EP 30: จอมใจ จอมอหังการ
“คุณราฟไม่มีสิทธิ์จะมาห้ามรดา… ปล่อยค่ะ”
สาวน้อยพยายามดิ้นรน แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถพาตัวเองให้พ้นไปจากพันธนาการเถื่อนของราฟาลได้ แถมที่ร้ายไปกว่านั้นก็คือตอนนี้ร่างกายของหล่อนถูกคนตัวโตลากเอาไปนั่งซ้อนตักเสียแล้ว แถมยังขยับ ยิ่งขัดขืนเจ้าสิ่งที่อลังการอยู่ที่หน้าขาก็ยิ่งตื่นตัวและคึกคักจนน่าตื่นตกใจ มันเริ่มใหญ่โตขึ้น แข็งแรงร้อนผ่าวขึ้น ทิ่มแทงอยู่ที่บั้นท้ายของหล่อนราวกับสิ่งมีชีวิตก็ไม่ปาน
“ฉันไม่มีสิทธิ์แล้วใครหน้าไหนมันมีสิทธ์กัน ไอ้อีคนไหน!?”
เขาตะคอกถามหน้าดำหน้าแดง ขณะเริ่มปฏิบัติการเถื่อนดึงทึ้งผ้าห่มที่หล่อนอุตส่าห์ควานหามันพันรอบกายออกไปสำเร็จอีกครั้ง
รดารักษ์พยายามดิ้นรนขัดขืน พยายามต่อต้านแต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้ “ปล่อยรดานะ อย่ามาแตะต้องตัวรดาอีก อย่ามายุ่งกับรดาอีก…”
“ทำไมฉันจะยุ่งกับเธอไม่ได้ อย่าลืมสิว่าเราเป็นอะไรกัน ฉันเป็นผัวของเธอ และเป็นผัวเพียงคนเดียวในชีวิตของเธอ ดังนั้นสิ่งที่เธอควรจะทำในตอนนี้ก็คือเชื่อฟังคำสั่งของฉันให้เหมือนกับทาสที่เชื่อฟังคำสั่งของเจ้านาย เพราะไม่อย่างนั้นฉันจะเชือดเธอให้ตายทั้งเป็น…” เขาเค้นเสียงดุเดือด จ้องหน้าด้วยความขุ่นเคือง
“เพื่ออะไรคะ?”
“เพื่ออะไรอย่างนั้นหรือ…?”
ใบหน้าหล่อเหลาของราฟาลก้มต่ำลงมาหา เขาแตะริมฝีปากร้อนผ่าวของตัวเองกับกลีบปากสาวที่ชอกช้ำเพราะจุมพิตนับครั้งไม่ถ้วนของตัวเองแผ่วเบา แต่แค่นั้นก็พอที่จะทำให้หญิงสาวสะท้านเยือก และไอ้เจ้าความถือดี อวดดีลดหายลงไปจนเกือบหมด
“เพราะฉันยังต้องการเธออีกยังไงล่ะ?”
“ในฐานะอะไรคะ อีตัว นางบำเรอ หรือว่าเมียชั่วคราว…”
รดารักษ์ร้องถามออกไปเสียงหยันเยาะตัวเอง น้ำตาร่วงกราวลงมาอาบแก้มอีกครั้ง หล่อนไม่มีทางเอาชนะราฟาลได้ ไม่ว่าจะต่อสู้กันสักกี่ครั้ง และมันจะเป็นอย่างนี้ไปชั่วชีวิตหากหล่อนยังตัดใจจากผู้ชายไร้หัวใจคนนี้ไม่ได้
“ก็แล้วแต่เธอต้องการสิ แต่รับรองว่าทุกครั้งที่เราเอากัน… เธอจะได้ค่าตอบแทนอย่างงาม”
“แต่รดาไม่ต้องการ! ปล่อยรดาไปเถอะ” คำอ้อนวอนของหล่อนเสมือนสายลมที่ราฟาลไม่มีทางจะได้ยินและเข้าใจมันได้
“จะบอกหรือว่าเธอไม่ได้ต้องการฉัน…”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อถูกถามคำถามที่คำตอบมันติดหราอยู่บนหน้าผากของตนเองแบบนี้ และหล่อนมั่นใจเลยว่าคนฉลาดเป็นกรดอย่างราฟาลไม่มีทางอ่านความรู้สึกบนใบหน้าของหล่อนไม่ออกแน่ๆ เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับหล่อน ในขณะที่หล่อนไม่รู้อะไรเกี่ยวกับความรู้สึกนึกคิดของเขาเลย
“ค่ะ…”
“แต่ฉันว่าเธอกำลังโกหก…”
เขายิ้มเยาะจับสะโพกกลมกลึงเปลือยเปล่าของหล่อนให้หมุนวนกับแก่นกายแข็งแรงที่กำลังเปลี่ยนขนาดจากใหญ่โตเป็นมหึมาเป็นจังหวะ ราวกับต้องการจะประกาศให้หญิงสาวรู้กลายๆ ว่าถึงแม้หล่อนจะต่อต้านแข็งขืนแค่ไหน แต่ยังไงซะผู้ชนะก็มีแต่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่มีทางเป็นหล่อนไปได้
“เธอต้องการฉัน… มากเสียด้วย…”
“ไม่ใช่ คุณราฟเข้าข้างตัวเอง…”
รดารักษ์พยายามร้องบอกตัวเองให้ขัดขืนให้ต้านทาน แต่กายสาวอ่อนเปลี้ยลงทุกขณะ ยิ่งยามที่เขายกสะโพกขึ้นหาหล่อนล้อเลียนกริยาร่วมรักด้วยแล้ว กำแพงแห่งศักดิ์ศรีที่ก่อสร้างขึ้นด้วยความน้อยใจมันก็ทำท่าจะพังครืนลงมาอย่างน่าตกใจ
“ฉันพูดความจริงต่างหาก เราติดใจซึ่งกันและกัน…”
“ไม่…”
คนตัวโตหัวเราะเมื่อในที่สุดแม่สาวน้อยก็หลุดเสียงครางออกมาให้ได้ยินจนได้ “แล้วเธอจะไม่พูดอย่างนี้เวลาที่ฉันอยู่ในตัวของเธอ…”
ชายหนุ่มพูดเสียงแหบพร่าบ่งบอกชัดเจนว่าตัวเองก็สุดจะทานทนแล้วเหมือนกัน ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะเดินหนี ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะไม่ใส่ใจอีก แต่ความสวย ความสาว ความน่ารัก และความหอมหวานของรดารักษ์ก็ทำให้เขาไม่สามารถตัดสินใจทำแบบนั้นได้ เขาต้องการหล่อนจนแทบคลั่ง ยังต้องการอีกเรื่อยๆ จนไม่สามารถบอกจำนวนครั้งได้ว่าเขาจะอิ่มเอมจากรสรักของหล่อนได้ในครั้งที่เท่าไหร่ รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้เขานึกถึงภาพที่ตัวเองอยู่ในตัวของผู้หญิงคนอื่นไม่ออกเลยจริงๆ ภาพความงดงามของรดารักษ์ฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ รสชาติหวานฉ่ำของหล่อนที่เคยได้รับเร่งเร้าให้เขาไม่สามารถที่จะรั้งรอสิ่งใดได้อีกต่อไป
“แล้วเธอจะร้องขอให้ฉัน ทำกับเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า รดารักษ์…”
เขายกสะโพกของหล่อนขึ้นพร้อมๆ กับจัดการปลดตะขอและรูดซิปกางเกงของตัวเองลง ความปูดเป่งของท่อนกายชายขนาดมหึมาซ่อนตัวอยู่ในกางเกงในบ็อกเซอร์ตัวจิ๋วเช่นเดิม แต่เพียงไม่นานมันก็ออกมาอวดโฉมกับสายตาของหล่อน เมื่อเจ้าของเลือกที่จะปลดปล่อยให้มันออกมา
“จะทำอะไรคะ”
สาวน้อยร้องถามด้วยความตื่นตระหนก เมื่อเขายกกายสาวของหล่อนให้นั่งทับลงบนแก่นกายพรักพร้อมของตัวเองอีกครั้ง
ราฟาลระบายยิ้มหิวกระหาย จ้องลึกเข้าไปดวงตาคู่งามของสาวสวยตรงหน้า “ให้เธอขี่ฉันไง… ควบขี่ฉันให้เหมือนกับที่เธอขี่ม้า…”
“แต่รดาขี่ม้าไม่เป็น…”
“งั้นก็เริ่มขี่ฉันเป็นก่อน แล้วค่อยไปลองขี่ม้าจริงๆ”
สาวน้อยพยายามส่ายหน้า และร้องบอกว่าตัวเองทำไม่เป็น เพราะแม้แต่ม้าตัวเป็นๆ หล่อนก็ยังไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน แต่ก็ไม่ทันแล้วเมื่อคนตัวโตจับให้หล่อนนั่งทับความใหญ่มหึมาทันที แม้หนทางมันจะคับแน่นและแสนลำบาก แต่สุดท้ายเขาก็สามารถทำให้หล่อนกลายเป็นอีตัวสำหรับเขาได้อีกครั้งอย่างง่ายดาย
“โอ้ว… แน่นเหลือเกินรดา”
ชายหนุ่มร้องครางกระหึ่ม ความคับแน่นร้อนรินที่รัดรึงความเป็นชายของเขาอยู่นั้นช่างแสนมหัศจรรย์ยิ่งนัก มันทำให้เขาแทบจะหายใจไม่ออก แต่ในขณะเดียวกันก็ทำให้เขาอิ่มเอมและเสียวซ่านอย่างไร้ขีดจำกัด ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้เขารู้สึกอยากจะเสพสมครั้งแล้วครั้งเล่าแบบนี้มาก่อน
รดารักษ์ทำให้สมองที่เคยมีแต่งานของเขาหันมาหมกมุ่นอยู่กับหล่อนได้อย่างไม่น่าเชื่อ เพียงแค่เผลอตัวไปจูบเจ้าหล่อนเท่านั้นเอง เขาก็ไม่สามารถปีนป่ายขึ้นมาจากหลุมสวาทที่แม่เจ้าประคุณขุดดักรอเอาไว้ได้ แม้จะพยายามแค่ไหนก็ตาม
“โยกสิคนสวย… ขยับเข้าออก… อย่างนั้นแหละ ช้าหน่อย… อืมม์”
เขาสั่งเสียงพร่า และหญิงสาวก็ไร้ยางอายพอที่จะทำตามคำสั่งนั้น หล่อนโยกส่ายสะบัดกับหน้าขาของเขาราวกับมืออาชีพ ทำราวกับว่าตัวเองกำลังควบขี่ม้าหนุ่มแสนคึกคะนองอยู่บนทุ่งหญ้า
“คุณราฟ… โอ้ว…”
สาวน้อยร้องครางเมื่อพ่อคนตัวโตก้มลงดูดกลืนปทุมถันอวบสล้างเข้าไปไว้ในอุ้งปาก ฟันคมๆ ขบลงกับยอดบัวหนักหน่วงมันเหมือนจะทำให้เจ็บ แต่ในตอนนี้ความรู้สึกที่ได้รับมันคือเร่าร้อน เมามัน และน่าหลงใหล ไม่มีความเจ็บปวดกับลีลารักที่ราฟาลกำลังสั่งสอนให้หล่อนกระทำเลยแม้แต่น้อย มีแต่ความเสียว ความสยิว ความกระสันที่โอบล้อมร่างกายเอาไว้
“แบบนั้น… เก่งมากรดา…”
ชายหนุ่มครางลั่นเมื่อแม่สาวน้อยส่ายบั้นท้ายได้อย่างรู้จังหวะ การสอดประสานที่เข้ากันได้อย่างลงตัวยอดเยี่ยมทำให้ความหฤหรรษ์ที่ต่างคนต่างรอคอยเดินทางเข้ามาใกล้ทุกขณะ ราฟาลแทบบ้ากับความร้อนแรงของภรรยาอ่อนหัดของตัวเอง หล่อนร้อนได้อย่างเหลือเชื่อ หัวไวใช้ได้อย่างน่าชื่นชม และหล่อนก็ทำให้เขาร้องครางจนเสียงแหบเสียงแห้ง ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าเซ็กซ์กับผู้หญิงที่กำลังทั้งส่ายทั้งร้องอยู่บนแก่นกายของเขาในตอนนี้มันคือเซ็กซ์ที่ดีเยี่ยมที่สุดในชีวิต
แต่มันคือเรื่องจริง รดารักษ์สามารถลบชื่อ หรือแม้แต่หน้าตาของผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยผ่านมาให้จางหายไปจากสมองได้จนหมดสิ้น ตอนนี้ไม่ว่าจะเซลล์ไหนภายในหัว ก็มีแต่ชื่อมีแต่ภาพความเร่าร้อนของรดารักษ์เพียงคนเดียวเท่านั้น ผู้หญิงที่ทำให้เขาสุขสมที่สุดในชีวิต
“คุณราฟขา… รดา… ไม่ไหวแล้ว”
