EP 44: จอมใจ จอมอหังการ
แม้จะพยายามไม่ใส่ใจ แต่แม่สาวผมสีบลอนด์ตรงหน้ากับไม่ยอมละเลิกง่ายๆ จนหล่อนต้องหันมาตอบโต้เพื่อรักษาสิทธิ์ของตัวเองบ้าง
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าที่คุณมาฟาดหัวฟาดหางใส่ฉันแบบนี้เพราะอะไร แต่ระหว่างฉันกับคุณราฟมันไม่มีอะไรทั้งนั้น ฉันก็แค่คนใช้… ส่วนคุณราฟก็คือเจ้านาย ดังนั้นเอาเวลาที่จะมาหึงหวงฉันไปตามจับคุณราฟให้อยู่หมัดไม่ดีกว่าเหรอ เพราะเท่าที่รู้มาคุณราฟน่ะจับยากยิ่งกว่าปลาไหลอีกนะ แถมยังเป็นคนเบื่อง่ายอีกต่างหาก แค่ครั้งสองครั้งทุกอย่างก็จบ แล้ว หรือว่าที่คุณมาร้องแลกแหกกระเชิงนี่ก็เพราะว่าถูกคุณราฟเขี่ยทิ้งซะแล้วล่ะ…” รดารักษ์ปั้นยิ้มหยัน ก่อนจะพยายามเดินหนี แต่ก็ถูกยายสาวผมบลอนด์คนสวยกระชากแขนเอาไว้แน่น แถมยังดันร่างของหล่อนให้กระเด็นไปชนกับโต๊ะไม้แรงๆ อีกต่างหาก
“แต่ฉันยังไม่ได้แม้แต่ครั้งเดียว ซึ่งมันก็เพราะแกนั่นแหละนังคนใช้อวดดี…” ฝ่ามือเรียวคงจะลงมากระทบบนแก้มของรดารักษ์ในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าอย่างแน่นอน หากไม่มีมือใหญ่ของใครคนหนึ่งมากระชากเอาไว้ซะก่อน พร้อมๆ กับเสียงเลือดเย็นที่ถูกเค้นออกมาจากลำคอแกร่ง
“ผมไม่ชอบให้ใครมาใช้ความรุนแรงบนอาณาจักรของตัวเอง…”
“คุณราฟ…”
รดารักษ์ยืนอึ้งเมื่อเห็นแม่สาวบลอนด์รีบโผเข้ากอดราฟาลเอาไว้แน่น โดยที่ชายหนุ่มยืนนิ่งให้กอดหน้าตาเฉย หญิงสาวน้ำตาไหลซึมออกมา กัดปากแน่นจนเจ็บระบม จากนั้นก็รีบวิ่งหนีออกไปจากสถานการณ์แสนเลวร้ายนั้นอย่างรวดเร็ว เพราะมั่นใจว่าราฟาลจะต้องเข้าข้างแม่ผู้หญิงคนนั้นอย่างแน่นอน ก็คนใช้อย่างหล่อนหรือจะไปสู่สาวสวยจากสังคมชั้นสูงอย่างแม่นั่นได้ล่ะ
แต่รดารักษ์หารู้ไม่ว่าตัวเองนั้นคิดผิดไปถนัดเลยทีเดียว เพราะยังไม่ทันจะลับหลังของหล่อนเลย ร่างของแม่สาวผมบลอนด์ก็ถูกราฟาลผลักจนล้มลงไปกองกับพื้นอย่างไร้ความปรานี พร้อมๆ กับน้ำผลไม้ที่ชายหนุ่มคว้าจากถาดของบริกรที่เดินผ่านมาพอดีมาสาดใส่จนหญิงสาวเปรอะเปื้อนไปทั้งเนื้อทั้งตัว
“ทำไมทำกับลีน่าแบบนี้คะคุณราฟ…?!”
“โทษฐานที่คุณบังอาจมาแตะต้องเมียของผมยังไงล่ะ” ราฟาลเค้นเสียงกร้าวตอบออกไป
ลีน่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจและไม่อยากเชื่อหูตัวเอง “เมีย?! คุณราฟมีเมียตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ยายนั่นมันก็แค่คนใช้ คนใช้ต่ำต้อยคนหนึ่งเท่านั้น… โอ๊ย!”
หญิงสาวร้องอุทานออกมาซ้ำอีกครั้งเมื่อคราวนี้เป็นบรั่นดีบ้างที่ถูกสาดใส่หน้าของหล่อน แต่คนทำยังคงเป็นผู้ชายหล่อร้ายกาจคนเดิม
“ต่อให้รดารักษ์เป็นยาจก… หากผมจะรักผมก็จะรัก ใครก็มาห้ามผมไม่ได้ทั้งนั้น และคุณหากไม่อยากเป็นอาหารฉลามล่ะก็ ช่วยหุบปากให้สนิท และเก็บมือเก็บไม้ให้พ้นจากเมียของผมด้วย หรือไม่อย่างนั้นก็หอบข้าวหอบของลงไปจากเรือลำนี้ซะ ก่อนที่ผมจะเป็นคนจับคุณโยนลงไปเอง”
“คุณราฟใจร้าย…!”
คนถูกต่อว่าแสยะยิ้มหยัน ไม่แสดงอาการสะทกสะท้านออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว “ผมไม่เคยบอกใครว่าตัวเองเป็นคนดี…”
ราฟาลเดินจากไปอย่างไม่ใยดีสิ่งใดอีก ในขณะที่ลีน่าได้แต่นั่งกรี๊ดๆ อยู่กับพื้นในสภาพเนื้อตัวเปรอะเปื้อนเจ็บแค้นใจ ขุ่นเคืองนักที่ผู้ชายที่ตนเองหมายตาเอาไว้แสดงความใยดีผู้หญิงคนอื่นจนออกนอกหน้าแบบนี้ แถมยังแสดงท่าทางป่าเถื่อนใส่หล่อนอย่างเหี้ยมโหดอีก
“ชอบกินของต่ำๆ ก็ตามใจ… ไอ้คนบ้า!”
หญิงสาวตะโกนออกไปเสียงดังกึกก้อง แต่หาได้มีใครใส่ใจไม่ เพราะทุกคนที่นี่รู้ดีว่า หากเป็นเรื่องของราฟาล การ์รัสโซ่แล้ว แม้จะอยู่ในที่สาธารณะทุกคนก็ต้องทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น และหากใครขัดขืนคำสั่งล่ะก็คนๆ นั้นจะต้องถูกเล่นงานจนน้ำตาร่วงไปตลอดชีวิตแน่นอน
รดารักษ์ที่กำลังน้ำตาไหลพรากรีบเบือนหน้าหนีทันทีเมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดเข้ามาโดยไม่มีเสียงเคาะเตือนล่วงหน้า และร่างกายสมบูรณ์แบบกับใบหน้าหล่อระเบิดไม่ผิดจากเทพบุตรของราฟาลก็มาปรากฏตรงหน้าของหล่อนในระยะกระชั้นชิด
“คราวหน้าอย่าทำตัวแบบนี้อีก… เพราะฉันไม่ชอบ” นี่คือคำแรกที่เขาขว้างใส่หน้า ซึ่งมันสร้างรอยแผลร้ายในหัวใจของหล่อนได้อย่างมากมายนัก หญิงสาวกลั้นสะอื้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่าจนราฟาลที่เป็นฝ่ายถูกมองชะงักไปนานทีเดียว
“รดารู้แล้วค่ะว่าทำอะไร ต่อให้ทำดีแค่ไหน ก็ไม่มีทางถูกใจคุณราฟได้…” น้ำตาที่พึ่งเช็ดแห้งไปหลั่งรินออกมาอาบแก้มอีกครั้ง สาวน้อยรีบป้ายมันทิ้งอย่างไม่ใยดี
“เพราะคุณราฟทั้งเกลียดทั้งขยะแขยงรดา…”
“อย่าสู่รู้ความคิดของฉัน เธอมีหน้าที่แค่ทำตามคำสั่งของฉันเท่านั้น และตอนนี้ฉันขอสั่งให้เธอหยุดร้องไห้ซะ” คนตัวโตเค้นเสียงเดือดดาล จ้องมองใบหน้านองน้ำตานั้นด้วยสายตาไม่พอใจยิ่งนัก
“ขอโทษค่ะ รดาคงทำแบบนั้นไม่ได้… รดาเจ็บ… เจ็บตรงนี้รู้ไหมคะ”
ราฟาลจ้องมองมือนุ่มขาวสะอาดของรดารักษ์ที่เลื่อนขึ้นไปแตะต้องหน้าอกข้างซ้ายของตนเองนิ่ง กรามแข็งแกร่งขบกันแน่นจนขึ้นสันนูนเป่ง ดวงตาคมกริบสีคืนเดือนดับก้าวร้าวน่ากลัว
“นั้นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องรับรู้…”
“แต่คุณราฟต้องรู้…”
หญิงสาวกระโดดลงจากเตียงมายืนประจันหน้ากับราฟาลอย่างไม่เกรงกลัว น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลทะลักไม่ยอมหยุด ม่านหมอกแห่งความเสียใจทำให้หล่อนไม่สามารถแยกแยะความรู้สึกบางอย่างที่ผุดขึ้นมาในดวงตาสีคืนเดือนดับของราฟาลได้
“เธอจะพูดอะไรกับฉันกันแน่…”
เขาหรี่ตามอง น้ำเสียงอ่อนลงแต่ความถือตัวยังคงมหาศาลเช่นเดิม รดารักษ์กัดปากแน่น รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีอยู่ในตอนนี้ก่อนจะโพล่งในสิ่งที่รู้ดีว่าไม่ควรจะเปิดเผยให้กับคู่สนทนารู้ แต่ตอนนี้หล่อนเก็บมันเอาไว้ไม่ไหวแล้ว มัดอึดอัดและทรมานเหลือเกินการท่าทางเย็นชาของราฟาล ในเมื่อไม่มีทางรัก ก็จบกันไปซะตั้งแต่วันนี้ดีกว่า ให้ทุกอย่างมันจบลง พร้อมๆ กับน้ำตาของหล่อนเพียงคนเดียว
“รดารักคุณราฟค่ะ…”
ราฟาลไม่ได้มีปฎิกิริยาใดๆ กับคำสารภาพของหล่อนเลยแม้แต่นิดเดียว รอยยิ้มหยันยังคงแต้มริมฝีปากหยักสวยนั้นมากมายเช่นเดิม ขณะที่ดวงตาคมกริบนั้นแข็งกระด้างขึ้นจนน่าตกใจ
“มั่นใจแค่ไหนว่าสิ่งที่เราทำกัน… มันคือความรัก…”
ทั้งท่าทางและคำพูดของราฟาลเต็มไปด้วยความห่างเหินและไม่แยแส รดารักษ์สะอื้นไห้ออกมาอย่างสุดกลั้นกับความโหดร้ายที่ผู้ชายตรงหน้าฟาดฟันเข้าใส่ แม้จะรู้อยู่แล้วว่าทุกอย่างมันจะต้องจบลงแบบนี้เมื่อหล่อนเลือกที่จะสารภาพความรู้สึกที่แท้จริงออกไป แต่… ไม่คิดว่าราฟาลจะใจร้ายถึงขนาดไม่เชื่อว่าหล่อนรักเขาด้วยใจจริง
“แต่รดารู้ดีว่าตัวเองรู้สึกยังไง… รดารู้จักหัวใจของตัวเองดี” หล่อนเถียงทั้งน้ำตา
ราฟาลแค่นยิ้มหยัน “เธอแยกได้จริงๆ หรือว่าเซ็กซ์กับรักนั้นแตกต่างกันยังไง อย่าคิดว่าแค่ถูกใจกับสิ่งที่ฉันปรนเปรอให้แล้วมันจะต้องเป็นความรักเสมอไป ฉันว่าเธอควรจะทบทวนความรู้สึกของตัวเองใหม่ดีกว่า และที่สำคัญผู้ชายอย่างฉันไม่เคยคิดถึงการแต่งงาน…”
