียบร้อยเล็กน้อย
ดาร์กเบนความสนใจของเขาออกไปอย่างรวดเร็ว และทำเครื่องหมายห้องพยาบาลว่าเป็นสถานที่อันตรายในใจ
มีบางอย่างผิดปกติกับแพทย์ของสถาบันนี้!
ผิดปกติมาก!
…
เขายังต้องไปเรียน ดาร์กจึงพูดอย่างรวบรัดว่า “นี่เป็นเพื่อนร่วมชั้นของผม โรเบิร์ต บร็อกไฮม์ ปีหนึ่งจากบ้านอัศวิน ตอนที่ผมพบเขา เขาถูกมัดไว้กับเสา…”
“อืม มันคือยาหลับฝันดี” ซิสเตอร์คาไลด์แค่ดมและพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร เธอจะตื่นขึ้นในอีกสองชั่วโมงข้างหน้า”
ดาร์กสงสัย “ยาหลับฝันดี… ใช่ยาที่ช่วยให้นอนหลับได้ใช่ไหมครับ?”
ซิสเตอร์คาไลด์ปัดผมสีเงินที่ตกอยู่ตรงหางตาแล้วยิ้มให้ “ใช่ ทุกปีจะมีผู้โชคร้ายสองสามคนที่นอนหลับมากเกินไปถูกส่งมาหาฉัน และบางคนก็จะมีความสุขเมื่อพวกเขาตื่นขึ้น”
ดาร์กถาม “ทำไมถึงเป็นแบบนั้นเหรอครับ?”
ซิสเตอร์คาไลด์ตอบ “เพราะพวกเขาไม่ต้องไปเรียนและก็จะไม่โดนลงโทษด้วย มันเป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่เหรอ?”
ดาร์ก “…”
ไม่แปลกใจเลยที่เธอถูกไล่ออก!
ดาร์กชี้ไปที่โรเบิร์ตและพูดอย่างหมดหนทาง “ถ้าแค่นั้นก็ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ปัญหาอยู่ที่อื่น”
ซิสเตอร์คาไลด์ถาม “มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ?”
ดาร์กตอบ “เขาเป็นผู้ชายครับ”
