EP 6: จอมใจ จอมอหังการ
กล่าวขอโทษเพราะรู้สึกสำนึกผิดยิ่งนัก ร่างอรชรค่อยๆ ลุกขึ้นยืนด้วยแข้งขาที่สั่นเทา แรงกายแรงใจเหือดหายไปจนหมดสิ้นตั้งแต่ได้เห็นบั้นท้ายแน่นหนั่น ต้นขาเปลือยทรงพลังของราฟาลเพียงเท่านั้นเอง ทุกส่วนของกายหนุ่มช่างส่งผลต่อทุกเซลล์ประสาทในกายสาวของหล่อนอย่างมหาศาลนัก มันทำให้กายสาวของหล่อนร้อนวูบวาบ เลือดในกายเดือดพล่านร้อนฉ่า แถมมันยังทำให้ในบางจุดอึดอัดทุรนทุรายได้อย่างตกใจอีกด้วย
“รดาขอโทษ… ขอโทษจริงๆ ค่ะ”
กล่าวขอโทษซ้ำๆ อีกสองสามครั้ง ก่อนจะรีบคว้าเสื้อสูทแล้วเดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัวที่อยู่ไม่ไกลจากห้องน้ำสุดหรูนักอย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นแรงระรัวเพราะรู้ตัวเองดีว่าต้องทำงานแข่งกับเวลาแค่ไหน มือบางเลื่อนประตูกระจกให้เปิดออกก่อนจะแทรกตัวเข้าไป พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะปิดมันให้เบาที่สุด แต่ถึงแม้มันจะเบาแค่ไหน แต่เสียงนั้นก็ยังทำให้คนตัวโตที่กำลังยืนจะโกนหนวดอยู่หน้ากระจกได้ยินอยู่ดี คิ้วเข้มยาวดกดำเลิกขึ้นสูง ก่อนที่มือใหญ่จะคว้าเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวมาสวมใส่และก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องน้ำทันที
ดวงตาคมกริบกวาดมองไปรอบๆ ห้องนอนของตัวเองเพื่อหาสิ่งผิดปกติแต่ก็ไม่พบสิ่งใด นอกจากเสียงกุกกักภายในห้องแต่งตัว ชายหนุ่มก้าวไปหยุดที่หน้าประตูกระจกที่แยกห้องแต่งตัวออกจากห้องนอนเอาไว้อย่างเป็นสัดส่วน ก่อนจะเลื่อนมันออกแล้วก็ก้าวเข้าไปด้านใน ประตูด้านหลังปิดลงโดยอัตโนมัติตามความรุนแรงของการเปิด และภาพสตรีผมยาวสีดำขลับประดุจราตรีเดือนดับก็ปรากฏแก่สายตา
ชายหนุ่มตกตะลึงไปชั่วขณะ เขาปล่อยให้ตัวเองได้มีโอกาสสำรวจความงดงามของสตรีที่กำลังยืนหน้าซีดเผือดอยู่หลายอึดใจ ไล่มองตั้งแต่ใบหน้ารูปหัวใจขาวสะอาดที่ถูกล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีดำขลับยาวเกือบถึงกลางหลัง คิ้วโก่งประดุจคันศร ดวงตากลมโตหวานฉ่ำเพราะได้รับอิทธิพลจากแพขนตายาวงอน จมูกโด่งเชิดน่ารักอยู่เหนือกลีบปากสีสดอวบอิ่ม ราฟาลสูดลมหายใจเข้าปอดเต็มแรงเพื่อบังคับตัวเองให้เข้มแข็งต่อเสน่ห์แห่งอิสตรีเพศตรงหน้าให้ได้อย่างสุดความสามารถ แต่มันแทบจะไม่รอดเมื่อสายตาลดต่ำลงไปจับจ้องอยู่ที่เต้าทรวงที่พุ่งดันชุดฟอร์มของสาวใช้ออกมาอย่างล้นหลาม ความช่ำชองในเรื่องของสรีระสตรีทำให้เขาสามารถกะขนาดปทุมถันคู่งามได้อย่างไม่มีผิดเพี้ยน 34คัพ C มันใหญ่โตมากทีเดียว
คราวนี้เป็นราฟาลมั่งที่ต้องลอบกลืนน้ำลายลงไปในลำคอที่แห้งผากของตัวเองบ้าง ความต้องการปลดปล่อยร้องสั่งให้เขากระชากแม่สาวน้อยตรงหน้าเข้ามาดื่มกินเสียให้หายคลั่ง กัดกินฟอนเฟ้นซะให้หายหื่นหิว จากนั้นก็จู่โจมเข้าไปในกลีบเนื้อนวลที่เขามั่นใจเลยว่าจะต้องร้อนรินและแน่นหนั่นนั้นให้หายคลั่ง
ราฟาลกัดฟันแน่นเพื่อเรียกไอ้เจ้าการควบคุมตัวเองที่ลดระดับลงต่ำที่สุดในรอบสามสิบห้าปีให้มันเพิ่มปริมาณขึ้น แต่เขาทำได้ไม่ดีเลย ทำแทบไม่ได้… เพราะแม่สาวน้อยตรงหน้าช่างมีร่างกายที่งดงามสะโอดสะองเหลือเกิน และเจ้าส่วนเว้าส่วนโค้งตรงหน้าก็กำลังจะทำให้เขาคลุ้มคลั่ง ชายหนุ่มก้มลงมองหลักฐานความปรารถนาที่หน้าขาตัวเองด้วยความหงุดหงิด ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแค่สาวใช้ธรรมดาๆ คนหนึ่งจะทำให้เขาเป็นบ้าเป็นหลังเพราะอยากมีเซ็กซ์ได้มากขึ้นขนาดนี้
อาจจะเป็นเพราะเขาขาดเซ็กซ์มานานเกินไปก็ได้… ใช่… สามเดือน เขาไม่ได้นอนกับผู้หญิงมาสามเดือนแล้ว เพราะอย่างนี้เขาถึงได้งุ่นง่านนัก หนุ่มหล่อระเบิดหาเหตุผลให้กับตัวเองได้ในที่สุด และเมื่อสมองเริ่มมีเหตุผล ร่างกายก็เริ่มผ่อนคลาย ดวงตาคมกริบแต่หวานฉ่ำประดุจอิสตรีที่เคยเบิกกว้างจ้องมองด้วยความหลงใหลตอนนี้กร้าวกระด้างขึ้นจนน่ากลัว จากนั้นคำพูดเหี้ยมโหดก็ถูกเค้นผ่านไรฝันขาวสะอาดออกมา แม้มันจะแผ่วเบาจนแทบจะฟังไม่ได้ยิน แต่กลิ่นไอความอำมหิตมันกลับฟุ้งกระจายโอบรัดรอบกายของหล่อนเอาไว้อย่างแน่นหนา และมันก็ทำให้ร่างบอบบางของหล่อนที่สั่นเทาอยู่แล้วสะเทิ่นสะท้านรุนแรงมากยิ่งขึ้น
“กล้ามากนะที่เข้ามาถึงในนี้…”
“คุณราฟ… เอ่อ… คือว่า…”
รดารักษ์พยายามจะอธิบายว่าที่ตัวเองเข้ามาในสถานที่ที่เป็นส่วนตัวของเขาเช่นนี้ก็เพราะว่าหล่อนจะนำเสื้อสูทมาให้เขาต่างหาก แต่พอสายตาเจ้ากรรมปะทะเข้ากับแผงอกกว้างที่โผล่พ้นรอยแยกของเสื้อคลุมสีขาวออกมาเท่านั้น ลมหายใจของหล่อนก็มีอันต้องสะดุดกะทันหัน คำพูดที่กำลังจะเอ่ยออกมาวิ่งหายเข้าไปในภายในอกจนหมดสิ้น ทำได้แค่เพียงยืนจ้องร่างกายของเขาราวกับจะกลืนกิน
“ไม่เคยมีใครกล้าขัดคำสั่งของฉันมาก่อน…”
ยิ่งเขาก้าวเท้าเข้ามาใกล้ จมูกของหล่อนก็ยิ่งได้กลิ่นไอของนักล่าตัวฉกาจชัดเจนยิ่งขึ้น หัวใจสั่นระทึกแทบจะทะลุออกมานอกอก เมื่อคนตัวโตเข้ามาใกล้เกินกว่าเหตุ พยายามจะถอยหนีแต่บั้นท้ายกับชนเข้ากับโต๊ะไม้ตัวใหญ่ ใบหน้างามซีดเผือดเมื่อทำใจกล้าช้อนตาขึ้นมองคนตัวโต
“รดา… รดาไม่ได้ตั้งใจค่ะ รดาแค่จะเอาสูท…”
มือสั่นๆ ยกเสื้อสูทสีน้ำเงินอมดำขึ้นเพื่อให้คนตัวโตมอง เขาจะได้รู้สักทีว่าหล่อนไม่ได้ถือวิสาสะเข้ามาเอง แต่หล่อนจำเป็นต้องมาจริงๆ แต่พ่อเจ้าประคุณยอมฟังยอมเชื่อที่ไหน เขาจ้องหล่อนราวกับหล่อนคือขยะเน่าๆ ชิ้นหนึ่ง ก่อนที่คำพูดเลือดเย็นจะลอดไรฟันขาวสะอาดออกมา
“ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าฉันเกลียดเธอแค่ไหน…”
อยู่ๆ น้ำตาก็ร่วงกราวออกมาอาบแก้ม คำพูดโหดร้ายของเขาทำให้หัวใจไม่รักดีของหล่อนเจ็บจนแทบจะขาดใจ เนื้อหัวใจหลุดลุ่ยแตกสลาย
“รดารู้ค่ะ…รดาเข้าใจดี…”
พูดไปสะอื้นไป ปากคอสั่นเทาอย่างน่าสงสาร แต่คนอย่างราฟาลไม่เคยมีเมตตาให้กับใครอยู่แล้ว โดยเฉพาะกับผู้หญิงที่ตัวเองรู้ว่าจะนำพาหายนะมาให้อย่างรดารักษ์
“เข้าใจหรือยัง… ฉันว่าเธอห่างไกลจากคำว่าเข้าใจมากมายนักรดารักษ์ เธอมันก็แค่ผู้หญิงที่หวังจะรวยทางลัด…”
มือใหญ่คว้าหมับที่ต้นแขนอวบแน่น กดนิ้วลงบนต้นแขนนั้นอย่างไม่ถนอมแรงแม้แต่น้อย สาวน้อยเจ็บจนน้ำตาไหลแล้วไหลอีก เจ็บจนต้องปล่อยให้เสื้อสูทในมือร่วงลงไปกองกับพื้น
“ไม่นะคะ ไม่ใช่…”
หญิงสาวรีบเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างขอความเห็นใจ พลางส่ายหน้าปฏิเสธคำประณามเลือดเย็นนั้นจนผมยุ่งเหยิง แต่ไม่มีความปรานีอยู่ในสายตาของราฟาลเลย เพราะเขายังมองหล่อนด้วยสายตาชิงชัง ขยะแขยงเช่นเดิม เขาเกลียดหล่อนเหมือนกิ้งกือนี่แหละคือความจริงที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ แล้วทำไมหล่อนถึงไม่เลิกรักเขาสักทีนะ ทำไมหล่อนถึงยังโหยหา ยังต้องการจะเห็นหน้าผู้ชายคนนี้อีก ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยใยดีเลย
“อย่าคิดว่าฉันโง่จนมองสะพานเสริมใยเหล็กของเธอไม่ออกสิ มารยาของผู้หญิงทั้งห้าร้อยเล่มเกวียนน่ะฉันตามทันทั้งหมดแหละ และไม่ว่าเธอจะมาด้วยวิธีไหน จะแก้ผ้าแก้ผ่อนวิ่งเข้ามาหา หรือว่าจะวิ่งมามุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มของฉัน…”
สายตาที่เขามองมามันเต็มไปด้วยความเหยาะหยัน รดารักษ์สะอื้นไห้ด้วยความอัปยศอดสู อยากจะมุดดินเพื่อให้หลุดไปจากสถานการณ์เลวร้ายนี้นัก แต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อคนตัวโตยังขยุ้มต้นแขนของหล่อนไม่ยอมปล่อย
“เธอก็จะไม่มีทางได้ในสิ่งที่เธอต้องการ… เพราะฉันไม่นิยมกินของต่ำๆ”
ทั้งคำพูดเลือดเย็น ทั้งสายตาชิงชัง มันทำให้หล่อนเจ็บลึกเข้าไปถึงทรวงใน รดารักษ์คงจะทรุดลงไปกองกับพื้นพรมด้วยความชอกช้ำแล้วล่ะ หากไม่มีมือใหญ่ขยุ้มต้นแขนของหล่อนทั้งสองข้างเอาไว้
ทำไมราฟาลถึงได้พูดจาร้ายกาจกับหล่อนแบบนี้นะ ทำไมเขาถึงได้มองหล่อนในแง่ร้ายนัก ใช่… หล่อนมันต่ำ หล่อนมันเน่าไม่ผิดจากขยะ แต่หล่อนก็ไม่เคยคิดจะเอื้อมมือไปคว้าเทพบุตรอย่างเขาลงมาเกลือกกลั้วด้วยเลยแม้แต่นิดเดียว หล่อนไม่เคยคิด และไม่เคยคิดจะทำมันด้วย…
น้ำตาแห่งความอัปยศอดสูไหลทะลักออกมาอาบแก้มไม่หยุด พยายามจะขืนตัวหนีแต่เขาไม่ปล่อย สิ่งที่ทำได้เพียงตอนนี้ก็คือการยืนร้องไห้ให้เขามองด้วยความสมเพชเท่านั้นเอง
“และจำเอาไว้นะรดารักษ์… ที่นี่ไม่มีพระเอก ดังนั้นต่อให้เธอร้องไห้จนน้ำตาท่วมการ์รัสโซ่ พาราไดส์ เธอก็ไม่มีทางได้ในสิ่งที่เธอต้องการหรอก เลิกร้องซะ แล้วออกไปให้พ้นหน้าฉัน…”
