ตอนที่ 300 โรคระบาด
ถังเฉียนถอนหายใจ สภาพการเสียชีวิตที่น่าอนาถเช่นนี้ จะต้องเกิดอะไรขึ้นบนเขาลูกนี้แน่
“ควรจะรู้ว่านี่เป็นน้ำดื่มของคนทางปลายน้ำ หรือว่านี่คือสาเหตุที่เกิดโรคระบาดซ้ำๆ ไม่หยุด และเป็นต้นเหตุของโรคระบาดด้วย”
เมื่อถังเฉียนได้ยินจากหันเทียนซวี่ว่าชาวบ้านล้วนใช้น้ำที่มาจากภูเขา ก็สะดุ้งเฮือก น้ำที่ผุดออกมามีศพจำนวนมากแช่อยู่ แหล่งน้ำที่ปลายน้ำต้องปนเปื้อนอย่างรุนแรงแน่นอน
“ใต้เท้าหัน เจ้าบอกว่าชาวบ้านข้างล่างล้วนใช้น้ำที่ออกจากตาน้ำนี้ทั้งสิ้น แล้วรู้ไหมว่าคนที่ใช้น้ำนี้มีจำนวนเท่าใด”
หันเทียนซวี่สั่นศีรษะ แล้วพูดว่า
“เวลานี้น่าจะมีคนใช้ดื่มน้อยแล้ว เดิมน้ำที่นี่ใสสะอาดมาก ได้ยินเหาเก๋อบอกว่าที่ผ่านมาพวกเขาล้วนดื่มน้ำนี่ แต่ระยะนี้น้ำมีกลิ่นแปลกๆ หมอหลวงรุ่นก่อนบอกว่า อาจเพราะภูเขาถล่มทำให้ตาน้ำปนเปื้อน จึงบอกว่าดื่มน้ำนี้ไม่ได้ ใช้ซักล้างเท่านั้น แต่ก็ยังมีคนไม่เชื่อ ยังคงดื่มอยู่บ้าง”
ถังเฉียนขมวดคิ้วแล้วพูดว่า
“ที่หมอหลวงพวกนั้นพูดถูกต้องแล้ว น้ำที่นี่ปนเปื้อนรุนแรงมากจริงๆ ดื่มแล้วย่อมเจ็บป่วยได้ แต่ในเมื่อหากหมอหลวงพวกนั้นรู้แล้วก็ไม่ควรแตะต้องน้ำที่นี่อีก”
หันเทียนซวี่บอกว่า
“ที่นี่ภูมิประเทศทุรกันดาร ต้องอาศัยแม่น้ำสายนี้ทุกคนจึงจะอยู่รอดได้ แม้แต่อาบน้ำซักเสื้อผ้าก็ต้องอาศัยมัน น้ำใช้สามารถตักจากบ่อ แต่บ่อที่มีอยู่ไม่สามารถสนองให้ทุกคนใช้ได้”
ถังเฉียนร้องอืม สองคนช่วยกันฝังศีรษะส่วนใหญ่ ยังวางไว้ข้างๆ สองหัว หันเทียนซวี่บอกว่ามีเพียงพวกเขาสองคนที่พบเห็นศีรษะเหล่านี้ คงยากที่จะทำให้คนอื่นเชื่อ อาจจะถูกหาว่าเป็นภูตผีปีศาจ เก็บสองหัวนี้ไว้ดีกว่า ถึงตอนนั้นค่อยเอาออกมาให้ทุกคนดู ถังเฉียนเข้าใจเจตนาของเขา เพราะอย่างไรทั้งสองก็เป็นเพียงคนนอก
ดังนั้นเมื่อทั้งสองเดินทางกลับจึงไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนี้แม้แต่น้อย เพียงแต่ถังเฉียนและหันเทียนซวี่ตามหาต้นน้ำของแหล่งน้ำนี้ เพื่อจะได้เจอแหล่งน้ำที่สะอาด
“ที่นี่ทำเหมืองถ่านหิน เกิดการระเบิด คงมีคนตายไม่น้อยใช่หรือไม่”
หันเทียนซวี่เดินไปตามทางพลางเอ่ยถามเหาเก๋อ แต่สำหรับเรื่องนี้เหาเก๋อปิดปากเงียบ ไม่ยอมพูดถึง ยิ่งเป็นเช่นนี้ก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่าที่นี่มีความลับมากเกินไปแล้ว
แล้วเป็นไปตามคาด ถังเฉียนกับพวกเดินผ่านเขาอีกลูกหนึ่งตามทางที่เหาเก๋อนำไป เป็นเหมือนเขาลูกก่อนที่ไม่พบอะไรเลย จะเห็นได้ว่าหมอหลวงตอนนั้นได้ทุ่มเทเต็มที่แล้ว พอถังเฉียนกลับมาจึงแกล้งโวยวาย แล้วมีข้อเรียกร้อง ให้ทุกคนไปช่วยระดมไม้เพื่อเผาถ่าน ทำเครื่องกรองน้ำแบบง่ายๆ
แล้วไปหาสมุนไพรที่รักษาอาการท้องร่วงอย่างอู่เว่ยจื่อ[1]และชุนผี[2] นำมาบดเป็นผง ต้มน้ำให้เดือดแล้วใส่ยาลงไป เลี่ยงการที่แหล่งน้ำสกปรกทำให้เกิดโรคกับกระเพาะอาหารและลำไส้ แต่ต่อให้ถังเฉียนทำงานได้ดีเพียงไรก็ไม่สามารถยืนหยัดดื่มน้ำแบบนี้ในระยะยาว กระทั่งบางครั้งนางยังนึกว่าที่ตนเองทำแบบนี้อาจจะเสียเวลาเปล่า
หลังจากกลับมาถังเฉียนใช้เลือดตนเองกับยาที่หลี่กู้อันคิดค้นขึ้นใหม่เอาไปลองใช้กับผู้ป่วยหลายราย ถ้าใช้เลือดนางด้วยจะได้ผลดีกว่า ถ้าไม่ใช้ผลจะด้อยลง แต่ไม่ว่าจะใช้หรือไม่พอถึงเวลากลางคืนคนป่วยเหล่านี้จะอาการทรุดลง บางคนเข้าขั้นวิกฤตกระทั่งเสียชีวิต
“ข้าเป็นหมอมาสิบห้าปี ยังไม่เคยเจอโรคที่ร้ายกาจขนาดนี้ เพิ่งดูเหมือนอาการจะดีขึ้น แต่กลับทรุดหนักลงอย่างรวดเร็ว ราวกับเป็นกระบวนการที่ย้อนกลับไม่ได้ ยากมาก ยากเหลือเกิน…”
หลี่กู้อันเหน็ดเหนื่อยอยู่สองวัน แต่กลับคาดการณ์อนาคตของการระบาดครั้งนี้ในทางที่ไม่ดีเลย
[1] อู่เว่ยจึหรือโหงวบี่จี้ เป็นยาจีนมีฤทธิ์รักษาอาการไอ หอบ ใจสั่น
[2] ชุนผี เป็นยาจีนมีสรรพคุณในการบำรุงเลือด
ตอนที่ 301 แหล่งน้ำ
เวลานี้ถังเฉียนทำได้เพียงใช้วิธีรักษาแบบลองเสี่ยงเป็นครั้งสุดท้าย นางมองดูหันเทียนซวี่ ความหมายของนางชัดเจนมาก บัดนี้ถึงเวลาที่ต้องเปิดเผยปัญหาแหล่งน้ำแล้ว นางจึงต้องไปที่นั่นอีกครั้ง
“ถ้าเราเลือกแหล่งน้ำใหม่ ไม่รู้ว่าจะเป็นเช่นไร” หลายวันมานี้ถังเฉียนทำพิธีอธิษฐานขอพรทุกวัน ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดนางจึงมักรู้สึกว่าสถานที่นี้มีไอทิพย์ไม่พอ ทุกครั้งที่นางโคจรไอทิพย์ของตัวเองมักจะมีความรู้สึกติดขัด
ราวกับว่ากลางสายน้ำมีหินเพิ่มมาก้อนหนึ่ง มักไหลไม่คล่อง
“สองสามวันนี้ เจ้าไม่ต้องคิดเรื่องแหล่งน้ำแล้ว จะอย่างไรก็ต้องได้ผลบ้าง ไม่เช่นนั้นเราจะผ่านเจ็ดวันนี้ไปไมได้”
ถังเฉียนถอนหายใจ หลายวันมานี้นางคอยไหว้วานพี่จางและเหาเก๋อให้ช่วยหาแหล่งน้ำที่เหมาะสม แต่พวกเขาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มานาน ไม่เคยใช้น้ำที่อื่น เหาเก๋อมีสีหน้าไม่อยากทำ ได้ยินว่าเขายังนับถือลำธารสายนี้เป็นแม่บุญธรรมด้วย เพราะดวงชะตาเขาขาดธาตุน้ำ
“หากนับถือเป็นแม่บุญธรรม แล้วสามารถเสริมสิ่งที่ดวงชะตาขาดไปได้ เช่นนั้นข้าก็ควรนับถือบ้าง จะได้เสริมด้วย”
ขณะที่ถังเฉียนพูดเช่นนี้ เหาเก๋อเดินผ่านมาพอดี เขาขมวดคิ้วแน่น ท่าทางเหมือนไม่พอใจ เดินก้มหน้าเข้าไปในบ้านของหัวหน้าเผ่าของพวกเขา
“เจ้าคิดว่าเขาจะไปฟ้องหรือไม่”
หันเทียนซวี่สั่นหัวพลางพูดว่า
“วันนี้ ข้าพาพี่จางกับคนเผ่านี้สองสามคนไปที่นั่น”
ถังเฉียนพยักหน้าแล้วไปทำเรื่องของตัวเอง นางหยิบใบไม้หยกชิ้นสุดท้ายออกมาจากกล่องให้เสี่ยวจินกิน จากนั้นก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า
“เสี่ยวจินเอ๋ย ถ้าเจ้ากินเก่งเช่นนี้ ข้าคงเลี้ยงให้เจ้ากินอิ่มไม่ไหวแล้ว เจ้าต้องรู้ว่าท่านอ๋องไม่อยู่ ต้องลดความตะกละตะกลามลงบ้าง เราควรรัดเข็มขัดกันหน่อย ช่วยกันอดทนเพื่อผ่านความทุกข์ยากในช่วงที่ไม่มีท่านอ๋อง”
ถังเฉียนเพิ่งพูดจบ เสี่ยวจินก็กอดใบไม้หยกหันไปทางอื่น หันก้นให้นาง
นับจากครั้งก่อนที่ทำให้มันโมโห ทุกครั้งที่นางพูดกับมัน มันก็จะหันกันให้นาง กลัวว่านางจะแย่งอาหารไปจากปากของมัน นี่เป็นแมลงที่รู้จักปกป้องอาหารมากที่สุดที่นางเคยเห็น
ครั้งนี้นางนำกระปุกมาหลายแบบมาก แต่ละใบใส่แมลงปีศาจต่างชนิดกัน แมลงพวกนี้มีประโยชน์ต่างกัน วิธีเลี้ยงก็ต่างกันด้วย นางงานยุ่งทุกวันในการหาอาหารมาเลี้ยงดูพวกมัน การทุ่มเทจิตใจและความสนุกในการดูแลพวกมันล้วนต้องใช้เวลามาก หากนางไม่ทำเช่นนี้ แต่ละวันพวกมันจะตายหลายตัว พวกมันเป็นสิ่งที่ล้ำค่ามากจริงๆ
ถังเฉียนกำลังกลุ้มใจ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงตีฆ้องรัวถี่ดังแว่วมา นางวางกระปุกลง รีบออกจากห้องจะไปดูว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้นกันแน่ นางเพิ่งโผล่ศีรษะออกไป ก็เห็นเหาเก๋อผลุนผลันมาจากด้านข้าง แล้วยัดกระดาษขยุ้มหนึ่งใส่มือนาง จากนั้นก็วิ่งไป
“เอ๊ะ ทำอะไรของเจ้า…”
ถังเฉียนยังไม่ทันได้ถาม ก็เห็นเหาเก๋อถูกชายฉกรรจ์หลายคนจับกดไว้กับพื้น ถังเฉียนเห็นคนอื่นๆ ห้อมล้อมกันเข้ามา จึงเดินตรงมาถามว่า
“พวกเขาทำสิ่งใดกัน จับใครไปหรือ”
ถังเฉียนสอบถาม คนที่อายุมากหน่อยถอนหายใจ แล้วบอกว่า
“เจ้าแม่มีบัญชาให้จับคนที่เข้าใกล้เขตทำเหมือง บอกว่าพวกเขาต้องคำสาป”
“ไม่รู้ว่าที่นั่นมีมีอาถรรพ์ใดกันแน่ ไม่ว่าใครที่เข้าใกล้ จะถูกจับไปหมด ไม่มีใครรอดกลับมาได้เลย”
ถังเฉียนได้ยินเกี่ยวกับสถานที่นั้น ในสมองฉุกคิดถึงลำธารสยองที่เต็มไปด้วยศีรษะครึ่งหัวทันที คิดว่าเป็นเพราะนางให้เหาเก๋อไปหาแหล่งน้ำ หรือว่าเขาเข้าไปในเขตหวงห้าม ละเมิดกฎใดหรือไม่
