EP 25: จอมใจ จอมอหังการ
หญิงสาวหนีบขาเข้าหากันแน่นเพื่อปกปิดความเป็นหญิงเอาไว้ ขณะที่มือทั้งสองข้างกอดอกเอาไว้แน่น คนตัวโตไล่สายตามองไปตามร่างกายของหล่อนขึ้นๆ ลงๆ ราวกับกำลังประเมินราคาสินค้า แก้มสาวแดงจัดจนแทบไหม้กับความหยาบคายที่กำลังเผชิญหน้าอยู่
“อย่าทำกับรดาแบบนี้… ฆ่ารดาเสียดีกว่า…”
ราฟาลแสยะยิ้ม ตวัดแขนอีกรอบเพื่อรั้งร่างอรชรเข้ามาใกล้ ก่อนจะก้มลงดูดปากอิ่มหนักหน่วง ล้วงลิ้นเข้าไปควานหาความหวานฉ่ำอย่างหิวกระหาย ขณะที่ฝ่ามือร้อนผ่าวบีบขยำเต้างามอย่างเมามัน ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความเอาแต่ใจ สาวน้อยพยายามช่วยเหลือตัวเอง พยายามจะต้านทาน แต่สติสตังปลิวหายไปในทันทีเมื่อมือใหญ่ข้างหนึ่งที่ว่างจากการฟอนเฟ้นปทุมถันลงไปรุกรานความเป็นหญิงแล้ว
“อย่าค่ะ…”
“ไม่… เธออยากให้ฉันทำมันต่างหาก…”
ปากร้อนผ่าวซอกซอนหาความหวานฉ่ำด้วยความหื่นหิว ขณะฝ่ามือใหญ่เคล้นคลึงกลีบเนื้อสาวอวบอูมหนักหน่วง สาวน้อยพยายามขัดขืนแต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเหมือนเปิดทางให้นิ้วเรียวยาวแข็งแรงสัมผัสกับความร้อนรินของตัวเองมากขึ้นทุกขณะ
“อย่า…”
ราฟาลหัวเราะเบาๆ ในลำคอด้วยความพึงพอใจ ลิ้นใหญ่กวาดกลืนทุกรสหวานในอุ้งปากสาว ขณะที่ฝ่ามือลูบไล้ไปทั่วทั้งเรือนกายงดงาม
“คุณราฟ… อย่า…”
“หุบปากเถอะน่า…”
หนุ่มหล่อสั่งเสียงแหบพร่าขณะดันร่างอรชรให้ชิดกับผนังห้อง โดยตัวเองตามประกบเข้ามาอย่างแนบชิด บดเบียดความแข็งแกร่งกำยำของบุรุษเพศกับกายสาวนิ่มนวลให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ขณะที่ปากร้อนผ่าวยังคงประกบกับกลีบปากสาวตลอดเวลา
รดารักษ์น้ำตาซึมด้วยความอดสูพยายามต่อสู้กับแรงพิศวาสที่กำลังกัดกินสามัญสำนึกอยู่อย่างสุดความสามารถ ราฟาลช่ำชองเหลือเกิน แค่ปากของเขาประกบลงมาเท่านั้นสติสตังของหล่อนก็แตกซ่าน ลิ้นใหญ่ร้อนระอุช่างไม่ผิดไปจากกองไฟปรารถนาที่กำลังรุกรานเผาไหม้หล่อนอยู่ในขณะนี้
“อย่าขัดขืน… ปล่อยตัวตามสบายรดารักษ์…”
เสียงของเขาไม่ดังนัก เมื่อเขาพรมจูบต่ำลงมายังซอกคอระหง ฝ่ามือข้างหนึ่งของเขาบีบเคล้นเต้างามอย่างเมามัน ในขณะที่ฝ่ามืออีกข้างหนึ่งปลุกเร้าความเป็นหญิงให้ร้อนฉ่าจนแทบไหม้ ตอนนี้หล่อนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้อีกแล้ว ความรู้สึกต่อต้าน ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีปลิวหายไปจนหมดสิ้น ทุกอย่างดับสูญเหลือไว้แค่เพียงไฟสวาทที่ยากจะดับลงเท่านั้น
“ได้โปรด…”
ในที่สุดกายสาวที่เคยขัดขืนก็อ่อนระทวย ตอนนี้ฝ่ามือบางที่เคยผลักดันแผงอกกว้างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแสนสมบูรณ์แบบเอาไว้เปลี่ยนมาเป็นตวัดขึ้นเกี่ยวรอบลำคอแข็งแรงเอาไว้แน่น ดึงรั้งให้ใบหน้าหล่อเหลาที่มีหนวดเคราขึ้นอยู่ประปรายแนบชิดกับเนินอกของตัวเองให้มากที่สุด
ราฟาลพึมพำด้วยความพอใจกับท่าทางเต็มอกเต็มใจของสาวน้อยในอ้อมแขน “เธอร้อนมาก… ร้อนจนฉันอดใจไม่ไหว…”
เสียงแหบพร่าจบลงพร้อมๆ กับที่คนตัวโตย่อกายลงช้อนร่างอรชรขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน เท้าหนาก้าวอย่างมั่นคงตรงไปยังเตียงนอนขนาดใหญ่
“ฉันทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว รดา… ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ”
ร่างอรชรถูกวางลงบนที่นอนด้วยกริยาไม่นุ่มนวลนัก ราฟาลกวาดตาไล่สำรวจร่างงดงามที่สวยยิ่งกว่าเทพีวีนัสแห่งสรวงสวรรค์ของแม่สาวน้อยตรงหน้าด้วยความชื่นชม ความต้องการเสพสมล้นปรี่แทบจะทะลักออกมาจากอก ชายหนุ่มลนลานกระชากเสื้อผ้าออกจากตัวเองทันที กระดุมเสื้อเชิ้ตแทบทุกเม็ดร่วงกราวลงสู่พื้นห้อง แผงอกกว้างที่แน่นหนั่นไปด้วยกล้ามเนื้อแสนงดงามอวดโฉมออกมา
ดวงตาของรดารักษ์เบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึงกับภาพความสมบูรณ์แบบของเทพบุตรตรงหน้า น้ำลายในลำคอเหนียวเป็นยางจนไม่สามารถกลืนลงไปในคอได้อีก
ราฟาลระบายยิ้มทรงเสน่ห์เมื่อเห็นแม่สาวน้อยที่กำลังระทดระทวยอยู่บนเตียงท้าวแขนขึ้นจ้องมองกายหนุ่มของตัวเองราวกับอยากจะกลืนจะกินลงไปในท้อง มือใหญ่เลื่อนต่ำลงมาที่เข็มขัดหนัง เขากระชากมันออกแล้วโยนลงไปกองรวมกับเสื้อผ้า จากนั้นก็รูดซิปและปล่อยให้เจ้ากางเกงผ้าขายาวสีดำเนื้อดีร่วงผ่านสะโพกเพรียวลงไปสู่ข้อเท้า ก่อนที่มันจะถูกเตะไปรวมกับกองเสื้อและเข็มขัดอย่างไร้ราคา
“คุณราฟ…”
รดารักษ์อุทานในลำคอด้วยความตื่นตะลึงกับภาพที่ได้ประจักษ์แก่สายตาเมื่อกางเกงหล่นร่วงออกไปจากกายกำยำแล้ว ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของราฟาลก็เหลือเพียงกางเกงชั้นในแบบบ็อกเซอร์เพียงตัวเองเท่านั้น และราฟาลก็คงจะซื้อบ็อกเซอร์ตัวนี้มาผิดเบอร์ล่ะมั้ง เพราะมันทั้งเล็กและรัดในบางจุดของชายหนุ่มให้ดูโดดเด่นจนแทบจะทะลุออกมาจิ้มสายตาของหล่อนเสียให้ได้
และแม้ว่าหล่อนจะยังไม่ได้เห็นตัวเป็นๆ ที่คึกคักของมัน แต่หญิงสาวก็มั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์เลยว่าขนาดของราฟาลต้องเรียกว่าอลังการอย่างแน่นอน ในเมื่อมันทั้งใหญ่ ทั้งยาว และดูทรงพลังแสนอันตรายอยู่ภายใต้เจ้าเศษผ้าตัวนั้นแบบนี้
“ถูกใจสินะ…”
น้ำเสียงหยันๆ ของผู้ชายที่กำลังเดินเข้ามาหาไม่ได้ทำให้สายตาหรือสมองของหญิงสาวหลุดร่อนออกจากจุดกึ่งกลางลำตัวของราฟาลได้เลย หล่อนยังคงจ้องเขม็งคล้ายกับถูกสะกดด้วยเวทมนต์ร้าย จ้องราวกับอยากจะกลืนกินมันเข้าไปในปาก จ้องเหมือนกับว่าหล่อนรอคอยมันมานานแสนนาน
“วันนี้ยังไงซะเธอก็จะได้ใช้มันแน่…”
คนตัวโตพึมพำเสียงแหบพร่าขณะเคลื่อนกายมาหยุดที่ขอบเตียง เขาจ้องมองความงดงามของกายสาวอยู่นานหลายอึดใจ รอยยิ้มพึงพอใจระดับใบหน้าหล่อเหลาเมื่อสายตาคมกริบสีคืนเดือนดับลดต่ำลงไปมองเนินสาวขาวสะอาดที่มีไรขนสีเข้มปกคลุมไว้รำไร
“เธอสวยมากนะ… ฉันอยากชิมเธอทั้งตัว…”
“คุณราฟ…”
หล่อนไม่ไหวแล้ว ทนรอต่อไปอีกไม่ได้แล้ว รดารักษ์หยัดตัวลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็เป็นฝ่ายดึงรั้งคนตัวโตให้เข้ามาแนบชิด ราฟาลพึมพำเสียงกระเส่า ก่อนจะใช้มือใหญ่รัดเอวบางและก้มลงบดจุมพิตเดือดกับกลีบปากช้ำอย่างหิวกระหาย ดุดัน และป่าเถื่อน
รดารักษ์ที่ตอนนี้หลุดหลงจากสำนึกที่ดีแล้วร้องครางไม่หยุดเมื่อกลีบปากถูกจูบเร่าร้อน ขณะที่เนินสาวถูกนิ้วแกร่งกดคลึงหนักหน่วง บั้นท้ายอวบส่ายร่อนไปมาด้วยความเสียดเสียวสยิว สาวน้อยเบียดบดเต้างามให้แนบชิดกับความกำยำสมบูรณ์แบบของราฟาลอย่างสุดความสามารถ
“ร้อนเหลือเกิน รดา…”
คราวนี้เป็นราฟาลบ้างที่ครางกระหึ่มกับการตอบสนองไร้ขีดจำกัดของสาวน้อย ชายหนุ่มทนไม่ได้อีกแล้วจึงดันร่างอรชรให้นอนราบลงกับเตียง จากนั้นตัวเองก็ตามลงไปดื่มกินชิมเลียไปตามผิวกายสาวอย่างหิวกระหาย ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความตะกละตะกลามที่ชายหนุ่มพึ่งค้นพบว่ามันมีอยู่ในตัวตนของเขาไม่น้อยเลยทีเดียว
“ได้โปรด… คุณราฟ…”
ไม่รู้ว่าต้องการอะไร รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้กายสาวร้อนผ่าวไปทั้งเนื้อทั้งตัว เลือดในกายเดือดพล่าน ช่องท้องอึดอัดแสนทรมาน ขณะที่หน้าขาตรงจุดที่ถูกนิ้วแกร่งบดคลึงร้อนฉ่าราวกับถูกใครสุมไฟกัลป์เอาไว้ตรงนั้น รดารักษ์หน้าแดงก่ำด้วยไฟสวาทร้อนแรง
“ได้โปรด…”
“ใจเย็นๆ คนสวย…”
ชายหนุ่มพึมพำเตือนสติ ขณะที่ตัวเองกำลังลากลิ้นใหญ่อุ่นชื้นไปรอบๆ เม็ดปทุมถันสีกุหลาบ ฟันคมๆ ขบเบาๆ ก่อนจะเพิ่มน้ำหนักมากขึ้น จากนั้นปากร้อนผ่าวก็งาบงับเต้างามข้างหนึ่งเข้าไปจนแทบเกือบหมด ดูดดึงขึ้นสูงก่อนจะปล่อยลงมาแรงๆ เรียกเสียงกรีดร้องด้วยความเสียวกระสันจากปากอิ่มของรดารักษ์ได้ดังลั่น หญิงสาวร้องครางราวกับคนเสียสติ
“ได้โปรด… คุณราฟ… รดา ไม่ไหวแล้ว”
