ตอนที่ 328 กลไกลับ
วันนี้ข้าหลวงแข็งกร้าวเป็นพิเศษ ราวกับว่ามีคนหนุนหลังจึงกร้าวร้าวขึ้นเช่นนี้ ถึงกับบังอาจขวางหน้าจินซิวอ๋องไว้ ทั้งที่ผ่านมายังมีท่าทีนอบน้อม เขาใช้สมองที่ไม่ค่อยได้เรื่องคิดหาวิธีเอาตัวรอด
“ข้าบอกให้เจ้าหลบไป!”
ฉู่จิ่งเหยาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ต่อให้ข้าหลวงใหญ่แข็งกร้าวขึ้นก็จริง ก็ยังไม่กล้าเป็นปฏิปักษ์กับจินซิวอ๋อง ด้วยชื่อเสียงและบารมีของท่านอ๋อง ทำให้เขาหวั่นเกรงมาก
เดิมข้าหลวงใหญ่ยังพอยืนหยัดได้บ้าง แต่พอเห็นสายตาที่กระหายเลือดของฉู่จิ่งเหยา มีไออำมหิตแผ่ซ่านออกมาจากร่าง ทำให้เขาหวาดกลัว แล้วถอยหลังหนึ่งก้าวอย่างไม่รู้ตัว
แต่การถอยก้าวนี้ กลายเป็นการถอยอย่างต่อเนื่อง ไม่อาจต้านทานได้แล้ว ฉู่จิ่งเหยากดไหล่เข้าไว้ แล้วผลักเขาออกไป จากนั้นจึงเดินตามเสี่ยวจินเข้าไปในห้อง
บนกำแพงมีรู เสี่ยวจินบินมุดเข้าไปโดยตรง ฉู่จิ่งเหยาขยับเข้าไปใกล้ อยากดูว่าในรูนั้นมีอะไร แล้วรู้สึกถึงไอเย็นรอบๆ วินาทีถัดมาเขารู้สึกถึงอันตรายข้างตัว พอหันมา หินใต้เท้าก็เคลื่อนออก ฉู่จิ่งเหยาขยับออกห่างเล็กน้อย รอบๆ จุดที่ยืนอยู่เล็กน้อย มีมีดปลายแหลมเป็นวงผุดขึ้น
ข้าหลวงใหญ่โกรธแล้ว ชกหมัดใส่ร่างฉู่จิ่งเหยา แม้เขาจะได้รับบาดเจ็บแต่หลบหมัดนี้ไปได้อย่างไม่ยากเย็น เขาเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย ก็คว้าหลังข้าหลวงใหญ่ไว้แน่น ยกร่างเขาชูขึ้นเหนือมีดปลายแหลมเหล่านั้น
“ฝีมือเพียงแค่นี้ ยังบังอาจจะเล่นงานข้า บอกมา อาหรูน่าอยู่หลังกำแพงนั่นใช่หรือไม่”
ข้าหลวงใหญ่ถูกจับไว้อย่างนี้ จึงขยับตัวไม่ได้ ถ้าฉู่จิ่งเหยาคลายมือออก เขาต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย คิดไม่ถึงว่ากลไกลับที่ตนเองสร้างขึ้น บัดนี้กำลังทำให้ตัวเองให้เข้าตาจน
เจิ้งจยาเฉิงมองดูสีหน้าฉู่จิ่งเหยา แล้วเดินอ้อมมาทันที เขาเอามือตบกำแพงแล้วร้องถาม
“ท่านหมออาหรูน่า ท่านอยู่ข้างในหรือไม่”
ถังเฉียนพยายามฝืนไม่ให้หมดสติ นางเหมือนได้ยินคนร้องเรียกชื่ออาหรูน่า แต่นางไร้เรี่ยวแรงที่จะร้องขานรับ มือนางกำแน่น พยายามขยับตัว
“ข้า…อยู่ ข้า…”
เสียงถังเฉียนเบาเกินไป คนข้างนอกไม่สามารถได้ยิน ฉู่จิ่งเหยาจับเสื้อข้าหลวงใหญ่ไว้แน่น จากนั้นจึงค่อยๆ หย่อนมือลงเล็กน้อย ปลายมีดแทงผิวหนังเขา ความรู้สึกเยือกเย็นทำให้เขายอมจำนนทันที
“ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิตด้วย ผู้น้อยไม่บังอาจอีกแล้ว”
ฉู่จิ่งเหยาถามอีกครั้ง
“ข้าขอถามเจ้า นางอยู่ข้างในใช่หรือไม่”
ข้าหลวงใหญ่ลังเลเล็กน้อย ฉู่จิ่งเหยารู้ทันทีว่าเป็นที่นี่แน่ เขาถามทันที
“กลไกอยู่ไหน”
เจิ้งจยาเฉิงตรวจหารอบๆ แต่ไม่พบ ข้าหลวงใหญ่นิ่งเฉย ขณะนี้เหงื่อเขาไหลจากหน้าผากหยดลงไป ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตาย เขาเริ่มสับสน
“อยู่ที่จานฝนหมึก”
สุดท้ายเขาก็ฝืนไม่อยู่ แล้วชี้ไปที่จานฝนหมึกบนโต๊ะ เจิ้งจยาเฉิงเดินมาขยับจานฝนหมึกเบาๆ กำแพงตรงหน้าฉู่จิ่งเหยาสั่นไหวเล็กน้อย ภาพวาดที่แขวนไว้บนกำแพงแยกออกเป็นสองส่วน
“ช่างออกแบบแยบยลนัก มีความคิดเฉียบแหลมมาก” ฉู่จิ่งเหยาผลักเขาออกไป เพราะเขาเห็นถังเฉียนนอนหมดสติอยู่ในนั้นแล้ว เจิ้งจยาเฉิงจับข้าหลวงใหญ่มัดไว้คราวนี้เขาถึงกับกล้าลงมือเล่นงานจินซิวอ๋อง ความผิดข้อนี้ก็พอให้จับเขามัดไว้ได้ ทำให้คนอื่นไม่กล้าทำอะไรวู่วาม ฉู่จิ่งเหยาจึงไม่ต้องออกแรงตีฝ่าคนออกไป
ตอนที่ 329 เหาเก๋อตายแล้ว
“อาหรูน่า อาหรูน่า…”
ฉู่จิ่งเหยาตรวจดูลมหายใจนาง แล้วรีบอุ้มนางออกมาจากห้องขัง ถังเฉียนสลบไปพักหนึ่ง ร่างนางเย็นเฉียบราวกับก้อนน้ำแข็ง ฉู่จิ่งเหยากอดนางไว้แบบนี้ ไม่กล้าให้ความอุ่นกับนางทันที รอจนตัวเสิ้งมาถึง เกล็ดน้ำแข็งบนคิ้วนางจึงกลายเป็นหยดน้ำ
“นางเป็นอย่างไรบ้าง”
ตัวเสิ้งเห็นใบหน้าซีดเซียวของนาง เขารู้ข่าวว่าถังเฉียนถูกข้าหลวงใหญ่จับไป แต่ฉู่จิ่งเหยาช่วยนางกลับมาแล้ว จึงรีบมาทันที เมื่อเห็นนางในสภาพเช่นนี้ ในใจเขามีความรู้สึกซับซ้อน
“นางไม่เป็นไรแล้ว เพียงแต่สูดควันพิษเข้าไปทำให้มึนงง พอออกมาจากที่นั่นเดี๋ยวก็จะทุเลาได้ พี่ชายเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”
ตัวเสิ้งมาหาถังเฉียนเพื่อขอให้นางหาวิธีช่วยเหาเก๋อ ถ้าไม่ใช่เพราะเลือดของถังเฉียนช่วยยื้อชีวิตเขาไว้ เขาคงตายไปแล้ว พอตัวเสิ้งได้ยินเช่นนี้ก็ยิ่งเศร้าใจ รู้สึกโทษตัวเอง เขาส่ายหน้าอย่างสิ้นหวัง
“หลี่กู้อันมีความเห็นอย่างไร”
เจิ้งจยาเฉิงตอบว่า
“ท่านอ๋อง หมอหลี่บอกว่าเขาเองก็จนปัญญา บอกว่ามีเพียงท่านหมออาหรูน่าที่อาจจะมีวิธี ช่วยให้คนรอดตายได้ แต่ว่า…”
ฉู่จิ่งเหยามองดูนางที่ยังนอนไม่ได้สติ แล้วยื่นนิ้วไปกดที่จุดเหรินจงบนใบหน้านาง เห็นนางยังไม่ฟื้น จึงให้หลี่กู้อันช่วยฝังเข็มกระตุ้นนาง ถังเฉียนรู้สึกเจ็บจึงลืมตาขึ้น
“เจ็บจัง…”
พอถังเฉียนฟื้นก็กอดฉู่จิ่งเหยาทันที เพราะนางรู้สึกว่าอ้อมกอดเขาอุ่นมาก
“หนาวจังเลย…”
ฉู่จิ่งเหยาถูกนางกอดไว้ ฟังนางร้องคราง เขารู้สึกสงสารจึงตบแขนนางเบาๆ พลางพูดว่า
“ไม่เป็นไรแล้ว ข้าตั้งอ่างไฟให้เจ้า ทั้งยังมีกระเป๋าน้ำร้อน เดี๋ยวก็ไม่หนาวแล้ว”
ขณะที่พูดหลี่กู้อันก็ยกชามน้ำขิงที่ร้อนกรุ่นเข้ามา
“ท่านอ๋อง ท่านหมออาหรูน่า เวลานี้น้ำขิงชามเดียวเทียบเท่ายาหลายขนาน ดื่มมากหน่อย เหาเก๋อยังรอให้ท่านไปช่วยอยู่”
ปกติถังเฉียนเกลียดน้ำขิงที่สุด แต่ขณะนี้นางรู้สึกหนาวเป็นพักๆ เหาเก๋อก็ยังรอนางอยู่ นางต้องไปลองดู นางบีบจมูกตัวเองแล้วดื่มน้ำขิงชามใหญ่ แล้วให้ฉู่จิ่งเหยาแบกนางไปดูเหาเก๋อ
แต่พอถังเฉียนมาถึงจึงพบว่าเลือดนางไม่มีประโยชน์แล้ว เพราะร่างเหาเก๋อเย็นเฉียบแล้ว
“พี่ใหญ่ข้าเป็นอย่างไรบ้าง”
ถังเฉียนมองดูสภาพตรงหน้า เขานอนอยู่อย่างนี้นานแล้ว กลับไม่มีใครรู้ว่าเขาตายไปนานแค่ไหนแล้ว
ถังเฉียนยื่นมือออกไป ลูบเบาๆ ให้ดวงตาเหาเก๋อปิดลง นางไม่ได้ร้องไห้ แต่ขณะนี้รู้สึกปวดร้าวใจมาก แม้น้องสาวนางจะตายแต่ก็ไม่ได้ตายอยู่ตรงหน้านางเองเช่นนี้ มีเพียงเหาเก๋อ เป็นเพราะนางมาช่วยเขาไม่ทัน
“ขอโทษด้วย เขาจากไปแล้ว ข้าไม่สามารถช่วยเขาได้แล้ว”
ตัวเสิ้งได้ยินเพียงว่าพี่ชายป่วยเป็นโรคติดต่อ แต่เวลานี้ก็สามารถรักษาหายได้ เขาไม่กลัว แต่เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดพี่ชายจึงเสียชีวิตเร็วเช่นนี้
“เป็นไปไม่ได้ เจ้าโกหกข้า พี่ข้าเพิ่งป่วย เหตุจึงถึงตายเร็วเช่นนี้”
ตัวเสิ้งโผมาตรงหน้าพี่ชายเขย่าร่างเขาพลางตะโกนเรียก
“พี่ ฟื้นสิ ฟื้นสิ บอกพวกเขาด้วยว่าพี่ไม่เป็นไร พี่ไม่เป็นไรหรอก”
ถังเฉียนเห็นเขาเป็นเช่นนี้รู้สึกเศร้าใจมากเป็นพิเศษ แต่นางเองก็จนปัญญา ฉู่จิ่งเหยาประคองถังเฉียนให้ลุกขึ้น แล้วพูดว่า
“คนตาย ไม่อาจฟื้นได้ ระงับความเศร้าโศกบ้าง ร่างกายเจ้ายังอ่อนแอ กลับไปก่อนเถอะ”
