บทที่ 87 ดาร์ก เดม่อนเป็นเพียงผู้ชื่นชอบการสะสมการ์ดดอกไม้
“คุณกำลังพูดถึงการ์ดดอกไม้เหรอ?”
ดาร์กลดมือลง การ์ดทั้งสำรับปรากฏขึ้นในมือของเขา
มีการ์ดดอกไม้ทั้งหมดสิบแปดใบ และดาร์กกางพวกมันออกเหมือนกับพัด การ์ดดอกไม้แต่ละใบมีสีที่แตกต่างกัน และโดยรวมแล้วเป็นชุดสะสมที่ยอดเยี่ยม
ดาร์กทำเหมือนนับสมบัติ “ดอกคามิเลียสีแดงสดสื่อถึงความรักที่ถ่อมตน ดอกป๊อปปี้อันงดงามจะไม่ยอมแพ้จนกว่าชีวีจะดับสูญ ดอกพลับพลึงแดงเป็นสัญลักษณ์ของความรักอันน่าโศกเศร้าและเป็นนิรันดร์… ส่วนอันที่ผมโปรดปรานที่สุดก็คือ มันดาลาสีขาวบริสุทธิ์ งดงามและห้อมล้อมไปด้วยความรักทุกรูปแบบ”
สก็อตต์ตกตะลึงไปชั่วขณะ แม้ว่าชุดปลาหมึกจะไม่สามารถแสดงสีหน้าที่ละเอียดได้ แต่ความประหลาดใจของเขานั้นได้แสดงออกมาให้เห็นแล้ว ผ่านการที่เขาหยุดนิ่งไปเป็นเวลานาน
คนคนนี้มีความรู้เกี่ยวกับการ์ดดอกไม้มากแค่ไหนกัน?
นี่พวกเขายังเป็นผู้ที่สร้างการ์ดดอกไม้อยู่ใช่ไหม?!
แต่ทำไมฉันไม่เข้าใจที่เขาพูดเลย?
อีกอย่าง มันดาลาสีขาวบริสุทธิ์…ทำไมมันดูคุ้นตาจัง
นั่นไม่ใช่ใบที่ฉันเสียบเข้าไปในช่องประตูหรอกหรือ?
…
เดิมทีสก็อตต์มาที่นี่โดยมีจุดประสงค์ว่าจะถามคำถามกับดาร์ก
ในบรรดาการ์ดดอกไม้ชุดสุดท้ายที่แจกจ่ายออกไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ส่วนใหญ่ไม่ได้ถูกเปิดใช้งาน
เรื่องนี้นำไปสู่เหตุที่ว่าประสิทธิภาพการรวบรวม ‘ความรู้สึก’ ของภาคีลดลงอย่างมาก และรูปปั้นเทพธิดาที่แตกร้าวก็ไม่สามารถซ่อมแซมได้เร็วขึ้น
ในไม่ช้า ภาคีก็สังเกตเห็นว่ามีใครบางคนกำลังรวบรวมการ์ดดอกไม้เป็นจำนวนมาก กอปรกับรอยร้าวที่อธิบายไม่ได้ซึ่งเพิ่งปรากฏบนรูปปั้นเทพธิดา เพราะอย่างนั้นพวกเขาจึงสรุปได้ว่า ‘นักสะสมการ์ดดอกไม้’ น่าจะเชื่อมโยงกับ ‘ผู้ทำลายรูปปั้น’
สก็อตต์เป็นเพียงเบี้ยตัวน้อยที่ถูกส่งให้มาสืบสวนเรื่องราว
เมื่อได้รับการยืนยันแล้วว่า นักสะสมการ์ดดอกไม้คือผู้ทำลายรูปปั้น ทางภาคีจะลงโทษเขาโทษฐานที่ทำลายรูปปั้นเทพธิดา!
แต่สก็อตต์ไม่เคยคิดว่าการปลอมตัวของเขาจะน่าอึดอัดถึงเพียงนี้
…
ว่าแล้วดาร์กก็รู้สึกฉงนใจไม่น้อย ใครเขามาที่ถนนนักเดินทางเพื่ออ่านหนังสือพิมพ์กัน ที่สำคัญยังยืนพิงต้นต้นไม้อ่านด้วย?
ยอมเสียคะแนนนิดหน่อยแล้วมานั่งอ่านในร้านอาหาร พร้อมกับบรรยากาศผ่อนคลายไปด้วยจะไม่ดีกว่าเหรอ?
ดาร์กใช้เวลาไม่นานในการตรวจพบคนสะกดรอยตามเขา จากนั้นเขาก็แสร้งทำเป็นไม่เห็นสก็อตต์
อย่างไรก็ตาม ถ้าผู้สะกดรอยเป็นคนฉลาด เขาก็จะจากไปเอง
แต่เนื่องจากเขาไม่ได้จากไป ดาร์กจึงตัดสินใจที่จะเผชิญหน้าเพื่อสืบหาข้อมูลบางอย่างจากอีกฝ่าย
แต่ดาร์กไม่คิดเลยว่าก่อนที่จะได้เริ่มการสอบสวน อีกฝ่ายหนึ่งก็เปิดเผยมันออกมาทั้งหมดในประโยคเดียว!
ดาร์กเข้าใจจุดประสงค์ของอีกฝ่ายเกือบจะในทันที
เขาเดาได้ด้วยซ้ำว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับปลาหมึกที่อยู่ในภาคีอาหารทะเล และเป็นคนที่เปลี่ยนโรเบิร์ตให้เป็นผู้หญิง
เหตุผลที่ปลาหมึกมาหาเขาย่อมไม่ใช่เรื่องอื่นใด นอกเสียจากพฤติกรรมการเก็บการ์ดดอกไม้ของเขาที่ดึงดูดความสนใจผู้อื่นมากเกินไป
แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องปิดบังใช่ไหมล่ะ?
เขาเป็นเพียงนักสะสมการ์ดดอกไม้ธรรมดา ๆ ที่กระตือรือร้นเป็นพิเศษก็เท่านั้นเอง!
…
ท่าทีชื่นชมและคลั่งไคล้ของดาร์กที่มีให้กับการ์ดดอกไม้นั้น มาจากหัวใจของเขาโดยปราศจากข้ออ้างแต่อย่างใด
สก็อตต์รับรู้ถึงความชื่นชอบนั้น และเชื่อดาร์ก (อย่างโง่เขลา) ทันที
เมื่อเรื่องราวมาถึงจุดนี้แล้ว สก็อตต์ก็สามารถกลับไปรายงานได้ว่า ดาร์กไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับรอยร้าวของรูปปั้น
ทว่าตั้งแต่เข้าร่วมภาคีมา ความคิดบางอย่างในใจเขาก็ซับซ้อนมากขึ้นเรื่อย ๆ
→ เขาต้องการเป็นตัวแทนของเทพธิดาและลงโทษคนบาปนี้!
…
ดาร์กถามด้วยความสงสัย “ขอโทษนะ คุณเป็นคนทำการ์ดดอกไม้พวกนี้หรือเปล่า? ถ้าเป็นไปได้ ผมต้องการรวบรวมการ์ดที่ไม่ซ้ำกับที่มีในตอนนี้”
มุมปากของสก็อตต์กระตุกทันที โดยไม่สนใจผลที่ตามมา เขาตะโกนว่า “เวทมนตร์อัญเชิญ… โอ๊ย!”
“ฮ่า ๆๆๆ!”
ความเจ็บปวดเฉียบพลันแล่นมาที่ก้นอย่างกะทันหัน และเสียงหัวเราะที่แหลมคมด้านหลังเขา ทำให้สติของสก็อตต์พร่ามัวไปอยู่ครู่หนึ่ง..
แต่ในชั่วพริบตา โลกของเขาก็เงียบไปโดยสิ้นเชิง
ไม่มีเสียงหัวเราะที่แหลมคม เสียงใบไม้ที่พัดปลิว หรือแม้แต่เสียงถามไถ่ที่ดูเหมือนเป็นห่วงใยของนักเรียนชั้นปีที่หนึ่งจากบ้านขุนนาง ซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็ไม่อาจได้ยินอีกต่อไป
เขาเปิดปากและตะโกน “——”
แต่ก็ยังไม่ได้ยินอะไร
สก็อตต์ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่สามารถส่งเสียงได้ หรือว่าเขากำลังส่งเสียงแต่ไม่ได้ยิน
สิ่งนี้แตกต่างจากการ์ด [เงียบสงัด] ที่ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ใช้อย่างสิ้นเชิง
อย่างน้อยการ์ด [เงียบสงัด] ก็จะไม่ปิดกั้นการได้ยิน!
สก็อตต์หันกลับไปด้วยความกังวลใจอย่างไม่รู้จบ ในที่สุดเขาก็เห็นผู้ลอบโจมตีข้างหลังเขา นั่นคือเวอร์เธอร์และโรเบิร์ต!
…
“เป็นเขา เขานั่นเอง! ฉันจำได้แล้ว มันคือเขา! ฉันเห็นหนวดปลาหมึกก่อนที่ฉันจะสลบไป!”
“นั่นมันหมึกกระดอง โรเบิร์ต”
เวอร์เธอร์คว้าแขนโรเบิร์ตอย่างช่วยไม่ได้ ห้ามไม่ให้เขาวิ่งไปทุบสก็อตต์อย่างโกรธเคือง
…
รุกกี้เดวิมอนแอบซ่อนตัวอยู่บนชายคา มันปิดปากของตัวเองไว้ ในเมื่อครู่มันเพิ่งจะฉีด [น้ำยาเงียบสงัด] ลงในกระบอกฉีดยา และจากนั้นก็ใช้ [เดมิ ดาร์ท] ยิงมันออกไปใส่ก้นสก็อตต์อย่างแรง
กระบอกฉีดยากลายเป็นจุดแสงระยิบระยับและหายไปในอากาศหลังจากโดนสก็อตต์
สก็อตต์ไม่เห็นเข็มฉีดยา อีกทั้งเวอร์เธอร์กับโรเบิร์ตก็เพิ่งมาถึงที่เกิดเหตุ
เวอร์เธอร์มีสัญชาตญาณที่เฉียบแหลมมาตั้งแต่เกิด เขาจึงสังเกตเห็นสายตาที่ผิดปกติของสก็อตต์ตั้งแต่ช่วงแรก ๆ ที่ร้านอาหารดนตรีวอลซ์ และหลังจากกินไอศกรีมราคาแพงกับโรเบิร์ตแล้ว เขาก็รู้สึกแปลก ๆ มากยิ่งขึ้น จึงแอบตามสก็อตต์มาตลอดทางจนถึงที่นี่
…
ดังนั้น ณ สถานที่เล็ก ๆ แห่งนี้พลันมีคนสี่คนจากสามฝ่ายยืนอยู่พร้อมกัน
ดาร์กไม่แปลกใจกับการปรากฏตัวของเวอร์เธอร์และโรเบิร์ต
ท้ายที่สุดรุกกี้เดวิมอนก็เห็นก่อนแล้วว่าพวกเขากำลังมา
“ในนามของโรเบิร์ต บร็อกไฮม์ [ไซบอร์ก แร็ตแมน] จงออกมา!”
โรเบิร์ตอัญเชิญสปิริตที่เขาขัดเกลาในคาบวิชาเวทมนตร์พื้นฐานออกมา
มันเป็นหนูที่น่าเกลียดและยืนตัวตรงเหมือนกับมนุษย์
และเป็นเศษซากที่เหลือจากอาณาจักรสคาร์เวนแร็ตแมนที่ล่มสลายไป
ร่างกายของมันมีชิ้นส่วนจักรกลอยู่ทางด้านซ้ายและเลือดเนื้ออยู่ทางด้านขวา ขณะที่ในมือของมันถือเครื่องพ่นกรดอยู่!
“โรเบิร์ต อย่า!”
เมื่อเห็นไซบอร์ก แร็ตแมนที่โรเบิร์ตอัญเชิญมากำลังเล็งเครื่องพ่นไปที่ใบหน้าของปลาหมึก เวอร์เธอร์ก็ห้ามเขาด้วยท่าทางกังวลใจ
ถ้ากรดถูกฉีดใส่หน้าของสก็อตต์ พวกเขาจะถูกลงโทษอย่างแน่นอน หรือไม่ที่แย่กว่านั้นคือ อาจถูกไล่ออกจากสถาบัน!
เซนต์แมเรียนมีกฎห้ามทะเลาะวิวาทกันอย่างชัดแจ้ง และข้อพิพาททั้งหมดควรสะสางในรูปแบบของการประลอง
เพราะการประลองกับดาร์กครั้งล่าสุด เขาจึงไปไล่อ่านกฎของสถาบันที่เกี่ยวข้องเป็นพิเศษ
โดยทั่วไป บทลงโทษสำหรับการทะเลาะวิวาทนั้นไม่รุนแรง และอย่างมากที่สุดก็แค่หักคะแนน
แต่ถ้าเป็นกรณีที่ทำให้อีกฝ่ายเกิดบาดแผลที่รักษาไม่หายแล้วล่ะก็…
อย่างไรก็ตาม กรดของไซบอร์ก แร็ตแมนถูกพ่นเข้าใส่และกัดกร่อนชุดปลาหมึกของสก็อตต์แล้ว
เมื่อโรเบิร์ตต้องการทุบตีอีกฝ่ายต่อ
ริมฝีปากของสก็อตต์พลันกระตุกอย่างรวดเร็ว
เขาร่ายมนตร์อย่างเงียบ ๆ!
ปลาหมึกที่มีตาสีเขียวเข้มสามดวงกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีมวลสารขึ้นมาทันที มันกระโจนเข้าใส่ไซบอร์ก แร็ตแมน และสปิริตสองตัวก็เริ่มต่อสู้กัน
โรเบิร์ตหลุดจากกำมือของเวอร์เธอร์อย่างกะทันหัน เขากำหมัดแน่น และพุ่งไปข้างหน้าชกปากของสก็อตต์อย่างแรง!
ตึง!
“——!”
