EP 42: จอมใจ จอมอหังการ
สาวน้อยยิ้มหวาน ก้มหน้าจ้องมองแผงอกกว้างโผล่ขึ้นมาจากคอเสื้อเชิ้ตที่ถูกปลดกระดุมไปสองเม็ดด้วยสายตาซุกซน กำแพงแห่งศักดิ์ศรีที่ราฟาลก่อสร้างมันขึ้นมาด้วยความเหย่อหยิ่งทระนงพังทลายลงในทันที เพียงแค่เห็นรอยยิ้มหวานฉ่ำของแม่เจ้าประคุณเท่านั้น
“ถ้าไม่ได้โกหก งั้นก็แสดงว่าเธอติดใจเซ็กซ์ของฉันสินะ”
เอาอีกแล้ว หล่อนอยากตบปากราฟาลให้เลือดกลบปากนัก ผู้ชายอะไรพูดจาไม่รู้จักคิดถึงหัวจิตหัวใจคนฟังบ้างเลย บรรยากาศกำลังโรแมนติก ความสุขกำลังรายล้อม แต่มันก็ต้องมาสะดุดลงอย่างน่าเสียดาย รดารักษ์เม้มปากแน่น ใบหน้าที่เคยเปื้อนยิ้มตอนนี้บึ้งตึงขึ้นมาทันที
“คงใช่มั้งคะ… รดาติดใจเซ็กซ์ของคุณราฟม๊ากมากค่ะ”
กัดฟันตอบประชดออกไป จากนั้นก็พยายามขืนตัวลงจากตักแกร่ง แต่พ่อเจ้าประคุณไม่ยอมปล่อย แถมยังถือวิสาสะจับร่างของหล่อนยกขึ้นแล้วสวมทับลงบนเจ้าท่อนเนื้อใหญ่อลังการที่แข็งชันรออยู่อย่างเหมาะเจาะลงตัว ราวกับว่ามันเกิดมาเพื่อกันและกันอย่างนั้น
“อุ๊ย…”
สาวน้อยอุทานเสียงซ่านสยิวเมื่อกล้ามเนื้อภายในรับรู้ถึงการมีตัวตนของราฟาลอย่างชัดเจน เขายิ้มพราย ก้มลงดูดปากอิ่มของหล่อนหนักหน่วง มือใหญ่ขย้ำเต้างามราวกับมันคือลูกบอลอย่างเมามัน ปากก็ร้องครางกระหึ่มด้วยความเสียวกระสันตลอดเวลา
“คนสวย… เธอรัดฉันแน่นทุกครั้งเลย…”
ชายหนุ่มพึมพำเสียงแหบพร่า จับเอวคอดโยกขย่มบนหน้าขาของตัวเองด้วยลีลาพลิ้วไหว รดารักษ์กรีดร้องแล้วร้องอีกกับความร้อนฉ่าที่กำลังได้รับ หล่อนส่ายสะบัดสะโพกไปมาราวกับใบไม้ต้องลมหนาว จากนั้นก็กดเข้าหาความเป็นชายเป็นจังหวะหนักหน่วงจนพ่อเจ้าประคุณร้องชื่นชมไม่ขาดปาก
“เก่งมาก… ใช่ โยกแบบนั้นแหละ โอเค… กระแทกแรงอีกนิด นั่นแหละ ว้าว…”
หญิงสาวโยกขย่มส่ายวนกับท่อนเนื้ออวบใหญ่ด้วยจังหวะหนักหน่วง หล่อนควบคุมจังหวะได้อย่างแม่นยำสอดประสานด้วยลีลารักเร่าร้อนจนชายหนุ่มต้องร้องครวญครางออกมาตลอดเวลา ราฟาลซู้ดปากปล่อยความกระสันแสนเสียวออกมาเป็นระยะ ขณะเดียวกันก็ใช้สองมือนวดคลึงปทุมถันอวบสร้างอย่างเมามัน
“คุณราฟขา…”
มือบางขย้ำต้นแขนทรงพลังเอาไว้แน่น ขณะโยกขย่มเข้าใส่สะโพกเพรียวที่เด้งขึ้นรับเป็นจังหวะจะโคนอย่างหนักหน่วง ส่ายคลึงด้วยลีลาร้อนฉ่า ปากร้องครางซี๊ดซ๊าดด้วยความเสียวกระสันตลอดเวลา ใบหน้างามแดงจัดด้วยเปลวสวาทที่กำลังแผดเผาไปทั่วทั้งกายสาว
“โอ้ว… เยี่ยมมากรดาจ๋า…”
คนตัวโตที่ตอนนี้กำลังร้อนเร่าด้วยไฟปรารถนาร้องครางเสียงกระเส่า ใช้ความสามารถเฉพาะตัวจับภรรยาคนงามให้เปลี่ยนมาเป็นคว่ำหน้าลงกับพื้นโซฟาและยกบั้นท้ายให้ลอยสูงขึ้น โดยมีกายกำยำที่ตื่นตัวเต็มที่ทาบเข้าไปประกบด้านหลัง
“เปลี่ยนท่านะคนสวย…”
เขาชายหนุ่มอัดกระแทกเข้าใส่บั้นท้ายอวบงอนสุดแรง จนหมดทั้งเนื้อทั้งตัว รดารักษ์ร้องครางลั่นกับความเสียวซ่านที่ได้รับ หญิงสาวส่ายบั้นท้ายกับการอัดบดของสามีด้วยความกระตือรือร้น ยิ่งราฟาลจ้วงโจนเข้าใส่แรงเท่าไหร่ หนักหน่วงมากเท่าไหร่ ความเสียดเสียวสุดมหัศจรรย์ก็ยิ่งระเบิดใส่หน้าเท่านั้น
“คุณราฟ… รดาไม่ไหวแล้ว… อ๊า…”
หญิงสาวร้องคร่ำครวญ บิดตัวเร่าๆ ด้วยความเสียดเสียวเกินบรรยาย หล่อนกำลังจะขาดใจตายเพราะแรงรักที่ราฟาลอัดเข้าใส่หล่อนอย่างดุดันเกือบจะกลายเป็นป่าเถื่อนนั่นแหละ ก็ดูเขาสิ ทั้งโยกคลึง กระหน่ำกดลงมาอย่างหนักหน่วงซะขนาดนี้ แถมปากร้อนๆ ของเขายังพรมจูบไปตามแผ่นหลังของหล่อนอีก ส่วนมือก็เอื้อมมาบีบตะโลมขยี้เม็ดบัวของหล่อนตลอดเวลา
“คุณราฟ… อ๊า..”
ราฟาลเร่งจังหวะรักให้กระชั้นขึ้นตามแรงอารมณ์ที่มากเป็นทวีคูณ ไฟพิศวาสแผดเผาเรือนกายของเขาจนมันแทบมอดไหม้ ไม่เคยเลย ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่สามารถทำให้เขาปรารถนาได้มากถึงเพียงนี้ สะโพกเพรียวเคลื่อนไหวเร็วขึ้น ถี่ยิบขึ้นเรื่อยๆ แต่ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่มากพอเท่ากับไฟสวาทที่ลามเลียร่างกายของเขาอยู่ในขณะนี้เลย ให้ตายเถอะ เสียงครวญครางด้วยความเสียดเสียวของรดารักษ์มันเป็นยิ่งกว่าเชื้อไฟชั้นดีเสียอีก มันทำให้การอดทนอดกลั้นของเขาลดน้อยถอยลงจนน่ากลัว และในที่สุดก็ไม่สามารถจะทานทนได้อีกต่อไปเมื่อแม่สาวน้อยคนงามกรีดร้องออกมาด้วยความสุขสม ผลักดันให้เขาเดินหน้าไปไกลเกินว่าจะยั้งเอาไว้ได้อีก
“รดาจ๋า… โอ้ว…”
ความร้อนผ่าวสูบฉีดไปทั่วกายใหญ่โตที่ตอนนี้โซมไปด้วยเม็ดเหงื่ออย่างบ้าคลั่ง แรงบีบรัดถี่ระรัวของรดารักษ์ยามที่เจ้าหล่อนมุ่งหน้าขึ้นสู่สวรรค์ชั้นฟ้าทำให้เขาไม่สามารถยืดเวลาแห่งความสุขได้อีกต่อไป ราฟาลบดเคล้ากระแทกกระทั้นเข้าใส่บั้นท้ายอวบอัดอย่างหนักหน่วง ป่าเถื่อน และอำมหิตนัก เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นหวั่นไหว แต่กระนั้นมันก็ไม่สามารถดังแข่งกับเสียงครวญครางด้วยความเสียดเสียวของเขากับรดารักษ์ได้เลยแม้แต่น้อย
จนในที่สุดก็แตกระเบิดอย่างรุนแรงซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างน่าอัศจรรย์ใจ เสียงครางของเขาดังกึกก้องลึกล้ำราวกับมันดังออกมาจากสุดส่วนของจิตวิญญาณ
“เธอวิเศษเหลือเกินรดารักษ์…”
เขาเอ่ยชมอย่างจริงใจ ก่อนจะดึงร่างอรชรที่ตอนนี้ฟุบนอนคว่ำกับโซฟาอย่างหมดแรงมาไว้บนตัก ประคองกอดด้วยความสองแขนทรงพลัง ฝังปลายจมูกลงกับซอกคอหอมกรุ่นด้วยความรู้สึกอ่อนหวาน อ่อนโยนที่สุดในชีวิต เขาไม่เคยรู้สึกลึกซึ้งกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลยในชีวิต และก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนสามารถทำให้เขาลืมตัวลืมใจเล่นรักได้ทุกที่แบบรดารักษ์มาก่อน
หล่อนทำให้เขาเป็นบ้า… ทำให้เขาคลุ้มคลั่ง… และแน่นอนว่าเขาไม่เคยอิ่มเอมบทรักที่ร่วมกับหล่อนเลยแม้ว่าจะฟาดฟันกันมาหลายต่อหลายครั้งแค่ไหนก็ตาม เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่ทำเหมือนกับผู้ชายที่ขาดผู้หญิงมาแรมปีแบบนี้ แถมยังตะกละตะกลามอย่างน่าเวทนาซะอีก
“คุณราฟก็มหัศจรรย์เหลือเกินค่ะ…”
คนตัวโตถูกชมก็มีอาการขัดเขินออกมาให้เห็นบ้างเล็กน้อย แต่เขาก็รีบแก้สถานการณ์ได้อย่างยอดเยี่ยมจนหล่อนต้องอดอมยิ้มตามไม่ได้
“อยากให้ฉันต่ออีกรอบก็บอกมาเถอะ…”
“ดูพูดเข้าสิคะ ไม่เอาแล้ว ปล่อยรดาเถอะค่ะ…”
รดารักษ์ยังไม่ทันจะขืนตัวออกจากอ้อมแขนอบอุ่นของชายหนุ่มเลย ราฟาลก็คลายอ้อมกอดซะก่อน จากนั้นเขาก็ยกร่างอรชรให้นั่งบนโซฟาใกล้ๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินอ้อมโต๊ะทำงานเข้าไปหยิบอะไรบางอย่างในลิ้นชัก และเดินกลับมาหาหล่อน
“รับไปสิ ฉันให้…”
กล่องกำมะหยีสีแดงสดถูกยื่นมาให้ตรงหน้า รดารักษ์เลิกคิ้วสูงด้วยความประหลาดใจ จ้องกล่องเล็กๆ มีราคานั้นสลับกับใบหน้าหล่อระเบิดของผู้ชายตัวใหญ่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกมึนงง
“มันคืออะไรหรือคะ”
“ไม่ต้องถามหรอกน่า รับไปเถอะ…”
เมื่อถูกดุเสียงกระด้างรดารักษ์จึงยื่นมือออกไปรับ หญิงสาวรีบเปิดออกดูแล้วก็ระบายยิ้มพึงพอใจออกมา ราฟาลเห็นกิริยาของสาวน้อยก็แอบยิ้มให้กับตัวเอง
“คุณราฟให้รดาในโอกาสอะไรหรือคะ…”
รอยยิ้มหวานฉ่ำยังไม่จางไปจากดวงหน้างดงาม รดารักษ์หยิบแหวนทองคำขาวที่มีเพชรเม็ดงามสีฟ้าน้ำทะเลประดับด้านบนขึ้นมาจ้องมองด้วยความชื่นชมไม่วางตา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายแข็งกระด้าง เลือดเย็นอย่างราฟาลจะรู้จักเอาใจผู้หญิงเป็นเหมือนกัน
“ก็ฉันเห็นเธอไม่ยอมรับเช็คเงินสด ฉันก็เลยซื้อแหวนวงนี้ให้ ราคามันก็สูง พอๆกับจำนวนเงินที่ฉันต้องจ่ายให้เธอตลอดหลายวันที่ผ่านมานั่นแหละ แต่ถ้าหากเธอยังไม่พอใจ ฉันจะจ่ายเช็คให้อีกครั้งตอนที่เรือจอดเทียบท่า…” ราฟาลรู้ดีว่าตัวเองโกหก รู้ดีว่าตนเองขี้ขลาดเกินกว่าจะยอมรับออกไปว่าเขาซื้อแหวนวงนี้มาก่อนที่จะขึ้นเรือลำนี้เสียอีก แต่คนอย่างเขาพูดไม่เป็น และก็แสดงความรู้สึกไม่เก่งด้วย ดังนั้นถ้าจะให้เขาสารภาพออกไปว่าเขาเตรียมมันไว้เพื่อหล่อนน่ะหรือ ไม่มีทางหรอก
รอยยิ้มที่แต้มใบหน้างามค่อยๆ เหือดแห้งลงช้าๆ ในที่สุดก็จางหายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้แต่เพียงความเจ็บปวดที่มันกำลังถาโถมเข้าใส่ดวงใจอย่างไร้ความปรานี
“ค่าตัวรดาอย่างนั้นหรือคะ…”
