ตอนที่ 246 มนุษย์หนอนไหมทอง
ใบหน้าถังเฉียนมีรอยยิ้มอย่างไร้เดียงสา มีแต่ต้องทำท่าทางไม่ประสีประสา นางจึงจะมีโอกาสรอด แต่ใจนางยิ่งหวาดหวั่นมากขึ้น เผ่าพีส่าน่ากลัวกว่าที่นางคิดไว้มาก นางยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าบางทีตั้งแต่นางเข้าสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ เถิงอวิ๋นก็มีแผนรับมือกับนางไว้แล้ว
“เจ้ารู้หรือไม่ ข้าเตรียมของขวัญชิ้นหนึ่งไว้ให้เจ้า”
มีรอยยิ้มที่มุมปากเถิงอวิ๋น ถ้าเป็นเวลาปกติรอยยิ้มนี้ของเขาสามารถทำให้หญิงสาวนับพันรู้สึกชื่นมื่น เหมือนไออุ่นแห่งวสันต์ฤดูพัดมากระทบใบหน้าแต่ในขณะนี้ถังเฉียนกลับรู้สึกเสียวสันหลังวาบ นางยิ่งรู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้านางเป็นคนหน้าเนื้อใจเสือ
เขาค่อยๆ เลิกผ้าดำที่คลุมของขวัญชิ้นนั้นออก
ปรากฏว่าเป็นศพเหวินเยียน ร่างนางถูกเช็ดถูจนสะอาด เปลี่ยนสวมชุดสีชมพู ดูสวยเป็นพิเศษ เถิงอวิ๋นแต่งหน้าให้นางอย่างประณีตบรรจง ถังเฉียนเห็นเหวินเยียนในลักษณะนี้ก็รู้สึกเหมือนมีลมเย็นพัดทะลุเข้าไปในกระหม่อม
“เจ้าคงรู้จักศาสตร์ลับอีกแขนงหนึ่งของเผ่าพีส่าเรา สามารถทำมนุษย์แมลงปีศาจได้!”
ถังเฉียนเห็นเขาใช้มือค่อยๆ ลูบคลำใบหน้าเหวินเยียน มุมปากถังเฉียนสั่นกระตุกเล็กน้อย ร่างนางแข็งทื่อ แต่ยังคงพูดเสียงแข็งว่า
“ศาสตร์ลับของเผ่าพีส่าเจ้ามีมากมายแค่ไหนกันแน่ มีมาอย่างต่อเนื่อง จนจำแทบไม่ไหว”
เถิงอวิ๋นกลับอธิบายด้วยความอดทน
“มีมาก แต่ที่มีชื่อเสียงก็เพียงไม่กี่วิชา อย่างวิชาหุ่นกระบอก วิชาพิษวิญญาณ วิชาตรวจสอบวิญญาณ ยังมีค่ายกลด้ายแดงล่ามวิญญาณที่เถิงเฟิงใช้”
ถังเฉียนพยักหน้า นางเคยเห็นมาแล้วทั้งสิ้น
“ล้วนแต่ร้ายกาจทั้งนั้น แต่ละวิชาล้วนมีลักษณะพิเศษ ข้าคิดว่ามนุษย์แมลงปีศาจก็คือวิชาหุ่นกระบอก แม้ข้าจะรู้ว่าอาห่าวเป็นมนุษย์แมลงปีศาจ แต่ข้าไม่รู้ว่าสร้างมนุษย์แมลงปีศาจได้อย่างไร”
ถังเฉียนถามจบก็เห็นเถิงอวิ๋นคีบหนอนสีขาวตัวหนึ่งออกมาจากถาดเล็กสีม่วง ตัวอ่อนนิ่มคล้ายหนอนแมลงวัน แต่ถังเฉียนไม่อยากเชื่ออย่างเด็ดขาดว่านี่เป็นหนอนแมลงวัน ถังเฉียนเฝ้ามองเถิงอวิ๋นใช้เข็มที่เคยแทงตนเองแทงเข้าไปในสมองเหวินเยียน แทงตรงๆ เข้าไปที่จุดไป๋ฮุ่ยกลางกระหม่อม จากนั้นก็ทาเลือดนางลงไปแล้วหยดเลือดเถิงอวิ๋นเองลงไปสองหยด
ถัดมาก็วางหนอนตัวนั้นลงบนเลือด หนอนสีขาวที่อ้วนพีตัวนั้นคลานกระดืบๆ ไประหว่างเส้นผมสีดำ แล้วค่อยๆ มุดเข้าไปในสมองเหวินเยียน เห็นแล้วชวนให้สะอิดสะเอียน
ไม่ช้าเหวินเยียนก็ลืมตาขึ้น แม้จะเพียงแว่บเดียวแต่ถังเฉียนก็เห็นได้อย่างชัดเจน
ถังเฉียนมองดูจนถึงตอนนี้เริ่มรู้สึกว่านางตกลงไปในหลุมพรางที่น่ากลัวนี้ตั้งแต่แรกโดยเฉพาะหลังจากเห็นเหวินเยียนในสภาพเช่นนี้
เริ่มด้วยการให้หงหลิงเอ๋อร์และพวกสาวใช้พูดเพื่อให้นางระแวงว่าเถิงเฟิงอยากฆ่านาง จากนั้นค่อยๆ ให้เหวินเยียนปรากฏตัวเบื้องหน้านาง อาศัยปากเหวินเยียนทำให้ตนเองตื่นกลัวและหวาดผวาสุดขีด จากนั้นก็ฆ่าเหวินเยียน แล้วทำให้เหวินเยียนกลายเป็นมนุษย์แมลงปีศาจเพื่อมาอยู่กับนาง
“ต่อไปนี้นางจะอยู่ข้างตัวเจ้า นางจะบอกเจ้าว่าเจ้าต้องทำอะไรให้ข้า ทั้งยังคอยเฝ้าดูว่าเจ้าทำหรือไม่”
ถังเฉียนฟังที่เขาพูดจึงถามด้วยความแปลกใจ
“ตอนนั้นเถิงเฟิงให้อาห่าวมาอยู่กับข้า เพื่อคอยเฝ้าดูข้าใช่หรือไม่”
เถิงอวิ๋นยังคิดว่าถังเฉียนเป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง ส่วนที่เถิงเฟิงทำทั้งหมดนั้นเพื่ออาหรูน่าคนก่อน ท่าทางเหมือนกำลังชั่งน้ำหนัก ยิ่งเขาระแวงเถิงเฟิงก็ยิ่งทำให้เถิงอวิ๋นไว้ใจตนเองมากขึ้น นี่คงเป็นเรื่องที่นางควรทำในเวลานี้
“แม้จะไม่กล้ายืนยัน แต่มนุษย์หนอนไหมทองจะรักษาความเชื่อมโยงกับคนที่สร้างไว้ ในร่างพวกมันมีเพียงสองวิญญาณสี่ดวงจิต คล้ายกับน้องสาวเจ้า บางตัวอาจแสดงออกว่าความจำแย่ บางตัวเคลื่อนไหวเชื่องช้า บางตัวต่อสู้ไม่เป็น สรุปคือต้องมีจุดอ่อนอย่างหนึ่ง อย่างอาห่าวที่ต่อสู้ไม่เป็น เจอเหตุร้ายจะหวาดกลัว ส่วนที่เถิงเฟิงส่งเขามาอยู่กับเจ้าเพื่อเฝ้าดูหรือเพื่ออย่างอื่น ข้าไม่รู้หรอก”
ตอนที่ 247 ยากที่จะได้ความจริงใจ
เถิงอวิ๋นตบหน้าผากเหวินเยียนเบาๆ เหวินเยียนยืนขึ้นทันที แล้วเดินช้าๆ มาตรงหน้าเถิงอวิ๋น ค้อมคารวะแล้วกล่าวคำทักทาย เถิงอวิ๋นเชยคางนางขึ้น มองดูนาง แล้วหันมาทางถังเฉียน พาเหวินเยียนมาตรงหน้าถังเฉียน จากนั้นก็แทงปลายนิ้วของนาง ใช้เลือดนางป้อนให้เหวินเยียนกิน
“นับจากวันนี้เป็นต้นไป นางคือมนุษย์แมลงปีศาจของเจ้า เด็กน้อย นับว่าเจ้ามีเคราะห์ แล้วนับว่าโชคดีเพราะชาวเผ่าพีส่าเราจะให้เฉพาะหญิงสูงศักดิ์เท่านั้นจึงจะสามารถมีมนุษย์แมลงปีศาจได้”
ถังเฉียนครุ่นคิดแล้วถามว่า
“พี่หรูอี้ก็เป็นมนุษย์แมลงปีศาจหรือ”
เถิงอวิ๋นยิ้ม
“นางไม่ใช่ เจ้าคงไม่เคยเห็น คนที่ได้รับใช้ในห้องฮูหยินถือเป็นโชควาสนา”
ถังเฉียนกัดริมฝีปากตัวเอง ที่จริงนางอยากถามว่าเหตุใดจึงมีเหวินเยียนคนเดียวที่คอยรับใช้ข้างตัวเถิงอวิ๋น ถ้านางรู้ว่าตัวเองเป็นคนที่เถิงอวิ๋นเตรียมสร้างเป็นมนุษย์แมลงปีศาจให้ตน ไม่รู้ว่านางจะคิดเช่นไร
“คืนนี้ฝนตกหนักมาก ทำให้ข้าหวนคิดถึงสมัยที่เป็นเด็กข้ากลัวฟ้าผ่าที่สุด ขอบใจที่วันนี้พี่รับข้าไว้ ยังทำให้ข้ามองเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของผู้ชายคนหนึ่ง พี่เถิงอวิ๋น พี่ดีจริงๆ มีเพียงพี่กับข้าที่มีเพียงผลประโยชน์เท่านั้น แต่กลับไม่เคยทำร้ายข้า”
เถิงอวิ๋นไม่รับคำสรรเสริญเช่นนี้ เขาง้างปากเหวินเยียนออก ให้นางกินยาลูกกลอนเม็ดหนึ่ง จากนั้นก็ถือยาอีกเม็ดไว้ในมือแล้วพูดว่า
“นี่คือโอสถคร่าชีวิต ตัวแม่กับตัวลูก ถ้ายาลูกแตกยาแม่ก็จะแตกตามทันที แต่ถ้ายาแม่แตก ยาลูกจะแตกหลังจากนั้นครึ่งเดือน พิษจะกำเริบอย่างช้าๆ แล้วตาย”
ถังเฉียนฟังที่เขาพูด มองดูยาลูกกลอนสีแดงในมือเขา แล้วถามว่า
“ยาของข้า เป็นยาลูกหรือยาแม่”
เถิงอวิ๋นยิ้มแล้วบอกว่า
“ยาลูก ถ้าเหวินเยียนตาย ก็น่าจะเพราะปกป้องเจ้า เจ้าสามารถมาหาข้าภายในเวลาครึ่งเดือนเพื่อให้ช่วยถอนพิษ ดังนั้นในยามวิกฤตเจ้าสามารถสละเหวินเยียนให้ตายแทนเจ้าได้ แต่ว่า…ถ้านางตายโดยไม่มีสาเหตุ อย่าคิดว่าเลือดโอสถในตัวเจ้าจะช่วยชีวิตเจ้าได้ ในนี้เป็นแมลงปีศาจชนิดหนึ่ง กินยาและเลือดคนโดยเฉพาะ”
ถือว่าคำพูดเขาเป็นการเตือน ถังเฉียนอ้าปาก นางถูกมัดไว้ย่อมกินยาด้วยตัวเองไม่ได้ เพียงแต่ทำตัวน่ารักเพื่อลดความระแวงของฝ่ายตรงข้าม
“เจ้าไม่มีเงื่อนไขหรือ”
ถังเฉียนยิ้มแล้วว่า
“ไม่มีหรอก อย่างไรพี่ก็ต้องให้ข้าไปจากที่นี่ พี่เอามีดจ่อคอข้าอยู่ ยังจะเอ่ยถึงเงื่อนไขอะไรได้ ข้อตกลงที่ไม่เสมอภาคอย่างนั้นหรือ”
เถิงอวิ๋นยัดยาลูกกลอนสีแดงใส่ปากถังเฉียน มองดูนางเคี้ยวแล้วกลืนลงไป แล้วจึงใช้มีดตัดเชือกบนตัวนางออก
จากนั้นจึงพูดว่า
“ข้าจัดการเรื่องน้องสาวเจ้ากับซูซินเหลียนเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้เช้าก็จะเห็นผล แต่เพื่อป้องกันไม่ให้เจ้าหนี น้องสาวเจ้าต้องอยู่บนเขาศักดิ์สิทธิ์ต่อไป คอยรับใช้ข้าแทนเหวินเยียน ข้ารับประกันว่าก่อนที่เจ้าจะกลับมา นางจะปลอดภัย อย่าคิดหนีเด็ดขาด เพราะข้าลงคาถาพิษวิญญาณ ไว้ ถ้านางหนีไปจากหมู่บ้านบนเขา จะต้องตาย”
ถังเฉียนกัดริมฝีปากแน่นเมื่อได้ยินเช่นนี้ ท่าทางนางดูน่ารักจริงๆ แม้แต่เถิงอวิ๋นก็อดที่จะขยับเข้ามาเชยคางนางไม่ได้ แล้วมองดูสายตาที่เข้มแข็งของนาง
“เผยความในใจออกมาแล้ว เจ้าคงคิดจะพาน้องสาวเจ้าหนีไป จากนั้นค่อยๆ คิดหาวิธีแก้พิษในตัวเจ้าใช่หรือไม่ เลิกฝันลมๆ แล้งๆ ได้แล้ว”
ถังเฉียนถูกแก้มัด นางขยับร่างกายเล็กน้อย เถิงอวิ๋นไม่ได้คุมตัวนางไว้ ถ้านางอยู่ที่นี่นานเกินไป กลับจะทำให้คนอื่นสงสัย ถังเฉียนจึงเดินฝ่าสายฝนกลับไปยังห้องของตน
วันนี้นางรู้ความลับมากเกินไปแล้ว ฝนยังตกหนักมาก เม็ดฝนตกกระแทกใส่นางจนรู้สึกเจ็บปวด ฝนหนึ่งหยดตกลงมาจากเมฆสูงหมื่นเมตร กระแทกใบหน้านางอย่างรุนแรง ไม่รู้จริงๆ ว่าพวกเขามีความแค้นมากมายมาแต่ไหน มีความไม่พอใจมากเพียงไร ตั้งแต่ต้นจนจบถังเฉียนไม่มีโอกาสต่อต้านเลย นางคิดว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่กลับไม่ไว้ใจคนที่ควรไว้ใจ มาไว้ใจสัตว์ป่าแทน
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาเป็นคนที่โหดร้ายทะเยอทะยาน พอคิดถึงเถิงเฟิงก็รู้สึกปวดร้าวใจ
นางอยู่ที่นี้มีค่าเพียงแค่ถูกใช้ประโยชน์ หรือว่าไม่มีใครจริงใจต่อนางเลย เหตุใดที่นางอยากจะได้ความจริงใจจึงยากเย็นเช่นนี้
