EP 51: จอมใจ จอมอหังการ
“แล้วที่บอกว่ารักฉันล่ะ…?”
“คุณราฟไม่เคยเชื่อมัน แล้วตอนนี้จะมาพูดถึงมันทำไมอีก” ในที่สุดก็ปล่อยน้ำตาที่พยายามกักเก็บไว้ให้หลั่งรินออกมาอาบแก้มซ้ำอีกครั้ง
“มันสายไปแล้วล่ะค่ะ…”
“มันยังไม่สายหรอก และทุกอย่างมันไม่มีทางจบลงได้หากมันไม่ใช่ความต้องการของฉัน…”
“คนอวดดี… รดาเกลียดคุณราฟที่สุด”
ริมฝีปากเย้ายวนบิดขึ้นเป็นรอยยิ้มหยันที่มุมปาก มันคือรอยยิ้มแห่งความป่าเถื่อน หิวกระหาย และเต็มไปด้วยแรงปรารถนา หญิงสาวรู้สึกได้ถึงอิทธิพลของมันที่กำลังทำให้ร่างกายถูกไฟกามาแผดเผา มันแทบจะไหม้เกรียม เพียงแค่เขาวางมือบนเนินสะโพกของหล่อน
“แล้วเธอจะไม่พูดคำนี้ ตอนที่ฉันอยู่ในตัวของเธอ…”
รดารักษ์ยกมือน้อยๆ ที่พึ่งหลุดจากพันธนาการเถื่อนขึ้นทุบแผงอกกว้างของคนตัวโตเต็มแรง “คุณราฟใจร้าย… ไม่รักรดาแล้วมายุ่งกับรดาทำไม มาทำให้รดาเจ็บทำไม… ปล่อยรดานะ”
น้ำตาไหลพรากลงมาไม่ขาดสาย ความเจ็บปวดที่เกิดจากความน้อยใจแล่นพล่านอยู่ในกระแสโลหิต ความรวดร้าวถล่มยับอยู่ภายในอก
“รดาเกลียดคุณราฟ… เกลียดที่สุด”
“ฉันไม่สนใจหรอกว่าเธอจะคิดยังไง แต่สิ่งใดที่ฉันต้องการฉันก็ต้องได้…!”
น้ำเสียงที่ถูกเค้นออกมาจากลำคอแกร่งนั้นช่างกระด้างน่ากลัว คนตัวโตแสยะยิ้มหยันขณะรั้งร่างอรชรให้แนบสนิทมากยิ่งขึ้น เต้างามขาวผ่องและอวบใหญ่แทบจะผสานกลายเป็นเนื้อตัวกับแผงอกกว้างของเขาเสียให้ได้ และที่หน้าขาของเขา บริเวณที่หล่อนนั่งทับอยู่ ราฟาลน้อยแข็งชัน รอคอย และพร้อมเสมอที่จะกระชากหล่อนลงสู่เหวสวาทเบื้องหน้า คิดแค่นี้ความหยาดเยิ้ม ชุ่มฉ่ำก็ถาโถมเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง
“และตอนนี้ฉันกำลังต้องการเธอจนหน้ามืด… อยากเข้าไปในตัวของเธออีกครั้ง”
“คนอวดดี…!”
ราฟาลแค่นยิ้มกระด้าง ตรึงร่างอรชรเอาไว้ในอ้อมแขนแน่นหนา ดวงตาคมกริบก้มต่ำลงมองไปเต้างามที่กระเพื่อมตามแรงสะอื้นของลมหายใจ เต้างามที่มีเขาเพียงคนเดียวที่ได้ดูดกลืน มันเป็นของเขา ของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น เขาตัดสินใจแล้วว่าจะไม่มีวันปล่อยรดารักษ์ให้ห่างกายอีก ต่อให้ต้องมัดหญิงสาวเอาไว้กับเตียงเขาก็จะทำ
“แล้วด่าฉันแบบนี้ล่ะ เวลาที่ฉันอยู่ในตัวของเธอ”
“ไม่นะ! อย่า…”
ร่างบอบบางถูกผลักให้นอนลงกับเตียงอย่างไร้ความปรานี ชายหนุ่มกระชากกระโปรงตัวสวยออกจากกายสาว ตามติดด้วยกางเกงชั้นในตัวน้อย เปิดเปลือยความอวบอิ่มของเนินสาวแก่สายตา รดารักษ์พยายามช่วยเหลือตัวเองแต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อราฟาลกำลังคลุ้มคลั่งเพราะความหิวกระหายแบบนี้
“ฉันจะปราบเธอให้เชื่อง… ด้วยร่างกายของฉัน”
“ไม่นะ… อย่าทำกับรดาแบบนี้เลย”
สาวน้อยอ้อนวอน น้ำตาร่วงพราวเต็มดวงหน้าซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่มันหามีประโยชน์ไม่เมื่อราฟาลยังคงเดินหน้าสาดซัดความโหดร้ายใส่ร่างกายของหล่อนเช่นเดิม ปากของเขาขยี้ลงมาหาอย่างป่าเถื่อน บดเคล้าคลึงอย่างอำมหิต แต่กระนั้นสัมผัสของราฟาลก็ยังมีอิทธิพลต่อร่างกายของหล่อนมากมายอยู่ดี เพราะไม่ว่าเขาจะเถื่อนถ่อยใส่สักแค่ไหน เขาจะร้ายกาจมากล้นเท่าไหร่ แต่ร่างกายหัวใจและจิตวิญญาณของหล่อนก็ยังคงยอมศิโรราบต่อเทพบุตรมารตนนี้อย่างไร้การท้วงติง
“เธอชอบมัน…”
คำพูดที่เขาคำรามชิดกลีบปากช้ำบวมของหล่อนทำให้ประจุไฟฟ้าจำนวนมหาศาลวิ่งพล่านไปตามกระแสเลือดอย่างรุนแรง ปลายประสาททุกเส้นตึงเครียดและกำลังจะขาดสะบั้นออกจากกัน หล่อนไม่เคยต้านทานสัมผัสของผู้ชายคนนี้ได้เลย ไม่ว่าเขาจะกระทำด้วยอารมณ์ใคร่ อารมณ์แค้น แต่กายสาวของหล่อนก็ยังคงพร้อมพรักที่จะให้เขาตักตวงอย่างเต็มอกเต็มใจ
“และจะเป็นฉันเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้เธอร้องครวญครางได้แบบนี้…”
ชายหนุ่มบดเคล้าจุมพิตดุดันให้หนักหน่วงมากกว่าเดิมหลายพันเท่า อึดใจต่อมากลีบปากสวยอิ่มก็ลืมตัวเผยอเปิดรับการรุกรานอันแสนอำมหิตของเขาอย่างไร้ทางสู้ มือบางตวัดรอบลำคอแกร่งเอาไว้ รั้งให้เขาแนบชิดลงมามากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“คุณราฟ… โอ้ว…”
เสียงหวานฉ่ำครวญครางออกมาอย่างสุดกลั้น เมื่อถูกลิ้นแกร่งซอกซอนเข้าไปเกี่ยวรัดรึงลิ้นนุ่มหวานภายในอุ้งปากสาว รดารักษ์ครางสะอื้นเป็นชื่อของสามีหนุ่มราวกับคนเสียสติ เลือดสาวเดือดพล่านร้อนฉ่า ช่องท้องอึดอัดปวดร้าว สติสตังเริ่มกระจัดกระจายหายไปจากสมองแทบหมดสิ้น
“เธอเป็นของใครรดา… บอกฉันสิว่าใครเป็นเจ้าของเธอ”
และไม่ต้องรอให้ราฟาลถามซ้ำอีก รดารักษ์รีบตอบออกไปอย่างรวดเร็ว และสิ่งที่พูดนั้นมันคือความจริงทุกประการ หล่อนรักราฟาล รักเขาคนเดียวเท่านั้น…
“คุณราฟค่ะ รดาเป็นของคุณราฟเพียงคนเดียว…”
หนุ่มหล่อหัวเราะออกมาด้วยความพึงพอใจกับสิ่งที่ได้ยิน เขาจะไม่มีวันปล่อยผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว เขาทนอยู่ห่างจากหล่อนไม่ได้อีกแม้แต่คืนเดียว ชายหนุ่มถอนจูบร้อน ชะโงกหน้าขึ้นมองสำรวจกายสาวแสนงดงาม ความชื่นชมหลงใหลอัดแน่นเต็มดวงตาคมกริบ
รดารักษ์งดงามยิ่งกว่านางฟ้า ทรวดทรงองค์เอวก็แสนสมบูรณ์แบบ แถมยังหวานยิ่งกว่าเกสรดอกไม้เป็นล้านดอกมากลั่นรวมกันเสียอีก เขายังจำรสรักหยาดเยิ้มที่มีเขาคนเดียวเท่านั้นที่ได้ดื่มกินได้เป็นอย่างดี มันหวานหอมและทำให้เขาแทบคลั่งทุกครั้งยามที่ได้ลิ้มลอง
“และจะเป็นตลอดชั่วนิรันดร์…”
ชายหนุ่มต่อให้เสียงกระเส่า ขณะจับจ้องมองเต้าเต่งอวบใหญ่ที่ปลายถันสีสวยกำลังชูชันท้าทายสายตาของเขาด้วยความหิวกระหาย และก็อดใจไม่ไว้ต้องบีบเคล้น ขยี้ขยำเต้างามนั้นจนแทบจะบี้แบน สาวน้อยหยัดกายขึ้นสูงเมื่อยอดบัวถูกนิ้วแกร่งสะกิดและถูไถจนแข็งเป็นไต
“คุณราฟขา… ได้โปรด…”
เสียงครวญครางหลุดลอดออกมาจากกลีบปากอิ่มช้ำตลอดเวลา มือบางลูบไล้ไปทั่วทั้งแผงอกกว้างแน่นหนัดด้วยกล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบที่เปลือยเปล่าตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้แผ่วเบา ใบหน้างดงามแดงจัดด้วยแรงฤทธิ์พิสวาสเดือดดาล ดวงตากลมโตหนักอึ้งปรือขึ้นมองพ่อเทพบุตรมารที่กำลังตะโบมบีบเคล้นเต้างามอยู่อย่างวิงวอน แต่คนตัวโตไม่ยอมเห็นใจแม้แต่นิดเดียว เพราะไม่ใช่แค่ไม่หยุดมือเท่านั้น ตอนนี้ราฟาลยังใช้ปากใช้ลิ้นกับเต้างามของหล่อนอีกต่างหาก ปากของเขาร้อนผ่าวยามงาบงับปทุมถันอวบสล้างของหล่อน ลิ้นแกร่งตวัดไล้เลียด้วยลีลาช่ำชอง หล่อนกรีดร้องแล้วร้องอีกด้วยความเสียดเสียว กายสาวเริ่มส่ายสะบัดเพราะทานทนกับความร้อนรุ่มของเพลิงพิศวาสที่กำลังโจมตีซอกขาไม่หยุดหย่อนไม่ได้อีกต่อไป ความเป็นหญิงหยาดเยิ้มรอคอยการเติมเต็ม
“คุณราฟ… รดาไม่ไหวแล้ว…”
“ใจเย็นทูนหัว… อีกนิดเดียว…”
หลังจากอิ่มหนำกับเต้างามทั้งสองข้างแล้ว ราฟาลก็ลากลิ้นพรมจูบต่ำลงมายังหน้าท้องแบนเรียบ หยอกล้อกับสะดือน่ารักอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะลากลิ้นต่ำลงไปยังเนินนางที่แย้มเผยอรอคอย นิ้วแกร่งยาวเรียวไล้ไปตามความยาวของร่องสาวที่หยาดเยิ้มรอคอยอย่างเชื่องช้า ไล้วนไปมาจนกายสาวแอ่นสะท้านวิงวอน
“ได้โปรด… อย่าทรมานรดาเลย…”
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ด้วยความพึงพอใจ เมื่อเห็นภรรยาสาวยอมศิโรราบให้กับตัวเองอย่างราบคาบแบบนี้ เขายิ้มกว้าง ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยความหิวกระหาย ก่อนจะคลึงเคล้าเกสรสวาทอย่างหนักหน่วง สาวน้อยสะท้านไหวไปทั่วทั้งร่างกาย ซู้ดปากด้วยความเสียดสยิวรุนแรง ความกระสันทิ่มแทงไปตามผิวกายอย่างอำมหิต
“ได้โปรด… โอ้ว…”
