EP 4: จอมใจ จอมอหังการ
ภายในห้องครัวหรูหราของการ์รัสโซ่ พาราไดส์ช่างเต็มไปด้วยความยิ่งใหญ่และอลังการ ทุกส่วนภายในนี้ถูกจัดแต่งในสไตล์ยุโรปขนานแท้ ทำให้มันดูคลาสสิคและทันสมัยในเวลาเดียวกันอย่างน่าอัศจรรย์ พื้นห้องถูกปูด้วยหินอ่อนราคาแพงระยับ ผนังเงางามด้วยโลหะสีเงินและสีทอง เครื่องใช้ทุกชิ้นล้วนแต่เป็นของมีราคาแพงระยับทั้งนั้น และในทุกรายละเอียดเต็มไปด้วยความประณีตบรรจงจนรดารักษ์อดทึ่งในสิ่งความงดงามเบื้องหน้าไม่ได้ แม้จะเข้าออกห้องครัวแห่งนี้มาเป็นร้อยๆ ครั้งแล้วก็ตาม
“รดา…”
เสียงเรียกของป้ามูนาทำให้รดารักษ์ที่กำลังก้มหน้าก้มตาคั้นน้ำส้มอยู่ต้องชะงักมือ และเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วก็ได้เห็นป้าผู้มีพระคุณเดินหน้าเครียดมาหยุดตรงหน้า
“มีอะไรให้รดาช่วยหรือเปล่าจ๊ะป้า”
ความจริงแล้วหล่อนกับป้ามูนาไม่ได้มีสายเลือดเกี่ยวพันกันเลยแม้แต่นิดเดียว หล่อนเป็นเพียงแค่ลูกติดสามีน้องสาวของป้ามูนาเท่านั้นเอง แต่กระนั้นป้ามูนาก็ยังใจดีและเอื้อเฟื้อกับหล่อนเสมอมา ซึ่งหล่อนสำนึกบุญคุณนี้ของท่านไม่เคยลืม
“คุณราฟจะล่องเรือสองอาทิตย์ ก็เลยให้ป้ามาหาเด็กรับใช้ผู้ชายไปให้น่ะ แต่ป้ายังคิดไม่ออกเลยว่าจะเลือกใครให้ไปกับคุณราฟดี…”
“คุณราฟจะเดินเรือหรือจ๊ะป้า…”
สาวน้อยเอ่ยถามเสียงเศร้าหมอง เพราะหากราฟาลออกไปล่องเรือสำราญจริงๆ งั้นก็แปลว่าหล่อนจะไม่ได้เห็นเขานานเป็นอาทิตย์เลยทีเดียว หล่อนทำใจไม่ได้จริงๆ เพราะหากราฟาลอยู่ที่การ์รัสโซ่ พาราไดส์นี่ หล่อนยังแอบมองได้บ้าง
“อืมม์… เห็นว่าจะไปเจรจาธุรกิจ เอ่อ รดาช่วยป้าสักเรื่องหนึ่งได้ไหม”
แม้จะยังรู้สึกอดหู่อยู่ แต่ด้วยความเป็นคนจิตใจดีทำให้รดารักษ์รีบรับปากทันที “ป้าพูดมาเถอะค่ะ รดายินดีทำให้ทุกอย่าง…”
“จัดการหาเด็กรับใช้ผู้ชายให้เดินทางไปกับคุณราฟให้ป้าที เอาที่มันขยันทำงาน ไม่บ่น ไม่พูดมากนะ เพราะคุณราฟเธอไม่ชอบความวุ่นวาย…”
“ป้าก็รู้นี่คะว่าคุณราฟไม่ชอบหน้ารดา… หากรู้ว่ารดาวุ่นวายเรื่องนี้ คงอาละวาดน่าดู…” หญิงสาวพูดเสียงแผ่ว ความน้อยใจแล่นพล่านอยู่ภายในอก
ป้ามูนามองหลานสาวด้วยความสงสาร แปลกใจเหมือนกันที่ราฟาลแสดงออกโต่งๆ เลยว่าเกลียดรดารักษ์ ทั้งๆ ที่หนุ่มๆ อีกสี่คนของการ์รัสโซ่ไม่เห็นมีใครเกลียดหลานสาวของหล่อนสักคน มีแต่ราฟาลคนเดียวนี่แหละ ไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุอะไรเหมือนกัน
“ไม่ต้องคิดมากน่า… ถ้าอึดอัดก็กลับเมืองไทยได้นะ เพราะสมรักษ์มันก็อยากให้หนูกลับไปหามันเหมือนกัน มันถามป้าว่าเมื่อไหร่หนูจะกลับบ้านอยู่บ่อยๆ” ป้ามูนาเอ่ยถึงบิดาของหล่อน
รดารักษ์ยิ้มบางๆ กับคำพูดของคู่สนทนา ก่อนจะรีบยกมือขึ้นป้ายน้ำตาที่ดันทะลักออกมาทิ้งอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นป้ามูนาหันไปทางอื่น
“ขอรดาคิดดูก่อนนะคะ เรื่องกลับบ้านน่ะจ๊ะ”
“ป้าไม่ได้เร่งอะไรหรอก จะอยู่ที่นี่ป้าก็ไม่ว่าคุณๆ เธอก็ไม่มีใครว่า ส่วนคุณราฟถ้ารดาไม่ไปให้เธอเห็นหน้าก็คงไม่มีปัญหาอะไรหรอก ไม่ต้องกังวลนะ…” ป้ามูนาหันกลับมาปลอบใจ สาวน้อยฝืนยิ้มบางๆ
“ขอบคุณค่ะป้า เอาอย่างนี้งั้นรดาจะช่วยป้าหาเด็กรับใช้ให้เองค่ะ ว่าแต่คุณราฟเธอจะเดินทางเมื่อไหร่คะ”
ป้ามูนายิ้มกว้างด้วยความโล่งอก “เห็นว่าอีกสองวันมั้งรดา แต่ว่าป้าขอบใจมากนะ ช่วงนี้ป้ายุ่งๆ ก็เลยคิดว่าไม่มีเวลาหาแน่ ขอบใจจริงๆ เพราะถ้าเป็นรดาหาให้ ป้ามั่นใจว่าคุณราฟจะต้องชอบ…”
สาวน้อยยิ้มบางๆ แต่ไม่ได้ตอบอะไรออกไป นอกจากก้มหน้าก้มตาจัดการคั้นน้ำส้มตรงหน้าของตัวเองต่อ ป้ามูนาจ้องใบหน้าอ่อนเยาว์ของหลานสาว แล้วก็ยิ้มออกมาด้วยความชื่นชม รดารักษ์เป็นผู้หญิงที่สวยมาก ผิวขาวผ่องอมชมพู ใบหน้าก็งดงาม ตาสวย จมูกสวย ปากอิ่มสีแดงสดนั้นก็ยิ่งสวยจนน่าอิจฉา เส้นผมสีดำขลับที่ถูกขมวดไว้กลางศีรษะทุยได้รูปนั้นก็ดำขลับราวกับขนนกเป็ดน้ำ หล่อนเคยมีโอกาสได้สัมผัสอยู่สองสามครั้ง แล้วก็พบว่ามันนุ่มลื่นประดุจแพรไหมราคาแพงทีเดียว
“ป้ายิ้มอะไรหรือคะ” เมื่อเงยหน้าขึ้นแล้วพบว่าป้ามูนากำลังจ้องมองหล่อนแล้วก็อมยิ้มอยู่ จึงอดถามด้วยความแปลกใจไม่ได้
ป้ามูนายิ้มกว้างก่อนจะตอบ “รดาสวยมากเลยนะ หน้าก็สวย หุ่นก็สะโอดสะอง สวยราวกับนางฟ้า…”
สาวน้อยยิ้มบางๆ ไม่ได้ตื่นเต้นกับคำชมนั้นนัก เพราะหล่อนไม่เคยคิดว่าตัวเองสวยหรือดูดีเลย หากหล่อนสวย หากหล่อนงามจริง ราฟาลจะเกลียดหล่อนทำไม
“ป้าไม่ต้องยอรดาหรอกค่ะ รดาเต็มใจช่วยงานป้าจริงๆ นะคะ” หญิงสาวคิดไปถึงเรื่องงาน แต่ป้ามูนารีบส่ายหน้าพรืดก่อนจะยืนยันความจริง
“ป้าพูดจริงๆ นะรดา… หนูสวยมากจริงๆ สวยไปทั้งเนื้อทั้งตัว ขนาดป้าเป็นผู้หญิงยังอดอิจฉาไม่ได้เลย แต่แปลกที่ยังมีคนเกลียดได้ลงคอ…” หล่อนรู้ว่าป้ามูนาเอ่ยถึงใคร แต่หญิงสาวก็เลือกที่จะยิ้มบางๆ และก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองต่อไป
“เอาล่ะ ป้าไม่กวนแล้วล่ะ” แม่บ้านร่างท้วมกำลังจะเดินพ้นปากประตูห้องครัว แต่เหมือนจะนึกอะไรได้ จึงหันกลับมาหารดารักษ์อีกครั้งหนึ่ง
“เอ่อ เกือบลืมไป… รดา เดี๋ยวหนูคั้นน้ำส้มเสร็จแล้วไปเอาชุดสูทของคุณแดนในห้องรีดผ้าขึ้นไปไว้บนห้องด้วยนะ พอดีวันนี้พวกหนุ่มๆ ทั้งหลายถูกเกณฑ์ไปตัดหญ้าหลังบ้านกันหมด” ป้ามูนาเอ่ยถึงเดนิเรล การ์รัสโซ่หนุ่มหล่อลำดับที่สี่ของการ์รัสโซ่ พาราไดส์นั่นเอง
“เดี๋ยวรดาจัดการให้ค่ะป้า…”
“ขอบใจมากหลานรัก งั้นป้าขอตัวก่อนนะ ต้องไปคุมคนงานทำความสะอาดเรือนพักแขกสักหน่อย”
ป้ามูนายิ้มกว้าง และรีบเดินจากไป รดารักษ์มองตามร่างอ้วนท้วมไปจนลับตา จากนั้นจึงยิ้มเศร้าๆ ให้กับหัวใจที่รวดร้าวของตัวเอง หัวใจที่ไม่รักดี หัวใจที่เจ็บแล้วไม่เคยจำ ราฟาลไม่รัก แถมยังเกลียดขี้หน้ายิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือนอีก แล้วทำไมยังไม่เลิกปักใจกับเขาสักที ทำไมถึงปล่อยให้ความอ่อนแอมาควบคุมความรู้สึกนึกคิดแบบนี้ หล่อนควรจะตัดใจ ควรจะเลิกรักเขาได้แล้ว
แม้จะพยายามตะโกนก้องร้องสั่งตัวเองมากมายแค่ไหน แต่ความรู้สึกที่มีต่อชายผู้เป็นรักแรกของตัวเองนั้นก็ยังไม่ยอมเปลี่ยนแปลง เพราะหล่อนยังรักเขาจนหมดหัวใจเช่นเดิม น้ำตาแห่งความอดสูไหลพรากออกมาอาบแก้ม หญิงสาวรีบป้ายมันทิ้งอย่างรวดเร็ว หล่อนก้มหน้าก้มตาคั้นน้ำผลไม้จนเสร็จ ก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องรีดผ้า เพื่อนำสูทตัวเก่งขึ้นไปให้เดนิเรลบนห้องตามคำสั่งของป้ามูนา
ห้องนอนของบรรดาหนุ่มๆ การ์รัสโซ่จะอยู่ชั้นสามทุกคน โดยห้องนอนของเดนิเรลจะอยู่ด้านทิศเหนือ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องนอนของราฟาลมากนัก มือบางสีขาวของรดารักษ์สะอาดเคาะเบาๆ ลงบนบานประตูไม้สักทองแกะสลักลายลวดลายงดงามแผ่วเบาพอที่จะให้เจ้าของห้องได้ยิน
“คุณแดนคะ รดานำสูทขึ้นมาให้ค่ะ”
“เข้ามาเถอะ…”
เสียงห้าวเอ่ยอนุญาตผ่านบานประตูออกมาดังพอสมควร และนั่นก็ทำให้รดารักษ์รีบเปิดประตูแล้วก้าวเข้าไปภายในห้องนอนกว้างโอ่อ่าของหนุ่มหล่อลำดับที่สี่แห่งตระกูลการ์รัสโซ่ทันที
เดนิเรลกำลังคุยโทรศัพท์เป็นภาษาอังกฤษอยู่ที่ริมหน้าต่างห้อง ร่างกายของชายหนุ่มใหญ่โตพอๆ กับบรรดาพี่น้องของตัวเองนั่นแหละ และไม่ว่าจะเป็นใบหน้า คิ้ว คาง ดวงตาหรือแม้ว่าริมฝีปากก็ไม่มีผิดเพี้ยนไปจากหนุ่มๆ การ์รัสโซ่ที่เหลือเลยแม้แต่นิดเดียว จะมีก็เส้นผมนั่นแหละที่เดนิเรลเลือกที่จะตัดสั้นแทบชิดกับหนังศีรษะ มันทำให้ชายหนุ่มดูดิบเถื่อน น่ากลัวมากขึ้นอีกหลายเท่าตัวนัก
หญิงสาวละสายตาจากร่างกำยำทรงพลังของหนุ่มการ์รัสโซ่ลำดับที่สี่มาก้มหน้ามองสูทในมือของตัวเองแทน ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“เอ่อ… รดาจะเอาเข้าไปแขวนไว้ในห้องแต่งตัวนะคะ”
หนุ่มหล่อลากไส้ที่ยังมีโทรศัพท์ติดหูอยู่หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้า หล่อนได้ยินเขากล่าวลาคนปลายสายพร้อมกับหย่อนโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกงขายาวสีดำเนื้อดี ดวงตาหวานฉ่ำคมกริบไม่ต่างจากราฟาลจ้องมองมายังสูทสีน้ำเงินอมดำในมือของหล่อนนิ่ง คิ้วเข้มหนาดกดำที่ยาวขนานกับดวงตาคมกริบเลิกขึ้นสูง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงขบขันเล็กน้อย
“แน่ใจหรือว่าสูทเป็นของฉันน่ะ…”
