EP 46: จอมใจ จอมอหังการ
“คุณรดาคะ นอนหรือยังคะ…”
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงหวานๆ ของโซลีน่าทำให้รดารักษ์ที่เอาแต่นอนร้องไห้อยู่บนเตียงต้องรีบป้ายน้ำตาทิ้ง หญิงสาวรีบซ่อนแหวนเพชรในมือเอาไว้ใต้หมอน ก่อนจะเอ่ยอนุญาตให้ผู้มาเยือนสาวเข้ามาในสถานที่ส่วนตัวของตัวเอง
“ยังไม่ได้นอนค่ะ เชิญคุณโซลีน่าเข้ามาเถอะค่ะ”
ประตูห้องถูกเปิดออก พร้อมๆ กับร่างอรชรของโซลีน่าเดินยิ้มหวานเข้ามาหา ในมือมีถาดอาหารขนาดเล็กติดมาด้วย รดารักษ์ฝืนยิ้มให้ขณะหรี่ตามองสิ่งที่ผู้มาเยือนถือเอาไว้ในมือ
โซลีน่าเห็นสายตากังขาของรดารักษ์ก็รีบอธิบายออกมา “คุณราฟสั่งให้ดิฉันจัดอาหารเย็นมาให้คุณรดาค่ะ เห็นคุณราฟบอกว่าคุณรดายังไม่ได้ทานมื้อเย็นเลย ใช่ไหมคะ…”
รดารักษ์นิ่งงันไปนาน อดแปลกใจกับความมีน้ำใจของราฟาลไม่ได้ เขาต้องการอะไรกันแน่ ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนบอกว่าทุกอย่างจบลงแล้ว แล้วทำไมยังแสดงความห่วงใยกับหล่อนอีก หรือว่าอยากให้หล่อนหลงใหลเขาจนโงหัวไม่ขึ้นอย่างนั้นเลยใช่ไหม
“ฝากขอบคุณเจ้านายของคุณโซลีน่าด้วยนะคะ แต่รดาไม่หิวค่ะ”
“หากคุณราฟรู้ว่าคุณรดาปฏิเสธคงต้องไม่พอใจแน่…”
รดารักษ์เชิดหน้าสูง ความน้อยใจเป็นเกาะกำบังหัวใจได้เป็นอย่างดี ไม่จำเป็นต้องมาใยดีกันอีกแล้ว
“ก็ช่างเขาสิคะ รดาไม่สนใจ…”
“ทะเลาะกันหรือคะ”
รดารักษ์ส่ายหน้าน้ำตาซึม โกรธหรือ ไม่ใช่สักหน่อย หล่อนมีสิทธิ์ไปโกรธเจ้าเหนือหัวอย่างราฟาลได้ที่ไหนกันล่ะ ไม่ว่าเขาจะสั่งเป็นหรือสั่งตาย หล่อนก็ต้องทำทั้งนั้น หญิงสาวคิดประชดประชันอยู่ภายในใจ ก่อนจะตอบเสียงสะบัดออกไปจนคนฟังต้องถอนใจยืดยาว
“รดาไม่มีสิทธิ์คิดกับเจ้านายแบบนั้นหรอกค่ะ”
โซลีน่าเดินไปวางถาดอาหารลงบนโต๊ะริมห้อง ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าของรดารักษ์อีกครั้ง และพูดขึ้นอย่างเตือนสติให้ได้คิด
“คุณรดาคะ… ผู้ชายบางคนน่ะเข้าใจยากยิ่งกว่าโจทย์คณิตหินๆ ที่เราเรียนกันมาตั้งแต่มัธยมอีกนะคะ โดยเฉพาะผู้ชายตระกูลการ์รัสโซ่… พวกนี้ถูกตามใจมาตั้งแต่เกิด ยังไม่ทันได้อ้าปากขอเลยก็ได้ทุกอย่างที่ต้องการ และนั่นก็ทำให้ผู้ชายสายเลือดสูงส่งเหล่านี้พูดไม่เป็น แสดงความรู้สึกไม่เก่ง บางอย่างแม้ว่าจะต้องการแทบตาย แต่ก็ไม่สามารถบอกความต้องการออกมาได้ เพราะไม่เคยทำ…”
“คุณโซลีน่าต้องการจะบอกอะไรรดาหรือคะ…”
เจ้าของชื่อถอนใจออกมาอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจพูดบางอย่างออกมา “ความจริงบนเรือลำนี้ยังมีห้องว่างเหลืออยู่อีกสามห้อง… ห้องสวีทหนึ่งห้อง ซิ้งเกิลรูมสองห้อง…”
ความประหลาดใจลูกใหญ่ซัดเข้าใส่หัวใจเต็มแรง เพราะสิ่งที่หล่อนได้ยินมาจากปากของราฟาล หรือแม้แต่ผู้หญิงตรงหน้าเองมันไม่ใช่แบบนี้นี่
‘ในเรือนี้ทุกห้องเต็มหมด แม้แต่ห้องพนักงานประจำเรือ’
นี่คือคำพูดของราฟาลที่บอกกับหล่อนเมื่อวันแรกที่หล่อนก้าวขึ้นมาบนเรือ แล้วทำไมเขาถึงได้โกหกหล่อนล่ะ และไม่ใช่แค่ราฟาลคนเดียวเท่านั้น แต่โซลีน่าก็ร่วมวงกับเขาด้วยเช่นกัน
“แต่สิ่งที่ทุกคนบอกกับรดาในเมื่อหลายวันก่อนมันไม่ใช่แบบนี้นี่คะ…”
“คุณราฟเธอมีเหตุผลของเธอ… ซึ่งแม้ดิฉันจะรู้อยู่เต็มอกว่าคืออะไร แต่ดิฉันก็ไม่สามารถบอกมันกับคุณรดาได้ เพราะเท่าที่บอกเรื่องห้องพักนี่เปอร์เซ็นต์การถูกไล่ออกมันก็มีสูงแล้วล่ะค่ะ”
“แล้วอย่างนั้นคุณโซลีน่ามาบอกรดาทำไมคะ”
รดารักษ์จ้องหน้าคู่สนทนาสาวด้วยความไม่ไว้ใจ รู้สึกว่าราฟาลและผู้หญิงตรงหน้ามีอะไรอีกหลายอย่างที่เก็บซ่อนเอาไว้
โซลีน่ายิ้มบางๆ ก่อนจะพูดออกมา “ก็เพราะดิฉันไม่อยากให้คุณรดาโกรธเคืองคุณราฟน่ะสิคะ แม้คุณราฟเธอจะแข็งกระด้างไปบ้าง แต่เธอเป็นผู้ชายที่ดีมากๆ เลยนะคะ คุณราฟไม่ใช่คนเจ้าชู้…” กำลังจะคล้อยตามอยู่แล้วเชียว แต่พอได้ยินคำว่าราฟาลไม่ใช่คนเจ้าชู้เท่านั้นแหละ รดารักษ์ก็ได้สติขึ้นมาทันที ภาพที่เขาปล่อยให้ยายสาวผมสีบลอนด์แสนสาวยนั้นกอดรัดผุดขึ้นมาในสมองไม่หยุด
“แต่มักมากใช่ไหมคะ”
“แม้คุณราฟจะดุ จะเผด็จการแค่ไหน แต่คุณราฟไม่ใช่คนแบบนั้นค่ะ…”
คราวนี้น้ำเสียงของโซลีน่าเจือความไม่พอใจเล็กน้อย แต่เจ้าหล่อนก็เก็บมันเอาไว้ภายใต้รอยยิ้มบางๆ ที่ถูกฝึกฝนเรื่องมารยาทและการควบคุมอารมณ์มาอย่างดี
“รดาก็พูดตามที่รดาเห็นนั่นแหละค่ะ เห็นกอดกันกลมตั้งแต่วันแรกยันวันนี้ ไม่อายฟ้าอายดินเลยสักนิด” รดารักษ์แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาดเมื่อตัวเองหลุดน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหึงหวงออกไป
“คุณราฟรักใครรักจริง… แต่ขึ้นอยู่ที่ว่าจะแสดงออกมาแค่ไหนเท่านั้นเอง เอาล่ะค่ะ ดิฉันจะวางอาหารไว้ที่นี่ ถ้าคุณรดาหิวเมื่อไหร่ก็ทานได้เลยนะคะ ส่วนดิฉันขอตัวไปดูแลความเรียบร้อยให้กับคุณราฟก่อน…” โซลีน่าทำท่าจะผละออกไปแล้วทั้งๆ ที่สมองของรดารักษ์ยังมึนตึบอยู่เลย
“เอ่อ… แล้วตอนนี้คุณราฟอยู่ห้องไหนคะ…”
แม้จะยังไม่เข้าใจในเรื่องที่คู่สนทนาพยายามจะบอกเป็นนัยๆ นั้นนัก แต่ความโหยหาที่มีต่อชายผู้เป็นจ้าวดวงใจก็ทำให้รดารักษ์อดที่จะถามถึงเขาไม่ได้
โซลีน่าหันกลับมา ดวงตาหวานฉ่ำมีแววไม่สบายใจชัดเจน “ดิฉันต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่สามารถบอกได้ เพราะตอนนี้คุณราฟเธอต้องการอยู่คนเดียวค่ะ”
แม้ใบหน้าจะชาดิกแต่รดารักษ์ก็ยังฝืนปั้นยิ้มออกไป “รดาก็ถามไปอย่างนั้นเองแหละค่ะ ไม่ได้มีอะไรหรอก แค่รู้สึกผิดเล็กน้อยที่ทำให้เจ้าของห้องต้องไปนอนที่อื่น”
ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากของโซลีน่าอีก สาวน้อยยิ้มบางๆ ให้อีกครั้งตามมารยาท ก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องสวีทที่หรูหราที่สุดในเรือสำราญลำนี้อย่างรวดเร็ว รดารักษ์มองตามไปทั้งน้ำตา ความเจ็บปวดกัดกินหัวใจอย่างอำมหิต
‘ตอนนี้คุณราฟเธอต้องการอยู่คนเดียวค่ะ’
ราฟาลปิดกั้นทุกทางอย่างแน่นหนาเพื่อไม่ให้หล่อนได้เข้าใกล้เขาได้อีก นี่คงเป็นวิธีการเขี่ยผู้หญิงที่เขาใช้จนเบื่อแล้วทิ้งอย่างนั้นสินะ มันช่างเลือดเย็นเสียเหลือเกิน
น้ำตาที่ไม่เคยแห้งเหือดไปจากดวงหน้าทะลักทลายออกมาอีกอย่างมหาศาล ก้อนสะอื้นลูกใหญ่ซัดถาโถมเข้าใส่จนกายสาวสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดจากทุกมุมโลกดาหน้าเข้ามาทิ่มแทงหัวใจของหล่อนอย่างเลือดเย็น เจ็บจนแทบจะทนมีชีวิตต่อไปอีกไม่ได้ เจ็บแม้กระทั่งเวลาหายใจ มือบางยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง แต่ไม่ว่าจะเช็ดจะปาดมันทิ้งสักกี่ร้อยกี่พันครั้ง ความร้าวรานมันก็ไม่มีลดน้อยถอยลงไปเลยแม้แต่นิดเดียว
ตรงกันข้าม… มันกลับยิ่งเพิ่ม ยิ่งทวีขึ้นอย่างมากกว่าเดิมหลายพันเท่านัก
