ตอนที่ 312 แก้แค้น
ทหารภาคเหนือหิ้วตัวเด็กน้อยกลับมาราวกับหิ้วลูกไก่ ถังเฉียนลืมตาไม่ขึ้นเพราะดินสีดำนั่น ทั้งหน้ากากยังกีดขวางการเขี่ยมันออกจากดวงตา
นางลำบากไม่น้อยกว่าจะลืมตาขึ้นได้ แต่เมื่อหันกลับมาเด็กคนนั้นก็ถูกตีจนเนื้อแตกแล้ว
“ใครใช้ให้พวกเจ้าตีเขา เขายังเป็นเด็กอยู่เลย ใครให้พวกเจ้าทำร้ายเด็ก”
ถังเฉียนไม่พอใจ อย่างไรเด็กคนนี้ก็ยังสูงไม่ถึงต้นขานางด้วยซ้ำไป ถ้าบอกว่าเด็กซน ก็คงไม่ทำเช่นนี้กับนาง เมื่อครู่ถังเฉียนดูแล้ว ดินสีดำนี้ไม่ใช่ดินทั่วไป แต่เหมือนดินที่นางเอามาจากถ้ำบนเขา
แม้ดินจะออกมาแล้ว แต่ดวงตาถังเฉียนยังคงแดงระเรื่อ ทั้งยังรู้สึกปวดอีกด้วย นางตรวจดวงตาหลายครั้งแล้ว ในนั้นไม่มีดินหลงเหลืออยู่แล้ว
“ท่านหมอ เด็กคนนี้เป็นน้องชายเหาเก๋อ เขาจงใจแก้แค้นท่านขอรับ”
ถังเฉียนไม่เข้าใจ เหตุใดต้องแก้แค้นตนเองด้วย
“เจ้าชื่ออะไร”
“เขาชื่อตัวเสิ้ง”
เด็กชายไม่ยอมพูดกับถังเฉียน เป็นทหารคนนั้นที่บอกนาง ถังเฉียนอยากให้ปล่อยตัวเด็กคนนี้ แต่เขาไม่ยอมให้ถังเฉียนสัมผัสตัว ถึงตามร่างกายจะมีบาดแผล แต่ยังคงจ้องมองถังเฉียนด้วยสายตาแข็งกร้าว ดวงตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความแค้น
“เหาเก๋อถูกจับไป ข้ารู้ว่าเจ้าเสียใจมาก แต่วางใจเถอะ ข้าจะต้องช่วยเหาเก๋อกลับมา เชื่อข้าเถอะ”
ถังเฉียนอยากแก้มัดเชือกให้เด็ก จากนั้นค่อยกอดเขา แล้วดูเด็กนั่งลงตรงหน้านาง
“ข้าไม่เชื่อเจ้า เจ้าเป็นคนไม่ดี เพราะเจ้า พี่ชายข้าหายไปแล้ว คนที่ไปที่นั่นล้วนหายไปหมด หายไปแล้ว…”
เด็กพูดซ้ำๆ ว่าหายไปแล้ว ยังพูดถึงที่นั่น
“ที่ไหนหรือ?”
ถังเฉียนซักถาม แต่ทหารคนนั้นรีบตัดขาดการพูดคุยของคนทั้งสอง แล้วอุ้มเด็กไป
“ไม่ต้องทำรุนแรงได้หรือไม่ ข้าเลิกถามเด็กก็ได้ ข้าเองไม่รู้ว่าพวกเจ้ามีความลับอะไรกันแน่ ถึงมีท่าทางลับๆ ล่อๆ ตลอดเวลา แต่ไม่ใช่เรื่องของข้า ข้าจะไปจากที่นี่แล้ว”
นางรู้ว่าในเวลานี้ถ้านางทำให้เด็กพูด จะยิ่งทำให้เด็กถูกทำร้ายมากขึ้น แล้วที่เด็กบอกว่าคนที่เข้าไปไม่มีใครได้กลับออกมา หรือว่าพอคนตายก็จะถูกโยนลงไปในร่องน้ำ หรือว่า…
ถังเฉียนรู้สึกว่าเรื่องนี้ลึกลับยิ่งขึ้น นางกับพวกต้องการรักษาโรคที่ระบาดอยู่ นางจึงใช้เลือดตนเองผสมกับน้ำบ่อเพื่อต้มยา แล้วแยกคนที่ใช้น้ำบ่อออกมาดูแลต่างหาก
ยังแยกคนที่ใช้ยาของหลี่กู้อันและน้ำบ่อแยกออกไปต่างหาก
ใช้วิธีนี้มาสามวันแล้ว คนป่วยในสถานที่พิเศษสองแห่งนี้ล้วนแต่อาการดีขึ้น ทั้งถังเฉียนยังพบว่าคนที่อาการเบานั้นดีขึ้นอย่างชัดเจน ส่วนที่ใช้เลือดถังเฉียนด้วย ดูเหมือนจะแข็งแรงกว่า
เนื่องจากความเปลี่ยนแปลงในสามวันนี้ ถังเฉียนอยู่ที่นี่จึงไม่เหมือนเดิมแล้ว
“ล้วนใช้ยาอย่างเดียวกัน เพียงแต่เปลี่ยนน้ำก็จะอาการดีขึ้น แต่ไฉนพวกนั้นจึงดูสุขภาพดีกว่า ทั้งยังดูจะมีภูมิต้านทานด้วย ท่านหมอ ท่านใช้ตัวยาพิเศษอะไร”
ถังเฉียนยิ้มแล้วพูดว่า
“น่าจะเป็นเพราะสิ่งศักดิ์สิทธิ์อวยพร ทำให้พวกเขาหายเร็วขึ้น”
ถังเฉียนปล่อยเสี่ยวจินออกมา เพราะหลายวันมานี้นางค้นพบความสามารถพิเศษของเสี่ยวจิน ขอเพียงมันดื่มเลือดจากปลายนิ้วของคนป่วยที่ถังเฉียนรักษา ก็จะสามารถหาคนผู้นั้นเจอ ไม่ว่าเขาจะไปไกลแค่ไหน ขอเพียงมันได้เลือดจากเขาเพียงหยดเดียว
ตอนที่ 313 เลือดปลายนิ้ว
ครั้งแรกที่นางค้นพบความสามารถพิเศษนี้ของเสี่ยวจินนั้น ต้องขอบใจหันเทียนซวี่ เมื่อวานหลังจากกลับมา ทั้งสองแยกกันไปค้นหาเส้นทางเส้นอื่น แต่เส้นทางอีกสองเส้นเป็นเหมือนเขาวงกต พอถังเฉียนและหันเทียนซวี่แยกทางกันแล้ว ก็กลับหาอีกฝ่ายไม่เจอ
ในยามวิกฤตนี้เอง เสี่ยวจินพาถังเฉียนเดินลดเลี้ยวไปมาจนพบหันเทียนซวี่ หลังจากนั้นนางทดสอบดู ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนเสี่ยวจินก็สามารถหาพบได้ ขอเพียงนางเอาเลือดของเขามา
ก่อนจะมืดหันเทียนซวี่เอาเลือดจากปลายนิ้วของตัวเสิ้งสองหยด ถังเฉียนเคยใช้เลือดตนเองรักษาเขา เวลานี้ให้เสี่ยวจินไปตามหาตัวเสิ้ง จากนั้นค่อยพาเขาไปซ่อนในสถานที่ปลอดภัย
ฉวยโอกาสที่ฟ้าสลัว ถังเฉียนตั้งหุ่นกระดาษคนไว้ในห้อง แล้วลอบออกไปข้างนอก
นางออกจากห้องเดินมาถึงหัวเลี้ยว ก็ถูกมือใหญ่ข้างหนึ่งคว้าตัวไป แล้วพบว่าเป็นหันเทียนซวี่ ตาแก่อายุปูนนี้อย่างเขา สามารถลงมือได้รวดเร็วเช่นนี้ นับว่าไม่ธรรมดาเลย
“วันนี้พวกนั้นเพิ่มการตรวจตรา หากเราคิดจะออกไปตามเส้นทางเดิม คงจะยากมาก”
หันเทียนซวี่คิดว่าคืนนี้นางจะไปที่ถ้ำแห่งนั้นจึงรีบขวางไว้ แต่ถังเฉียนพบแล้วว่าคืนนี้ทหารเหล่านั้นมีการเคลื่อนไหว นางยังพบว่าทางเส้นนั้นถูกตรวจพบแล้ว จึงตั้งใจจะพักหนึ่งคืน อีกทั้งท่านอ๋องก็ส่งข่าวมาแล้ว
เดิมเป็นโอกาสดีที่จะทำให้ฝ่ายตรงข้ามตายใจ แต่แล้วทั้งสองก็พบว่ามีการเตรียมพร้อมเช่นนี้ คงจะพูดได้ว่าคืนนี้บนเขาด้านหลังต้องเกิดเรื่องขึ้นเป็นแน่
“เจ้าไม่ต้องตามข้ามา ข้าจะไปหาตัวเสิ้ง”
ตั้งแต่ที่ถังเฉียนให้เขาเอาเลือดที่ปลายนิ้วตัวเสิ้งให้นาง หันเทียนซวี่ก็รู้ความคิดของถังเฉียนแล้ว เขาดึงนางไปยังหน้าประตูที่เสี่ยวจินซ่อนอยู่ แล้วพบว่าหน้าห้องที่ตัวเสิ้งถูกขังไว้ มีทหารยามนายหนึ่งเฝ้าอยู่ เป็นเรื่องที่น่าแปลก
“เด็กตัวแค่นี้ ทั้งจับแยกขัง ยังให้คนเฝ้าไว้ เจ้าคิดว่าพวกนั้นให้ความสำคัญเกินไปหรือไม่”
หันเทียนซวี่สั่นหัวแล้วพูดว่า
“ข้ากลับคิดว่าคืนนี้ต้องมีเรื่องใหญ่ทำแน่ เจ้าคิดว่าวันนี้พวกนั้นระวังตัวเป็นพิเศษหรือไม่ ทั้งกำลังคนยังไม่พอ ต้องไประดมคนที่พักอยู่ออกมา”
ถังเฉียนพยักหน้า มิน่านางสังเกตเห็นว่าวันนี้ผู้คุมกับทหารมีมากกว่าปกติ
“ทำอย่างไรดี ทูตสวรรค์ของข้า เจ้ามีวิธีล่อเจ้านั่นออกไปหรือไม่”
หันเทียนซวี่สั่นหัว ถังเฉียนถลึงตาใส่เขา
“เหตุใดข้าต้องร่วมมือกับเจ้าด้วย ใช้ประโยชน์ไม่ได้เลย”
นางผลักหันเทียนซวี่ออกไป แล้วขยับมาข้างกำแพงซึ่งเข้าใกล้ทหารยามคนนั้นมากขึ้น ถังเฉียนเอามือเกาะกำแพงแล้วท่องคาถา จากนั้นมีแมงป่องสองตัวไต่ออกมาจากชายแขนเสื้อของนาง
“เจ้าจะฆ่าเขาหรือ”
ถังเฉียนดึงหันเทียนซวี่มาซ่อนด้านหลัง เพียงครู่เดียวก็ได้ยินเสียงไม้กระบองหลุดจากมือตกกระแทกพื้นดังตุ้บ นางโผล่ศีรษะออกมา เห็นทหารยามหมดสติไปแล้ว
“นั่นคือแมงป่องสาวงาม มีพิษทำให้เป็นอัมพาต แต่เขาไม่ตายหรอก แค่สลบไปเท่านั้น เรามีเวลาไม่นาน รีบเข้าไปเถอะ”
ถังเฉียนค้นกุญแจจากตัวทหารยาม แล้วรีบไขประตู พอเข้าไปในห้องก็พบว่าเด็กคนนั้นนอนจับไข้อยู่บนเตียง
“แปลกจริง เวลานี้มีคนตายทุกวัน เหตุใดพวกนั้นไม่เอาเด็กไปฝังโดยตรงเล่า”
อย่างไรตัวเสิ้งก็ยังเด็ก ในที่ที่ปลาใหญ่กินปลาเล็กเช่นนี้ เขาจะมีชีวิตรอดอยู่ได้อย่างไร ทั้งพวกนั้นยังให้คนมาเฝ้าเขาไว้แต่ไม่ฆ่า เดิมถังเฉียนไม่รู้สึกว่าแปลก แต่ขณะนี้ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้
