จอมใจจ้าวพิษ – ตอนที่ 224 ขอร้องคนอื่นสู้ขอร้องตัวเองไม่ได้ / ตอนที่ 225 ความลับ

ตอนที่ 224 ขอร้องคนอื่นสู้ขอร้องตัวเองไม่ได้  

ถังเฉียนนึกทบทวนความหมายที่ลึกซึ้งของคำพูดเหล่านี้ ฉู่จิ่งเหยาไม่ได้อยู่นาน เขามาที่นี่บางทีคงเพื่อจะบอกให้นางรู้ว่าเขาจะไปแล้ว ที่เขานึกเสียดายอาจเป็นเลือดถังเฉียนซึ่งสามารถห้ามเลือดและระงับความเจ็บปวดได้ นางจำได้ว่าตอนที่เพิ่งเข้ามาในจวนอ๋อง ประโยคหนึ่งที่จื่อเย่ว์เคยพูดนั้นถูกต้องแล้ว ขอเพียงเป็นคนที่มีประโยชน์ เมื่อมีประโยชน์ก็ย่อมสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้  

“คนที่มีประโยชน์ ข้ามีประโยชน์อะไรสำหรับเถิงเฟิง”  

นางไม่ใช่คนโง่ รู้ฐานะของตัวเองดี สิ่งดีๆ ที่ได้มาอย่างคาดไม่ถึงเช่นนี้กลับทำให้นางรู้สึกหวั่นใจ นางเชื่อในคำพูดที่ว่าขอร้องคนอื่นไม่สู้ขอร้องตัวเอง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นางก็รู้แล้วว่าตนเองควรจะทำเช่นไร  

กลางดึกลมค่อนข้างหนาวเย็น เมื่อวานเถิงเฟิงมอบเสื้อคลุมให้นางตัวหนึ่ง ปักลายนกยูง หางนกยูงทั้งหมดทำจากขนนกยูงจริงๆ เสื้อคลุมตัวนี้ล้ำค่ามาก ก็สวยดีหรอก แต่ไม่สามารถต้านลมได้อย่างเสื้อหนังกวาง ยังดีที่เวลานี้ไม่ได้หนาวมาก  

ถังเฉียนแอบไปที่ห้องของหงหลิงเอ๋อร์ นางรู้ความลับมากมายของที่นี่ รวมทั้งสิ่งที่ตนเองต้องการ ขณะนี้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกนางก็คือหงหลิงเอ๋อร์พุ่งเป้ามาที่นาง เห็นได้ชัดเจนถึงความหึงหวงในใจนาง แม้ว่าอิ๋นซานจะลงโทษนาง แต่ก็ยังมองออกได้ไม่ยากว่ายังคอยปกป้องนาง  

“อาหรูน่าคนนี้ นางเป็นใครกัน แม่นม ช่วยคิดหาวิธีหน่อย ข้าอยากให้นางตายเร็วๆ”  

ถังเฉียนเพิ่งเอาหูแนบกำแพง หูนางไวมาก ได้ยินชื่อของตัวเอง รวมทั้งความแค้นใจที่หงหลิงเอ๋อร์มีต่อนาง ถังเฉียนเม้มปาก หงหลิงเอ๋อร์ไม่ยอมรามือจริงๆด้วย  

“คุณหนู วันนี้ที่จริงสถานการณ์ดีต่อเจ้า แต่เจ้ากลับปากไว เผยความลับที่ใหญ่ที่สุดของเผ่าพีส่า เจ้าไม่รู้ว่าเรื่องนี้มีความหมายเช่นไร ยังดีที่ฮูหยินมาทันเวลา ไม่เช่นนั้นผลที่เกิดขึ้น อย่าว่าแต่เจ้า แม้แต่นายท่านก็รับไม่ไหว”  

คำพูดนางยิ่งทำให้ถังเฉียนรู้สึกว่าเผ่าพีส่านั้นแปลกมาก นางจึงแอบฟังต่อ แต่เสียงในห้องกลับเบาลงทุกที นางอดขยับเข้าไปใกล้ไม่ได้ หงหลิงเอ๋อร์ที่อยู่ในห้องนั้นยังไม่รู้ตัว แต่แม่นมคนนั้นหูไวเป็นพิเศษ นางรู้ว่าถังเฉียนนั่งยองๆ อยู่ใต้หน้าต่าง จึงซัดเข็มทองคำในมือตรงไปที่นาง  

“ใคร”  

ถังเฉียนไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่เข็มทองคำของแม่นมสกัดทางถอยของนาง ถ้าหงหลิงเอ๋อร์ออกมานางย่อมหนีไม่ทัน นางคิดว่าคราวนี้คงถูกจับได้เป็นแน่ คงต้องโทษที่ตัวเองวู่วามเกินไป  

“ตามข้ามา!”  

ในเวลานี้คนที่ไม่น่าปรากฏตัวขึ้นที่สุดกลับโผล่ออกมา เถิงอวิ๋นมาปรากฏตัวตรงหน้าถังเฉียน เขาคว้าแขนนาง แล้วซัดเข็มเงินชุดหนึ่งเข้าไปในห้อง ฉวยช่องโหว่นี้พาถังเฉียนหนีออกไป ปีนข้ามกำแพง พานางไปยังที่พักของตน  

“เหตุใดจู่ๆ พี่ก็มาปรากฏตัว”  

ถังเฉียนแปลกใจมาก เพราะจุดที่เขาโผล่ออกมาน่าแปลก อีกอย่างเขาไม่ชอบตนเองไม่ใช่หรือ เหตุใดเขาต้องช่วยตนด้วย  

เถิงอวิ๋นกำลังวุ่นอยู่กับการหาของ ส่วนถังเฉียนกลับยืนอยู่กับที่ท่าทางกระอักกระอ่วน แล้วถามด้วยความสงสัย  

“พี่หาอะไรอยู่ เราปลอดภัยแล้วไม่ใช่หรือ พี่…”  

ถังเฉียนขยับเข้ามาหมายจะดึงตัวเถิงอวิ๋น แล้วชนถูกแขนเขา เขาขมวดคิ้วทันที มุมปากสั่นกระตุก  

“เจ็บ!”  

“พี่ได้รับบาดเจ็บ!”  

ถังเฉียนเห็นเขาลากตนวิ่งมาตลอดทาง คิดไม่ถึงว่าแขนเขาจะถูกเข็มทองคำเล่มหนึ่ง ท่าทางเขาดูเหมือนจะถอนออกได้ยาก  

“มัวแต่พูดจาไร้สาระ อาวุธกับบาดแผลอยู่ที่นี่ ตาบอดหรืออย่างไร นี่คือเข็มทองคำอาบยาพิษ เมื่อครู่นั้นข้าสกัดจุดได้ทัน ไม่เช่นนั้นที่อยู่กับเจ้าเวลานี้ก็คงเป็นศพไปแล้ว”  

ถังเฉียนคาดไม่ถึงว่าจะร้ายแรงถึงเพียงนี้ แต่ก็ยังอดพึมพำไม่ได้  

“หากพี่ตายแล้ว ยังจะยืนได้หรือ”  

ตอนที่ 225 ความลับ  

“เด็กบ้า เจ้าพึมพำสิ่งใด”  

เถิงอวิ๋นพลิกหาตามกองขวดและกระปุกยา แต่ก็ยังอดหันมาถามไม่ได้ ถังเฉียนไม่กล้าบอกเขา แล้วรีบช่วยเขาหายาถอนพิษ นางฉีกเสื้อเขาออก บริเวณที่เข็มทองคำแทงเข้าไปเริ่มมีสีดำคล้ำแล้ว ถึงจะบอกว่าเป็นเข็มทองคำ แต่เมื่อเถิงอวิ๋นดึงออกมาใส่ในถาดเงินก็ได้กลายเป็นสีดำแล้ว ทั้งยังเกิดเสียงดังซู่ๆ อย่างน่าประหลาด  

ถังเฉียนอดถามไม่ได้  

“เป็นพิษอะไร”  

เถิงอวิ๋นเหลือบมองนางแล้วบอกว่า  

“แค่เศษขยะ คราวก่อนฉู่จิ่งเหยาถูกพิษที่ร้ายแรงกว่านี้มาก”  

ถังเฉียนกัดปลายนิ้วตัวเอง หยดเลือดลงไปบนบาดแผลเขา เถิงอวิ๋นงุนงงกับการกระทำของนาง แต่ถัดมาผิวหนังเขาก็เกิดเสียงดังประหลาด ทั้งยาพิษและเลือดพิษถูกขับออกมาจากบาดแผล บาดแผลสมานอย่างรวดเร็ว   

“โลหิตเจ้ามีฤทธิ์เช่นนี้เชียวหรือ”  

เถิงอวิ๋นคว้ามือถังเฉียน บีบเลือดนางให้หยดใส่ชามแก้วใบเล็กแล้วสังเกตดูอย่างละเอียด ถังเฉียนแสดงท่าทีเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อย นางไม่มีอะไรต้องอวด เพียงแต่คิดว่าอีกฝ่ายช่วยตนไว้จนได้รับบาดเจ็บ จึงไม่ควรปล่อยให้เขาทรมาน เถิงอวิ๋นคลายจุดของตัวเอง ผิวหนังบริเวณนั้นหายเป็นปกติแล้ว เขาก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ ตัวถังเฉียนเป็นเสมือนปาฏิหาริย์  

“คิดไม่ถึงว่าข้าจะมีประโยชน์มากใช่หรือไม่ แต่เจ้ายังไม่ได้บอกเลยว่าเหตุใดจึงไปปรากฏตัวที่นั่น แล้วเหตุใดจึงช่วยข้า”  

ถังเฉียนยังคงอยากถาม เถิงอวิ๋นยิ้มแล้วพูดว่า  

“เรื่องนี้มีอะไรน่าสนใจหรือ ข้าบังเอิญไปปรากฏตัว แล้วบังเอิญช่วยเจ้า ตอนนั้นพระจันทร์ทำให้น้ำขึ้น รบกวนความรู้สึกข้า”  

ถังเฉียนรู้ว่าเขาไม่ได้พูดความจริง แต่นางไม่มีวิธีที่จะทำให้เขาพูดในสิ่งที่นางอยากรู้ ถังเฉียนใช้วิธีถอยเพื่อรุกเป็นการบีบเขา   

“ข้าได้ยินหงหลิงเอ๋อร์พูดว่าคนในตำแหน่งก่อนหน้าข้าตายแล้ว ถูกเถิงเฟิงฆ่าตาย ส่วนข้าเป็นเพียงยาของเขาจริงหรือไม่ เลือดโอสถของข้าพิเศษจริง หากข้าไม่อาจรักษาเถิงเฟิงได้ พวกเจ้าจะฆ่าข้าอย่างนั้นหรือ”  

เถิงอวิ๋นฟังออกว่าในน้ำเสียงนางมีความวิตกกังวล และรู้ความคิดนาง เขาไม่ได้หันมา กำลังค้นคว้าเลือดนางด้วยความอดทนพลางพูดว่า  

“เจ้าน่าจะเป็นโลหิตแห่งราชาโอสถครึ่งหนึ่ง มิน่าอาเฟิงจึงสนใจเจ้า กลิ่นยาบนตัวเจ้า สำหรับเขาแล้วอาจจะช่วยต่อชีวิต”  

“ต่อชีวิต?”  

แม้ถังเฉียนจะรู้ว่าเถิงเฟิงร่างกายไม่แข็งแรง แต่นางไม่รู้มาก่อนว่าตัวเองมีประโยชน์เช่นนี้ เถิงเฟิงเพียงแต่ให้นางเป็นฮูหยินเพื่อรักษาตนเอง แต่เพราะเหตุใด…  

“เจ้าบอกเรื่องของแม่นางคนก่อนให้ข้ารู้ได้หรือไม่”  

ถังเฉียนกำชายแขนเสื้อไว้แน่น นางอยากรู้จริงๆ แม้จะรู้ว่าไม่ควรถามก็ตาม แต่เมื่อพูดออกมาแล้วรู้สึกเหมือนยกภาระหนักออกไป  

“ไว้ใจข้ามากหรือ ไม่กลัวข้าจะฆ่าเจ้าหรืออย่างไร”  

ถังเฉียนไม่รู้ว่าเหตุใดตัวเองจึงไม่ไปถามเถิงเฟิง แต่กลับถามเถิงอวิ๋น บางทีอาจเพราะแม้คนผู้นี้จะดูลึกลับ แต่คงไม่ปิดบังเรื่องนี้ต่อนาง บางทีอาจจะรู้สึกตามสัญชาตญาณว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขา หรืออาจพูดได้ว่าในโลกนี้นอกจากสิ่งที่เขาสนใจแล้ว เรื่องอื่นๆ ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับเขา  

“เหตุใดเจ้าคิดว่าข้าต้องบอกเจ้า”  

เถิงอวิ๋นรุกกลับ แต่ไม่นั่นทำให้ถังเฉียนจนตรอก นางพูดอย่างช้าๆ ว่า  

“ท่านรู้หรือไม่ว่าข้าช่วยเถิงเฟิงเช่นไร ข้ารู้จักเขาได้อย่างไร เลือดข้าเป็นเพียงความลับหนึ่งของข้า ข้ายังมีความลับที่ใหญ่กว่านั้น”  

เถิงอวิ๋นยิ้มพลางพยักหน้า ท่าทางอยากรู้มาก ดูเหมือนจะตกลง แต่ก็เหมือนเยาะเย้ย  

“ได้ ได้ข่าวว่าเจ้ามีแมลงปีศาจตัวหนึ่ง เป็นของวิเศษมาก หากเจ้าเอาให้ข้ายืมดู ข้าจะเล่าเรื่องอาหรูน่าคนก่อนให้ฟัง”