EP 31: จอมใจ จอมอหังการ
หญิงสาวขย่มโยกอยู่บนแก่นกายใหญ่ยักษ์อยู่ไม่นานก็สั่นสะท้านเกร็งไปทั้งตัวเมื่อสวรรค์ลงความเกษมสำราญลงมาอาบไล้กายสาว สาวน้อยร้องครวญคราง จิกเล็บลงบนต้นแขนของสามีเต็มอารมณ์หวาม
ราฟาลระบายยิ้มพึงพอใจออกมา ขณะจับร่างอรชรให้นอนราบกับที่นอน ส่วนตัวเองก็ขึ้นทาบทับเอาไว้ทั้งตัว มือใหญ่จัดการปลดเปลื้องกางเกงที่ถอดเอาไว้ค้างๆ คาๆ ออกด้วยมือไม้สั่น เมื่อกล้ามเนื้อสาวภายในหลืบเร้นลับบีบรัดถี่ระรัวเป็นจังหวะต่อเนื่องเขาแทบปลดปล่อยออกมาซะเดี๋ยวนั้น แต่ก็ยังสามารถยับยั้งเอาไว้ได้ทันเวลา
“เธอกำลังจะทำให้ฉันเป็นบ้าอีกแล้วนะ รดา…”
จากนั้นชายหนุ่มก็กระแทกกระทั้นเข้าใส่กายสาวที่แอ่นหยัดรับอย่างหนักหน่วง ร้อนแรง และดุดันจนแทบจะเรียกได้ว่าป่าเถื่อน แต่กระนั้นรดารักษ์ก็ยังร้องครวญครางด้วยความพึงพอใจไม่หยุด มือบางไขว้คว้ากายหนุ่มเอาไว้ ปากก็ร้องครางลั่นยามที่ถูกเขาสาดซัดความปรารถนาเข้าใส่
“โอ้ว… คุณราฟขา…”
“คนสวย… เธอตอบสนองได้ดีเหลือเกิน”
ชายหนุ่มส่ายวนสะโพกไปมาก่อนจะฝังเข้าไปหาทั้งตัว ถอนถอย ดุนดันซ้ำแล้วซ้ำเล่า เรียกเสียงซู้ดซี๊ดจากปากของแม่สาวน้อยแสนร้อนใต้ร่างได้ทุกเสี้ยววินาที
“คุณราฟขา… รดาไม่ไหวแล้ว”
เสียงคร่ำครวญจากแม่สาวสวยใต้ร่างผลักดันให้ราฟาลเดินเข้าสู่ทางตันในทันที ชายหนุ่มกัดฟันแน่น พยายามจะยื้อเวลารักให้นานออกไปอีก พยายามจะทำให้มันดีกว่าครั้งแรก เขาอยากจะทำให้รดารักษ์หลงใหล และคิดถึงเขาเพียงคนเดียว หล่อนจะต้องติดใจและไม่มองชายคนอื่นอีก นอกจากเขา
แต่… เขาทำไม่ได้ ครั้งนี้ก็ไม่ผิดจากครั้งที่แล้วนัก ในเมื่อเวลาที่ใช้ร่วมรักนั้นแสนจะสั้นเมื่อเทียบกับเซ็กซ์จำนวนนับครั้งไม่ถ้วนที่ผ่านมาในอดีต ความคับแน่น ร้อนรินของหล่อนทำให้เขาจำต้องเดินหน้าเข้าสู้ตาจนอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้
และในที่สุดก็ต้องยอมแพ้… เมื่อท่อนกายใหญ่โตของเขาพ่ายแพ้ต่อความคับแน่นแสนหวานของรดารักษ์อย่างราบคาบ เมื่อเขาแตกระเบิดออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เนื้อตัวบิดเกร็งด้วยความแรงสุขสมมากที่สุดในชีวิต
ใช่… เขาทำสำเร็จ ครั้งนี้รดารักษ์ถึงสวรรค์ถึงสามรอบ และเจ้าหล่อนก็กรีดร้องครวญครางออกมาด้วยความเสียวกระสันที่เขาทำเสิร์ฟให้หล่อนได้ลิ้มลองครั้งแล้วครั้งเล่า หล่อนมีความสุขมากกว่าครั้งแรกก่อนหน้านี้เสียอีก แต่สิ่งที่หน้าผิดหวังนั่นก็คือ เขาไม่สามารถห้ามใจตัวเอง ยื้อเวลารักให้นานกว่านี้ได้ ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้เหมือนกับเด็กหนุ่มวัยกระทงริมีรักนักยามที่ได้ดื่มกินกายสาวอวบอัดของสาวน้อยคนนี้
ราฟาลทำได้แค่จ้องมองใบหน้างดงามที่แดงก่ำเพราะแรงฤทธิ์พิศวาสที่พึ่งจะพัดผ่านไปนิ่ง แต่เขาก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรออกมา และนั่นก็ทำให้รดารักษ์ถูกความน้อยใจครอบงำซ้ำอีกครั้ง หญิงสาวพลิกตัวหันหลังหนีให้เขาทันทีเมื่อชายหนุ่มผละออกห่าง น้ำตาไหลรินออกมาอาบแก้ม
“ถ้าเธอไม่ต้องการเช็คเงินสด ฉันจะให้เลขาโอนเข้าบัญชีให้เธอก็แล้วกัน ครั้งละสี่แสนคงพอนะ”
เสียงเขาใส่กางเกงดังเข้ามาในหู ความเจ็บปวดกัดกินหัวใจอย่างอำมหิต ราฟาลคนที่พึ่งอยู่ในตัวของหล่อน คนที่ร่ำร้องว่าหลงใหลหล่อนนักหนาหายไปไหนนะ ทำไมปล่อยให้คนใจร้ายคนนี้ออกมาอาละวาดสร้างความเจ็บช้ำให้หล่อนอยู่แบบนี้
“มันมากเกินไปค่ะ”
“แต่ฉันว่ามันไม่มากไปหรอก เธอเหนื่อยออกทั้งดิ้นทั้งส่ายทั้งร้อง แถมยังควบขี่ม้าได้เก่งราวกับมืออาชีพแบบนี้ ฉันว่าราคาที่ฉันตั้งเอาไว้เป็นค่าตัวของเธอมันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับลีลาที่เธอแสดงออกมายามที่มีฉันอยู่ในตัวน่ะ ถ้าอยากเพิ่มก็ได้นะ สักห้าแสน หกแสนเป็นไง…”
คนใจร้าย นี่เขาอยากจะฆ่าหล่อนให้ตายคามือไปเลยหรือยังไง ทำไมถึงได้เลือดเย็น ช่างเชือดเชือนหล่อนด้วยวาจาไร้หัวใจแบบนี้
“บอกแล้วไงคะว่ารดาไม่คิดเงิน…”
“งั้นก็ตามใจ แต่ถ้าอยากได้เงินเมื่อไหร่ก็ตอบแล้วกัน ฉันยินดีจะจ่ายให้เธอเท่าที่เธอต้องการ ขอเพียงเวลาที่นอนกับฉัน ห้ามไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นเท่านั้น…”
“รดาจะไม่นอนกับคุณราฟอีก…”
เสียงหัวเราะของเขาไม่ผิดจากมีดโกนคมๆ ที่เชือนลงบนเนื้อหัวใจของหล่อนเลยแม้แต่นิดเดียว ราฟาลช่างอำมหิตไม่ผิดจากจอมมารเลยแม้แต่นิดเดียว
“นั่นมันคือเรื่องที่ฉันจะเป็นคนตัดสินใจ… ไม่ใช่เธอ”
“แต่มันคือตัวของรดา…”
“อย่าลืมสิ รดารักษ์ ตอนนี้ฉันคือผู้ชายคนเดียวที่มีสิทธิ์ในเนื้อตัวของเธอ จำเอาไว้ให้ขึ้นใจเชียวนะว่า ฉันเป็นคนหวงของ และไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร…”
รดารักษ์ยิ้มเหยาะทั้งน้ำตา ก่อนจะประชดประชันออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน “แม้แต่อีตัว หรือนางบำเรอก็ไม่มีข้อยกเว้นหรือคะ?”
“ใช่… แม้แต่นางบำเรออย่างเธอก็ไม่มีข้อยกเว้น…”
“แต่รดาจะไม่มีวันยอมเป็นนางบำเรอของใคร แม้แต่คุณราฟ…”
คราวนี้หญิงสาวเลือกที่จะลุกขึ้นนั่งและหันมาเผชิญหน้า แม้ม่านหมอกน้ำตาจะปดบังการมองเห็นไปกว่าครึ่ง แต่กระนั้นรดารักษ์ก็ยังมองเห็นความเลือดเย็นของราฟาลได้อย่างชัดเจน
“ถ้าฉันต้องการ… ใครก็ขวางไม่ได้ และตอนนี้ฉันต้องการเธอ…”
“แต่รดาไม่มีวันยอมเด็ดขาด!”
แม้จะรักเขา บูชาเขามากแค่ไหน แต่การเป็นนางบำเรอชั่วคราวมันไม่ใช่สิ่งที่หล่อนต้องการ ในเมื่อทุกอย่างมันผิดพลาดไปแล้ว หล่อนก็ยินดีที่จะรับผิดชอบในความสูญเสียนี้เพียงคนเดียว
“แต่เธอจะไม่มีวันชนะ หากคิดจะสู้กับฉัน…” ดวงตาของเขากระด้างน่ากลัว
“เพราะคนอย่างฉัน… รู้จักแค่คำว่าชนะเพียงคำเดียวเท่านั้น”
“จะตบรดา หรือจะจับรดาโยนลงไปในทะเลก็ตามใจเถอะค่ะ แต่รดาไม่มีวันยอมให้คุณราฟแตะต้องอีก รดาจะกลั้นใจตายหากคุณราฟล่วงเกินรดาอีกครั้ง…”
ความเงียบครอบงำไปทั่วห้องนานหลายอึดใจ ก่อนที่คนตัวโตจะแสยะยิ้มเลือดเย็นออกมา “ฆ่าเธอน่ะมันไม่สนุกหรอกรดารักษ์… ฉันมีอะไรที่สนุกกว่านั้นให้ทำเยอะแยะ อย่างเช่น… จัดการกับป้ามูนา…”
หญิงสาวเบิกตากว้างจนแทบจะถลนด้วยวามตกใจกับคำพูดของผู้ชายตรงหน้า “อย่าทำอะไรป้ามูนานะ ป้ามูนาไม่เกี่ยว…”
ราฟาลยักไหล่กว้างของตัวเองราวกับไม่แยแสสิ่งใด “แล้วจะให้ฉันทำใครล่ะ พี่คาซิมผู้แสนดีของเธออย่างนั้นใช่ไหม หรือว่าจะทำทั้งสองคนเลยดีล่ะ อืมม์… มันก็เป็นความคิดที่ดีนะ คงสนุกไม่น้อยเลยทีเดียว…”
“คนใจร้าย คนใจดำ…”
“แล้วไงล่ะ ฉันใจร้าย ฉันใจดำ แล้วจะทำไม?”
เขาถามด้วยท่าทางกวนประสาทรอยยิ้มแห่งชัยชนะระบายเต็มใบหน้าหล่อลากไส้อย่างมหาศาล และมันก็ข่มให้หล่อนต้องก้มหน้ายอมรับความพ่ายแพ้ด้วยความอดสู
“ทำไมจะต้องบีบบังคับรดาด้วย ในเมื่อบนเรือลำนี้มีผู้หญิงมากมายอยากจะขึ้นเตียงกับคุณราฟ…”
“อย่าสู่รู้นักเลย”
ชายหนุ่มเอ็ดตะโรใส่รดารักษ์ด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะยอมรับกับตัวเองด้วยความขมขืนว่าสิ่งที่เจ้าหล่อนพูดนั้นมันคือเรื่องจริง บนเรือสำราญลำนี้มากล้นไปด้วยผู้หญิงมากหน้าหลายตา สวยๆ และชาติตระกูลดีๆ ทั้งนั้น แค่เขากระดิกนิ้วนิดเดียว พวกหล่อนทั้งหลายก็พร้อมจะวิ่งกรูกันเข้ามาหา มาปรนนิบัติตามแต่เขาจะบัญชาแล้ว ไม่มีความจำเป็นเลยที่เขาจะต้องใช้ผู้หญิงอย่างรดารักษ์ซ้ำเป็นหนที่สาม
แต่เขาทำไม่ได้… เพราะตอนนี้ไม่ว่าจะในสมอง ในหัวใจ หรือแม้แต่จิตวิญญาณ ภาพของรดารักษ์ รสชาติหวานล้ำของหล่อน ความแน่นหนั่นร้อนรินของหล่อนได้เข้ามายึดครองเอาไว้จนหมดสิ้น มันไม่มีที่ว่างให้กับผู้หญิงคนอื่นอีกเลยแม้แต่คนเดียว
“ที่รดาพูดมันคือเรื่องจริง…”
“หุบปากซะรดารักษ์ อย่าคิดจะโต้แย้งในสิ่งที่ฉันต้องการอีก เพราะไม่อย่างนั้นฉันจะจัดการกับพี่คาซิมผู้แสนดีและป้ามูนาผู้มีพระคุณของเธอให้ลำเค็ญที่สุดในชีวิตทีเดียว”
“คนใจร้าย…”
